Κατά το μακρινό 1962, η Ελλάδα ετοιμαζόταν να συμπεθεριάσει με την Ισπανία. Η πριγκίπισσα (τότε) Σοφία, επρόκειτο να παντρευτεί τον Χουάν Κάρλος. Τον πήρε, και τα είδαμε τα χαΐρια του και αυτουνού, πλην άλλο είναι το θέμα μας. Για να γίνει ο γάμος, η Φρειδερίκη (η μάνα της νύφης) απαίτησε από την κυβέρνηση Καραμανλή να δοθεί προίκα. Και καλή. Τριακόσιες χιλιάδες δολάρια, ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή, τα οποία και καταβλήθηκαν από το υπουργείο Οικονομικών (υπουργός ο Σπύρος Θεοτόκης.)
Εκείνους τους καιρούς η χώρα υπέφερε ακόμα από τις συνέπειες της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου, με αποτέλεσμα πολλοί σημαντικοί τομείς της δημόσιας ζωής να υποχρηματοδοτούνται- ανάμεσά τους και η Παιδεία. Οι εκπαιδευτικοί και οι εκπαιδευόμενοί τους λοιπόν (μαθητές- φοιτητές) ξεσηκώθηκαν. Στις κινητοποιήσεις τους περιλαμβάνονταν και μαζικές διαδηλώσεις, στις οποίες το κεντρικό σύνθημα ήταν: «Προίκα στην Παιδεία, όχι στη Σοφία».
Μπορεί να μην τα κατάφεραν, όμως άδικο δεν είχαν. Οι μονάρχες είχαν προσωπική περιουσία, από την οποία θα μπορούσαν να προικίσουν την πρωτότοκή τους. Τέλος πάντων, αυτά πέρασαν, η ρέινα Σοφία υπήρξε αγαπητή από τους Ισπανούς, που μέχρι και σε μεγάλο μουσείο έδωσαν το όνομά τους και σήμερα κοντεύουν να ξεχαστούν. Εκτός κι αν τα θυμούνται κάποιοι περίεργοι, όπως η αφεντιά μου. Εχω λόγους, βέβαια.
Ο Κάρολος Μαρξ στην «18η μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» έλεγε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Η τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας παντρεύει τη μικρότερη κόρη, τη Θεοδώρα, το Σάββατο που μάς έρχεται. Η τέως «άνασσα» (θηλυκό του άναξ) Αννα-Μαρία, αιτήθηκε, λοιπόν, την παραχώρηση της αυλής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου στην Αθήνα, ώστε να δοθεί εκεί το δείπνο της παραμονής του γάμου.
Η Αννα- Μαρία δεν ζήτησε- και πώς θα μπορούσε, άλλωστε;- προίκα για τη θυγατέρα της από το ελληνικό κράτος. Οσο για το μουσείο, παραχωρείται αντί 15.000 ευρώ, (η αυλή, ξανατονίζουμε) για δύο νύχτες. Τη μία θα γίνει η τοποθέτηση τραπεζιών, καρεκλών κλπ που θα απαιτηθούν για τη δεύτερη. Επίσης, εκείνοι που αιτήθηκαν τον χώρο, ανέλαβαν την πρωτοβουλία να φρεσκάρουν λίγο τους κήπους, οι οποίοι, σίγουρα, μια επιμέλεια τη χρειάζονται. Ιδίοις εξόδοις.
Φτάνουμε τώρα στο προκείμενο: έξαλλη η εγχώρια αριστερίζουσα «αντίσταση» φωνασκεί- κατά την προσφιλή της τακτική. Γιατί, σου λέει, δίνετε το μουσείο την τέως βασιλική οικογένεια; Για να εκμεταλλευθούν τους θησαυρούς του; Και γιατί το δίνετε σε τόσο χαμηλή τιμή; Και γιατί το ένα και γιατί το άλλο;
Λοιπόν, θα τα πάρουμε με τη σειρά. Στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο γίνονται δεξιώσεις γάμου και βαπτίσεων εδώ και χρόνια. Και επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας. Επομένως, γιατί να εξαιρεθεί η Θεοδώρα; Επειδή ανήκει στην τέως βασιλική οικογένεια; Είναι δημοκρατικό αυτό;
Το ποσόν για την παραχώρηση μια χαρά είναι, και πρέπει να συνυπολογίσουμε την φροντίδα των κήπων, που όσο και να μην κάνει, μερικές χιλιάδες ευρώ τα κάνει. Πόσο να πληρώσει, δηλαδή, ένας ιδιώτης για παραχώρηση του προαυλίου του μουσείου;
Εδώ πετάγονται μερικοί και αρχίζουν τα ερωτήματα του τύπου και πού θα γίνει η δεξίωση και μήπως θα παραχωρηθούν αίθουσες του μουσείου και μήπως γίνει εκμετάλλευση των θησαυρών του; Κατά το παρελθόν ουδέποτε αναρωτήθηκε κάποιος «γιατί επιτράπηκε η εκδήλωση αυτή σε ένα χώρο βαρύνουσας σημασίας για την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας». Τι έγινε ξαφνικά;
Οι ερωτήσεις τους είναι καθαρά ρητορικές, πλην το αποκρύπτουν. Γνωρίζουν καλά πού θα γίνει η δεξίωση, και ας μη το γράφει η Διαύγεια. Αλλωστε, μόνο έξω από το μουσείο επιτρέπονται ανάλογες εκδηλώσεις με φαγητό, ποτό και ζωντανή μουσική. (Εμαθα ότι θα είναι διακριτική). Θεωρούν πως οι ίδιοι, έτοιμοι να κουνήσουν το δαχτυλάκι προς όλους μας σέβονται περισσότερο το μουσείο από τη γενική διευθύντρια και το Διοικητικό Συμβούλιο; Θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω και με ένα και με δύο «λ».
Πώς; Από πού να το μάθουν; Αχ γιάννη μου το μαντήλι σου πέντε ποτάμια να το πλύνουν, λερωμένο θα παραμένει, δεν το φαντάζονται οι γιάννηδες αυτού του κόσμου; Εχουν εσωτερική πληροφόρηση τα χρυσουλάκια μου της αντιπολίτευσης, αμ πώς! Μη μας κάνουν και τους ανήξερους! Γελάει ο κόσμος.
Δεν γνωρίζω τι γράφει το διαβατήριο και τι αναφέρει το ΑΦΜ (μάλιστα) της Αννας- Μαρίας, επομένως δεν θα μιλήσουμε εδώ για το αν το «Αυτής Μεγαλειότητας» που αναφέρεται στα δανέζικα ισχύει ή δεν ισχύει. Κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν ισχύει. Το πολιτειακό στην Ελλάδα έχει λυθεί οριστικά από το 1974 και η βασιλεία δεν τρομάζει τη δημοκρατία μας. Επομένως, είναι μάλλον ανόητη η ερώτηση «πώς θα προστατευτεί το Μουσείο από τυχόν προσπάθειες πολιτικής καπηλείας της Βυζαντινής ιστορίας και των μοναδικών εκθεμάτων του;». Από μια γαμήλια δεξίωση όλα αυτά; Χαζέψατε αδέρφια;
Φτάνουμε στην επανάληψη της Ιστορίας ως φάρσας. Κάτι βουλευτίνες (ποτέ βουλεύτριες) αριστερών αποκομμάτων απειλούν να είναι έξω από το μουσείο και να διαδηλώνουν για την παραχώρηση. Θα γελάσουμε πάλι. Από τις χιλιάδες του «Προίκα στην Παιδεία όχι στη Σοφία» θα ξεπέσουμε στις τρεις και τον κούκο μιας συγκέντρωσης κατά ενός γαμήλιου γεύματος. Δεν θα σοβαρευτούμε ποτέ σε αυτή τη χώρα.
Τα μαργαριτάρια που ακούστηκαν στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ήταν τόσα τις προηγούμενες ημέρες, ώστε άνετα η μελλόνυμφη θα μπορούσε να φτιάξει κολιέ με πολλές σειρές.
«Πριν από δύο λεπτά στην ταξιδιωτική σειρά “Στους δρόμους των Ελλήνων” στην ΕΤ1, μία Ελληνοαμερικανίδα περιέγραφε στη Μάγια Τσόκλη τις περιπέτειες της γιαγιάς της που πήγε στην Αμερική ως “νύφη” και πόση συγκίνηση ένιωσε η ίδια όταν είδε την ταινία “Νύφες” του Παντελή Βούλγαρη. “It rang home to me” (“Μίλησε στην καρδιά μου”) λέει η κυρία, “Έτρεξα σπίτι να μάθω περισσότερα” μεταφράζει ο υποτιτλιστής-ποιητής…» Αδάμαστος, λέμε!
Φιλικό πρόσωπο με ενημερώνει: «Οδηγώ σήμερα το πρωί. Ακούω ειδήσεις. Μπλα μπλα μπλα και “το Υπουργείο Παιδείας έστειλε υπομνήμιση στις διευθύνσεις εκπαίδευσης…” Εγκεφαλικό.»
Δεν θα το γλυτώσουμε, σας το έχω πει πλειστάκις.
«Προκειμένου να απεκρούσουν την επίθεση» είπε ο άλλος και μου θύμισε το απέκρουση που λέγανε μικρά τα ανίψια στις αλάνες και κάναμε αμάν μέχρι να τους μάθουμε το σωστό. Πόσα φάουλ ενηλίκων να αποκρούσεις πια;
«Η κατήργηση του επιδόματος ανεργίας» ακούστηκε αμέσως μετά. Αύξηση μόνο στα ρήματα, στα ουσιαστικά, καταργείται.
«Χωρίς να κινδυνεύει η υγεία τους». Η ζωή η δικιά μας κινδυνεύει πάντως από όλα αυτά.
«Στον οποίο απετράπη η είσοδος». Βαριέμαι να εξηγήσω πως αποτρέπεται κάποιος από το να κάνει κάτι και η είσοδος έτσι κι αλλιώς απαγορεύεται ή δεν επιτρέπεται, δεν αποτρέπεται με την καμία.
«Εφυγε μια ημερα πριν γιορτάσει τα 27 έβδομα γενέθλιά του». Εικοστά έβδομα δεν μπορούσε να πει ο ρεπόρτερ, είναι μπανάλ.
«Η Χεζμπολάχ υπόσχεται εκδίκηση» έλεγαν και έγραφαν όλοι τις προηγούμενες ημέρες. Σαν να είναι καλό πράγμα η εκδίκηση και να το υποσχόμαστε. «There will be blood» είναι σαν να λένε, τι υποσχέσεις τσαμπουνάτε καμάρια μου;
«Να τη πετιέται» τραγουδάει η ερμηνεύτρια σε βίντεο. «Ρωμιοσύνη Θεοδωράκη» εκστασιάζεται η παρουσιάστρια. Να τη πετιέται η κοτσάνα. Κι αντρειεύει και θεριεύει… Πανηγυρικώς, το λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας.
«Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» έγραφε ο Ρίτσος. Για τη γλώσσα, δεν ορκίζομαι κιόλα…
