Δεν πάει πολύ καιρός από τότε που οι ειδήσεις και οι αναλύσεις για την επέλαση της ακροδεξιάς και μιας ηγέτιδας με φασιστικό παρελθόν, σε μια από τις σημαντικότερες χώρες της Ευρώπης, πλημμύριζαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και εδώ στην Ελλάδα. Ο λόγος για την σημερινή πρωθυπουργό της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι. Οι περισσότερες αναλύσεις μάλιστα δεν τις έδιναν, παραπάνω από ένα χρόνο στην εξουσία και προέβλεπαν καταστροφή για την Ιταλία. Παρόλα αυτά, την Μεγάλη Πέμπτη, η Τζόρτζια Μελόνι, πέρασε το κατώφλι του Λευκού Οίκου και βρέθηκα δίπλα στον Αμερικανό Πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ, εκπροσωπώντας επάξια την Ευρώπη, αλλά πάνω από όλα τους ευρωπαίους πολίτες, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις του δυτικού πολιτισμού.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Ίσως στην πιο κρίσιμη για το μέλλον του δυτικού κόσμου και της Ευρώπης, δίπλα στον μισητό για το σύνολο των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ και του παγκόσμιου συστήματος της παγκοσμιοποίησης, η κατά κόσμο, Τζόρτζια, όχι μόνο στάθηκε επάξια, αλλά απέσπασε τον εμφανή θαυμασμό του Αμερικανού Προέδρου, καλώντας τον μάλιστα, να σώσουν μαζί το δυτικό πολιτισμό. Η απάντηση που πήρε από τον Πρόεδρο Τραμπ, «ναι μπορούμε». Και όλα αυτά τα κατάφερε χωρίς λιβάνισμα στημένων συνεντεύξεων και παρακάλια προς άλλους ηγέτες να μεσολαβήσουν στο Λευκό Οίκο.
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός, επίσης, ότι στηρίζει την προσπάθεια του Προέδρου Τραμπ, για επίτευξη ειρήνης στην Ουκρανία, καλώντας τον να συνεργαστούν σε αυτό το κρίσιμο για το μέλλον της Ευρώπης θέμα.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική τοποθέτηση, με δεδομένο ότι λίγες ώρες μετά ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο, σε δηλώσεις του στο Παρίσι, μετά από συζητήσεις με Ουκρανούς αξιωματούχους, παρουσία του Μακρόν και Γερμανών αξιωματούχων, είπε ότι μέσα στις επόμενες ημέρες η Ουάσιγκτον θα διαπιστώσει εάν είναι εφικτή μια ειρηνευτική συμφωνία και εάν δεν είναι, τότε η αμερικανική κυβέρνηση θα επικεντρωθεί σε άλλα σημαντικά θέματα που την ενδιαφέρουν.
Μια τέτοια εξέλιξη, θα σημάνει την απαρχή μια εξαιρετικά επικίνδυνης και δύσκολης για την Ευρώπη συνολικά περιόδου, με δεδομένη την απόλυτη έλλειψη στρατηγικής και την επικρατούσα, στις Βρυξέλλες, το Παρίσι και το Βερολίνο, άποψη για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, η οποία συνοψίζεται στην λογική του πολέμου χωρίς τέλος.
Ας ελπίσουμε το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της Μελόνι στην Ουάσιγκτον, θα καταφέρει να αποτρέψει μια αμερικανική αποχώρηση από την καταστροφική, κυρίως για την Ευρώπη, κρίση της Ουκρανίας.
Για μισό αιώνα από το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το 2000, ο κόσμος γνώρισε περισσότερη οικονομική ανάπτυξη από ότι τα προηγούμενα δυο χιλιάδες χρόνια μαζί. Καθοδηγούμενο από σχετική ειρήνη, το παγκόσμιο εμπόριο απογειώθηκε τόσο εντός της Δύσης όσο και με τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Αλλά τότε συνέβη ένα αστείο και ταυτόχρονα τραγικό πράγμα στο δρόμο προς την αέναη ευημερία. Η Δύση, απολαμβάνοντας τη νίκη της επί των Σοβιετικών και τη βεβαιότητά της ότι η κομμουνιστική Κίνα θα εξελισσόταν σε μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία, αν της επιτρεπόταν μόνο να μας πουλάει τα χαμηλής ποιότητας προϊόντα της, άρχισε να στρέφεται εναντίον της.
Τα φιλειρηνικά κομμουνιστικά – σοσιαλιστικά – «προοδευτικά» κόμματα, τα οποία είχαν χρηματοδοτηθεί από τη Μόσχα και ήταν πάντα ένα περιθωριακό στοιχείο της σύγχρονης δυτικής πολιτείας, ξαφνικά μεταμορφώθηκαν σε περιβαλλοντολόγους και κάλυψαν τις αντικαπιταλιστικές ιδέες τους με πολύ πιο φιλικά προς τους ψηφοφόρους συνθήματα. Και καθώς η κάνουλα χρημάτων από τη Ρωσία έφτασε στο τέλος της, ένα πολύ μεγαλύτερο θησαυροφυλάκιο γεννήθηκε, αυτό των δυτικών κυβερνήσεων.
Το αποτέλεσμα ήταν η εξαιρετική αύξηση της δύναμης της άκρας αριστεράς και των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων στη δυτική πολιτική. Και δεν ήταν μόνο ο περιβαλλοντισμός που οδηγούσε το τρένο. Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωνε, τα δυτικά έθνη χρησιμοποίησαν τα μερίσματα ειρήνης τους για να πλημμυρίσουν τους πολίτες με οφέλη, ενώ ταυτόχρονα προσπάθησαν να ρυθμίσουν τις οικονομίες τους στην τελειότητα. Το αποτέλεσμα καταστροφικό.
Η τέλεια ενθυλάκωση της μετάστασης της Δύσης μπορεί να φανεί με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σχεδιασμένη ως όχημα για την προώθηση της ειρήνης και στη συνέχεια του εμπορίου μεταξύ των συνεχώς αντιμαχόμενων ευρωπαϊκών κρατών, μεταμορφώθηκε σε έναν λεβιάθαν που όχι μόνο επιδιώκει να ελέγξει σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής των πολιτών στα κράτη μέλη του, αλλά επιδιώκει να ελέγξει ποιος μπορεί να αναπτυχθεί τι και πότε, πώς τα κράτη μπορούν να ελέγξουν τα σύνορά τους και ακόμη και αν κυρίαρχα κράτη μπορούν να διεξάγουν τις δικές τους ελεύθερες εκλογές.
Και δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός και η ελευθερία που έχουν δεχτεί πλήγματα. Το τρίτο πόδι του σκαμνιού πάνω στο οποίο στέκεται ο δυτικός πολιτισμός είναι ο Χριστιανισμός, και έχει κακοποιηθεί από τη δυτική «ευημερία», όπως και τα θεμέλια του Χριστιανισμού, δηλαδή ο γάμος και τα παιδιά.
Η σχετική ευημερία της Δύσης έχει κάνει τους πολίτες που δεν επικεντρώνονται σε έναν κοινό εχθρό να στραφούν εναντίον της δικής τους ιστορίας. Από τα βρετανικά πανεπιστήμια που παραμέρισαν τον Σαίξπηρ και τον Τσόρτσιλ, μέχρι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης που αφαίρεσε το άγαλμα του Τέντι Ρούσβελτ, και την υπόσχεση της ισπανικής κυβέρνησης να αποαποικιοποιήσει τα μουσεία του έθνους, μέχρι τον καρκίνο του DEI (διαφορετικότητα, ισότητα, συμπερίληψη), σε όλη τη Δύση, τα έθνη γυρίζουν την πλάτη τους στα δικά τους θεμέλια, τα πράγματα που τα ξεχωρίζουν, από κάθε άλλο πολιτισμό στην ανθρώπινη ιστορία.
Από τον σοσιαλισμό μέχρι τον κομμουνισμό και το Ισλάμ, οι δυτικοί διανοούμενοι έχουν ηγηθεί της προσπάθειας, μέσω των σχολείων και των μέσων ενημέρωσης, να υπερασπιστούν οτιδήποτε είναι αντιδυτικό, αντικαπιταλιστικό, αντι-αρρενωπό και αντι-λευκό.
Στο τέλος της ημέρας, οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης οικειοποιήθηκαν την ευημερία και την ειρήνη που κερδήθηκε με κόπο αξιοποιώντας την τεχνολογία και τους αλγόριθμους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να στοχεύσουν τα όπλα της κοινωνίας στα ίδια τα πράγματα που έχτισαν την επιτυχία της Δύσης και του δυτικού πολιτισμού. Έχουν δημιουργήσει μια αντιπαράθεση όπου όλοι χάνουν, καθώς τα βασικά στοιχεία του δυτικού πολιτισμού υπονομεύονται από πολιτικές ειδικά διαμορφωμένες για να τα καταστρέψουν, ενώ η προκύπτουσα κουλτούρα δεν είναι εξοπλισμένη για να υποστηρίξει κάτι κοντά στο ίδιο επίπεδο πολιτισμού.
Οι παγκοσμιοποιητές υποστηρίζουν ότι είναι καλύτερα εξοπλισμένοι για να δομήσουν τη ζωή των πολιτών, να οργανώσουν τις παγκόσμιες οικονομίες και να ελέγξουν τα πάντα, από την ομιλία μέχρι τις πορδές των αγελάδων και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Κάθε μήνυμα που υποδηλώνει ότι οι πολίτες πρέπει να ελέγχουν τη ζωή τους, ότι ο καπιταλισμός έχει τα πιο ευημερούντα αποτελέσματα και ότι η ελευθερία του λόγου είναι ακρογωνιαίος λίθος του πολιτισμού πρέπει να ακυρωθεί.
Όλα αυτά είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ είναι υπέρ της αριστεράς, ένας νέος Ιησούς Χριστός – όχι με την έννοια ότι είναι θεϊκός, επειδή νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι, αλλά επειδή ενσαρκώνει την τελική καταστροφή τους. Έτσι, ακριβώς όπως ο Χριστός ήταν ένας αιρετικός του οποίου το μήνυμα αγάπης και ενός φιλεύσπλαχνου Θεού έπρεπε να καταστραφεί επειδή απειλούσε την καθεστηκυία τάξη, το μήνυμα του Τραμπ υπέρ της Αμερικής, υπέρ της αρρενωπότητας και υπέρ του δυτικού πολιτισμού πρέπει να καταστραφεί επειδή απειλεί τη Νέα Παγκόσμια Τάξη.
Οι δυτικές ελίτ πιστεύουν ότι ο Τραμπ και η Μελόνι, είναι ο κοινός εχθρός που χρειάζονται για να ενώσουν τους πολίτες κάτω από τη σημαία της παγκοσμιοποίησης. Ευτυχώς ζούνε σε πλάνη. Είναι πιο πιθανό να ανακαλύψουν και αρχίζουν να ανακαλύπτουν, ότι οι πολίτες τους διψούν περιμένοντας κάποιον να τους εμπνεύσει για να ριχθούν σε μια μάχη ιδεών για να πάρουν πίσω τη ζωή τους.
Η απόλυτη φρίκη στα πρόσωπα των παγκοσμιοποιητών, έρχεται από το ότι συνειδητοποιούν ότι ο Τραμπ και η Μελόνι, ενσαρκώνουν αυτή την έμπνευση και το ρεύμα εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Σύντομα και στην Ελλάδα, όπου η ανάγκη εμπειρίας και οράματος για την επιστροφή σε αυτές τις ιδέες είναι μόνο αίτημα, αλλά επιτακτική ανάγκη για την επιβίωση της πατρίδας και του έθνους.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
