Κάτι που συναντάμε συχνά στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ο όρος προσδοκίες. Είναι μια προσωπική επένδυση του καθενός από εμάς σε κάποιον άλλον, στο πρόσωπο του οποίου μπορεί να νιώθουμε εμπιστοσύνη, αγάπη, θαυμασμό, πίστη και σε συνδυασμό με την δίκη μας έλλειψη αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης, απογοήτευσης περιμένουμε να εκπληρώσει πράγματα, καταστάσεις, να εκφράσει συναισθήματα που στην πραγματικότητα εκπροσωπούν εμάς. Είναι σαν να έχουμε εκπαιδευτεί να περιμένουμε από τους άλλους αλλαγές και μετακινήσεις χωρίς την συμμετοχή μας.
Της Μίκας Πανάγου*
Τα γεγονότα τρέχουν και συχνά δεν τα προφταίνουμε, οι ανάγκες μας μεγαλώνουν, τα θέλω μας χαροπαλεύουν. Νιώθουμε ότι εμείς οι ίδιοι σαν οντότητες δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ή να συμβάλλουμε στο χάος γύρω μας. Για σκεφτείτε όμως τις προσπάθειες μας σαν μικρά σποράκια που ρίχνουμε στους κήπους μας ο καθένας σε ατομικό επίπεδο. Θα ομόρφυναν σε διαφορετικούς βαθμούς και ρυθμούς η θέα των σπιτιών μας, των συμβολικών μας κήπων. Το να περιμένω να αντιδράσεις εσύ για να ωφεληθώ εγώ ή να πετύχεις εσύ σε κάτι που πιστεύω ότι δεν μπορώ εγώ δεν μας βοηθάει. Το να επηρεάζεται η δίκη μου διάθεση, η ψυχική και σωματική μου υγεία πολλές φορές γιατί εγκλωβίζομαι όσο περιμένω από εσένα να μου δώσεις όσα μου λείπουν θα έχεις ως αποτέλεσμα να νοσούμε και οι δύο, εσύ από τύψεις ή πίεση και εγώ στο να περιμένω το ποτέ.
Η απογοήτευση μου θα με μπλοκάρει στο να ζω και να ελπίζω, στο να βάζω μικρούς στόχους και να μάχομαι καθημερινά. Πόσο θα βοηθούσε το συμπληρωματικό μαζί από το εξαρτημένο εμείς μαζί. Υπάρχουν προσωπικότητες που είχαν και έχουν έντονη παρουσία σε μια κοινωνία, όμως χωρίς πότισμα, φροντίδα, λίπασμα, νοιάξιμο κανένα σποράκι μόνο του δεν έχει αποτέλεσμα. Κανένα δικό μου απωθημένο δεν θα πρέπει να σταματήσει τα δικά σου όνειρα, ούτε αν σου φορτώσω δικά μου λάθη. Φταίνε πάντα οι άλλοι για όσα κακά μας βρίσκουν, η δίκη μας ατομική ευθύνη, αγνόηση, παραμέληση, αποστροφή δεν μετράει; Τα τραύματα που κουβαλάς στα έκαναν κάποιοι άθελα τους ή ηθελημένα όμως έλα να τα γιατρέψεις εσύ γιατί βρίσκονται στο δικό σου σώμα και στη δίκη σου ψυχή. Πάντα οι άλλοι και μετά εσύ.
Η ενηλικίωση θα σημάνει την εξ’ ολοκλήρου ευθύνη σου για την ζωή σου αλλά και για την κοινωνία που θα ζεις. Ο καθένας μας έχει διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας, διαφορετικά προσωπικά όρια, άλλες αντοχές, άλλες δεξιότητες όμως έχουμε όλοι δικαίωμα λόγου, ψυχικής και σωματικής φροντίδας και προσπάθειας.
Να ζούμε μέσα από το δικό μας σώμα και όχι μέσα από τους άλλους ή για τους άλλους. Ίσως η τόση θυσία να μας έβλαψε και αν απενοχοποιήσουμε το εγώ μας σε πλαίσια υγιή να μπορούμε να μετακινηθούμε σαν μονάδες και ομάδες.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
