Η σκέψη, μια λέξη αλλά χιλιάδες έννοιες, εικόνες, γνώσεις, ικανότητες. Η σκέψη, η ιδιαίτερη μοναδική ικανότητα του ατόμου που το κάνει να ξεχωρίζει από κάθε άλλο έμβιο όν. Σκέψη… η χαμένη πολυτέλεια των καιρών μας και της νέας γενιάς.
Θυμάστε κάποτε που χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να κάνουμε το κάθε τι; Κάποτε που δεν πατούσες απλά ένα κουμπί. Που δεν είχες αγκαλιά κάθε μέρα όλη μέρα μια οθόνη. Που έπρεπε να ανοίξεις τα βιβλία, να ψάξεις, να ρωτήσεις, να κάτσεις να σκεφτείς. Αυτό το κάποτε είναι μακρινό και η σκέψη δυστυχώς ακόμα μακρινότερη.
Μετά την επέλαση του ίντερνετ και όλων των «διευκολύνσεων» που μας προσφέρει, δυστυχώς η σκέψη έχει γίνει πια μια απαρχαιωμένη συνήθεια. Ζούμε, προχωράμε, περνάμε τις μέρες και τις ώρες μας με μηχανικό τρόπο. Δεν καταλαβαίνουμε καν τι κάνουμε την ώρα που το κάνουμε. Έχουμε χάσει την ικανότητα να παρατηρούμε, να συναισθανόμαστε, να συνειδητοποιούμε, να φιλτράρουμε τις πληροφορίες. Απλώς υπάρχουμε. Όλο και περισσότερο παρατηρείς ανθρώπους να πηγαινοέρχονται κυριολεκτικά σαν φαντάσματα, χωρίς καμία απολύτως συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω τους. Χωρίς καμία απολύτως κριτική σκέψη και ικανότητα.
Και ακόμα χειρότερα έτσι μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας. Οι πολίτες του αύριο, οι νέες γενιές ή όπως αλλιώς θέλουμε να τις πούμε δεν είναι πλέον τίποτα άλλο από παραφορτωμένα ρομποτάκια που το μόνο που τους μαθαίνουμε είναι πώς να φορτίζουν τις μπαταρίες και το κινητό τους. Έχουμε αποτύχει να μάθουμε στα παιδιά μας να σκέφτονται. Εχουμε αποτύχει να τους μάθουμε να παίρνουν πρωτοβουλίες στο φόβο μήπως και αποτύχουν. Οι αποτυχίες όμως φέρνουν την εξέλιξη και η εξέλιξη είναι απόρροια της σκέψης. Ξέρουν άραγε να σκέφτονται; Να αξιολογούν; Τους έχουμε μάθει τι είναι η μεγάλη εικόνα και πώς να την συνθέτουν μόνοι τους; Με αξίες και κρίση; Όχι είναι η λυπηρή απάντηση.
Η ζωή μας πλέον όπως έχει γίνει, μας έχει στερήσει το πολυτιμότερο αγαθό όλων, που είναι η σκέψη μας. Τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας, τα πιο λαμπρά μυαλά προήλθαν από εποχές και συνθήκες που όχι μόνο επέτρεπαν, αλλά επέβαλλαν το να σκέφτεσαι. Τίποτα δεν σου ερχόταν έτοιμο στο πιάτο, τίποτα δεν ήταν δεδομένο, δεν γκλούγκλαρες για να βρεις απαντήσεις και πολλές φορές δεν υπήρχαν καν. Έπρεπε να τις βρεις μόνος σου. Να προσπαθήσεις να στύψεις το μυαλό σου για να αποτύχεις 100 φορές και να πετύχεις μια.
Δυστυχώς δεν έχουμε την παραμικρή ελπίδα να διορθώσουμε και να βελτιώσουμε τη ζωή μας και το μέλλον μας, αν δεν γυρίσουμε πίσω στον τρόπο και στην εποχή που χρησιμοποιούσαμε το μυαλό μας. Ρουφάμε κυριολεκτικά σαν τα ζόμπι, ότι άχρηστη, ψεύτικη και κατασκευασμένη πληροφορία μας ποτίζουν τα social και όχι μόνο media, μην έχοντας πια την παραμικρή ικανότητα έστω να σκεφτούμε αν αυτά που βλέπουμε, ακούμε ή κάνουμε έχουν κάποια αξία.
Ο κόσμος χάνεται, η ζωή μας περνάει μπροστά από τα μάτια μας και εμείς αντί να ρουφήξουμε κάθε ευκαιρία για να τη ζήσουμε καλύτερα και να φτιάξουμε το καλύτερο δυνατό αύριο, έχουμε βολευτεί σε μια κατάσταση αποβλακωμένης ύπνωσης. Και στο τέλος της ημέρας μας φταίνε όλοι οι άλλοι χωρίς καν να μπορούμε να παραδεχτούμε, ότι ό,τι μας ενοχλεί μπορεί πολύ εύκολα να αλλάξει αν απλά σκεφτούμε τον τρόπο για να το κάνουμε να συμβεί.
Εχει έρθει η ώρα πριν να είναι αργά να ξυπνήσουμε λίγο από το λήθαργο. Έχει έρθει η ώρα να κάνουμε restart στο αποκοιμισμένο μυαλό μας και να του δώσουμε την ευκαιρία και το χώρο να ξανά χτίσει τιτάνες. Αν όχι για εμάς, για αυτούς που ακολουθούν.
