Τα παιδικά παιχνίδια, όπως φερ’ ειπείν η «κολοκυθιά» είναι χαριτωμένα εφόσον παίζονται από παιδιά. Εχω μια κολοκυθιά που κάνει δέκα κολοκύθια λέει το ένα και απαντά το άλλο: και γιατί να κάνει δέκα; Το πρώτο ξαναρωτά: και πόσα να κάνει; Και το δεύτερο λέει: να κάνει… (τόσα). Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, το κάθε παιδί έχει πάρει τον δικό του αριθμό και όταν τον ακούσει πρέπει να συνεχίσει: και γιατί να κάνει τόσα; Κλπ. Διασκεδαστικό, αν είσαι ανήλικος. Βαρετός αν είσαι ενήλικος. Κάτι σαν παιδική ασθένεια. Που, αν δεν είσαι πια παιδί, μπορεί να αποβεί και επικίνδυνη.
Την κολοκυθιά παίζουν τις τελευταίες ημέρες διάφοροι περί την κινηματογραφία και γενικώς όλοι. Γιατί να γίνει αυτό έτσι; Γιατί το λέει ο νόμος. Και γιατί να ακολουθήσουμε τον νόμο αυτό; Και ποιον να ακολουθήσουμε; Να μην ακολουθήσουμε κανένα νόμο. Και πώς θα γίνει χωρίς νόμους; Ε, θα γίνεται ό,τι έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Αμ πώς!
Το ζήτημα είναι χειρότερο από το εφόσον ένας νόμος δεν μάς αρέσει, δεν θεωρούμε τον εαυτό μας υποχρεωμένο να τον ακολουθήσει. Είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη των νόμων και δεν γνωρίζουμε καν πως όλα ακουμπάν σε κάποιον από αυτούς. Ο νόμος δεν είναι παρά οι κανόνες με τους οποίους επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται κάτι. Είναι ο κανονισμός που ρυθμίζει τα πάντα, ώστε να είμαστε κοινωνία και να μην είμαστε ζούγκλα.
Λέει λοιπόν ο κινηματογραφικός νόμος πως η επιτροπή επιλογής των Οσκαρ ορίζεται έτσι και έτσι. Πρέπει να έχει τόσα μέλη, να κάνει αυτή τη δουλειά και τέτοια. Η επιτροπή ορίζεται από τον υπουργό (ή τον υφυπουργό) του υπουργείου Πολιτισμού. Υστερα από την υπογραφή του μέλους της πολιτικής ηγεσίας μπορεί να αναρτηθεί στη Διαύγεια. Ετσι μονάχα ισχύει.
Ωρα να επιστρέψουμε στο παιχνίδι της «κολοκυθιάς». Και γιατί να γίνεται έτσι η επιλογή; Γιατί πρέπει να υπογράφει ο υπουργός; Γιατί δεν είναι άλλη η διαδικασία; Επειδή, το θέλουμε δεν το θέλουμε, το ξέρουμε δεν το ξέρουμε, το αναγνωρίζουμε δεν το αναγνωρίζουμε, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να συγκροτηθεί νόμιμα η επιτροπή. Αλλος δεν υπάρχει.
Κολοκύθια με τη ρίγανη.
Ο καθένας έχει άποψη για το τι πρέπει. Αποψη είπα; Αποψάρα καλύτερα. Στα πάντα. Το κράτος, ή, καλύτερα, όλη η κοινωνία, είναι υποχρεωμένη να το δεχτεί. Ας πούμε.
Το καταλαβαίνουμε όλοι πόσο επικίνδυνο είναι αυτό; Να μη δεχόμαστε πως υπάρχουν νόμοι και τους ακολουθούμε υποχρεωτικά, είτε μάς αρέσει είτε δεν μάς αρέσει; Ναι, και λοιπόν; Στους φορείς, στους συνδικαλιστές, στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε κάτι αποκόμματα το ξέρουν; Και αν το ξέρουν το δέχονται;
Α, μπα!
Παραθέτω τη σύνοψη με την επιτροπή επιλογής ελληνικής κινηματογραφικής δημιουργίας για τα Οσκαρ, καθώς γι αυτό το θέμα δημιουργήθηκε, εκ του μη όντος, το πρόβλημα. Ο νόμος κινηματογραφίας ορίζει, όπως προαναφέραμε, πως ο υπουργός (ή ο υφυπουργός) αποφασίζει τα μέλη, αφού πρώτα δει την πρόταση της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου Πολιτισμού. Η διεύθυνση συγκροτεί τον κατάλογο και αρμόδιος υπάλληλος, ως μη όφειλε, ενημερώνει τα μέλη ότι είναι μέλη της επιτροπής. Χωρίς να έχει υπογράψει ο υπουργός, πράγμα που ομολογείται στο σχετικό μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Το μαθαίνει ο υφυπουργός, κάνει αλλαγές σε μέλη, γιατί θεωρεί πως η συγκεκριμένη επιτροπή «κάηκε» με την άκαιρη και παράνομη ενημέρωση των μελών, και εκδίδεται η υπουργική απόφαση. Η οποία αναρτάται στη Διαύγεια. Και ξεσπά ο χαμός.
Για να μη μακρηγορούμε, λέω απλώς πως όσοι φωνασκούν ισχυρίζονται πως τα τέσσερα μέλη αντικαταστάθηκαν τελευταία στιγμή από το Υπουργείο. Για ελάτε όμως εδώ. Η επιτροπή δεν είχε υπογραφή μέλους της πολιτικής ηγεσίας, άρα ήταν μη υφιστάμενη. Και δικαίωμα του υπουργού/ υφυπουργού είναι να βάλει όποιους θέλει ως μέλη.
ΟΧΙ. Με κεφαλαία. Φωνάζουν όλοι, καταγγέλλουν (την… μη παρανομία) και αποσύρουν τις ταινίες τους. Μένουν δύο στον κατάλογο προς κρίση. Θα προκριθεί η μία. Αλλά τα πράγματα δεν τελειώνουν εκεί. Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, θα επιλέξει ποιες από τις ταινίες που θα στείλουν όλες οι εθνικές επιτροπές θα είναι υποψήφιες για Οσκαρ σεναρίου. Και μετά, θα γίνει επιλογή ποιες θα είναι υποψήφιες. Υπάρχει μέλλον, δηλαδή. Εδώ, μόνο, ζούμε στο παρελθόν…. Καταγγέλλοντας πως το ΥΠΠΟ ήθελε να «μαγειρέψει» τα αποτελέσματα, συγκροτώντας τη συγκεκριμένη επιτροπή. Ερχομαι να ρωτήσω τώρα: όλοι οι προηγούμενοι, και αυτοί που προτάθηκαν από τη διεύθυνση κινηματογράφου και όσοι μετείχαν σε προηγούμενες επιτροπές είναι αμερόληπτοι και αντικειμενικοί; Μόνο οι πέντε είναι οι «πιασμένοι»; Μυστήριον μέγα!
Εχουμε και τον άλλον, που δεν κατανοεί τα περί πολιτισμών. Ελλάδα και Κύπρος υπέγραψαν πολιτιστική συνεργασία είναι η είδηση, «Έλληνες είμαστε …τι πολιτισμική συνεργασία λέτε;» ρωτάει. Πρώτον, άλλο πολιτιστικός, άλλο πολιτισμικός. Επειτα, έχετε υπόψιν σας πως υπάρχει κυπριακός πολιτισμός ή τζάμπα χάνω τα λόγια μου; Αυτό, μάλλον.
«Σκληρή απάντηση στη Ζ. Λ. – “Η δήλωσή της είναι απλώς irrelevant”» μας πληροφορεί η βουλευτής (α πα πα ποτέ βουλεύτρια). Για δες! Η αμερικανιά πάει σύννεφο στην Αριστερά.
Παίρνει θάρρος και η ρεπόρτερ: «Είναι η Μ. Κ. το next big thing;» Δεν ξέρω ποια είναι η Μ.Κ. ούτε και τι είναι το next big thing. Αυτά είναι σουσουδιές, αν σας ενδιαφέρει. Που δεν…
Για να τριτώσει το κακό: «Συναρπαστικό το location, με το αττικό τοπίο τριγύρω». Συναρπαστικό, συναρπαστικό.
«Να κλάψεις ή να γελάσεις μέχρι δακρύων; Ρωτάει η φίλη μου Νίκη: ” Εκτόξευση Τούρκων τουριστών στα νησιά μας.” Με καταπέλτη από τη Μικρασιατική ακτή, υποθέτω.» Πάρα πολύ σωστά το… τίθει.
«Ο δήμος έπρεπε να υποβάλει το πρόστιμο των 30.000 ευρώ» Υποβάλλω αίτημα να βελτιωθούν τα ελληνικά όλων μας. Να το επιβάλλουμε με κάποιο τρόπο.
«Να φύγουν οι πέντε επιλαχούντες» Σου ‘χει λάχει, σου ‘χει λάχει να σε κυνηγάνε βλάχοι;
«Τον λένε “Ομπάμα του Σηκουάνα” και φημολογείται για επόμενος πρωθυπουργός». Φημολογείται πως ούτε εσύ τα πήγαινες καλά στη Γλώσσα στο σχολείο.
Ούτε κι εσύ, πουλάκι μου: «Είναι πολύ δύσκολο να επαναφερθεί εκεί που ήτανε». Δύσκολο, δύσκολο.
Διάλογος σε μεσημεριανό δελτίο καναλιού με αφορμή το θάνατο του 19χρονου στο λούνα παρκ:
-Το σίδερο δεν ήταν υγιΗΣ.
-Σωστά, το σίδερο ΑΜΑΥΡΏΝΕΤΑΙ με τον χρόνο.» Αμα δεν είναι υγιής, αμαυρώνεται, πόα θέλετε για να το καταλάβετε;
Συνεχίζει να σχολιάζει ο φίλος που μάς προμήθευσε το ανωτέρω: «Σε ριάλιτι σόου είδα ότι ειπώθηκε το αμίμητο “είμαι 22 χρόνων και πρόσφατα θα γίνω 23”, αλλά άλλο ριάλιτι άλλο δελτίο ειδήσεων, αν είναι δυνατόν» Ασχολίαστο…
Φρέσκο- φρέσκο το μυρωδάτο λεμονάκι της εβδομάδας. «Βλέπουμε να γίνεται μια ακόμα εναέρια πτήση». Διότι ως γνωστόν, υπάρχουν και πτήσεις επίγειες ή υποθαλάσσιες.
Ξέρω κι εγώ;
