Με λιγότερες από 100 ημέρες να απομένουν μέχρι τις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου στην Αμερική και πολλαπλές διεθνείς κρίσεις να βρίσκονται σε εξέλιξη, μια καλά ενορχηστρωμένη εκστρατεία να επιβληθεί ένα τέλος στην κριτική σκέψη και στην ουσιαστική πολιτική συζήτηση εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Ναι, είναι λογικό πολλοί άνθρωποι να πιστεύουν ότι η Αμερική είναι πολύ μακριά και αυτά που διαδραματίζονται εκεί τους είναι αδιάφορα. Δυστυχώς, για όσους το πιστεύουν αυτό, το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της Νοεμβρίου στην Αμερική, πρέπει να ενδιαφέρει όλους μας, ίσως και περισσότερο από το θέατρο του παραλόγου και την απαξίωση που καθημερινά βιώνουμε στο εσωτερικό. Το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, θα επηρεάσει τον πληθωρισμό, την οικονομία μας, τα εθνικά μας θέματα, την κρίση στη Μέση Ανατολή, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ηθική και τις αρχές της κοινωνίας μας, στην ουσία όλη μας την καθημερινότητα. Αντί λοιπόν να έχουμε μια ουσιαστική παρουσίαση της πολιτικής και των ιδεών που διακυβεύονται σε αυτό το κομβικό για το μέλλον γεγονός, παρακολουθούμε μια εγκληματική εκστρατεία αποφυγής ουσιαστικής ενημέρωσης και συζήτησης. Μιας συζήτησης και ενημέρωσης που ξεπερνά κατά πολύ τον πρώην Αμερικανό Πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ και την εν ενεργεία Αντιπρόεδρο της Αμερικής, Κάμαλα Χάρις.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Τον Τραμπ, τον γνωρίζουμε και αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους έχει ξεκάθαρες πολιτικές και απόψεις. Εάν κάποιος από τα πεφωτισμένα, δήθεν, μέσα μαζικής ενημέρωσης, μπει στον κόπο να του υποβάλλει ερώτηση για οποιοδήποτε θέμα θα πάρει συγκεκριμένη απάντηση. Το εάν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς μαζί του, είναι ένα άλλο θέμα το οποίο τελικά θα κριθεί στην κάλπη. Εκείνο που πραγματικά έχει σημασία είναι ότι έχει θέσεις και πολιτικές και έχει το θάρρος να τις παρουσιάζει.
Παρά το γεγονός, ότι η υποψήφια των Δημοκρατικών, Κάμαλα Χάρις, είναι Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, ακόμα και για τους ιδιαίτερα ψαγμένους στα πολιτικά δρώμενα της Αμερικής, να εντοπίσουν ένα θέμα, στο οποίο έχει άποψη. Εάν βέβαια κάποιος ψάχνει να βρει σλόγκαν και διακηρύξεις του τύπου πως τολμάμε να λέμε, «Καλά Χριστούγεννα», κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων, τότε σίγουρα θα εντοπίσει πολλά και θα πρέπει να είναι και αρκετά ανοικτός στη διατύπωση, διότι θα δυσκολευτεί πραγματικά να καταλάβει τι εννοεί η εν ενεργεία Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, για πάρα πολλούς μήνες χρησιμοποιούσε το χαρακτηρισμό «Sleepy Joe» ( κοιμώμενος Τζο), όταν αναφέρονταν στον Αμερικανό Πρόεδρο, Τζο Μπάιντεν, και είχε δεχτεί κριτική για αυτό. Δυστυχώς, για τους επικριτές του, όχι απλώς δικαιώθηκε, αλλά όλος ο πλανήτης έγινε μάρτυρας του μεγαλύτερου νομότυπου πραξικοπήματος στην ιστορία της Αμερικής, όπου ένας εν ενεργεία πρόεδρος της Αμερικής, που με πάνω από 14 εκατομμύρια ψήφους κέρδισε το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος για την επανεκλογή του στην προεδρία, τέθηκε στο περιθώριο με συνοπτικές και αδιαφανείς διαδικασίες, στις οποίες παρούσα και με ενεργή συμμετοχή ήταν η Αντιπρόεδρος και Ελέω Θεού (κατεστημένο των Δημοκρατικών), νέα υποψήφια κ. Χάρις.
Και μετά από αυτό το βελούδινο πραξικόπημα, έχουμε, το συνεπικουρούμενο από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, «ψεύτικό περιτύλιγμα», της κ. Χάρις.
Βάζοντας στην άκρη τον Ντόναλντ Τραμπ και προτάσσοντας την κριτική σκέψη και την ουσία της πολιτικής, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει κανείς το με μεγάλη σπουδή ψεύτικο περιτύλιγμα της κ. Χάρις.
Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία, στο λίγο διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την πραξικοπηματική εκπαραθύρωση του Τζο Μπάιντεν, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια εξαφάνιση των ακραίων θέσεων της Αντιπροέδρου.
Στο μεταναστευτικό, από την Τσάρο της Μετανάστευσης, που την είχε διορίσει ο πρόεδρος Μπάιντεν, αν και ποτέ δεν επισκέφτηκε τα σύνορα, πέρασε στο θα είναι σκληρή στα σύνορα με νέα πολιτική διαφήμιση.
Η στροφή 180 μοιρών της Αντιπροέδρου, στο θέμα του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της δήλωσής της που καταγγέλλει τις αντισημιτικές ταραχές που διαλύουν τη χώρα από τις 7 Οκτωβρίου, είναι ψεύτικη, αφού δεν μπήκε καν στον κόπο να εκπληρώσει το θεσμικό της ρόλο και να παραστεί στην ομιλία του πρωθυπουργού του Ισραήλ, ενώπιον της Ολομέλειας του Κογκρέσου.
Αν και η ίδια και το σύστημα που την επέβαλλε προσπαθούν να το κρύψουν, κάτι σχεδόν ακατόρθωτο με τη σημερινή τεχνολογία, η άνοδος της στην εξουσία, αντικειμενικά, οφείλεται μόνο στη φυλή της και στις υπολογισμένες επιλογές των σχέσεων της σε νεαρή ηλικία.
Ακόμη και η ίδια η εμφάνιση και η ταυτότητα της, είναι κραυγαλέα ψεύτικες. Το χαμόγελο και το γέλιο της είναι ψεύτικα. Η κραυγαλέα και επαναλαμβανόμενη χρήση ψεύτικων τόνων για να απευθυνθεί σε διάφορα ακροατήρια είναι ακριβώς όπως ένα από τα πιο διαβόητα λάθη που έκανε η Χίλαρι Κλίντον το 2016.
Ο πραγματικός λόγος που οι Δημοκρατικοί και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης καταρρέουν λόγω της αμφισβήτησης από τον Τραμπ της περίεργης μετάβασης της Καμάλα από «Ινδή» σε «μαύρη» δεν είναι λόγω της ψεύτικης οργής για τον ρατσισμό. Πανικοβάλλονται επειδή γνωρίζουν ότι είναι μια από τις πιο αποτελεσματικές, πιο ισχυρές και όμως πιο απλές γραμμές επίθεσης που θα μπορούσαν ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν εναντίον της υποψηφιότητας της.
Η επίθεση κατά της φυλετικής κωλοτούμπας της Αντιπροέδορυ, δεν είναι καν θέμα προσπάθειας να ικανοποιηθούν οι Αφροαμερικανοί ή οι Ινδοαμερικανοί, αν και οι δύο ομάδες θα μπορούσαν δικαιολογημένα να εξοργιστούν με την οικειοποίηση και των δύο ταυτοτήτων από την Αντιπρόεδρο. Είναι μια γενική δήλωση προς όλους τους Αμερικανούς: Αν είναι πρόθυμη να πει ψέματα για τη δική της φυλή, τότε για τι άλλο είναι έτοιμη να πει ψέματα;
Όσο και να θέλει η ίδια και το σύστημα που την επέβαλλε ως υποψήφια και θέλει να την τοποθετήσει στο Οβάλ Γραφείο, είναι πολύ δύσκολο να κρύψει την ακροαριστερή προέλευση της, με δυναμική στήριξη ως γερουσιαστής και Αντιπρόεδρος, των ανοικτών συνόρων, με παροχή αμνηστίας σε ορδές παράνομων αλλοδαπών, της αποχρηματοδότησης της αστυνομίας και της παροχής ανοχής στους μαρξιστές ταραχοποιούς, για να κάψουν τη χώρα.
Ένα πράγμα στην αμερικανική πολιτική που είναι ακόμη πιο ισχυρό από την πολιτική, αυτό είναι η προσωπικότητα. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το να στιγματίζετε ο αντίπαλος με μια μόνο ακριβή και αξέχαστη περιγραφή είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από το να συνδέετε με ένα συγκεκριμένο νομοθέτημα ή μια αμφιλεγόμενη ψηφοφορία.
Η αριστερά το έχει δοκιμάσει αυτό εναντίον του Τραμπ, με τις διάφορες ετικέτες. Δεν λειτούργησε. Προσπάθησαν να τον αποκαλέσουν φασίστα, τύραννο και αυταρχικό. Αυτό δεν έκανε τίποτα άλλο από το να οδηγήσει έναν τρελό να δολοφονήσει σχεδόν τον πρώην πρόεδρο, γεγονός που με τη σειρά του προκάλεσε μόνο την εκτόξευση των ποσοστών αποδοχής του Τραμπ.
Το γεγονός ότι το σύστημα που κινεί, τα τελευταία χρόνια, τα νήματα στην Αμερική, προσπαθεί να επιβάλλει ένα ψεύτικο δημιούργημα, είναι αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα το Νοέμβριο και το μέλλον του πλανήτη τα επόμενα χρόνια.
Ο μέσος πολίτης, ουσιαστικά, δεν εμπιστεύεται κάποιον που αποδεικνύεται ψεύτικος. Ότι και να πει κανείς για τον Τραμπ, και μπορούν να ειπωθούν πολλά. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του, ψεύτικο δεν μπορεί να τον αποκαλέσει κανείς.
Το συμπέρασμα είναι απλό. Αυτό που κρίνεται στις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου στην Αμερική, είναι εάν θα μπει οριστική ταφόπλακα στην κριτική σκέψη και την πολιτική. Όχι μόνο στην Αμερική, αλλά στο σύνολο του δυτικού κόσμου.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
