Κάθε μέρα όλη μέρα, πίσω από κλειστές πόρτες ή μπροστά στα μάτια όλων, παιδιά κάθε ηλικίας (ανατριχιαστικά μικρά πλέον) οδηγούνται στο έγκλημα μικρό ή μεγάλο. Όλοι συζητάμε για την εγκληματικότητα που αυξάνεται ραγδαία στα σχολεία, στις παρέες και στα σπίτια. Τα παιδιά έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να συμπεριφέρονται σαν παιδιά και τείνουν να εξελίσσονται σε κάθε λογής ταραχοποιούς.
Της Αλίκης Τσίκα
Πολλές οι συζητήσεις για το γιατί. Ποιος άραγε φταίει; Φταίει η οικογένεια; Φταίει η συνεχής έκθεση στο περιεχόμενο του Διαδικτύου; Φταίει η κοινωνία;
Πρώτα και πάνω από όλα φταίει πλέον η καθημερινότητα και ο τρόπος που μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Παιδιά χωρίς γονείς επί της ουσίας που συνήθως είναι αφημένα σε νταντάδες ή σωρό από δραστηριότητες για να περάσουν την μέρα τους «αναίμακτα» και φυσικά ήσυχα χωρίς να ενοχλούν. Μόνο που τα παιδιά είναι φτιαγμένα να «ενοχλούν». Είναι φτιαγμένα να τρέχουν, να φωνάζουν, να κλαίνε, να διαλύουν το σπίτι και την ησυχία σου. Αυτό είναι τα παιδιά. Έτσι πρέπει να είναι τα παιδιά!! Όχι ήσυχα, όχι βολικά.
Όταν από την μέρα που γεννήθηκαν προσπαθούμε να καταπιέσουμε κάθε ορμή τους και κάθε φωνή τους, είναι πολύ λογικό ότι όταν θα νιώσουν ότι αποκτούν τον έλεγχο, θα ξεσπάσουν και θα το κάνουν άσχημα. Χρόνια καταπίεσης, χρόνια ολόκληρα που πρέπει να κάνουν τα καλά παιδιά, να κάθονται ήσυχα ή να υπακούν και να ακολουθούν την τυπική καθημερινότητα των ενηλίκων, οδηγούν σε βίαια ξεσπάσματα θυμού.
Οι γονείς από την άλλη πνιγμένοι σε υποχρεώσεις, σε δύσκολες και απαιτητικές δουλειές και στο άγχος της οικονομικής κυρίως επιβίωσης που βαρύνει όλους μας, δεν βρίσκουν τον χρόνο να κοιτάξουν την ψυχή και τις ανάγκες των παιδιών τους. Γονείς που θεωρούν ότι αν το παιδί πηγαίνει από τη μια δραστηριότητα στην άλλη σαν σάκος και καταλήγει πλέον το βράδυ εξουθενωμένο σπίτι του, τότε μεγαλώνει σωστά. Γονείς που προσπαθούν να έχουν την ησυχία τους ενώ ταυτόχρονα έχουν παιδιά. Αυτά τα δυο δυστυχώς δεν πάνε μαζί.
Τα παιδιά θέλουν χώρο, χώρο να φωνάξουν, χώρο να κλάψουν, χώρο να σκαρφαλώσουν, να σπάσουν πράγματα για να μάθουν πράγματα, να τρέξουν, να θυμώσουν, να στεναχωρηθούν, να εκφραστούν. Θέλουν αγκαλιά για να ξαποστάσουν και να νιώσουν ασφάλεια αφού τα έχουν κάνει όλα μπάχαλο. Και να δεχτείς το γεγονός ότι τα έκαναν μπάχαλο γιατί αυτό πρέπει να κάνουν. Τα παιδιά μας δεν είναι αξεσουάρ που σέρνουμε μαζί μας, είναι άνθρωποι που για να εξελιχθούν σωστά, πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να το κάνουν.
Οι οθόνες, οι δραστηριότητες, δεν είναι τίποτα άλλο από μια εύκολη λύση που τα κρατά απασχολημένα χωρίς κανείς να ασχολείται ουσιαστικά μαζί τους. Και όταν πια καταλάβουν ότι κανείς δεν ασχολείται μαζί τους θα ξεσπάσουν. Θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να τραβήξουν την προσοχή που τους έχει λείψει τόσο πολύ. Και ναι αυτό θα μεταφραστεί και σε βία όταν τίποτα άλλο δεν δείχνει να «πιάνει».
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να είναι παιδιά για όσο περισσότερο γίνεται. Ας ασχοληθούμε μαζί τους με μια ζεστή αγκαλιά και μια ουσιαστική παρουσία για να μπορέσουμε έστω στο μέλλον να αλλάξουμε μια κοινωνία που νοσεί βαθιά και βαριά.
