Η 5η Νοεμβρίου, 2024, ημέρα της διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα καταγραφεί στην ιστορία, ως παρόμοια, ίσως και ποιο σημαντική, από την D-Day, την ημέρα απόβασης στη Νορμανδία, η οποία οδήγησε στην απαρχή της απελευθέρωσης της Ευρώπης, της ήττας του ναζισμού, και της επικράτησης των δυνάμεων και των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ακριβώς το ίδιο είναι το διακύβευμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, με δεδομένο ότι το αποτέλεσμα τους θα κρίνει, το εάν θα επιβιώσει η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο δυτικός πολιτισμός.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Στις 5 Νοεμβρίου, συγκρούονται δυο δυνάμεις. Από τη μια πλευρά είναι εκείνοι που επιθυμούν να ελέγχουν τα πάντα και από την άλλη εκείνοι που επιθυμούν να μην ελέγχονται. Η αριθμητική δύναμη των δυο αντιμαχόμενων πλευρών δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρη και για αυτόν ακριβώς το λόγο η έκβαση της εκλογικής μάχης είναι αμφίρροπη.
Οι δυνάμεις που επιθυμούν τον απόλυτο έλεγχο ή όπως εύστοχα τις αποκαλεί ο Ίλον Μασκ, The Machine (η Μηχανή), κατέχουν τον Λευκό Οίκο, τη Γερουσία, τα μέσα ενημέρωσης, τα πανεπιστήμια, τις ομοσπονδιακές και πολιτειακές γραφειοκρατίες, τις περισσότερες εταιρείες, τις περισσότερες ψηφιακές πλατφόρμες και το σύνολο της αμερικανικής κουλτούρας. Αυτή η «Μηχανή», βασίζεται, επίσης, στην κλίκα των ομοϊδεατών ελίτ που διοικούν τα Ηνωμένα Έθνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποιο αριθμό εθνών-κρατών από τη Βρετανία έως τη Βραζιλία.
Το Δημοκρατικό Κόμμα είναι το κόμμα που πλέον, απροκάλυπτα, εκπροσωπεί αυτή τη «Μηχανή». Ο Τζο Μπάιντεν, είναι ένας Αμερικανός πρόεδρος, που ελέγχεται από αυτή. Η Κάμαλα Χάρις, είναι μια πιο καταστροφική εκδοχή του. Διανοητικά, όπως αποδεικνύεται κάθε ημέρα, είναι απόλυτη υπηρέτης των σημειώσεων και του teleprompter και είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι ποτέ δεν είχε μια δική της, δεν είχε μια πραγματική δουλειά και δεν πέτυχε τίποτα μόνη της. Προτάθηκε για την προεδρία αφού έλαβε μηδέν ψήφους στις προκριματικές εκλογές.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Γύρω από το πρόσωπό της, εξελίσσεται μια στρατηγική, διαμόρφωσης, μιας φούσκα λατρείας, υπό το εκκωφαντικό χειροκρότημα των μέσων ενημέρωσης και των θεσμών που ελέγχουν το εθνικό αφήγημα.
Ταυτόχρονα, έχουν κορυφωθεί και οι απειλές προς όσους τολμούν να ελέγξουν αυτή την στρατηγική, περνώντας το μήνυμα, ότι θα συντριβούν χωρίς έλεος.
Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη «Μηχανή», για αυτό και έγινε στόχος, επιδρομής από το FBI, και διώκεται στα δικαστήρια που επηρεάζονται από τους Δημοκρατικούς. Η πρώην βουλευτής των Δημοκρατικών, Τούλσι Γκάμπαρντ, που κατεδάφισε την Χάρις στις προκριματικές τηλεμαχίες των Δημοκρατικών το 2020 και τον υποστηρίζει, ελέγχεται ως τρομοκράτης.
Επίσης, όσοι ασκούν κριτική στη «Μηχανή», και θέτουν υποψηφιότητα στις εκλογές, τίθενται αυθαίρετα εκτός της εκλογικής διαδικασίας, όπως για παράδειγμα ο ανυπάκουος Δημοκρατικός, Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ. Όλα έχουν να κάνουν με την κυριαρχία, όχι με την ιδεολογία.
Η άλλη μεγάλη απειλή για τη «Μηχανή», είναι ότι το διαδίκτυο επιτρέπει σε πάρα πολλές αιρετικές απόψεις να φτάσουν στο κοινό. Σαν αποτέλεσμα, πρέπει να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός λογοκρισίας, σύμφωνα με το κινεζικό μοντέλο, για να καταπνίξει αυτές τις ενοχλητικές φωνές.
Οποιοδήποτε μήνυμα η «Μηχανή», θεωρεί παραπληροφόρηση, θεωρείται προσβλητικό. Η προστασία έκφρασης, από την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος σύμφωνα με τη «Μηχανή», αποτελεί πρόβλημα και πρέπει να καταργηθεί. Και παρά την δήθεν ομολογία του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, για δική του συμμετοχή στην εκστρατεία λογοκρισίας, η κυβερνητική λογοκρισία της ψηφιακής σφαίρας συνεχίζεται μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένου του Facebook.
Κάθε αρχή που πρεσβεύει η «Μηχανή, οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα σφίξιμο της θηλιάς. Κλασικό παράδειγμα η Κλιματική αλλαγή. Για να σώσουν τη γη πρέπει να ελέγχουν τα οχήματά μας, τα ταξίδια μας, τις σόμπες αερίου, τη διατροφή μας, ακόμη και τα πλαστικά καλαμάκια μας.
Για να εξασφαλίσουν τέλεια αριθμητική ισότητα, πρέπει να ελέγχουν κάθε αποτέλεσμα κάθε συναλλαγής, από τις βαθμολογίες των παιδιών μας μέχρι τους ανθρώπους που προσλαμβάνονται στις εταιρείες.
Για να καταστεί δυνατή η σωστή ρευστότητα, πρέπει να ελέγχουν τη σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών, την πρόσβαση στις γυναικείες τουαλέτες και τα γυναικεία αθλήματα και, τέλος, τη γλώσσα, μέχρι την τελευταία αντωνυμία.
Μια γενική πολιτική θεωρία μπορεί να συναχθεί από όλα αυτά. Πολύ απλά η «Μηχανή», ως θεματοφύλακας της Δημοκρατίας, πρέπει να περιορίσει ριζικά τον αριθμό των δημοκρατικών επιλογών που είναι διαθέσιμες στους πολίτες.
Εάν υποθέσουμε ότι αυτή η στρατηγική της «Μηχανής», είχε οδηγήσει σε ένα κόσμο ήρεμο και ειρηνικό, ίσως να είχαμε πειστεί ότι έχει κάποια αξία. Αλλά, δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Υπάρχει λόγος που ο Μπάιντεν εκδιώχθηκε πραξικοπηματικά από το ψηφοδέλτιο. Υπάρχει λόγος που η Χάρις, κάνει ότι είναι δυνατόν να αποκοπεί από τις πολιτικές της κυβέρνησής της. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν μια κυλιόμενη καταστροφή και οι ψηφοφόροι, πλέον, αντιλαμβάνονται.
Η λίστα είναι μεγάλη και καταστροφική. Για κίνητρα που για να αντιληφθείς θα πρέπει να έχεις διεστραμμένο μυαλό, η κυβέρνηση Μπάιντεν – Χάρις, και η ελίτ τον ομοϊδεατών τους στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ενθάρρυναν εκατομμύρια παράνομους αλλοδαπούς να συρρέουν στα αστικά κέντρα. Κακοδιαχειρίστηκαν την απάντηση στην πανδημία Covid-19, βασιζόμενοι σε επιβλαβές κλείσιμο σχολείων, λοκντάουν και εντολές, όλα βασισμένα σε σκηνοθετημένα ψεύδη, και απέτυχαν εντελώς την εκστρατεία πειθούς για τα εμβόλια. Διόγκωσαν, χρέωσαν και υπερρύθμισαν την οικονομία. Ξόδεψαν τρισεκατομμύρια, αλλά δεν μπόρεσαν να κατασκευάσουν ή να επιτύχουν πολλά πέρα από μια χούφτα σταθμών φόρτισης.
Και που πήγαν τα χρήματα; Προώθησαν ακραία στερεότυπα βασισμένα στη φυλή και τη σεξουαλική προτίμηση, μια πολιτική που έσπειρε τη διαίρεση και θερίζει δυσπιστία.
Σε διεθνές επίπεδο, ο εφιάλτης ξεκίνησε στο Αφγανιστάν, όπου η κυβέρνηση Μπάιντεν – Χάρις, παρέδωσε αδικαιολόγητα τη χώρα στους φιλικούς προς τους τρομοκράτες Ταλιμπάν. Δεκατρείς Αμερικανοί στρατιώτες πέθαναν στην πανωλεθρία και πολλοί περισσότεροι εγκαταλείφθηκαν και ξεχάστηκαν επαίσχυντα από τα μέσα ενημέρωσης.
Όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα και ηγέτες, αλλά κυρίως οι τρομοκράτες, πήραν το μήνυμα ότι η Αμερική, είναι σε κατάσταση υποχώρησης. Ο Πούτιν εισέβαλλε στην Ουκρανία. Η Χαμάς εισέβαλε στο Ισραήλ, το οποίο δέχθηκε επίσης επίθεση από το βορρά από τη Χεζμπολάχ. Οι Χούθι στην Υεμένη, κατάφεραν να κλείσουν την εμπορική ναυτιλία στην Ερυθρά Θάλασσα. Το Ιράν βρίσκεται στα πρόθυρα να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Η Κίνα επεκτείνει επιθετικά τον στρατό της, ιδιαίτερα το ναυτικό της, την ώρα που οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν αποδυναμωθεί, λόγω του παλαιού εξοπλισμού και των χαμηλών ποσοστών στρατολόγησης.
Μετά από όλα αυτά, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς, εάν μπορεί η Αμερική και ο δυτικός κόσμος, να επιβιώσει άλλα τέσσερα χρόνια με τέτοια τοξικά επίπεδα ανικανότητας.
Και ποιο είναι το επιχείρημα που προωθεί η «Μηχανή», ενάντια σε αυτή την απύθμενη τρέλα της εξουσίας και της επαναλαμβανόμενης αποτυχίας, για την υποστήριξη της υποψηφιότητας της Κάμαλα Χάρις: ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Τραμπ, μας λένε, δεν είναι απλώς λάθος ή κακός. Είναι ένα ηθικό βδέλυγμα. Έτσι, όλοι οι αξιοπρεπείς Αμερικανοί δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ψηφίσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Οι ενδείξεις πληθαίνουν ότι το επιχείρημα δεν γράφει καλά. Έχει πλέον διαμορφωθεί ένα ισχυρό κίνημα γύρω από το πρόσωπό του και την υποψηφιότητά του, που θα τον ψηφίσει επειδή έχει πάρει θέση ενάντια στη «Μηχανή», και έχει διωχθεί και διασυρθεί από αυτή, και επίσης επειδή, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει κάτι που να εκπροσωπεί τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Στις 5 Νοεμβρίου, η ελπίδα είναι ότι οι Αμερικανοί πολίτες, εξακολουθούν να είναι θεμελιωδώς υγιείς και λογικοί. Θα αντέξουν και θα ανταπεξέλθουν στην εκστρατεία της «Μηχανής», παίρνοντας το μέρος της ελευθερίας και της ανοικτής κοινωνίας και κυρίως μέσα από τη μαζική συμμετοχή τους στην κάλπη θα ανατρέψουν την οποιαδήποτε προσπάθεια κλοπής των εκλογών.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
