«Τα βλέπαμε με μελανιές και πολλές φορές με σπασμένα χέρια. Όταν ρωτούσαμε τι έπαθαν, μας απαντούσαν ότι πότε έπεσαν από το μπαλκόνι και πότε από την καρέκλα». Ομορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος (για άλλο λόγο έγραψε τους στίχους ο Σολωμός, μα έχουμε υιοθετήσει τα χείριστα). Τα έβλεπαν οι γείτονες με μελανιές και με σπασμένα χέρια, (για τα παιδιά των αστυνομικών ο λόγος) αλλά εντάξει μωρέ, αφού έπεσαν, τι να κάνουν κι εκείνοι;
Πάμε παρακάτω. Σε ερώτηση αν υπήρχαν άνθρωποι που γνώριζαν τι περνούσαν τα παιδιά η ίδια κυρία, που λέει τα παραπάνω, απάντησε: «Ακουγόντουσαν στη γειτονιά όλα αυτά που γινόντουσαν. Ακούγαμε από τον φωταγωγό, φωνές, φασαρία και να πέφτει ξύλο», ενώ καταλήγει:
«Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που γνώριζαν αλλά φοβόντουσαν να μιλήσουν, φοβόντουσαν ότι εάν έκαναν κάποια κίνηση θα τους κυνηγούσε ο αστυνομικός».
Σε αυτή την κοινωνία ζούμε. Μια κοινωνία που φοβάται και την σκιά της. Μια ζωή με το κεφάλι κάτω. Μπράβο σε όλους.
Μη ρωτήσετε αν ήταν το δικό σας παιδί ή εγγόνι τι θα θέλατε να κάνει η γειτονιά. Να παρέμβει θα θέλατε, θα ευχόσασταν, θα παρακαλούσατε. Επειδή δεν ήταν δικά μας παιδιά θα τα αφήσουμε ανυπεράσπιστα στους βασανισμούς και στις τρομακτικές κακοποιήσεις; Και μετά, θα πάμε στην Εκκλησία, θα ανάψουμε τη λαμπάδα μας, θα κάνουμε ευλαβικές υποκλίσεις και θα πάρουμε αντίδωρο;
Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί! (αυτό είναι από το Πάσχα, πλην διαχρονικό).
Εσύ είσαι ο Ελληνας που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, που τα κάνει όλα τέλεια, που δεν αφήνει κανέναν πονεμένο, κατατρεγμένο, βασανισμένο στην τύχη του; Εσύ είσαι ο μέγας και πολύς που ζητάς θανατική ποινή για τον εγκληματία (έχουμε φύγει από αυτό, ευτυχώς) αλλά δεν κάνεις τίποτα ώστε να σταματήσει; Επειδή φοβάσαι; Επειδή αδιαφορείς; Επειδή έχεις πειστεί να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου;
Άλλος Ελληνας είσαι, μη προς κακοφανισμόν σου. Το ξέρεις, όμως μόνο στο βάθος- βάθος. Κρύβεσαι ακόμα και από τον εαυτό σου.
Πάλι προσπέφτουμε στον ποιητή, να μας βγάλει από τα αδιέξοδα:
«Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές/ είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη/ δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή/ γιατί είναι αμίλητη και προχωράει· //στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος.» (Γιώργος Σεφέρης, «Τελευταίος σταθμός». Μέσα μας στάζει ο πόνος από τα πάθη της φυλής. Και τα δικά μας, θα τολμούσα να πω).
Ξεκινάμε τους περί τη γλώσσα και τη λογική σχολιασμούς με μεγάλη κοτσάνα. Η Ράνια Θρασκιά, μάς ενημέρωσε πως η Βουλή είναι διακοσμητική, αφού η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία ψηφίζει τα νομοσχέδια που φέρνει η κυβέρνηση. «Ε, καλά κυρία Θρασκιά πού ακούστηκε αυτό η εκλεγμένη πλειοψηφία να στηρίζει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση» σχολιάζει ο φίλος μου Σπύρος. Τα ύστερα του κόσμου, θα προσέθετα.
«Να υλοποιούν μειώσεις αλλά και τις τράπεζες» λέει ο συνάδελφος. Να υλοποιούν τις τράπεζες; Φέρτε μου έναν τραπεζίτηηηηη για να δείτε πώς πονώ…
Τίτλος σε ηλεκτρονική ενημερωτική σελίδα: «Το βαρύ αστείο του Γουίλιαμ όταν ένας 10χρονος τον ζωγράφισε και του χάρισε το σκίτσο». Βαριά η άγνοια της ελληνικής, βαρύτατη.
Άλλος τίτλος: «Βρετανία: Τρία απολιθώματα δεινόσαυρων βγαίνουν στο σφυρί σε δημοπρασία στο Λονδίνο -Πόσο αναμένεται να κοστίσουν» Πόσο τέλος πάντων κοστίζουν τέτοια ανελλήνιστα στα νεύρα μας;
«Δεν θέλουμε να μιλήσουμε από έδρας στον κόσμο» ξεφουρνίζει η Τασούλα. Να μιλήσουμε από καθέδρας. Ή δεν είναι τόσο δημοτικιά, ώστε να το λες έτσι; Ε, πέσ’το με δικά σου λόγια.
«Οι πλέον αστικές βίλες». Εννοούσε οι πιο μεγάλες; Οι πιο ακριβές; Οι πιο γνωστές; Δεν θα το μάθουμε ποτέ…
«Πάρα πολλά μεγάλα προβλήματα». Αν θέλεις να πεις πάρα πολύ μεγάλα προβλήματα (όπως ψυχανεμίζομαι) να το λες έτσι. Άλλο το επίρρημα (πολύ) άλλο το επίθετο (πολύς, πολλή, πολύ). Γραμματική κάναμε όλοι στο σχολείο, ναι;
«Δεν θέλω να σας προκαταβάλω» Ούτε εγώ καλέ. Δώστε μου απλώς μια προκαταβολή και θα σας επιτρέψω να με προκαταλάβετε.
«Μόνο η Τζένιφερ Λόπεζ μπορεί να φορέσει αυτό το σούπερ κοντό φόρεμα και να μοιάζει εκθαμβωτικά σέξι» Μαμαααααα! Κοντεύει να γίνει γιαγιά, πόσο εκθαμβωτικά σέξι πια;
«Γκουίνεθ Πάλτροου σε Ντέμι Μουρ για την υποψηφιότητά της στις Χρυσές Σφαίρες: Έδωσες μια καταπληκτική ερμηνεία». Όπως το είπε η Γκουίνεθ στα αγγλικά, μια χαρά είναι. Στα ελληνικά χάλι μαύρο. Εκανες μια καταπληκτική ερμηνεία. Αντε, πρόσφερες στο κοινό μια καταπληκτική ερμηνεία. Μετά το «κάνω» που παρεισέφρησε από την αγγλική στην ελληνική και τα έκανε γης μαδιάμ, έρχεται και το δίνω. Αφού καθηγητές πανεπιστημίου εδώ και χρόνια λένε «δίνω ομιλία» αντί του «κάνω ομιλία, ομιλώ, μιλώ»).
Δεν είναι γλωσσικό ατόπημα, είναι απλώς κρύο. Και κάνει και πάρα πολλά μεγάλα κρύα. Εκπομπή τηλεοπτική μάς είπε ότι και καλά μίλησε με τον Ντόναλντ Τραμπ τζούνιορ. Μετά, μάς το έσκασε το παραμύθι: ήταν fake profile στο Facebook αυτός που δέχτηκε να τους μιλήσει. Και τότε; Ε, σου λέει, καλά έπαιξε τον ρόλο του. Εμείς τι φταίξαμε; Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα, στο κυνήγι της τηλεθέασης. Βεβαίως, όταν δεν είσαι εκπομπή info τι να σε βοηθήσει και το infotainment;
«Δαχτυλίδο Δείκτου μένω». Ακόμα μια θρυλική ατάκα σε μια χρονιά που είχαμε πολλές και καλές. Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας.
Στολίιιιιιιιιισατε; (μόνο δεντράκια. Τις άγιες τούτες μέρες, ξεχάστε τα γαλλικά). Φυσικά, οι περισσότεροι θα πάρετε λεξικά από τον Αγιο Βασίλη. Σας αξίζουν και σας χρειάζονται.
