*Του Βαγγέλη Μωυσή
Μην τυχόν αρνηθεί κανείς τη -σχεδόν… καθιερωμένη επί ΣΥΡΙΖΑ- βόλτα του αρχιδολοφόνου τρομοκράτη της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα εκτός φυλακών, αμέσως αρχίζουν οι κραυγές των «ιδεολόγων» υπερασπιστών των δικαιωμάτων των τρομοκρατών (αρκεί να έχουν αριστερό ιδεολογικό πρόσημο). Ε λοιπόν… όχι! Δεν υπερέχουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» του τρομοκράτη, έναντι της απειλής που αποτελεί για την κοινωνία. Και δεν το λέω εγώ. Το λέει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Υπόθεση Laurence Guimon VS Γαλλίας. Απόφαση 11ης Απριλίου του 2019. Η έγκλειστη καταδικασθείσα τρομοκράτισσα ήθελε άδεια εξόδου από τη φυλακή και μάλιστα όχι απλά… για να πάει στην ταβέρνα με τα ιδεολογικά φιλαράκια της, αλλά για να παραστεί στην κηδεία του πατέρα της.
Το Γαλλικό Σωφρονιστικό Σύστημα (προσέξτε, ε, το γαλλικό της προοδευτικής Γαλλίας, όχι το αυστριακό, ούτε το γερμανικό) αρνήθηκε την άδεια. Η Guimon προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων βέβαιη πως θα καταγάγει νίκην υπέρλαμπρον και τιμωρία του Συστήματος, που δεν της επέτρεψε να ασκήσει το «ανθρώπινο δικαίωμά» της, να παραστεί στην κηδεία του γονιού της.
Ω , του θαύματος, το ΕΔΑΔ… δικαίωσε τη σωφροσύνη του γαλλικού σωφρονιστικού συστήματος, που κράτησε την τρομοκράτισσα εκεί που ανήκει. Στο κελί της. Γιατί; Επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα αρκετά ισχυρής αστυνομικής συνοδείας στον μικρό χρόνο που θα έπρεπε να ικανοποιηθεί το αίτημα και επειδή μεταξύ άλλων, η εν λόγω τρομοκράτισσα παρέμενε αμετανόητη, όπως ακριβώς ο Δημήτρης Κουφοντινας.
Και προσέξτε κάτι ακόμα: η εν λόγω τρομοκράτισσα, δεν είχε σκοτώσει 11 ανθρώπους εν ψυχρώ με ένα 45άρι κοιτώντας τους στα μάτια. Είχε καταδικαστεί επειδή… συμμετείχε σε προετοιμασία τρομοκρατικής επιχείρησης.
Η προσφεύγουσα, ενεργό μέλος της ETA μέχρι τη σύλληψή της το 2003, καταδικάστηκε σε τρεις περιπτώσεις, κυρίως για τη συμμετοχή της σε μια επιχείρηση που σχεδίαζε τρομοκρατική ενέργεια, για διαχείριση περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν μέσω εκβιασμών, και για παράνομη κατοχή και μεταφορά όπλων και εκρηκτικών υλών που συνδέονταν με την τρομοκρατία.
Στις 26 Απριλίου 2006 καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 8 ετών. στις 29 Νοεμβρίου 2006 καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 17 ετών και στις 17 Νοεμβρίου 2008 καταδικάστηκε σε 17ετή κάθειρξη, με την τελευταία ποινή να λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα με τη δεύτερη. Το 2011 τα δικαστήρια διέταξαν τη μερική ταυτόχρονη έκτιση (πέντε έτη κατ’ ανώτατο όριο) των ποινών 8 και 17 ετών κάθειρξης.
Στις 21 Ιανουαρίου 2014, ο δικηγόρος της προσφεύγουσας ζήτησε να της χορηγηθεί άδεια με τη παρουσία αστυνομικής συνοδείας, έτσι ώστε να μπορεί να παραστεί στη κηδεία του πατέρα της, ο οποίος είχε πεθάνει την ίδια ημέρα σε Νοσοκομείο στο Bayonne.
Στις 22 Ιανουαρίου, η αίτηση απορρίφθηκε από τον υπεύθυνο για την εκτέλεση των ποινών στο Πρωτοδικείο του Παρισιού, ο οποίος έκρινε ότι, ενώ ένας θάνατος στην οικογένεια θα μπορούσε να αποτελέσει αιτία για τη χορήγηση άδειας με συνοδεία, η αίτηση έπρεπε να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα της προσωπικότητας του κρατουμένου και τον κίνδυνο διαφυγής.
Στις 23 Ιανουαρίου, η προσφεύγουσα άσκησε έφεση. Στις 24 Ιανουαρίου 2014 έγινε δεκτή η απόφαση της 22ας Ιανουαρίου. Το Εφετείο έκρινε ότι, μολονότι η αίτηση αδείας ήταν δικαιολογημένη απόλυτα για ανθρώπινους λόγους, ο κίνδυνος δημόσιας αναταραχής συνεπάγονταν αυξημένη ασφάλεια, ιδίως λόγω της γεωγραφικής απόστασης και επειδή ήταν φυσικά αδύνατο να οργανωθεί αστυνομική συνοδεία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Η προσφεύγουσα άσκησε αναίρεση κατά της αποφάσεως αυτής. Με απόφαση της 29ης Απριλίου 2014, το Δικαστήριο απέρριψε αυτήν, κρίνοντας ότι δεν υπήρχαν βάσιμοι λόγοι για να ακυρωθεί η απόφαση.
Η κρατούμενη προσέφυγε κατά της Γαλλίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για παραβίαση του άρθρου 8 της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, περί δικαιώματος στην οικογενειακή ζωή.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι οι ενδεχόμενοι λόγοι για την άρνηση της αιτήσεως της προσφεύγουσας ήταν επαρκώς προβλέψιμοι.
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι δικαστικές αρχές, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, εξέτασαν το αίτημα της προσφεύγουσας επιμελώς και έκριναν ότι ο θάνατος του πατέρα της αποτελούσε εξαιρετικό λόγο που δικαιολογούσε τη χορήγηση άδειας με συνοδεία. Ωστόσο, οι αρχές αρνήθηκαν να εγκρίνουν το αίτημά της λόγω πρώτον, του ποινικού της μητρώου – εξέτιε αρκετές ποινές κάθειρξης για αδικήματα στα πλαίσια τρομοκρατικής δράσης και εξακολούθησε να ισχυρίζεται ότι ήταν μέλος της ETA – και, δεύτερον, επειδή ήταν αδύνατον να οργανωθεί ενισχυμένη συνοδεία ασφαλείας εντός του διαθέσιμου χρόνου. Ομοίως, το Δικαστήριο δεν διαπίστωσε λόγους που να αντικρούουν την εκτίμηση της κυβέρνησης ότι ο διαθέσιμος χρόνος ήταν ανεπαρκής, ώστε να διοργανωθεί συνοδεία από αστυνομικούς που ήταν ειδικά εκπαιδευμένοι στη μεταφορά και εποπτεία των κρατουμένων που έχουν καταδικαστεί για αδικήματα τρομοκρατίας και να διεξαχθεί ο εκ των προτέρων έλεγχος των περίχωρων. (Εδώ βγαίνουν βόλτα συνοδεία του… Ρουβίκωνα).
Το Δικαστήριο έκρινε ότι οι δικαστικές αρχές είχαν πραγματοποιήσει μια εξισορρόπηση μεταξύ των εκατέρωθεν συμφερόντων, και συγκεκριμένα στο δικαίωμα της προσφεύγουσας στο σεβασμό της οικογενειακής της ζωή αφενός, και στη δημόσια ασφάλεια και πρόληψη αναταραχών και εγκλημάτων αφετέρου.
Με λίγα λόγια: Το δικαίωμα της ασφάλειας του κοινωνικού συνόλου, υπερέχει των δικαιωμάτων ενός αμετανόητου εγκληματία τρομοκράτη.
