Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, κάθε φορά που υπήρχε τρομοκρατική επίθεση, τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούσαν να το κρύψουν, και ειδικά εάν ο δράστης ήταν μουσουλμάνος. Αυτό που είναι ενδιαφέρον για την τρομοκρατική επίθεση στη Χριστουγεννιάτικη αγορά στη Γερμανία, είναι ότι οι αρχές ανακοίνωσαν αμέσως, ότι ήταν μια ισλαμική τρομοκρατική επίθεση. Ίσως, επιτέλους, η Ευρώπη συνειδητοποιεί, ότι το φονικό φίδι που έχει εκθρέψει στην αγκαλιά της, πρέπει να εκδιωχθεί.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία και η Ιαπωνία ισοπεδώθηκαν εντελώς. Ωστόσο, αυτή τη φορά, οι Σύμμαχοι είχαν μάθει το μάθημά τους. Δεν επρόκειτο να αφήσουν τη Γερμανία να γίνει μια φωλιά, από την οποία θα μπορούσε να αναδυθεί ένας άλλος Χίτλερ. Η Αμερική, εργάστηκε για την ανοικοδόμηση τόσο της Γερμανίας όσο και της Ιαπωνίας ως σύγχρονων, δημοκρατικών, ελεύθερων εθνών. Και στις δύο περιπτώσεις, η Αμερική πάτησε στο γεγονός ότι αυτές οι χώρες είχαν πολιτισμούς που χτίστηκαν γύρω από σχολαστική σκληρή δουλειά.
Εκτός από την ανοικοδόμηση των πρώην εχθρών της, η Αμερική καθιέρωσε την «Pax Americana», η οποία την είδε να ηγείται του Ψυχρού Πολέμου κατά του κομμουνισμού και γενικά να προσπαθεί σε όλο τον κόσμο να σβήσει φωτιές. Αυτή η «Pax Americana» δημιούργησε μια παγκόσμια οικονομική άνθηση πρωτοφανή για τα ιστορικά δεδομένα.
Δύο από τους μεγαλύτερους ωφελημένους ήταν η Ιαπωνία και η Γερμανία, οι οποίες έλαβαν αμερικανικά χρήματα, η Αμερική πλήρωνε τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους και, είχαν εξαιρετικά παραγωγικούς πολιτισμούς. Η υπόλοιπη Ευρώπη τα πήγε καλά, επίσης, αλλά αυτές οι δύο χώρες πραγματικά εκτινάχθηκαν στα ύψη.
Ταυτόχρονα όμως, συνέβη και κάτι άλλο, όχι μόνο στη Γερμανία και την Ιαπωνία, αλλά σε όλο τον κόσμο που προστατευόταν κάτω από την ομπρέλα της Αμερικής. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να κάνουν παιδιά. Ειδικά στην Ευρώπη, παρά τη μακρά χριστιανική ιστορία της, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σταδιακά, επικράτησε μια ήπια σοσιαλιστική, αντιχριστιανική νοοτροπία, όπου τα παιδιά και η οικογένεια πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Σήμερα, το ποσοστό γεννήσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι 1,46 παιδιά. Αργά, αλλά σταθερά η Χριστιανική Ευρώπη πεθαίνει.
Η μείωση των ποσοστών γεννήσεων στην Ευρώπη, ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και έγινε εμφανής στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Όταν συνδυάστηκε με το βιοτικό επίπεδο της «Pax Americana», οδήγησε σε όλο και λιγότερους Ευρωπαίους που ήθελαν να κάνουν παιδιά, τα οποία καθιστούν μια χώρα λειτουργική και με μέλλον.
Το 1961, με την οικονομία της να αναπτύσσεται και τον πληθυσμό της να συρρικνώνεται, η Γερμανία δημιούργησε ένα πρόγραμμα, φιλοξενούμενων εργαζομένων, για τους Τούρκους. Περίπου 650.000 εργάτες έφτασαν στη Γερμανία, πολλοί φέρνοντας μαζί τους τις οικογένειές τους. Οι περισσότεροι από αυτούς τους Τούρκους ήταν αρκετά κοσμικοί, αντανακλώντας το γεγονός ότι μεγάλωσαν στην Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ. Για το λόγο αυτό, οι περισσότεροι αφομοιώθηκαν αρκετά καλά, αν και σήμερα, πολλοί έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο, με την άνοδο του Ερντογάν στην Τουρκία.
Μετά το 2015, χάρη στην επιζήμια διαχείριση της «Αραβικής Άνοιξης» από την κυβέρνηση Ομπάμα, η Συρία κατέρρευσε σε μια δίνη βίας που είδε εκατοντάδες χιλιάδες να γίνονται πρόσφυγες. Η Ευρώπη, λόγω της μείωσης στον πληθυσμό της, εξακολουθούσε να χρειάζεται εργατικό δυναμικό. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την εγκληματική πολιτική της Μέρκελ, που δεν αντιλήφθηκε ότι αυτοί οι μετανάστες δεν έμοιαζαν καθόλου με τους κοσμικούς Τούρκους της δεκαετίας του 1960, άνοιξε τις πόρτες της κολάσεως για την Ευρώπη.
Το 2015, η Γερμανία δέχτηκε περίπου 1 εκατομμύριο μουσουλμάνους από όλη τη Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν και τη Βόρεια Αφρική, ένα σημαντικό ποσοστό των οποίων ήταν σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές που το είδαν ως μια εύκολη μορφή κατάκτησης. Η ίδια ήπειρος που έδιωξε τους μουσουλμάνους κατά τη διάρκεια της Reconquista και τους νίκησε στις Πύλες της Βιέννης καλωσόρισε χαρούμενα δεκάδες εκατομμύρια μουσουλμάνους, καθιστώντας το Ισλάμ δεύτερο μόνο μετά τον Χριστιανισμό, ως κυρίαρχη θρησκεία στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ενώ οι σύγχρονοι Χριστιανοί είναι πλουραλιστές, και πολλοί είναι απαθείς, οι Μουσουλμάνοι δεν είναι. Το Ισλάμ αντιπροσωπεύει σήμερα μεταξύ 10% και 20% του πληθυσμού της Ευρώπης, και είναι πιο πυκνό στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τις βιομηχανικές πόλεις, που λειτουργούν ως σημεία πίεσης. Δυστυχώς, το Ισλάμ μεταμορφώνει την Ευρώπη.
Και φυσικά, οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη, κάνουν αυτό που κάνουν πάντα οι μουσουλμάνοι, όταν βρίσκουν προνομιακές συνθήκες για να λειτουργήσουν. Σκοτώνουν αμάχους, για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους.
Οι Χριστουγεννιάτικες αγορές είναι ένα αγαπημένο σημείο πίεσης, επειδή περιστρέφονται γύρω από τον εχθρό που πρέπει να κατακτήσει το Ισλάμ, τον Χριστιανισμό.
Δεν αποτέλεσε έκπληξη, στις αρχές Δεκεμβρίου, το να δούμε Σύριους ισλαμιστές, να παρελαύνουν στη Χριστουγεννιάτικη αγορά του Έσσεν φωνάζοντας την πολεμική κραυγή τους, «ο Αλάχ είναι μεγάλος». Ούτε, δυστυχώς, πρέπει να αποτελεί έκπληξη, να βλέπεις ότι ένας Σαουδάραβας υπήκοος έσπειρε το θάνατο στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, στο Μαγδεμβούργο.
Μέχρι στιγμής, αυτό είναι business as usual για τους ριζοσπάστες μουσουλμάνους της Ευρώπης. Αυτό που είναι διαφορετικό αυτή τη φορά είναι ότι οι αρχές κατέστησαν αμέσως σαφές ότι επρόκειτο για ισλαμική τρομοκρατική επίθεση. Ίσως τελικά να υπάρχει ελπίδα ανάσχεσης της υπαρξιακής απειλής, και η Ευρώπη, να είναι έτοιμη, επιτέλους, να αντεπιτεθεί. Ίσως οι δυνάμεις που βλέπουν, εδώ και χρόνια, το μέγεθος της απειλής, να πήραν κουράγιο από την εμφατική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, στις προεδρικές εκλογές της Αμερικής.
Ίσως, παρά το μεγαλύτερο μέρος του επαίσχυντου, σπασμωδικού αντισημιτισμού της Ευρώπης, η τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου την έκανε να συνειδητοποιήσει ότι ο σιωνισμός δεν είναι ένας πολιτισμικός εχθρός, αλλά σύμμαχος της Ευρώπης και του Δυτικού Πολιτισμού.
Το μόνο πράγμα που είναι βέβαιο είναι ότι αν η Ευρώπη επιθυμεί να σώσει τον εαυτό της και να μην γίνει μουσουλμανική ήπειρος, έχει ένα σύντομο, χρονικά παράθυρο ευκαιρίας, εντός του οποίου μπορεί να δράσει.
Οι Ευρωπαίοι έχουν επιδείξει για πολλά χρόνια ανευθυνότητα, όσο αφορά την άμυνά τους. Μέχρι τώρα, ένας συνδυασμός αριστερής αυτοαπέχθειας και αφοπλισμού των πολιτών της, από τις πολιτικές ελίτ, τα συμφέροντα που κινούν τα νήματα, και την εγκληματική λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τους έχει κάνει αβοήθητους, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες τους.
Η κατεύθυνση του ανέμου, δείχνει να αλλάζει προς τη σωστή κατεύθυνση, και αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα, όπου στήνονται κάλπες. Αλλά η μάχη μόλις αρχίζει, και χρειάζεται εγρήγορση και προσήλωση των δυνάμεων που επιθυμούν την επιβίωση και επικράτηση της πραγματικά φιλελεύθερης δημοκρατίας και του Δυτικού – Χριστιανικού Πολιτισμού.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
