Όταν συναντάμε κάποιον μετά τον χαιρετισμό περνάμε στο ερώτημα είσαι καλά; Συνήθως μένουμε σε μια τυπική ανταπόδοση καλά είμαι κι εγώ. Όμως στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Πόσες φορές θέλατε να πείτε ότι όχι δεν είμαι καλά γιατί πιέζομαι, γιατί έχω πρόβλημα στη δουλειά, γιατί νιώθω μόνη μου – εσύ;.
Της Μίκας Πανάγου *
Αρκούμαστε όμως στο τυπικό γιατί μας έχουν μάθει να μην ζαλίζουμε τον άλλον με τα προβλήματα μας, να μην λέμε τι συμβαίνει σπίτι μας και να μην επενδύουμε συναισθηματικά πια σε ανθρώπους. Μπορείς καθημερινά να επενδύεις σε υλικά αγαθά, να παίρνεις χαρά από μια τσάντα, μια μπλούζα και όχι από έναν άνθρωπο. Η αλληλεπίδραση με άλλους μας φαντάζει βουνό ενώ η απομόνωση και το παίξιμο ενός ρόλου που αφορά ένα άτομο που είναι όλα καλά, ρεσιτάλ ερμηνείας. Νιώθουμε ασφάλεια με το να τα κουκουλώνουμε όλα, να παρουσιάζουμε τέλεια τη ζωή μας στα κοινωνικά δίκτυα, να χαμογελάμε μπροστά από το κλάμα μας.
Γιατί τόση απομόνωση άραγε; Γιατί εξυπηρετεί; Γιατί συνηθίσαμε να λέμε μηχανικά ότι κυλάνε όλα φυσιολογικά. Να απαγορεύεται να έχουμε μια κακή μέρα, να κρινόμαστε από το δικαστήριο των τριγύρω μας που δεν σώσαμε τον γάμο μας, δεν μεγαλώσαμε σωστά τα παιδιά μας, δεν έχουμε καλό αμάξι, δεν πήγαμε ταξίδι φέτος και τόσα ποσά αλλά.
Πόσο συχνά όμως μας ρωτάμε αν είμαστε ευτυχισμένοι και τί μας κάνει ευτυχισμένους; Πόσες φορές το σώμα μας θα μιλήσει για το στόμα μας; Πόσες φορές ο οργανισμός μας θα εξασθενίσει και θα γίνει ευάλωτος όπως η ψυχή μας. Μόνο και μόνο για το τι θα πουν οι άλλοι, για να ικανοποιούμε όσους είναι στη ζωή μας. Γιατί η θυσία και το καλό παιδί πηγαίνουν μαζί.
Όταν βρεθεί ένας θαρραλέος να μας ρωτήσει κάτι πιο βαθύ το βάζουμε στα πόδια. Όταν βρεθεί κάποιος να μιλάει με αλήθειες εκεί δεν είμαστε έτοιμοι για σχέση, δεν έχουμε χρόνο για φιλίες. Συχνά βλέπουμε στον καθρέφτη κάτι που δεν ξέρουμε αν θέλουμε να βλέπουμε.
Για να είσαι εντάξει πρέπει συνεχώς να τρέχεις, να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι αποτυχημένος, να μην ζητάς βοήθεια γιατί είσαι περήφανος. Να τα κάνεις όλα μόνος γιατί μόνο εσύ ξέρεις.
Περνάνε οι μέρες και ξεχνάς πάλι να ρωτήσεις αν είσαι ευτυχισμένος, αν νιώθεις πληρότητα, αν θες κάτι να το πετάξεις ή να το κρατήσεις. Μας νοιάζει να τα κάνεις καλά και όχι να είσαι. Πόσο άγχος για τόσα προβλήματα που δεν τελειώνουν ποτέ και ενώ υπάρχουν λύσεις η αγωνία να μην γίνει λάθος στο μεγαλώνει. Η απιστία για τον εαυτό σου τον προδίδει πριν τους άλλους αφού δεν μπορείς γιατί έτσι σου έμαθαν. Αναρωτηθείτε αιφνίδια αν είστε ευτυχισμένοι και ποιος την ορίζει και πόσο κρατάει γιατί υπάρχουν πολλοί μύθοι για αυτήν.
Ότι δεν την αξίζουν όλοι, ότι θέλει χρήμα για να υπάρχει, διάρκεια μεγάλη και να παραμείνεις ατσαλάκωτος. Ψάξε την σε μια επόμενη βόλτα σου, σε μια εκδρομή, σε μια μικρή στιγμή.
Ας μας επιτρέψουμε να νιώσουμε διαφορά συναισθήματα γιατί κατά βάθος όλοι θέλουμε να πιστέψουμε σε εμάς, στο εγώ, στο μαζί, στο διαφορετικοί. Καλησπέρα, είμαι ευτυχισμένος;
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
