Όσο αφορά το πλέον κρίσιμο για την Ευρώπη και την καθημερινότητα των πολιτών της, οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και μια σειρά από πολιτικούς ηγέτες που βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινή γνώμη των χωρών τους, προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε τρία πράγματα ταυτόχρονα. Ότι, η επέκταση του ΝΑΤΟ αποτρέπει την επιθετικότητα και δεν θα προκαλέσει αντίποινα. Ότι, δίνοντας στην Ουκρανία de facto εγγυήσεις ασφαλείας του ΝΑΤΟ θα την προστατεύσουμε, χωρίς να χρειαστεί στρατιωτική και οικονομική εμπλοκή της Αμερικής, εάν ξεσπάσει πόλεμος. Και ότι, η Ρωσία θα δεχτεί στρατεύματα ή βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και δεν θα το αντιμετωπίσει, ως υπαρξιακή απειλή. Μαζί με αυτά, έχουν ανασύρει και τη γνωστή καραμέλα της ευρωπαϊκής άμυνας, προσπαθώντας, από την πίσω πόρτα, να εντάξουν την αναθεωρητική Τουρκία, του υποστηρικτή της ισλαμικής τρομοκρατίας και πειρατή του διεθνούς δικαίου Ερντογάν.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Η μεγαλοστομία του Κόμματος του Πολέμου, έρχεται σε αντίθεση με κάθε ένα από αυτά τα επιχειρήματα. Τα γεράκια του πολέμου, μεταξύ των οποίων η άκρως επικίνδυνη και προκλητική, Κάγια Κάλας, υποστηρίζουν ότι ο Πούτιν δεν συμμορφώθηκε ποτέ με καμία συμφωνία, ότι είναι ψεύτης, κακοποιός και γεωπολιτικός θηρευτής. Ωστόσο, επιμένουν ότι τα αμερικανικά στρατεύματα πρέπει να αποτελούν απαραίτητο συστατικό οποιασδήποτε συμφωνίας.
Ακόμα και να δεχτούμε τα επιχειρήματά τους, τι ακριβώς πιστεύουν ότι θα επιτύχει αυτό;
Εάν ο Πούτιν βλέπει πραγματικά την επέκταση του ΝΑΤΟ ως υπαρξιακή απειλή, πώς θα απαντήσει; Άραγε, αυτό δεν ήταν μια από τις βασικές αιτίες που οδήγησε στην παράνομη εισβολή του στην Ουκρανία; Χωρίς καμία διάθεση υπεράσπισης του Πούτιν, το Κόμμα του Πολέμου, συνεχίζει να προσποιείται ότι, η εισβολή της Ρωσίας ήταν απρόκλητη. Ωστόσο, η διαρκής πίεση για επέκταση του ΝΑΤΟ, αναμφίβολα, βοήθησε να πυροδοτηθεί αυτός ο πόλεμος. Αντί να παραδεχτούν ότι η πολιτική τους, προκάλεσε συγκρούσεις, διπλασιάζουν τις προσπάθεια, απαιτώντας εντατικοποίηση αυτής της πολιτικής, ρίχνοντας, στην ουσία, βενζίνη για να σβήσουν τη φωτιά.
Το Κόμμα του Πολέμου, τόσο πρόθυμα επικαλείται την ιστορία όταν το βολεύει, αλλά αγνοεί αυτή την άβολη πραγματικότητα. Πιστεύει ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να εγκαταστήσει στρατεύματα και στρατιωτικές υποδομές εντός της Ουκρανίας χωρίς να προκαλέσει κλιμάκωση, λες και ο Πούτιν, θα καλωσορίσει, τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, μόλις φτάσουν στα σύνορά του.
Το Κόμμα του Πολέμου, προωθεί μια αυτοκτονική αντίφαση. Πιστεύει, ότι πρέπει να σταματήσουμε τον Πούτιν, με κάθε κόστος, αλλά ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να τοποθετηθούν στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και να προκληθεί η Ρωσία να δοκιμάσει το άρθρο 5.
Βέβαια αυτό δεν λέγεται ανοικτά. Ωστόσο, όσοι έχουν στοιχειώδες μυαλό και ρεαλιστική ανάλυση, γνωρίσουν τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Ότι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στρατιώτες, θα πεθάνουν στην Ουκρανία, όχι επειδή είναι ζωτικής σημασίας για το εθνικό μας συμφέρον και δεν υπάρχει άλλη λύση, αλλά επειδή το Κόμμα του Πολέμου, στριμώχτηκε σε μια αδιέξοδη πολεμική ρητορική.
Προτιμά, να παίξει στα ζάρια μια πυρηνική κλιμάκωση παρά να παραδεχτεί, ότι ποτέ δεν είχε μια συνεκτική στρατηγική πέρα από την τυφλή πίστη στις οικονομικές κυρώσεις και τους ευσεβείς πόθους. Η αλαζονεία του, έχει βάλει την Ουκρανία σε ένα σπιράλ θανάτου και τώρα θέλει οι φόροι των ευρωπαίων πολιτών και η Αμερική να καθαρίσουν το χάος που δημιούργησε.
Η πιο αστεία αντίφαση είναι ότι, οι ίδιοι άνθρωποι που απαιτούν επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, επιμένουν ότι ο Πούτιν δεν έχει τιμήσει ποτέ μια συνθήκη ή μια διεθνή συμφωνία.
Ισχυρίζονται, ότι ο Πούτιν παραβίασε τις συμφωνίες του Μίνσκ. Ότι, αγνόησε τις διαβεβαιώσεις ασφαλείας. Ότι, λέει ψέματα για τις προθέσεις του.
Ωστόσο, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι επιμένουν ότι, η Ουκρανία πρέπει να είναι κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του ΝΑΤΟ, λες και αυτό από μόνο του θα εξουδετερώσει τις εδαφικές φιλοδοξίες της Ρωσίας.
Αν ο Πούτιν δεν είχε τιμήσει ποτέ μια συμφωνία, γιατί πιστεύουν ότι θα σεβαστεί τις κόκκινες γραμμές του ΝΑΤΟ ή θα καταλήξει σε οποιαδήποτε συμφωνία που θα συναινεί σε μια τέτοια ρύθμιση ασφαλείας;
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα, είναι ότι δεν επιθυμούν ειρήνη, αλλά συνέχιση του πολέμου.
Τα Κόμμα του Πολέμου λατρεύει να επικαλείται την «ουκρανική κυριαρχία» ως κραυγή συσπείρωσής. Αλλά όταν πιέζεται, ο ορισμός του για την κυριαρχία δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν ευφημισμό για την επιστροφή της Ουκρανίας στα σύνορά του 2014. Αυτός ο στόχος είναι εντελώς ανέφικτος χωρίς πολυμερή παρέμβαση πλήρους κλίμακας στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Και η επιστροφή της Ουκρανίας στα σύνορά του 2022, θα απαιτούσε επίσης σημαντική στρατιωτική επέμβαση.
Ένας «κακός» Πούτιν, όπως μας υπενθυμίζουν συνεχώς, δεν πρόκειται ξαφνικά να συνθηκολογήσει με τις απαιτήσεις της Δύσης επειδή άλλαξε γνώμη. Δεν θα αποφασίσει απλώς ότι το ΝΑΤΟ είχε δίκιο ένα πρωί και θα διατάξει την πλήρη απόσυρση. Μόνο σε ένα κόσμο επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε κάτι τέτοιο να λειτουργήσει.
Ωστόσο, το Κόμμα του Πολέμου συνεχίζει σε αυτό το μονοπάτι σαν η καθαρή δύναμη της θέλησης και η ηθική στάση, να μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα του πολέμου.
Η ψυχρή και άβολη πραγματικότητα είναι ότι, θα χρειαστούν εκατοντάδες χιλιάδες στρατεύματα για να απομακρυνθεί η Ρωσία από την Ουκρανία. Ας υποθέσουμε ότι το Κόμμα του Πολέμου, πιστεύει πραγματικά ότι ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να καταλάβει όλη την Ουκρανία. Σε αυτή την περίπτωση, η λογική του απαιτεί μια επ’ αόριστον κατοχή του ουκρανικού εδάφους από το ΝΑΤΟ, με όλες τις καταστροφικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.
Πραγματικά το Κόμμα του Πολέμου, ζει σε έναν φανταστικό κόσμο όπου οι πράξεις αποσυνδέονται από τις συνέπειες. Υποθέτει, ότι ο Πούτιν δεν θα κλιμακώσει εάν το ΝΑΤΟ κινηθεί προς την Ουκρανία. Ότι, παρά τα χρόνια προετοιμασίας, ο στρατός της Ρωσίας δεν θα ανταποκριθεί αποτελεσματικά. Ότι, η δυτική πυραυλική άμυνα θα λειτουργήσει τέλεια εάν η Ρωσία ανταποδώσει.
Πιστεύει, ότι όλοι οι ρωσικοί πύραυλοι θα αποτύχουν να λειτουργήσουν, ότι ο Πούτιν θα αποδεχθεί την ήττα και ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να υπαγορεύσει όρους χωρίς να ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό.
Και όμως, αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επιμένουν ότι ο Πούτιν είναι ένας παράλογος τρελός αποφασισμένος να κατακτήσει.
Το Κόμμα του Πολέμου ισχυρίζεται ότι σέβεται την ιστορία, αλλά αν ο Τσόρτσιλ, ο Τρούμαν, ο Αϊζενχάουερ ή ο Μάρσαλ ήταν εδώ σήμερα και έβλεπαν αυτή τη στρατηγική, θα ρωτούσαν: Είστε τρελοί;
Δεν πρόκειται για στρατηγική. Πρόκειται για παρεμβατισμό που βασίζεται στην πίστη, αποσυνδεδεμένο από την ιστορία, τη λογική ή τη στρατιωτική πραγματικότητα.
Επιδιώκεται η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, και προσποιούνται ότι δεν θα σύρουν τη συμμαχία σε άμεσο πόλεμο. Αγνοούν μία από τις κύριες αιτίες της παράνομης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Την πιθανότητα της ένταξης της στο ΝΑΤΟ. Το ίδιο πράγμα που ισχυρίζονται ότι είναι απαραίτητο για την προστασία της Ουκρανίας είναι αυτό που βοήθησε να προκληθεί η σύγκρουση στην πρώτη θέση.
Δεν θέλουν διπλωματική διευθέτηση. Στην καλύτερη περίπτωση, σχεδιάζουν μια μη αναστρέψιμη δέσμευση που, μόλις γίνει, δεν μπορεί να αναιρεθεί χωρίς πόλεμο. Στη χειρότερη περίπτωση, στοιχηματίζουν σε μια αποκαλυπτική αντιπαράθεση με έναν πυρηνικά εξοπλισμένο αντίπαλο. Ωστόσο, περιμένουν από αυτόν, να δεχτεί ευγενικά τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο κατώφλι του χωρίς αντίποινα; Η αντίφαση είναι συγκλονιστική. Είτε είναι ένας επικίνδυνος μεγαλομανής, είτε είναι ένας διαχειρίσημος αντίπαλος. Το Κόμμα του Πολέμου δεν μπορεί να τα έχει και τα δύο.
Και όμως, μάχονται με νύχια και με δόντια, στην πλάτη των Ευρωπαίων πολιτών, τις προσπάθειες της κυβέρνησης Τραμπ, να αποτρέψει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, λες και η αυτοσυγκράτηση είναι ελάττωμα και η κλιμάκωση αρετή. Η τυφλή δέσμευσή στον ατελείωτο πόλεμο αποκαλύπτει την απόλυτη προτεραιότητά τους, που είναι, όχι η διασφάλιση της ειρήνης, αλλά η διασφάλιση της παραμονής σε μια σύγκρουση χωρίς καθορισμένους όρους νίκης και χωρίς στρατηγική εξόδου, ανεξάρτητα από το κόστος.
Ας μας πει λοιπόν το Κόμμα του Πολέμου, ποιοι είναι οι στρατηγικοί στόχοι της συνεχιζόμενης εμπλοκής στην Ουκρανία; Ποια στρατιωτική δύναμη θα χρειαστεί για την υλοποίηση αυτών των στρατηγικών στόχων; Χωρίς την ανάπτυξη αμερικανικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, ποιος θα διεξάγει αυτόν τον πόλεμο; Ποια, είναι, μια ρεαλιστική και δίκαιη ειρήνη σε αυτήν τη σύγκρουση; Πως θα μπορούσε να επιτευχθεί; Πρέπει η Ουκρανία να συμβιβαστεί για να επιτύχει ειρήνη; Αν όχι, πώς θα επιτευχθεί η ειρήνη αν η μία πλευρά, η πλευρά που χάνει σήμερα στο πεδίο της μάχης, αρνείται να κάνει παραχωρήσεις; Πώς θα εξασφαλιστεί η ειρήνη εάν τα μέρη συμφωνούσαν να τερματίσουν την παρούσα σύγκρουση;
Το Κόμμα του Πολέμου είχε το πάνω χέρι κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Μπάιντεν, και όπως αποδείχθηκε ήταν μια καταστροφή.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
