Ξημέρωσε η Κυριακή, η πρώτη χωρίς τον Μίμη Πλέσσα. Από χθες, τηλεοπτικές εκπομπές, ραδιόφωνα και μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πλημμυρίσει από θεσπέσια τραγούδια του. Κυριακή κοντή γιορτή, όμως, που λέει και η παροιμιώδης φράση. Μια που ο σπουδαίος συνθέτης «άφησε» τα εγκόσμια, δεύτερη σήμερα, άντε και δυο- τρεις ακόμη. Τα «αθάνατος» και «θα τον θυμόμαστε πάντοτε», σχετίζονται με τον πληθωρισμό των λόγων. Τους ξεχνάμε όλους και κάθε εκπομπή που (δεν) σέβεται τον εαυτό της, έπαιζε παίζει και θα παίζει βιντεοκλίπ με άσματα κατωτάτης υποστάθμης.
Ναι, σου λέει, αλλά είναι καινούργια. Τι λες βρε παιδάκι μου! Και επειδή είναι καινούργια πρέπει να μας τα πετάτε στη μάπα μονίμως; Τα λοιπά, όλων εκείνων που ορκιστήκαμε πως ποτέ δεν θα ξεχάσουμε, στα αζήτητα;
Μάγοι είστε; Θα θυμόμαστε τον Μίμη Πλέσσα μέσα από τα τραγούδια του που λατρέψαμε από τις ελληνικές ταινίες, ακούστηκε χθες. Πόσο ακόμα θα παίζονται; Μερικές έχουν περάσει και τα 70 χρόνια. Μήπως πρέπει να εφεύρουμε κάποια άλλη μέθοδο, ώστε να φύγει η κακοφωνία με τις ημίγδυτες αοιδούς και τα σκυλέ- ολέ τραγούδια από την ημερήσια διάταξη και να ακούγεται, επιτέλους, και ποιοτική μουσική; (ΚΑΙ, είπαμε. Μερικοί δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς τη βαθύτατη υποκουλτούρα που κατακλύζει το ελληνικό τραγούδι. Να το κοιτάξετε πάντως).
Μα πώς πάει σε έναν ολόκληρο λαό η καρδιά να μην ακούει σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις θεία μουσική νυχθημερόν; Ξεπεράστηκαν αυτές οι συνθέσεις; Και τι είναι για να ξεπεραστούν; Τα καψουροτράγουδα που έχουν διάρκεια μία σαιζόν; Αν ξεπεράστηκαν, τότε γιατί κάποιοι νεότεροι θέλουν να περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους παλιά τραγούδια ονειρικών προδιαγραφών;
Καλά, μη το πάρετε και τοις μετρητοίς. Είναι κάποιοι που αναγνωρίζουν τη δημοφιλία τους, και μόνο γι’ αυτό τα περιλαμβάνουν στο ρεπερτόριό τους. Ασε κάτω παλληκάρι μου το κομμάτι με τον αναντικατάστατο Γιάννη Βογιατζή, να χαρείς τα αποθαμένα σου. Αντε μπράβο. Να έχετε μέτρο και να ξέρετε ότι σε τέτοιες συγκρίσεις φαίνεστε χλωμοί, χλωμότατοι. Χειρότερο και από όταν έχετε γρίπη. Ή και μουχρίτσα…
Αφήστε και τα καλλιστεία σε τραγούδια. Εμβληματικό το ζεϊμπέκικο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», του Πλέσσα. Το πιο εμβληματικό, όπως έλεγαν χθες σε κάτι εκπομπές; Δεν είμαι βεβαία. Τότε τι είναι «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας»; Ή «Η Δραπετσώνα» του Μίκη Θεοδωράκη;
Είπα «Δραπετσώνα» και θυμήθηκα τους τέως να τη χορεύουν (και όχι σε ζεϊμπέκικο) στην προ-γαμήλια δεξίωση στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Tragic που έλεγε και η Τασούλα σε εκείνη τη διαφήμιση στο χωριό. Η προσωποποίηση του κιτς, εκτός χρόνου, εκτός τόπου και καθ’ υπερβολήν σύμφωνα με τον Εκο. Αφήστε κάτω τη φτωχολογιά και τις προσφυγικές συνοικίες. Ιδίως οι απόγονοι εκείνων που ευθύνονται τα μάλα για τη Μικρασιατική καταστροφή. Αχ Μίκη, πόσο λείπεις! Θα πέταγες κάτι τόσο σαρκαστικό, που θα γελάγαμε με τις μέρες.
Ξημερώνει Κυριακή, λοιπόν και «είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι» που έγραφε και ο Λευτεράκης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Πολύ όμορφη, αν ξέρεις να τη ζεις με σεβασμό.
Με σεβασμό τη ζούσε και ο Ιωνάς. Όμως, τον σκότωσαν τρομοκράτες Αραβες στα καλά καθούμενα, σε μια στάση μέσου μαζικής μεταφοράς. Και η Παλαιστινιακή Παροικία στην Ελλάδα, ή μάλλον η νεολαία της, είπε μην τον κλαίτε σαν Ελληνα, είχε υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό. Ηταν, επομένως, με τους «δολοφόνους».
Εξαλλη η κοινή γνώμη της χώρα μας. Τους καταχέρισαν δεόντως. Ο Ιωνάς είχε υπηρετήσει τη θητεία του, δεν ήταν σε στρατιωτική υπηρεσία καν. Όχι δηλαδή πως έχει σημασία όταν σκοτώνουν οι τρομοκράτες. Γενναιότητα και αντριλίκι είναι μόνο στη μάχη. Όλα τα άλλα είναι ανανδρία, καταδικαστέα επομένως. Όπως έχουμε ξαναπεί, ποιος είσαι εσύ τρομοκράτη, ανθρωπάριο, που θα αποφασίσεις ποιος θα πεθάνει;
Τα άκουσαν κανονικότατα οι εκδότες της κατάπτυστης αυτής ανακοίνωσης και έβγαλαν νέα: «Η Παλαιστινιακή Παροικία στην Ελλάδα ανακοινώνει ότι αποσύρει την ανάρτηση από τη σελίδα της που αφορούσε το θάνατο του Έλληνα πολίτη στη Γιάφα», τονίζεται σε διαδικτυακή ανάρτηση της. Επισημαίνεται ότι η ενέργεια «έγινε σε ανταπόκριση των εκκλήσεων και των εξηγήσεων που δόθηκαν από το περιβάλλον του θύματος». Των ποιων; Των εκκλήσεων και των εξηγήσεων; Στη φαντασία τους, προφανώς τα είδαν όλα αυτά.
Το ελληνική ΥΠΕΞ πάντως οφείλει να διαλύσει τέτοιες φαντασιώσεις και να φωνάξει τον Παλαιστίνιο πρέσβη στην Ελλάδα να δώσει εξηγήσεις. Δεν γίνεται να ανεχόμαστε και σπίλωση νεκρών.
Επίσης, καλά μου παιδιά από την Παλαιστίνη, η μητέρα που σκοτώθηκε στην ίδια τρομοκρατική επίθεση προστατεύοντας με το κορμί της το εννέα μηνών βρέφος της ήταν παράπλευρη απώλεια; Ή είχε υπηρετήσει και αυτή στον ισραηλινό στρατό;
Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ…
Τηλεπερσόνα, πάλι, νεόκοπη σε μεγάλο κανάλι, λέει ότι ναι, αλλά υπάρχουν και νεκρά παιδιά από την Παλαιστίνη. Υπάρχουν. Μα τίποτα δεν δικαιολογεί τις θηριωδίες. Τίποτα. Δεν θα συμψηφίσουμε τα πάντα.
Σαν δεν ντρεπόμαστε, ξαναλέω…
«Προέχει η σωματική και ψυχική υγεία του παιδί. Να ενσκήψουν πάνω του. Να δούνε και τα νήπια δράστες». Η αναφορά γίνεται για το περιστατικό στην Αλεξανδρούπολη. Η ψυχική υγεία το παιδί, θα κακοπάθει άμα ενσκήψουν και πάνω του οι ψυχολόγοι. Ανοίχτε κανένα λεξικόοοοοο.
Από τηλεπαιχνίδι γνώσεων:
– Πως ονομάζονται οι κάτοικοι της Μόσχας; Ρώσοι
– Ποιό νησί λέγεται και Τσιρίγο; Ζάκυνθος
– Πως λέγεται το κέντρο του ατόμου; Εγωκεντρικός
– Τι χρώμα έχει ο άλικος; Πράσινο
– Τι είναι ο ύφαλος; Στον πάτο…..
Στον πάτο αδέρφια, στον πάτο.
Από άλλο τηλεπαιχνίδι: «η παραχάραξη, περί ου ο λόγος» . Περί ης, δεν του έκανε του παντογνώστη.
Τι λέω; Φίλη φιλόλογος είχε παραπεμφθεί με αναφορά που έγραφε: περί ους ο λόγος
Σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων:
«Ξυρίζει με μια φαλτσέτα το αμούστακο ακόμα μουστάκι του». Γελοίο.
«Τα ετήσια έξοδα της έπαυλης τους στο Μοντεσίτο πρέπει να ξεπερνούν τα 18 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο». Αφού είναι ετήσια, σε έτος (χρόνο) θα αφορούν βέβαια.
Στη μητρόπολη τελέστηκε η γαμήλια τελετή». Τελείται η τελετή και εκτελείται η Γλώσσα.
«Λιτή και σικ φορούσε ένα απλό φλοράλ φόρεμα στα χρώματα του μπλε και του άσπρου». Αχ δεν μπορώ…
«Μικρές πράξεις που θα κάνουν την σχέση σας καλύτερη στο τέλος της ημέρας». Τίτλος δημοσιεύματος. Το τέλος της ημέρας, όπως λέμε το τέλος της κοινής λογικής;
«Το φρενήρης ξεσάλωμα της Μαρίας- Ολυμπίας και τα dress codes της βραδιάς». Ο φρενήρης ρυθμός χρήσης αγγλικών όρων, μου τη δίνει!
«Λεξιπενης» έτσι, χωρίς τόνο, γράφει ο άλλος ο γλωσσοπλάστης. Δεν υπάρχει λεξικό που να περιέχει τη λέξη. «Θεούλη μου φτωχέ και πένη».
Εντάξει, η άλλη επιμένει στο «άνηκε». Να ήταν αδιόρθωτη μόνο σε αυτό!
«Πλήρης πόλεμος». Εχω βαρεθεί να το ακούω όλες αυτές τις μέρες και το ανακηρύσσω λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας. Ολίγον πόλεμος, δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ολίγον έγκυος. Μόνο ολίγη από γιουβέτσι (να είχαμε ολίγον τώρα..).
