«Το 2025 φέρνει πολλές αβεβαιότητες, αλλά και πολλές ελπίδες για την Ουκρανία και την Ευρώπη, καθώς προσπαθούμε να βρούμε μια πραγματική λύση σε ένα σύνθετο πρόβλημα: πώς να τελειώσει ο Μεγάλος Πόλεμος». Αυτό γράφουν σε μια έκκλησή τους προς τη διεθνή κοινότητα περισσότερες από 160 προσωπικότητες από την Ουκρανία, σε ένα κείμενό τους που δημοσιεύεται στη Le Figaro. Ανάμεσα στις προσωπικότητες αυτές είναι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βουλευτές, διπλωμάτες, πανεπιστημιακοί, διευθυντές επιχειρήσεων και καλλιτέχνες. Το κείμενό τους έχει τίτλο «Όχι στον κατευνασμό του κακού» και δημοσιεύτηκε στη Le Figaro.
Η απόκτηση νέων εδαφών δεν είναι ο βασικός στόχος της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο, γράφουν. Η Ρωσία διαθέτει ήδη μεγάλες εκτάσεις που είναι τελείως ανεκμετάλλευτες και όταν αποκτά ένα νέο έδαφος το αμελεί συστηματικά. Βασικός της στόχος δεν είναι ούτε ο έλεγχος της Ουκρανίας. Αυτό που θέλει η Ρωσία είναι να «σπάσει» τη σημερινή διεθνή τάξη. Θέλει να ανακτήσει το καθεστώς της υπερδύναμης που μπορεί να δρα αυθαιρέτως, να επιτίθεται στους γείτονές της, να παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, να διαπράττει τρομοκρατικές πράξεις και να υποστηρίζει αυταρχικά και παράνομα καθεστώτα σε όλο τον κόσμο.
Τίποτα από αυτά δεν είναι απομονωμένο, ένα καπρίτσιο του Πούτιν, μια πρόσκαιρη απόκλιση από την πραγματικότητα. Όλα αποτελούν μέρος ενός στρατηγικού σχεδίου. Αυτός είναι ο λόγος που ο Πούτιν απηύθυνε πριν από τρία χρόνια τελεσίγραφο στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους ευρωπαίους συμμάχους τους, ζητώντας την επιστροφή στο 1997. Η Ουκρανία, λόγω της ιστορίας και της γεωγραφίας της, έχει γίνει ένας νέος στόχος στο πλαίσιο της επιδίωξης αυτού του εκδικητικού σχεδίου.
Για την ίδια την Ουκρανία, σημειώνουν οι προσωπικότητες που υπογράφουν το κείμενο, ο πόλεμος αυτός είναι υπαρξιακός. Είναι ένας πόλεμος για την επιβίωση της χώρας, της κοινωνίας και του κράτους. Τα πολιτικά οράματα της Ουκρανίας και της Ρωσίας, το πρώτο δημοκρατικό και το δεύτερο αυταρχικό, είναι άκρως αντίθετα. Αυτό σημαίνει ότι τυχόν «πάγωμα» της σύγκρουσης δεν θα οδηγήσει ούτε σε εκτόνωση των εντάσεων ούτε σε διαρκή ειρήνη. Για τη Ρωσία, το πάγωμα θα ερμηνευτεί ως αδυναμία της Δύσης και πράσινο φως για νέες επιθέσεις όπου αργά ή γρήγορα θα χυθεί και δυτικό αίμα. Διαρκής ειρήνη θα έρθει μόνο αν η Ρωσία βρεθεί αντιμέτωπη με μια συστημική κρίση και με την ήττα του καθεστώτος του Πούτιν. Η Ιστορία δείχνει ότι οι τυραννίες είναι εύθραυστες.
Ο πόλεμος αυτός δεν περιορίζεται στην Ουκρανία και το «ουκρανικό ζήτημα» δεν μπορεί να λυθεί αποκλειστικά στο πλαίσιο των ρωσο-ουκρανικών σχέσεων, συνεχίζουν οι 160 προσωπικότητες. Αν οι ηγέτες του κόσμου απαιτήσουν παραχωρήσεις της Ουκρανίας με τη μορφή εδαφών και κυριαρχίας χωρίς να παράσχουν αποτελεσματικές εγγυήσεις ασφαλείας, θα οδηγήσουν την Ουκρανία στην ήττα, κάτι που θα πείσει την Κίνα και άλλες δυνάμεις ότι μπορούν να αρπάξουν κι εκείνες όποια εδάφη θέλουν. Τα βορειοκορεατικά στρατεύματα θα εμφανιστούν και σε άλλες περιοχές. Η πειρατεία, το μπλοκάρισμα εμπορικών δρόμων, οι επιθέσεις στα συστήματα πληροφορικής και επικοινωνιών θα οδηγήσουν σε σαμποτάζ του παγκόσμιου εμπορίου. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνοεπιθέσεις, οι μυστικές επιχειρήσεις και οι εκλογικές επεμβάσεις σε δημοκρατικές χώρες θα υπονομεύσουν την παγκόσμια τάξη. Και η πτώση της Ουκρανίας θα δημιουργήσει ένα μαζικό κύμα προσφύγων, επιτρέποντας στον Πούτιν να προελάσει προς δυσμάς.
(*) Le Figaro
