Η επιλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να προσελκύσει πολίτες που είναι ήδη συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι ψηφοφόροι άλλων κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ). Η στοιχειώδης ηθική υπαγορεύει η εκλογή νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει προνόμιο εκείνων που είναι ήδη συνειδητοποιημένοι ψηφοφόροι του, αλλά και εκείνων που θα μπορούσαν δουν εαυτούς ως ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ υπό την προϋπόθεση μιας ηγεσίας και πολιτικής πρότασης που να τους εμπνέει.
Του Βαγγέλη Μωυσή *
Ο δηλωμένος «νεοδημοκράτης» δεν έχει κανέναν λόγο – και ηθικά ούτε κίνητρο- να επιδιώξει συμμετοχή στην εκλογή του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ με την ψήφο του.
Ο αγνός σοβαρός Νεοδημοκράτης έχει κάθε λόγο να θέλει ένα ΠΑΣΟΚ αξιώσεων με καθαρό ιδεολογικό πρόσημο.
Θέλει ένα ουσιαστικό αντίβαρο στη ΝΔ που λειτουργώντας ως σοβαρή αντιπολίτευση θα ξαναδώσει υγεία στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας και ίσως ωθήσει εκ νέου τη ΝΔ πιο κοντά στις δικές της «ρίζες», στον πατριωτικό ριζοσπαστικό κοινωνικό φιλελευθερισμό που εισήγαγε ως ιδεολογία ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ανοικοδομώντας την ελληνική οικονομία, βάζοντας τις βάσεις για τη δημιουργία μιας «ραχοκοκαλιάς» μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην ελληνική οικονομία και μιας υγιούς αστικής τάξης, θεμελιώνοντας το κοινωνικό κράτος, τοποθετώντας την Ελλάδα στην καρδιά της Ευρώπης.
Το ΠΑΣΟΚ για να καταστεί ουσιώδες αντίβαρο στο πολιτικό σύστημα χρειάζεται μια ηγεσία με τρία χαρακτηριστικά: «καθαρόαιμο» σοσιαλδημοκρατικό ιδεολογικό πρόσημο, σοβαρό και στοχευμένο πολιτικό λόγο, χαρακτηριστικά «πρωθυπουργησιμότητας»!
Τέτοιες υποψηφιότητες στο ΠΑΣΟΚ προσωπικά ξεχωρίζω δύο. Γερουλάνο και Κατρίνη.
Τον μεν Παύλο Γερουλάνο, ως πεπειραμένο πολιτικό, ευγενή αστό, ικανό να συνομιλεί με το παραγωγικό δυναμικό, ιδεολόγο θέσεων και όχι γενικολογιών, που μοιάζει να έχει διδαχθεί από τα λάθη της ακμής του ΠΑΣΟΚ και από τον οποίο θα μπορούσες ακόμα και να …ηττηθεί κάποτε ο αμετακίνητος Νεοδημοκράτης στο πλαίσιο της δημοκρατικής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, χωρίς να φοβάται ότι θα καταστραφεί η Ελλάδα όπως κόντεψε να συμβεί με τον Τσίπρα.
Τον δε Μιχάλη Κατρίνη ως έναν εξαιρετικό κοινοβουλευτικό της νεότερης γενιάς, με προτάσεις και δημόσιο λόγο που δικαιώνει απόλυτα την εικόνα του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ που εξέπεμπε, όταν έδινε αξιοπρεπέστατα τις σοβαρές μάχες στην Βουλή. Τότε που ο Ανδρουλάκης ζούσε για το κυνήγι του predator στο Ευρωκοινοβούλιο. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Μιχάλης Κατρίνης έχει σοβαρή συμμετοχή στην πιο αισθητή άνοδο του ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο, άνοδο που «ξεφούσκωσε» όταν ανέλαβε εξολοκλήρου τα ηνία Ανδρουλάκης.
Το πρόβλημα είναι πως αμφότεροι Γερουλάνος και Κατρίνης φαντάζουν ως αουτσάιντερς στην κούρσα για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ (ο πρώτος σαφώς ισχυρότερο, πλην όμως, αουτσάιντερ).
Προφανώς για τον «παρωπιδάτο» Νεοδημοκράτη (του κομματικού σωλήνα που λέμε) θα ήταν εξαιρετικά συμφέρον να συνεχίσει ο Ανδρουλάκης, που δεν έχει σοβαρές ελπίδες να επεκτείνει την επιρροή του ΠΑΣΟΚ σε πολίτες που βρίσκονται μακριά από τους κύκλους του κομματικού μηχανισμού που ελέγχει (του πράσινου κομματικού σωλήνα). Αυτό το σενάριο – η επανεκλογή Ανδρουλάκη- θα ήταν εξαιρετικό και για τον σπαρασσόμενο και παραζαλισμένο ΣΥΡΙΖΑ παρεπιμπτόντως…
Επίσης, μια βολική εξέλιξη για το προαναφερθέν «παρωπιδάτο» νεοδημοκρατικό κοινό θα ήταν η ανάδειξη του Χάρη Δούκα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ενός δημάρχου που το έπαιζε υπερκομματικός δήμαρχος όλων των Αθηναίων μέχρι να εκλεγεί στον θώκο, αλλά σήμερα διεκδικεί τον πιο ακραίο κομματικό ρόλο: αρχηγού κόμματος. Έτοιμος να παρατήσει την…μικρή εξουσία του δημάρχου για την μεγάλη εξουσία του υποψηφίου πρωθυπουργού. Η Ελλάδα όμως έχει υποφέρει από τέτοιου είδους αριβισμούς και από την εκμοντερνισμένη εκδοχή ξύλινου παλαιοκομματικού λόγου (ξέρετε, εκείνο το «λέω πολλά χωρίς να λέω τίποτα») που έχει υιοθετήσει ο Χάρης Δούκας. Και γι` αυτό δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει ο Χάρης Δούκας να κάνει ουσιαστική διαφορά ούτε στην ποιότητα της Δημοκρατίας, ούτε στην αποτελεσματικότητα της αντιπολίτευσης.
Τέλος, το σενάριο εκλογής της Διαμαντοπούλου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να είναι απωθητικό, όχι για τον ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας, μα για τον αγνό θιασώτη της Δημοκρατίας. Και όχι επειδή υπάρχει τίποτα αντιδημοκρατικό στην έμπειρη πολιτικό. Απλώς η Άννα Διαμαντοπούλου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι… θηλυκός «Μητσοτάκης». Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, πρεσβεύει -με μικρές αποκλίσεις- το ίδιο μοντέλο οικονομίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και χαίρει βαθιάς εκτίμησης στους ίδιους διεθνείς πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους που εκτιμούν όλες, ανεξαιρέτως, τις πολιτικές επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό λοιπόν, μπορεί να μην είναι κακό. Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε αν είναι γόνιμο για τη Δημοκρατία και την ιδεολογική σαφήνεια των ορίων του πολιτικού φάσματος…
