Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται όλο και πιο έντονα μια αύξηση της κοινωνικής απομόνωσης στους ανθρώπους. Σαν να χτίζουμε φωλιές μέσα μας όλοι και κουρνιάζουμε εκεί για να νιώθουμε ασφάλεια. Είμαστε περισσότερο επιλεκτικοί στο να συναναστραφούμε με άλλους ανθρώπους και η εμπιστοσύνη μοιάζει σπάνιο είδος πουλιού προς εξαφάνιση.
Της Μίκας Πανάγου*
Συγκρούεται η ανάγκη της συντροφικότητας με τον φόβο της απόρριψης ή της κοροϊδίας. Νιώθουμε τόσο εκτεθειμένοι στον κόσμο αλλά και ευάλωτοι που μας οδηγεί σε μια κοινωνική εσωστρέφεια. Αφουγκραζόμαστε τον θυμό του διπλανού αλλά και την τάση της κριτικής του ώστε μέσα από το δικό μας ξεγύμνωμα να σκεπάσει τα δικά του θέματα. Συζητάμε και μέσα μας έρχονται δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Τελειώνουμε κάτι πριν καν το αρχίσουμε.
Προδιαθέτουμε την εξέλιξη μιας κατάστασης όποτε βαριόμαστε να την διαχειριστούμε. Μένουμε μόνοι μας γιατί έτσι δεν θα μας πειράξει κανείς. Κάτι που συμβαίνει και στις μικρές ηλικίες, όπου όταν τους γίνεται η ερώτηση πόσους φίλους έχεις συνήθως θα πουν ένα ή δύο γιατί είτε δεν ξέρουν πως να αποκτήσουν άλλους είτε νιώθουν να μην ταιριάζουν με άλλους. Που να πήγε άραγε η παιδική ανεμελιά; Που να πήγε η ανάγκη κοινωνικών δράσεων στους ενήλικες. Πιο μόνοι από ποτέ θα σου εκμυστηρευτούν άλλοι. Όμως αυτό το αίσθημα πλέον το διακρίνει κανείς και μέσα στο σύστημα της οικογένειας. Να ξεκαθαρίσουμε όταν χρησιμοποιούμε τον όρο οικογένεια εννοούμε ένα ζευγάρι, ζευγάρι με παιδιά, αδέρφια που συγκατοικούν και γενικά αυτό που νιώθει ο καθένας μας οικογένεια. Θα περίμενε λοιπόν κανείς μέσα στο σύστημα αυτό να συναντήσει ασφάλεια, επικοινωνία, αγάπη, φροντίδα.
Γιατί δυσκολευόμαστε το 2025 λοιπόν να ανήκουμε και να ισορροπούμε το πάρε δώσε μέσα στην οικογένεια μας; Είναι οι ρυθμοί της καθημερινότητας που δεν αφήνουν περιθώριο χαλάρωσης και μονίμως τρέχουμε για να δουλέψουμε ώστε να ζήσουμε, είτε τα παιδιά τρέχουν στα φροντιστήρια μετά το σχολείο για να σπουδάσουν. Νιώθουμε κούραση σωματική και ψυχική και επιλέγουμε την σιωπή στο σπίτι μας. Θεωρούμε ότι και να μιλήσουμε δεν θα βρούμε λύση πολλές φορές. Είναι σαν να έχουμε αποδεχτεί να λειτουργούμε σαν ρομπότ γιατί αυτό προστάζει η τάση της σημερινής εποχής. Ξεχνάμε να μοιραστούμε , να ενθουσιαστούμε , να χαρούμε, να λυπηθούμε, να νιώσουμε. Θεωρούμε λύση συχνά τα υλικά αγαθά ώστε να παρηγορήσουμε τον άλλον που κάτι του συμβαίνει.
Μας ενδιαφέρει κυρίως να είμαστε σαν μια μηχανή παραγωγής. Αναγνωρίζουμε σαφώς και την χαλάρωση των δεσμών και θεσμών που επικρατούν γιατί πνιγόμαστε σε οποιαδήποτε άλλη δέσμευση μας ζητηθεί. Αναζητούμε μια ελευθερία μέσα στην δουλεία, ίσως σε λάθος ώρα και μέρος κάποιες φορές. Είμαστε όλοι μαζί αλλά μόνος ο καθένας, σαν να μας έχουν αποσυνδέσει και τα κοινά αγαθά να είναι η ύλη, τα χρήματα και η έλλειψη χρόνου το υπέρτατο αγαθό. Ο άνθρωπος σε οποία ηλικία και να είναι έχει σαν βάση το σώμα και την ψυχή του. Το ένα υποστηρίζει το άλλο για να λειτουργούν ομαλά. Το να παραμελούμε την ψυχή μας και το μέσα μας απλά για να αποδίδουμε σωματικά θα μας δημιουργήσει μια φυλακή και έναν εγκλωβισμό συναισθηματικό. Τα παιδιά και οι έφηβοι μας μιλάνε πλέον μέσα από συμπεριφορές, θέλουν να βγουν από την γυάλα του μην σου λείψει τίποτα και μην στεναχωρηθείς και θέλουν να ζήσουν. Οι ενήλικες κουράστηκαν μόνοι μέσα στο μαζί και αναζητούν ποιοτικό χρόνο και χώρο να εκφραστούν χωρίς να σχολιαστούν.
Ότι γκρεμίζεται μπορεί και ξανά χτίζεται με προσπάθεια και συλλογικότητα. Έχουμε μια ατομική και κοινωνική ευθύνη σε αυτό που είμαστε αλλά και σε ότι γίνουμε.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
