Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα α λα καρτ, το έχουμε πει αμέτρητες φορές. Ή ισχύουν για όλους και για όλο τον πλανήτη, ή δεν ισχύουν, δηλαδή παραβιάζονται. Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες όταν συμβαίνει αυτό. Του τύπου είναι της κουλτούρας του ή της θρησκείας του, ή φταίει ο τρόπος που μεγάλωσε. Παντελώς αδιάφορο. Αν παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι καταδικαστέο. Χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους.
Το να μη χαιρετάς δια χειραψίας μια γυναίκα, είναι παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος. Οι γυναίκες, στον πολιτισμένο (υποτιθέσθω) κόσμο, δεν είναι υποδεέστερες από τους άντρες, επομένως έχουμε ισότητα (όση έχουμε τέλος πάντων. Γι’ αυτό και οι αγώνες συνεχίζονται). Σεξισμός εν όψει και ξεσηκωθείτε αδέρφια. Ιδίως εμείς οι Ευρωπαίοι, εκ των πραγμάτων θεματοφύλακες των δικαιωμάτων.
Ποιοι είπαμε; Μα οι Ευρωπαίοι είναι οι πρώτοι που με μια κλωτσιά στέλνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στον κάλαθο των αχρήστων. Είπαν να πάνε επίσκεψη στον Αλ Τζολάνι, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών και η Αναλένα Μπέρμποκ, η Γερμανίδα ομόλογός του. Να έρθετε είπε ο λύκος με το κοστούμι προβάτου, ο νέος επικυρίαρχος της Συρίας που ήδη βάζει τις γυναίκες της χώρας του να μαντηλοδεθούν, αλλά… Χειραψία με γυναίκα δεν κάνω.
Κανονικά, εδώ έπρεπε να του πούνε ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε, να δείξουν πως η γηραιά ήπειρος δεν μασάει. Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιοι, στη μέση. Να μην πάνε και να χάσουν ό,τι θα μπορούσαν να πάρουν;
Αν με ρωτάτε, ναι, ακριβώς. Αυτό ορίζει η δική μου δημοκρατική ανατροφή. Δεν πας ούτε με σφαίρες. Οι… «ανωτέροι» (ο τόνος στο έψιλον) δεν το βλέπουν έτσι. Κατάπιαν την προσβολή και πήγαν. Ε, στο τέλος τους έκανε τη χάρη ο πρώην (;) τρομοκράτης. Της έδωσε το χέρι αποχαιρετώντας την. Κερασάκι στην τούρτα. Αφού πριν, και να με συγχωρείτε, τους είχε σπάσει τον τσαμπουκά.
Κι ύστερα, κι ύστερα; Δυστυχώς υπάρχει ύστερα. Διέρρευσε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάτι σαν non paper σύμφωνα με το οποίο η συνάντηση έγινε σε μια χώρα «τα ηνία της οποίας έχουν ισλαμιστές που σε καμία περίπτωση δεν απαίτησαν την πιστή εφαρμογή του θεοκρατικού δόγματος. Για την ακρίβεια η Αναλένα Μπέρμποκ έγινε εχθές η πρώτη γυναίκα δυτική πολιτικός από την οποία δεν ζητήθηκε να καλύψει το κεφάλι της. Στην αντίστοιχη -υποθετική πάντα- επίσκεψη στην Τεχεράνη κάτι τέτοιο θα ήταν απαιτητό.»
Σηκώνονται τώρα οι τρίχες της κεφαλής, ή δεν σηκώνονται; Δεν έχει μείνει στάλα ντροπής και φιλότιμου. Η δε απαγόρευση/ αποτροπή χειραψίας με γυναίκα δεν προέρχεται από το Κοράνι. Ισως από κάποιο χαντίθ (κάτι σαν τα δικά μας ευαγγέλια) όπου ο Προφήτης φέρεται ειπών «Δεν κάνω χειραψία με γυναίκες». Σας έχω κι άλλο: «Πολλοί ντρέπονται να μην απλώσουν το χέρι για χειραψία νομίζοντας ότι δίνουν την εντύπωση της προσβολής προς τον άλλον. Πέρα από την απαγόρευση που είναι ξεκάθαρη, οφείλουν ορισμένοι να καταλάβουν ότι η έννοια του σεβασμού έγκειται ακριβώς στο κομμάτι όταν δεν ακουμπάς την γυναίκα. Επεξηγώντας στον άλλον ότι έτσι την σέβεσαι, στο πλαίσιο της πίστης σου, θα το εκτιμήσει. Ειδάλλως δεν μας αφορά η αντίδραση τους, παρά μόνο να ευχαριστήσουμε τον Κύριο, τον Ύψιστο.»
Κι αν όσα προβλέπει μια θρησκεία, ένα έθιμο, μία συνήθεια παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα; Τόσο το χειρότερο για τα δικαιώματα, σου λέει (πλέον και η) Δύση. Αφήστε που πίσω από την φιλοσοφία που αραδιάσαμε παραπάνω κρύβεται η αληθινή αιτία, αυτή που θέλει τη γυναίκα κατώτερη.
Επί τη ευκαιρία. Αγαπητή αοιδέ, να φοράτε όσες παλαιστινιακές μαντήλες θέτε στις εμφανίσεις σας. Όχι όμως στην εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στο Σύνταγμα, που την πληρώνω και εγώ με τα δημοτικά μου τέλη. Διότι θα σας ρωτήσω: γιατί κάνετε διακρίσεις; Μόνο οι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται; Στα χέρια της Χαμάς δεν υπάρχουν όμηροι; Μέχρι και βρέφη;
Α, ναι, το περίμενα. Οι όμηροι είναι εκατοντάδες, οι νεκροί Παλαιστίνιοι χιλιάδες. Σαν να είναι ζήτημα ποσοτήτων…
Επίσης, μη το ξεχάσω. Την επόμενη φορά, καλή μου Νατάσσα, να φοράτε την καφίγια στο κεφάλι, δίκην χιτζάμπ, καλύπτοντας την κόμη, όπως αυτοί που υποστηρίζετε. Και να προσκυνάτε την εφαρμογή της σαρίας, του ισλαμικού νόμου δηλαδή. Ακόμα και σε χώρες που δεν είναι αμιγώς μουσουλμανικές, σαν τη Συρία. Ελεος κάπου. (Ο Ασαντ ήταν τύραννος και δικτάτορας, για να συνεννοούμαστε. Πάντως, το ίδιο φοβάμαι πως θα αποδειχθούν και οι τωρινοί).
Κακό δεν είναι να μην ξέρεις κάτι. Κακό είναι να εμμένεις όταν σου υποδεικνύουν το λάθος που κάνεις. Η υπογράφουσα σπανίως εμπλέκεται σε συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς μόνο συζητήσεις δεν είναι. Μαλλιοκούβαρα γίνονται όλοι, χωρίς λόγο και αιτία. Βλέπω σε κάποιο ποστ πως η τάδε ηθοποιός άνηκε σε οικογένεια με το ίδιο επίθετο. Ανήκε, γράφω. Εχω βαρεθεί να διορθώνω αυτή τη μπούρδα. Ουδείς παίρνει χαμπάρι- εκείνοι οι καθηγητές στα σχολεία τι κάνουν άραγε όταν τα παιδιά τούς λένε άνηκε και άνηκαν;
Κάποιος ανέλαβε να με βάλει στη θέση μου: «Αν θέλεις να πεις ότι ένα αντικείμενο κάποτε ανήκε σε κάποιον, αλλά τώρα δεν ανήκει, θα χρησιμοποιήσεις το “άνηκε”. Αν όμως θέλεις να πεις ότι το αντικείμενο εξακολουθεί να ανήκει σε αυτό το άτομο, θα χρησιμοποιήσεις το “ανήκει”.». Τόσο απλά. Τόσο γελοία.
Ως φιλόλογος, σημειώνω πως το άνηκε δεν υπάρχει, έχει κατασκευαστει από τους αγράμματους. Το ρήμα είναι ανήκω και στον παρελθόντα χρόνο ανήκε. Τα λοιπά είναι αντιεπιστημονικά.
Όχι, δεν είναι, επιμένει τύπος που γράφει και με πολυτονικό για να το παίξει μορφωμένος: «Μάθε λίγο γραμματική καί συντακτικό Μανδάμ….προτείνω Ἀχιλλέαν Τζάρτζανον. Τό σωστό εἶναι ἄνηκε.».
Τον οποίο, εκείνος, προφανώς μόνο κατ’ όνομα γνωρίζει.
Ο πλήρως εγγράμματος συνάδελφος Σωκράτης Τσιχλιάς, έγραψε κάποτε στην Καθημερινή για ρεπόρτερ ο οποίος έλεγε «άνηκε» στον τηλεοπτικό «αέρα»: «Με τον τονισμό αυτόν παραβίαζε τον ορθό κανόνα της γραμματικής, είτε από άγνοια είτε από βιασύνη, και, το χειρότερο, κανείς δεν ίδρωσε. Κανείς προϊστάμενος, αρχισυντάκτης, διευθυντής που άκουγε εκείνη την ώρα τη «ζωντανή» μετάδοση, δεν σήκωσε το τηλέφωνο για να τον διορθώσει. Να προλάβει αυτό το επαναληπτικό «άνηκε», που «πυροβολούσε» τον αέρα. Τρία τινά μπορεί να συνέβησαν: α) Κανείς υπεύθυνος δεν ακούει τα δελτία του σταθμού. β) Κάποιος τα ακούει, αλλά δεν είναι σε θέση να συλλάβει τέτοια λάθη. γ) Τα ακούει κάποιος που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, αλλά δεν θεώρησε σκόπιμο να διακόψει, κάποιος που δεν δίνει μεγάλη σημασία». Ιδια και απαράλλακτα μένουν όλα, αγαπητέ μου.
Ευκαιρία να το ερευνήσουμε περισσότερο, αφού είναι συχνό λάθος. Το ρήμα ἀνήκω είναι ήδη αρχαίο (ομόρριζα σύνθετα είναι ο μετοχικός τύπος καθ-ῆκον και το τριτοπρόσωπο προσ-ήκει «αρμόζει, ταιριάζει») και σχηματίζει κανονικά παρατατικό ἀνῆκον (γ΄ πρόσ. ἀνῆκε ). Το σχήμα κληροδοτήθηκε στη Νέα Ελληνική και αυτός παραμένει ο γραμματικά σωστός τύπος: ανήκα, ανήκες, ανήκε .
Από γλωσσολογικής πλευράς, ωστόσο, όπως γράφουν σε φόρουμ ανάλογων συζητήσεων, «έχει πάντοτε νόημα να εμβαθύνουμε λίγο στην αιτία του λάθους. Στις μεγάλες μορφολογικές κατηγορίες των νεοελληνικών ρημάτων οι παρελθοντικοί χρόνοι δηλώνονται, μεταξύ άλλων, με αναβιβασμό του τόνου στην προπαραλήγουσα, είτε υπάρχει συλλαβική αύξηση είτε όχι. Παραδείγματα (στο γ΄ ενικό): χαρίζει – χάριζε, απλώνει – άπλωνε, βγάζει – έβγαζε, δείχνει – έδειχνε κ.τ.ό. Η τάση αυτή προφανώς άσκησε αναλογική πίεση, ώστε το ρήμα ανήκει να σχηματίσει επίσης τον μη αποδεκτό τύπο *άνηκε (πβ. κ. παρατατικός πρόσεχε αντί του αρχ. προσεῖχεν ).Νομίζω πως δεν είναι θέμα εκφοράς του λόγου, αλλά μάλλον εσφαλμένης αντίληψης περί της καθομιλουμένης από κάποιους. Ίσως ηχεί σαν λέξη της καθαρεύουσας το “ανήκε” και γι’ αυτό πιστεύω πως το τονίζουν στην προπαραλήγουσα. Και μιλώ πάντα για προφορικό λόγο».
Για να σας δω από εδώ και πέρα!
Από εδώ και πέρα, λέγω, διότι μέχρις εδώ… Κλάψε με μάνα κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι. Νύχτα, για να μη φαίνονται τα χάλια μας. Πλην, ακούγονται:
«Υπάρχει μεγάλη επισκεψιμότητα από αυθημερόν κόσμο» στα χιονοδρομικά κέντρα. Αυθημερόν πηγαίνει και φεύγει ο κόσμος, γιατί δεν είναι αυθημερόν;
«Δεν ξέρουν τι απομένει να επισυμβεί» κάνει επίδειξη αγραμματοσύνης ο επόμενος. Αν τον ρωτήσετε, θα σας πει σίγουρα πως το επισυμβαίνω, στην καθαρεύουσα, είναι κομψό. Το επισυμβαίνω, σημαίνει «συμβαίνω κατόπιν, επακολουθώ» μεγάλε και καλό είναι να μην ανακατεύουμε δημοτική (απομένει) με καθαρεύουσα.
«Οι τοπικές αρχές κρατούν σιγή ιχθύος για το εάν πρόκειται για κάποια σοβαρή έξαρση – Τι δείχνουν τα πρόσφατα στοιχεία σχετικά με τις λοιμώξεις». Το αντίθετο εδώ. Τηρούν σιγήν ιχθύος. Αυστηρά.
«Είναι συνήθες το φαινόμενο αυτό. Δυστυχώς είναι. Το σύνηθες να παρατονίζεται. Ως φαίνεται, άνηκε στα συνήθη λάθη.
«Καθ’ αρμοδιότητα» είπε αστυνομικός αναλυτής. Καθ’ έξιν τα ανάλογα μαργαριτάρια.
«The Final Countdown: Γιατί μετράμε αντίστροφα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς -Η προέλευση του εθίμου» Εχουμε στην Ελλάδα έθιμο final countdown; Τι μαθαίνω, τι μαθαίνω.
Πρέπει να πληρώσουμε «και για το outdoor (διαφήμιση σε εξωτερικούς χώρους, π.χ. αφίσες, στάσεις λεωφορείων κ.λπ.)» Αφού το εξηγείς, καλή μου, καταλαβαίνεις δηλαδή πως ουδείς πρόκειται να πάρει χαμπάρι, προς τι η ξενική λέξη;
Δύο λεπτά πριν κλείσει η στήλη: «Αυτόπτων μαρτύρων». Ε, τι τώρα, θα αφήσουμε ρεπορτάζ χωρίς λάθος; Από και κλείεται.
Δεν έχει λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας. Κακοψυχία απέραντη έχει. Δεν θέλω να ζω σε τέτοια πατρίδα. Ο πολύ σεβαστός, πολύ αγαπητός, πολύ σπουδαίος ιεράρχης, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, νοσηλευόταν εδώ και μέρες στα Τίρανα. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε και θεωρήθηκε σωστό να μεταφερθεί στον Ευαγγελισμό, όπου υπηρετεί και η εξαιρετική γιατρός του, Αναστασία Κοτανίδου. Εβαλε η ελληνική κυβέρνηση ένα C-130 να τον μεταφέρει και μπράβο της.
Πολλοί τού ευχήθηκαν περαστικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και κάποιοι άλλοι, ξίνισαν. Τον παππού μου, λέει ένας, δεν θα τον μετέφεραν με αεροπλάνο, θα τον άφηναν να πεθάνει. Γιατί γίνονται διακρίσεις; Λέει ο άλλος. Και πολλά ακόμα, τόσο θλιβερά ώστε να μην αξίζει να συνεχίσουμε την παράθεση τέτοιων απόψεων.
Λοιπόν, για να μη μακρηγορούμε: Μακάρι να υπήρχε δυνατότητα να γίνεται αυτό για κάθε Ελληνα. Δεν υπάρχει, παρότι, οφείλουμε να το πούμε, αεροδιακομιδές και ανάλογες μεταφορές έχουν πολλαπλασιαστεί. Δεν φτάνουν. Γίνεται κάποια προσπάθεια πάντως.
Ο μακαριώτατος, είμαι βεβαία γνωρίζοντας ολόκληρο τον βίο του, δεν θα ήθελε να γίνει κάποια πράξη υπέρ του. Κι εδώ έρχεται η πατρίδα και αποφασίζει αν θα φερθεί σαν μητέρα ή σαν μητριά. Εφόσον η υγεία του επιδεινώθηκε, εφόσον η κατάστασή του κρίθηκε κρίσιμη, θα πει μείνε στα Τίρανα και ό,τι γίνει; ‘Η, θα τον μεταφέρει εκτάκτως και επειγόντως στην Αθήνα; Τον φάρο της Ορθοδοξίας; Τον κορυφαίο ιεράρχη που διαθέτει η χώρα; Θα τον αφήσουμε χωρίς να εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο; Η Ελλάδα, την οποία υπηρέτησε μέσω της Ορθοδοξίας σε όλη τη ζωή του, δεν θα αισθανθεί υποχρέωση να ανταποδώσει κάτι σε εκείνον ενώ ασθενεί;
Η κατάληξη; «Ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσης» γράφει το «σούπερ» σε δελτίο ειδήσεων.
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Ή και όχι.
