«Χλαπαταγή». Μεγάλη χλαπαταγή. Να αγιάσει το στόμα της Αγγελικής Κοτταρίδη. Μόλις γίνει κάτι σχετικό (ή άσχετο, αλλά… προσαρμοσμένο) με τον Μέγα Αλέξανδρο, στο διαδίκτυο σηκώνεται χλαπαταγή. Αν ξέρατε πόσο δίκιο έχει η επίτιμη έφορος, που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στον Φίλιππο, τον Αλέξανδρο και τη Μακεδονία, θα καταλαβαίνατε.
Πόθος διακαής κάθε Ελληνα που έχει μάθει να τρέφεται με τους μύθους, να βρεθεί κάτι απτό από τον στρατηλάτη. Ένα ιμάτιο, ένα όπλο, ο τάφος του, η σορός του. Το στέμμα που (δεν) φορούσε. Κάτι.
Βλέπετε, ο Μέγας Αλέξανδρος έφυγε από τη Μακεδονία για την εκστρατεία κατά των Περσών και δεν επέστρεψε ποτέ. Μάλιστα, το νεκρό του σώμα ταριχεύθηκε και κατόπιν περιπλανήσεων που ξεκίνησαν από τη Βαβυλώνα, έφτασε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί, όπως μάς παραδίδουν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς, τοποθετήθηκε σε ταφικό μνημείο στο Σώμα ή Σήμα και τον προσκύνησαν Ρωμαίοι αυτοκράτορες εν οις και ο Ιούλιος Καίσαρ. Πλην, από τον 4ο αιώνα μ.Χ. οπότε και ξέσπασαν θρησκευτικές ταραχές στην πόλη, χάνεται δια παντός.
Ο μύθος έχει ξεκινήσει. Μήπως ο νεκρός είναι αυτός που βρίσκεται στον Αγιο Μάρκο της Βενετίας; Μήπως πρόκειται για κάποιο από τα σκηνώματα αγίων στα Επτάνησα; Ή μπορεί να είναι στο Αγιον Ορος; Ιστοριούλες, θεωρίες συνομωσίας, οτιδήποτε μπορεί να προκύψει αν δεν σέβεσαι την επιστήμη- εν προκειμένω της φιλολογίας και της ιστορίας- και αν έχεις εμμονή με κάτι. Μετέρχεσαι πάντων των μέσων για να αποδείξεις αυτό που θέλεις. Γνωστή μέθοδος. Π.χ. είναι τυχαίο που το μαντείο των Δελφών, ο ναός του Αμμωνα Ρα στην Αίγυπτο και οι βασιλικοί τάφοι στις Αιγές σχηματίζουν τρίγωνο;
Φυσικά και δεν είναι τυχαίο. Τρία σημεία, τι άλλο να σχηματίσουν παρά τρίγωνο;
Μέσα δεκαετίας του ’90, μία αρχαιολόγος λέει ότι έχει βρει τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου… στη Σίουα της Αιγύπτου. Βρε καλή μου βρε χρυσή μου δεν μπορεί να ήταν ο τάφος εκεί, τίποτα! Σου λέει, μακεδονικό τάφο βρήκα, [Αλέξανδ]ρος λέει η επιγραφή, αυτός είναι ο τάφος, πάει και τέλειωσε.
Ο τότε διευθυντής σύνταξης στο “Εθνος” και φίλος ο Γιάννης Α. καλή του ώρα, ξεσηκώνεται να πάμε αποστολή, διότι είναι βέβαιος – αυτός και όλη η Ελλάδα – πως είναι ο τάφος. Προσπαθούμε να τον πείσουμε πως δεν είναι, αλλά την αποστολή την κάνουμε (δεν υπάρχει δημοσιογράφος που να μην πετάει τη σκούφια του να πάει σε ανάλογη περιπέτεια). Ο ταξιτζής που με πάει στο αεροδρόμιο, με αποχαιρετά με την ευχή να είναι ο τάφος. Φυσικά, ούτε αυτός πιστεύει πως δεν είναι.
Η συμφωνία με τον «αρχηγό» και φίλο είναι πως αν είναι ο τάφος, θα με απολύσει. Αν δεν είναι; Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι. Η υπεύθυνη του τμήματος, που έχει σπουδάσει αρχαιολογία και έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος και εγώ γελάμε. Δεν πείθεται. Μάς αφήνει, όμως, να χειριστούμε το θέμα όπως νομίζουμε. Πολύ σημαντικό αυτό.
Εννοείται, πως η ελληνική αποστολή (Γιώργος Θωμάς, γενικός γραμματέας του ΥΠΠΟ, Χαράλαμπος Κριτζάς, μέγας ειδικός στις επιγραφές, Μαρία Τσιμπίδου – Αυλωνίτου, σούπερ ειδικός στους μακεδονικούς τάφους και ο γενικός διευθυντής αρχαιοτήτων δρ Ιωάννης Τζεδάκις, αποφαίνονται πως δεν είναι. Η κα Αυλωνίτου λέει πως δεν φαίνεται καν αν είναι μακεδονικός τάφος, γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί η ανασκαφή, να φτάσουμε στα δάπεδα. Ο Χ. Κριτζάς διευκρινίζει πως η επιγραφή λέει [Καίσα]ρος και είναι κατά πολύ μεταγενέστερη του Αλεξάνδρου. Με τον δρα Τζεδάκι μάς έμεινε το αστείο see you tomorrow in situ- θα σας δούμε αύριο κατά χώραν, το in situ είναι αρχαιολογικός όρος.
Η αποστολή φανταστική. Πέσαμε σε ραμαζάνι, άρα δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε οπουδήποτε να φάμε, τρόφιμα δεν είχαμε μαζί μας, επί 36 ώρες ήμασταν άγρυπνοι, στην έρημο, αλλά η εμπειρία μοναδική. Και τον ναό του Αμμωνός Διός είδαμε, και τη Σίουα και την Σαχάρα, αριστούργημα!
Επέστεψα με δουλειά, με γέλια και με την παραδοχή του διευθυντή μας: «έλα μωρέ, το ήξερα!».
Δεύτερη φορά που σκάει μεγάλο θέμα με τον Αλέξανδρο, είναι με τον τάφο στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης. Το ξέρουμε όλοι οι συντάκτες που καλύπτουμε αρχαιολογικό ρεπορτάζ πως δεν είναι, αλλά τώρα έχει μπει στη μέση και το διαδίκτυο. Δεν είναι παιδάκια εκεί ο τάφος του Αλέξανδρου, ξέρουμε πως αλλού ήταν! Τίποτα. Είμαστε οι ανθέλληνες που δεν θέλουν να βρεθεί ο τάφος, επειδή δεν θέλουν… οι Σκοπιανοί. Αντε να βγάλεις άκρη.
Εχουν αλλάξει και οι διοικήσεις σε μέσα ενημέρωσης και τα ήθη. Οι δικοί μου, επιμένουν να μη γράψουμε γιατί ΔΕΝ είναι ο τάφος του Αλέξανδρου. Ευτυχώς, πάντοτε υπάρχει ένας σοβαρός στα ανώτατα κλιμάκια. Ο (μετέπειτα φίλος παντοτινός) Παναγιώτης Λ. παρεμβαίνει και καταφέρνει να το χειριστούμε όπως πρέπει. Η Σοφία πάντοτε στη θέση της, μάχεται κι εκείνη. Δεν ξεφτιλιζόμαστε. Το τελικό επιστημονικό πόρισμα του υπουργείου Πολιτισμού ξεκαθαρίζει πως δεν είναι ο τάφος του Αλέξανδρου. Κάποιοι που ονειρεύονταν μέσα ταριχευμένο σώμα, χρυσές άμαξες (ήμαρτον) και τέτοια, αναγκάζονται να σιωπήσουν. Απογοήτευση στο πανελλήνιο. Μα σας είχε πει κανείς πως υπήρχε περίπτωση να ήταν;
Εκτοτε αρκετές φορές γράφονται διάφορα ανυπόστατα περί του Μεγάλου Αλεξάνδρου και περί του τάφου του Φιλίππου. Σαράντα επτά χρόνια μετά την μεγάλη ανακάλυψη του μέγιστου Μανόλη Ανδρόνικου, κάποιοι εξακολουθούν να επιμένουν πως στον τάφο του Φιλίππου είναι θαμμένος ο Φίλιππος Αρριδαίος, ο άδοξος γιος του, παρότι οι χρονολογήσεις δεν βγαίνουν. Όπως είπε πρόσφατα η Αγγελική Κοτταρίδη και έχει αποδείξει η Στέλλα Δρούγου, η κεραμεική του τάφος μπορεί να χρονολογηθεί ΜΟΝΟ στα χρόνια του Φιλίππου.
Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, για τα οποία έχουν μιλήσει οι κυρίες Χρυσούλα Παλιαδέλη, Στέλλα Δρούγου και Αγγελική Κοτταρίδη, αλλά δεν είναι της παρούσης να ασχοληθούμε. Διότι το θέμα μας είναι άλλο.
Το θέμα μας είναι η «χλαπαταγή» με την οποία ξεκίνησε αυτό το κείμενο. Πλέον, το αδηφάγο κοινό των μέσων (ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης) θέλει Αλέξανδρο. Τον θέλει στη Βεργίνα- Αιγές. Οποιος διαφωνεί, στηρίζει τα Σκόπια, το είπαμε.
Οι νέες γενιές διευθυντών, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, δεν ενδιαφέρονται για την ιστορική και άλλη αλήθεια. Εφόσον το είπε κάποιος, πρέπει, λένε, να προβληθεί. Και ας μη στηρίζεται πουθενά. Αλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς να ξέρουμε τι στ’ αλήθεια συμβαίνει;
Οι τελευταίοι των Μοϊκανών είμαστε φίλε. Που ακόμα ψάχνουμε και παρουσιάζουμε στοιχεία για όσα ερευνούμε. Και δεν εντυπωσιαζόμαστε από ό,τι λέει ο καθένας που δεν ξέρει το θέμα. Είμαστε μια γενιά που η παρουσία της στη δημοσιογραφία τελειώνει. Μαζί τελειώνει και η δημοσιογραφία. Αυτό που ακολουθεί, δεν το εύχομαι ούτε στον εχθρό μου.
Αρκεί να σας πω ότι η ΕΡΤ, τσίμπησε και έβαλε την είδηση για τον δήθεν χιτώνα του δήθεν Αλέξανδρου που βρέθηκε στον τάφο του δήθεν Αρριδαίου. Μετά την έβγαλε, βεβαίως. Τι να το κάνεις όμως; Αν και η ΕΡΤ μηδίζει, δεν υπάρχει ελπίς. Αλλωστε, στην Ελλάδα ζεις.
Στην Ελλάδα, όπου «συνδεόμαστε άμεσα με την επικαιρότητα». Να μα τον Θεό, έτσι λέει στο τρέιλερ. Συνδεόμαστε με την επικαιρότητα; Άμεσα; Παναγιά μου Βαγγελίστρα… Σήμερα ήθελε να μιλήσει για μαθήτρια που δίνει μάχη για τη ζωή της στην εντατική, καθόσον έχει προσβληθεί από μηνιγγίτιδα και μας ξεφούρνισε: δεν φτάνουν οι συγχωνεύσεις σχολείων, οι αποβολές, έχουμε τώρα και την αρρώστια.
Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει. Λαϊκισμός αγιάτρευτος.
«Εχασε τη μάχη με τη ζωή» άλλη γυναίκα. Τη μάχη δεν τη δίνουμε με τη ζωή αλλά με τον θάνατο καλοί μου άνθρωποι. Αντε, γιατί θα μας πεθάνετε.
«Εδώ και μέρες πίνουμε κατ’ εξακολούθηση» Τι σου ‘κανα και πίνεις τσιγάρο το τσιγάρο;
«Θα αποδίδεται απευθείαν στον πολίτη». Να τολμήσω να προτείνω το απευθείου; Γιατί όχι; Το λέει το αδερφάκι μου και είναι χαριτωμένο.
«Να εισπράττει χρήματα χωρίς να δίνει το αντίτιμο του εισιτηρίου». Τα χρήματα είναι το αντίτιμο. Το εισιτήριο πάει σκέτο. Αν με κατανοείτε (δεν νομίζω).
«Θαλασσίων περιβάλλοντων». Τα περιβάλλοντα των περιβαλλόντων. Εκτός αν είναι στη δημοτικιά, οπότε πάω πάσο.
«Σύμφωνα με πληροφορίες εισήλθαν μέσα» Διότι μπορεί να εισήρχοντο και έξω. Δεν μπορεί;
«Έσπασαν τα τηλέφωνα στο inbox». Ξαναπάμε απ’ την αρχή.
«Ελλειψη κατανάλωσης φρούτων και λαχανικών». Από απουσία, πάμε σε έλλειψη. «Εγινε λίμνη η μοναξιά έγινε λίμνη η στέρηση» έγραφε ο Σεφέρης. Τι τα έγραφε;
Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας, εκπομπή κυνηγητού γνώσεων. Λέει ο παίκτης: «Η Γαλάτεια Καζαντζάκη δεν νομίζω ότι έγραφε ήταν απλά η γυναίκα του Καζαντζάκη» Κι εσύ, απλά αστοιχείωτος.
«Ηταν η επιλογή που περίμενα ότι θα διαλέξεις» λέει η παρουσιάστρια λίγο μετά. Και δίνει πάσα σε παίκτη για να πει:
«Οι κρεμαστοί κήποι της Αλεξάνδρειας». Συγγνώμη, αλλά ήταν της Βαβυλώνας. Επτά παραμένουν τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, δεν έγιναν – ακόμα – οκτώ.
«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» ήταν ο στίχος και ο παίκτης επέμενε πως ήταν από τη «Σονάτα του σεληνόφωτος». Επιτάφιος της γνώσης.
«Ας φάνε παντεσπάνι» λέγεται ότι είπε η Μαρία Αντουανέτα, μόνο που αν το βάζεις σε τηλεπαιχνίδι, θα πρέπει να το βάλεις σωστά: ας φάνε μπριός, είπε η αείμνηστος. Και έχασε το κεφαλάκι της…
Κανονικά, θα έπρεπε κάααααααποτε να το προσέξετε αγαπημένη Μαρία Μπεκατώρου. Αυτό το «δια της ατόπου» που ξεφουρνίζετε διαρκώς στο παιχνίδι. Είναι η εις άτοπον απαγωγή, άρα μάς κάνει διά της εις άτοπον απαγωγής. Γκέγκε; Γιατί θα σπάσω την τηλεόραση καμιά μέρα. Υποτίθεται πως είστε παιχνίδι γνώσεων.
Τι λέω κι εγώ…
Οσο για την αυριανή επέτειο; Δεν με ξένισε που σχεδόν ουδείς γνωρίζει ποιους πολεμήσαμε, το έχουμε εμπεδώσει αυτό. Με ξένισε που σε εκπομπή επιλογής ρούχων- ω ναι- έκαναν πλακίτσα με το ποιος είπε το ΟΧΙ και τα σχετικά. Μιλάμε για έναν πόλεμο στον οποίο πήγαμε σαν ήρωες και νικήσαμε (τους Ιταλούς) αλλά πέθαναν άνθρωποι. Πέθαναν. Ε, σεβασμός αγαπητές μπάρμπι…
Αγγελική Κώττη
