Ενός λεπτού σιγή για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα νοσηλευτικά ιδρύματα στη χώρα μας. Και μετά το χάος.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα
Διατεινόμεθα ότι ζούμε σε μία χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μία τεχνολογικά εξελιγμένη εποχή, στο «κέντρο» του αναπτυγμένου κόσμου. Κι όμως οι εικόνες δείχνουν κάτι άλλο, μία απογοητευτικά παρούσα πραγματικότητα, η οποία θα έπρεπε να αποτελεί λόγο για κεφάλια να σκύψουν, για αποφάσεις να παρθούν, για «ιθύνοντες» να απομακρυνθούν άρον άρον από τις θέσεις τους. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν συμβαίνει.
Δεν ξέρω αν η τετριμμένη δημοσιογραφική φράση «εικόνες ντροπής» αρκεί για να περιγράψει την κατάσταση, δεδομένου ότι μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, ασθενείς που χρειάζονται περίθαλψη, χώρους οι οποίοι θα έπρεπε να αποτελούν πρότυπο κατασκευαστικής αρτιότητας, καθαριότητας, εκσυγχρονισμού και ασφάλειας.
Όχι όμως! Στην Ελλάδα το 2019 είσαι τουλάχιστον γραφικά ρομαντικός αν θεωρείς ότι αξίζεις ως πολίτης –που πληρώνει και τα μαλλιά της κεφαλής του σε φορολογία- να απολαμβάνεις τις υπηρεσίες της δωρεάν, λειτουργικής και αξιοπρεπούς υγείας. Διότι μετά τις αιματηρές δημοσιονομικές περικοπές, τη συνεχιζόμενη κρίση στη χώρα μας και τα ασυγχώρητα κυβερνητικά λάθη, αν δεν αποφασίσεις να περικόψεις τα πάντα στον οικογενειακό σου προϋπολογισμό, για να πληρώσεις ιδιωτική ασφάλιση, θα καταλήξεις να νοσηλεύεσαι πλάι σε απορρίμματα, κουτιά από χρησιμοποιημένα φάρμακα, γκρεμισμένα κτήρια και ξεχασμένα ξερόχορτα.
Ποιος νομίζεις ότι είσαι αγαπητέ συμπολίτη και θέλεις και αξιοπρεπές νοσοκομείο; Επειδή πληρώνεις «μερικούς» φόρους, εργάζεσαι σε καταιγιστικούς ρυθμούς, αγωνιάς κάθε μέρα πως θα είναι η επόμενη, δυσκολεύεσαι τα τελευταία χρόνια να επιβιώσεις, νομίζεις ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να έχεις και υπηρεσίες υγείας; Κάποιοι προφανώς έχουν αντίθετη άποψη από όλους εμάς και όχι μόνο την έχουν, αλλά μας την επιβάλλουν τη στιγμή που μας αναγκάζουν να νοσηλευτούμε υπό αυτές τις συνθήκες.
Με μια γρήγορη ματιά θα παρατηρήσει κανείς, ότι οι Έλληνες πολίτες που νοσηλεύονται στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, έχουν ακριβώς μπροστά από τους νοσηλευτικούς τους θαλάμους, πεταμένες τηλεοράσεις του περασμένου αιώνα, ξερόχορτα και κορμούς δέντρων που ουδείς μπήκε στον κόπο να απομακρύνει από το χώρο, χρησιμοποιημένα φάρμακα κ.ο.κ. Αυτή είναι η εικόνα που αντικρίζει ο ασθενής από το παράθυρο του θαλάμου του. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι, πόσο δύσκολο είναι να μαζέψετε τα ρημάδια τα σκουπίδια και να καθαρίσετε τον προαύλιο χώρο ενός νοσοκομείου; Ποιος από όλους αυτούς που ευθαρσώς διεκδικούν την ψήφο μας, ευθύνεται για αυτήν την παρακμή; Ποιος Ευρωπαίος αξιωματούχος έχει δει αυτήν την εικόνα και είπε «δεν πειράζει παιδιά, εμείς τις περικοπές μας να κάνουμε και δεν βαριέσαι…». Ποιος;
Ας υποθέσουμε, με βαριά καρδιά και περίσσια ανεκτικότητα, ότι χρειάζονται πολύ μεγάλα κονδύλια για να φτιαχτούν οι γκρεμισμένοι τοίχοι και τα ταβάνια, τα σπασμένα τζάμια που μπάζουν νερά από παντού, οι σκουριασμένες πόρτες, τα καλώδια που κρέμονται από τους τοίχους, οι χώροι αναμονής που θυμίζουν απομεινάρια μιας άλλη εποχής…. Πόσα όμως κονδύλια χρειάζονται για να μαζέψετε τα σκουπίδια; Τι χρειάζεται για να μην κάνουν βόλτα τα αδέσποτα ζώα ΜΕΣΑ στους χώρους νοσηλείας; Διότι ναι, και τα αδέσποτα ζώα κάνουν βόλτα μέσα στα νοσοκομεία, ενώ εκεί νοσηλεύονται άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας, που θα έπρεπε να βρίσκονται σε χώρους πλήρους υγειονομικής καταλληλότητας. Αλλά κατά τα άλλα μας μάραναν οι δέκα ξεχωριστές άδειες που πρέπει να πάρει μία καφετέρια για να αποδείξει ότι μπορεί να σερβίρει καφέ στο χέρι.
Ξεχωριστή ηρωική μνεία σαφώς και πρέπει να γίνει σε όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, το οποίο καλείται καθημερινά να εργαστεί και να προσφέρει υπηρεσίες στους ασθενείς υπό αυτές τις συνθήκες και φυσικά χωρίς αναλώσιμα υλικά κάθε είδους. Κορυφαίοι επιστήμονες και επαγγελματίες στο είδος τους, που καταφθάνουν κάθε μέρα στην «Καμπούλ» της δημόσιας υγείας, και σώζουν ανθρώπινες ζωές, εκεί που εγώ και εσύ και όλοι οι υπόλοιποι, θα το είχαμε βάλει στα πόδια, ανήμποροι να εργαστούμε. Όλοι αυτοί που έδωσαν τον όρκο του Ιπποκράτη και αναγκάζονται να τον υπηρετούν, ωσάν να βρίσκονται εθελοντές σε εμπόλεμη ζώνη. Αυτούς δεν βρίσκουμε τα λόγια να τους ευχαριστήσουμε κατεβάζοντας συγκαταβατικά το κεφάλι εις ένδειξη άπλετης ευγνωμοσύνης.
Όλους όμως τους υπόλοιπους «προεκλογικούς λιμοκοντόρους», με ύφος και νοοτροπία Μαυρογιαλούρου, που παρελαύνουν από κανάλια και εξώφυλλα, φωνάζοντας ότι βγήκαμε από τα μνημόνια, ότι ήρθε η ανάπτυξη, ότι είμαστε ένα ευρωπαϊκό ισχυρό Κράτος, το «ντροπή, αίσχος και ξεφτίλα» είναι πολύ λίγο για να τους περιγράψει.
