Ένας από τους θεμέλιους λίθους της φιλελεύθερης δημοκρατίας, είναι η 4η εξουσία. Ένας όρος που αναφέρεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους προσδίδει μια βαρύνουσα σημασία, εφάμιλλη των άλλων τριών εξουσιών της δημοκρατίας, της εκτελεστικής, της νομοθετικής, και της δικαστικής. Σύμφωνα με τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα από το κράτος και τα συμφέροντα και να συμβάλλουν στην εκδημοκράτισή του. Δρουν ελεγκτικά απέναντι στο κράτος και παρακολουθούν την άσκηση των τριών εξουσιών, αποκαλύπτοντας τυχόν καταχρήσεις και εξασφαλίζοντας τη διαφάνεια. Πολύ απλά είναι ο θεματοφύλακας της δημοκρατίας και των συμφερόντων των πολιτών. Μακάρι να ήταν έτσι και σήμερα, σε μια στιγμή πολυεπίπεδης κρίσης που πλήττει κυρίως το δυτικό κόσμο και τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Δυστυχώς, η 4η εξουσία, έχει περιπέσει σε μια εφιαλτική απαξίωση και έχει μετατραπεί, στη μεγάλη πλειοψηφία της, σε εργαλείο επιβολής του μηνύματος της “Μηχανής”, που κινεί τα νήματα στις περισσότερες χώρες της Δύσης.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Δεν υπάρχει πιο κραυγαλέο παράδειγμα αυτού του εφιαλτικού ξεπεσμού, ο οποίος αποτελεί και υπαρξιακή απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία, από τη στάση της πλειοψηφίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ιδιαίτερα των συστημικών, στην κρίσιμη προεκλογική εκστρατεία των προεδρικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου στην Αμερική.
Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, στην πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Αμερικής, αλλά και μεγάλων δυτικών χωρών, παρατηρείται μια αυξανόμενη υστερία, διακηρύσσοντας το επικείμενο τέλος της δημοκρατίας, στην περίπτωση που η Κάμαλα Χάρις δεν εκλεγεί. Σε καθημερινή βάση δημοσιεύονται και ακούγονται προβλέψεις, για μαζικές συλλήψεις, εξαφανίσεις και τυραννία, αγνοώντας ταυτόχρονα, ένα συνταγματικό σύστημα που έχει επιβιώσει για πάνω από δύο αιώνες ως η παλαιότερη και πιο σταθερή δημοκρατία στον κόσμο.
Δυστυχώς, βέβαια, για την εξευτελιστική εκστρατεία τους, οι πολίτες φαίνεται να συμφωνούν ότι η δημοκρατία απειλείται, αλλά φαίνεται να έχουν μια πολύ διαφορετική αντίληψη για το από πού προέρχεται αυτή η απειλή.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την ιστορική εφημερίδα της αμερικανικής πρωτεύουσας Washington Post, η οποία έχει ως βασικό της σύνθημα, το “η δημοκρατία πεθαίνει στο σκοτάδι”. Η κάλυψή της όσο αφορά τις εκλογές, δείχνει ξεκάθαρα ότι η ίδια και το συντακτικό της επιτελείο δεν μπορεί να αντέξει το φως.
Παρουσιάζει πεισματικά την εκλογή μεταξύ του πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και της αντιπροέδρου Κάμαλα Χάρις ως επιλογή μεταξύ μιας τυραννίας του Τραμπ και της δημοκρατίας με την Χάρις. Και δεν την απασχολεί το γεγονός ότι η δική της δημοσκόπηση αναφορικά με τις απειλές για τη δημοκρατία, δεν συνάδουν με την άποψη και το μήνυμα που περνάει, αφού η πλειοψηφία των πολιτών πιστεύει, ότι ο Τραμπ είναι πιο πιθανό να προστατεύσει τη δημοκρατία από την Κάμαλα Χάρις.
Παρ ‘όλα αυτά, η εφημερίδα, και οι υποστηρικτές της έχουν αυξήσει τη ρητορική σε ένα επίπεδο καθαρής υστερίας. Μόλις πριν λίγες ημέρες στο παιχνίδι μπήκε και η ίδια η Χάρις, ταυτίζοντας τον Τραμπ με τον Χίτλερ. Δυστυχώς για την ίδια και τους υπαλλήλους της “Μηχανής”, στα μέσα ενημέρωσης, μετά από αυτή τη δήλωσή της, ο Τραμπ ενισχύθηκε ακόμη πιο πολύ στις δημοσκοπήσεις.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι δήθεν δημοσιογράφοι της εφημερίδας, διότι μόνο δήθεν μπορεί να τους αποκαλέσει κανείς, ξεσηκώθηκαν μετά την απόφαση του ιδιοκτήτη, Τζέφ Μπέζος, να μην υπάρξει στήριξη της εφημερίδας σε κανέναν προεδρικό υποψήφιο, γεγονός που αποτελεί μεγάλο πλήγμα για την Κάμαλα Χάρις. Τελευταία φορά που το έκανε αυτό η Washington Post, ήταν το 1980. Η έντονη αντίδρασή τους δείχνει το πόσο αμερόληπτη είναι η στάση τους. Ενοχλήθηκαν που δεν υποστηρίχθηκε η εκλεκτή τους Κάμαλα.
Σε καθημερινή βάση το άλλο εργαλείο της “Μηχανής” και κλακαδόρος της Χάρις, τηλεοπτικό δίκτυο MSNBC, προειδοποιεί τους τηλεθεατές ότι πιθανότατα θα προστεθούν σε μια λίστα εχθρών, για απροσδιόριστα εγκλήματα, μετά την εκλογή του Τραμπ.
Στην εκπομπή “The View” του τηλεοπτικού δικτύου ABC, οι οικοδεσπότες, μεταξύ των οποίων και η ξεπεσμένη ηθοποιός του Χόλυγουντ, Γούπι Γκόλντμπεργκ, προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες, προειδοποιώντας ότι ο Τραμπ θα είναι δικτάτορας, που θα εξορίσει, δημοσιογράφους, και ομοφυλόφιλους. Αν και οι δημοσιογράφοι δεν αντιμετωπίζουν τέτοιο κίνδυνο, με δεδομένο, ότι μετριούνται στα δάκτυλα αυτοί που δεν είναι εχθροί του πρώην προέδρου.
Η άλλη μεγάλη παραδοσιακή εφημερίδα της Αμερικής, η “New York Times”, παρουσιάζει σενάρια που βασίζονται στην πλήρη κατάρρευση του παλαιότερου και πιο σταθερού δημοκρατικού συστήματος στην ιστορία.
Το εμβληματικό “60 Minutes του CBS”, ποτέ δεν βρέθηκε σε μεγαλύτερη ανυποληψία από ότι σήμερα, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας των προεδρικών εκλογών, αφού πιάστηκε να επεξεργάζεται επιλεκτικά τη συνέντευξη με την Κάμαλα Χάρις, κόβοντας και επικολλώντας μια ασυνάρτητη απάντηση της Χάρις, για να μειώσει τις επιπτώσεις από τις ασυναρτησίες που έλεγε.
Το CBS, πλήγωσε περαιτέρω την αξιοπιστία του, μέσω της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς των συντονιστών, Νόρα Ο’ Ντόνελ και Μάργκαρετ Μπρένναν, κατά τη διάρκεια του αντιπροεδρικού ντιμπέιτ, μεταξύ του Τζέι Ντι Βανς και του Τίμ Γουόλς.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει και ο απόλυτος ξεπεσμός του τηλεοπτικού δικτύου ABC, στην τηλεμαχία μεταξύ του Τραμπ και της Χάρις, όπου οι συντονιστές έγιναν κομματικοί ελεγκτές γεγονότων, εναντίον μόνο του Τραμπ, και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, λανθασμένα.
Αυτός ο εφιαλτικός ξεπεσμός των μέσων ενημέρωσης, δυστυχώς, δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική, αλλά σε όλο το δυτικό κόσμο, η κάλυψη και η πληροφόρηση της κοινής γνώμης για τις αμερικανικές εκλογές, είναι μονόπλευρη υπέρ της Χάρις και ξεπερνά τα όρια του γελοίου και της ντροπής.
Και το πιο εγκληματικό σε αυτή την κατάσταση είναι, ότι αυτή η μονόπλευρη παρουσίαση ειδήσεων και γεγονότων, δεν περιορίζεται μόνο στις προεδρικές εκλογές της Αμερικής, επεκτείνεται σε όλα τα κρίσιμα θέματα που αφορούν την καθημερινότητα των πολιτών και το μέλλον του δυτικού κόσμου.
Εν ολίγοις, η εμπιστοσύνη και το κύρος που χρειάστηκαν δεκαετίες για να κερδίσουν οι προηγούμενες γενιές δημοσιογράφων έχουν απαξιωθεί μέσα σε λίγα χρόνια από ανίκανους και υπαλλήλους της “Μηχανής”, με βάση το επικίνδυνο και εγκληματικό δόγμα, ότι οι υποτιθέμενοι ανώτεροι ηθικοί σκοποί δικαιολογούν κάθε μέσο που είναι απαραίτητο για την επίτευξή τους.
Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια καλά νέα σε όλα αυτά. Παρά την κινδυνολογία και τις προβλέψεις για επερχόμενη καταστροφή, από τον Μπάιντεν, τη Χάρις, και την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης στην Αμερική και τη Δύση ευρύτερα, οι πολίτες δεν πείθονται και δεν εξαπατώνται, έχουν πλέον αφυπνιστεί.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
