Καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη το Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, για την επικύρωση της Κάμαλα Χάρις, μετά το βελούδινο πραξικόπημα της ουσιαστικής καθαίρεσης ως υποψηφίου, του νυν Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, αυτά που βλέπουμε και ακούμε στο Σικάγο, μας δίνουν να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε προ των πυλών μιας υπαρξιακής μάχης, για την υπεράσπιση και τη σωτηρία του Δυτικού Πολιτισμού. Για λόγους ηθικούς και ταυτόχρονα πραγματιστικούς, ένα παγκόσμιο κίνημα που θα υπερασπιστεί νικηφόρα την ηθική, τις αρχές και τις αξίες, του Δυτικού Πολιτισμού, πρέπει να ενωθεί και να δώσει με επιτυχία αυτή τη μάχη.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Από τη δεκαετία του 1950, το συντηρητικό κίνημα, δημιούργησε έναν ανθεκτικό συνασπισμό συντηρητικών πολιτών – ψηφοφόρων, υπέρ των επιχειρήσεων, με πίστη στη θρησκεία, και ταυτόχρονα γερακιών του Ψυχρού Πολέμου. Μια από τις ηγετικές μορφές αυτού του κινήματος, ήταν ο αείμνηστος, Γουίλιαμ Μπάκλεϊ τζούνιορ, ο οποίος μέσω του περιοδικού National Review, οδήγησε στο να υπάρξει εκκαθάριση του κινήματος, από ακραίες ομάδες, ρατσιστών και αντισημιτών. Πάνω σε αυτό το κίνημα βασίστηκε η άνοδος του Ρόναλντ Ρίγκαν στην προεδρία της Αμερικής, με ταυτόχρονη επικράτηση και στα δυο νομοθετικά σώματα του Κογκρέσου για τους Ρεπουμπλικάνους.
Η κληρονομιά του προέδρου Ρίγκαν και του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, τη δεκαετία του 1980, έχει να επιδείξει την επικράτηση στον Ψυχρό Πόλεμο, και μια άνοδο της Αμερικής και της Δύσης συνολικά. Σήμερα λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων και των πολυεπίπεδων αλλαγών που έχουν επέλθει, παρά το γεγονός ότι η ηθική, οι αξίες και οι αρχές του Δυτικού Πολιτισμού, που χρήζουν υπεράσπισης, παραμένουν ίδιες και αναλλοίωτες, η συνταγή του Ρόναλντ Ρίγκαν, έχει ξεπεραστεί.
Στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία, υπάρχει άμεση ανάγκη, ένωσης των απανταχού συντηρητικών, για την υπεράσπιση του ίδιου του Δυτικού Πολιτισμού. Και μιλάμε για ένα κίνημα, που εκτείνεται σε ηπείρους, το οποίο εάν αποτύχει να κερδίσει αυτή τη μάχη, το ποιοι είμαστε και πώς ζούμε θα χαθεί για πάντα.
Όπως συνέβη στην εποχή Ρίγκαν, αυτό το νέο κίνημα, πρέπει να ευθυγραμμιστεί, στην Αμερική, στη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία, και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ώστε να επικρατήσουν οι συντηρητικοί της κοινής λογικής.
Σε αυτό το κίνημα δεν έχουν θέση, όπως και στην εποχή Ρίγκαν και Θάτσερ, δυνάμεις οι οποίες, αποξενώνουν τους ανθρώπους που θα έπρεπε να καλωσορίζουν. Εάν αυτό καταστεί δυνατό, τότε θα δημιουργηθεί ένα διεθνές κίνημα, που μοιράζεται αρχές και πολιτικούς στόχους και προσελκύει μια υπερπλειοψηφία ψηφοφόρων που σαρώνει τα καθιερωμένα καθεστώτα του δικαιωματισμού και της απαξίωσης του Δυτικού Πολιτισμού.
Βάση για τη διαμόρφωση αυτού του διεθνούς κινήματος, αποτελεί η κοινή λογική. Η κοινή λογική που προωθεί και υπερασπίζεται, την επιβολή του νόμου σθεναρά και ισότιμα. Που επιτρέπει την ελευθερία του λόγου. Που σέβεται την ιδιωτική ιδιοκτησία. Που απαιτεί αμοιβαιότητα στο εμπόριο μεταξύ των εθνών και διατηρεί τις βασικές βιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένης της γεωργίας και της μεταποίησης. Που προστατεύει περιβάλλον, αλλά βάζει τέλος στις απατηλές πολιτικές κλιματικής κρίσης, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μεταφορά πλούτου και εξουσίας σε πολιτικούς και μονοπώλια. Που απαλλάσσει τις βιομηχανίες από κανόνες που τις καθιστούν δέσμιες και τις αποτρέπουν να ανταγωνιστούν ξανά στις τιμές. Που θα ανακατευθύνει, τις δημόσιες επενδύσεις, σε πρακτικές υποδομές και μακριά από δαπανηρές πράσινες λύσεις που δεν είναι ούτε πράσινες ούτε λύσεις. Που θα επενδύσει στην τεχνολογική στρατιωτική υπεροχή, η οποία θα αποτρέψει τις περισσότερες συγκρούσεις.
Εάν κάθε έθνος αγκάλιαζε αυτές τις αρχές προς το συμφέρον των πολιτών του, αυτό δεν θα οδηγούσε σε κατακερματισμό της παγκόσμιας τάξης. Θα ενίσχυε μια κοινότητα ομοϊδεατών εθνών, όλα αφοσιωμένα στη δημοκρατία, και θα οδηγούσε σε έκρηξη ευημερίας της μεσαίας τάξης και ανοδικής κινητικότητας.
Αυτοί που θα έχαναν σε μια τέτοια επικράτηση κοινής λογικής, θα ήταν οι κυβερνητικές γραφειοκρατίες και οι επεκτατικές εταιρείες.
Ποιος όμως είναι ο αντίπαλος σε αυτή την επικράτηση της κοινής λογικής; Διότι για να μπορέσεις να δώσεις με επιτυχία τη μάχη και να κερδίσεις πρέπει να γνωρίζεις και να έχεις πλήρη εικόνα του αντιπάλου.
Σήμερα, σε κάθε δυτικό έθνος, οι πολιτικοί ηγέτες και οι κυβερνητικές γραφειοκρατίες, που υποστηρίζονται από ένα τεράστιο αριθμό ΜΚΟ, πολυεθνικών εταιρειών, διεθνών τραπεζών και μεμονωμένων δισεκατομμυριούχων, είναι όλοι αφοσιωμένοι στο ίδιο σχέδιο. Κατακλύζουν τα έθνη μας με μετανάστες που είναι άποροι και καλλιεργημένοι στον διεφθαρμένο δεσποτισμό. Γαλουχούν τα παιδιά μας με περίεργες θεωρίες του φύλου, τα τρομοκρατούν με τον πανικό της κλιματικής κρίσης και τα ωθούν να μισούν τον εαυτό τους επειδή ζουν με ευημερία. Επιβάλλουν ποσοστώσεις προσωπικού, με βάση την ταυτότητα εις βάρος της αξίας σε κάθε μεγάλο θεσμό, μαζί με το δελτίο της κλιματικής κρίσης, τις κοινωνικές πιστώσεις, το ψηφιακό νόμισμα και την πανταχού παρούσα επιτήρηση.
Αυτοί είναι οι πολιτιστικοί, πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι του συστήματος που έχει να αντιμετωπίσει το κίνημα της κοινής λογικής και της υπεράσπισης – διάσωσης του Δυτικού Πολιτισμού. Ένα σύστημα το οποίο, δυστυχώς, ελέγχει κάθε σημαντικό θεσμό στον δυτικό κόσμο. Ένα σύστημα το οποίο θέλει να μετατρέψει τους πολίτες σε ζώα, να σβήσει την εθνική τους ταυτότητα, να σβήσει την πίστη τους, να καταστρέψει την οικονομική τους ανεξαρτησία και να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής τους.
Ας ρίξουμε μια ματιά στο σημερινό δυτικό κόσμο και την ηγεσία του. Κιρ Στάρμερ, Τζάστιν Τριντό, Εμανουέλ Μακρόν, Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν και Κάμαλα Χάρις. Και βέβαια οι άνθρωποι του χρήματος, Κλάους Σουάμπ, Λάρι Φινκ, Τζορτζ Σόρος. Όλοι τους αποτελούν μειοψηφία στις κοινωνίες, αλλά έχουν γαντζωθεί στην εξουσία, εκμεταλλευόμενοι το σύστημα.
Κάθε δυτικό έθνος έχει πλέον δεχθεί μετανάστες που αποτελούν μεταξύ 5% και 25% του πληθυσμού τους. Έχει γίνει προφανές ότι μια κρίσιμη μάζα αυτών των μεταναστών συγκεντρώνεται σε κάθε δυτικό έθνος και είναι εχθρικοί προς την κουλτούρα υποδοχής και έτοιμοι να επιβάλουν τον πολιτισμό τους στη νέα τους χώρα. Ο αριθμός τους, και όλη η εχθρότητά τους, ενώνονται με αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε εγχώρια αριστερά για να σχηματίσουν ένα πολιτικό μπλοκ που μπορεί, μαζί με τους αδαείς παραδοσιακούς φιλελεύθερους, να σχηματίσουν εκλογικές πλειοψηφίες. Ας μην ξεχνάμε τι συνέβη πρόσφατα στη Γαλλία.
Βέβαια και αυτό πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα, μέσα στους πληθυσμούς των πρόσφατων μεταναστών, υπάρχουν επίσης εκατομμύρια πλήρως αφομοιωμένοι και παραγωγικοί πολίτες. Αγαπούν την υιοθετημένη χώρα τους με την ίδια θέρμη που, για παράδειγμα, οι μετανάστες που έφτασαν στις αμερικανικές ακτές αγάπησαν τη νέα τους χώρα πριν από έναν αιώνα. Και είναι τρομοκρατημένοι από τις εγκληματικές συμμορίες και τους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές που φέρνουν στη νέα τους χώρα τον ίδιο εξτρεμισμό, διαφθορά και βία από την οποία διέφυγαν στην παλιά τους χώρα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι απαραίτητοι, και πρέπει, με ενσυναίσθηση, να διαφωνούμε σθεναρά με εκείνους ανάμεσά μας που δεν μπορούν να τους δεχτούν. Πρέπει να καλωσορίσουμε όλους όσους μοιράζονται τις αξίες μας και θέλουν να αγωνιστούν μαζί μας για να υπερασπιστούν τις αξίες μας.
Για λόγους που είναι τόσο ηθικοί όσο και πραγματιστικοί, ένα παγκόσμιο κίνημα που υπερασπίζεται νικηφόρα τον Δυτικό Πολιτισμό πρέπει να αποδεχθεί όλους όσους είναι ειλικρινά αφοσιωμένοι στη μάχη επικράτησης της κοινής λογικής. Μόνο έτσι θα μπορέσει να επικρατήσει.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
