Παράλληλα με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, πολλές φορές θλιβερά, παρατηρεί κανείς τον έντονο σχολιασμό πολλών ανθρώπων. Είναι μια τάση τελευταία να σχολιάζουν όλοι για ζωές και επιλογές διπλανών τους, να αγωνιούν να μαθαίνουν νέα για άλλους. Με αποτέλεσμα να χάνουν πολύτιμη ενέργεια και χρόνο από τη δίκη τους ζωή.
Της Μίκας Πανάγου *
Το σύνηθες σενάριο όταν συμβαίνει αυτό είναι ότι φοβούνται ή αρνούνται να αντιμετωπίσουν δικά τους προβλήματα όποτε τα επισκιάζουν με άλλων. Επίσης μπορεί να μεταφράζουν ως ενδιαφέρων το να ασκούν σκληρή κριτική για κάποιους. Όμως το σίγουρο είναι ότι διακρίνει κανείς πολύ θυμό και μίσος συχνά για τον περίγυρο μας. Μόνο που κανένα θέμα δεν αντιμετωπίζεται ασκώντας κριτική. Να αναλογιστούμε ότι το δικό σου θέμα αύριο μπορεί να γίνει και δικό μου. Είναι σημαντικό να φροντίζουμε την δίκη μας ψυχή και ζωή. Να αναζητούμε καθημερινά τι ευχαριστεί εμάς και όχι τι μας μεταφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα σαν ευτυχία. Ξεχάσαμε οι άνθρωποι τα απλά, όμορφα καθημερινά πράγματα που κάποτε εκτιμούσαμε. Σαν να μην μας ικανοποιεί τίποτα πια και θέλουμε να βάλουμε παντού κλειδαρότρυπες και να συγκρινόμαστε.
Με τόσο σθένος να κατηγορούμαι γονείς, δασκάλους, δικηγόρους, όλοι φταίνε μα εμείς οι ίδιοι ποτέ. Να τρέχουμε όλη μέρα χωρίς ανάσα για να ικανοποιήσουμε ποιόν; Να μην έχουμε υπομονή να παίξουμε μισή ώρα με το παιδί μας γιατί δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα και δεν ξέρουμε αν έρθει ποτέ. Να ζούμε σε μια δίκη μας απομόνωση γιατί φοβόμαστε να επενδύσουμε σε άλλους και να εμπιστευτούμε όποτε ας επενδύσουμε σε καμία σελίδα με ρούχα να πούμε ότι κάναμε κάτι και για εμάς.
Μήπως φοβόμαστε μην μας κάνουν κι εμάς τελικά κριτική; Κουβαλάμε τραύματα, παράπονα, πληγές αλλά δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να τος δει και να τις περιποιηθεί. Γινόμαστε πρότυπα των νέων και η εκδήλωση συναισθημάτων όπως και η σωματική έκφραση σε ανθρώπους που αγαπάμε είναι ανύπαρκτη.
Οδηγάμε θυμωμένοι, δουλεύουμε θυμωμένοι, γυρνάμε σ ένα σπίτι οργισμένοι. Μήπως τελικά μάθαμε να αγαπάμε θυμωμένα. Είναι σαν να μην μας αρέσει τίποτα, να μας φταίνε όλα και όλοι αλλά ταυτόχρονα να μην κάνουμε τίποτα γ αυτό. Ναι, ας παραδεχτούμε ότι υπάρχει μια κρίση, ναι ας παραδεχτούμε ότι σαν κοινωνία βουλιάξαμε. Θα μείνουμε απλοί θεατές στο δικό μας έργο;
Αν ο καθένας μας φροντίσει τον εαυτό του σωματικά και ψυχικά θα είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα, αν έρθουμε ξανά σε επαφή με τα συναισθήματα μας και τα εκδηλώνουμε και τα επεξεργαζόμαστε, θα είναι ένα δεύτερο μεγάλο βήμα, αν εστιάσουμε στα δικά μας και πετάξουμε από πάνω μας άλλες ιδιότητες που δεν είμαστε θα είναι ακόμα ένα βήμα, αν ρωτήσουμε το παιδί μας, τον σύζυγο μας, την φίλη μας, τι έχεις, με αγάπη και ενδιαφέρων θα συνδεθούμε διαφορετικά. Όσες αλλαγές και να συμβαίνουν σε μια κοινωνία, δεν παύει να αποτελείται από ανθρώπους.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
