Η ολοκλήρωση του Συνεδρίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, σήμερα τα ξημερώματα, στο Μιλγουόκι, της Πολιτείας του Γουισκόνσιν, των Ηνωμένων Πολιτειών, με την ομιλία αποδοχής, για τρίτη συνεχόμενη φορά, του χρίσματος για την προεδρία από τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ, χαρακτηρίστηκε από την εμφάνιση ενός Τραμπ που δεν έχουμε ξαναδεί. Η αρχή της ομιλίας του πρώην προέδρου, ήταν πραγματικά καθηλωτική, καθώς περιέγραψε λεπτό προς λεπτό την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και τα αισθήματα που ένιωσε ο ίδιος, λέγοντας, “κανονικά δεν έπρεπε να είμαι απόψε μαζί σας εδώ”. Ένας Ντόναλντ Τραμπ, με έντονο συναίσθημα ενωτικός, αλλά ταυτόχρονα ξεκάθαρος όσο αφορά την πρόθεσή του να εφαρμόσει στο ακέραιο, την πολιτική, “Πρώτα η Αμερική”. Ένα Συνέδριο, που βρίσκει το Κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, απόλυτα ενωμένο και με έναν αέρα νίκης, όχι μόνο γύρω από τον Ντόναλντ Τραμπ, και τον υποψήφιο Αντιπρόεδρο, γερουσιαστή, Τζέϊ Ντι Βάνς, αλλά πλήρως ταυτισμένο με το αδιαμφισβήτητο λαϊκό κίνημα, γνωστό ως MAGA (Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά). Ένα Κίνημα, το οποίο, πλέον, ξεπερνάει κατά πολύ, τον Τραμπ, και αναμένεται στην περίπτωση επανεκλογής του, να σαρώσει από άκρη σε άκρη του δυτικού κόσμου, πολιτικά συστήματα και πολιτικές που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Τα τελευταία οκτώ χρόνια, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας δαιμονοποίησης του πρώην Αμερικανού προέδρου και του κινήματος του οποίου εκπροσωπεί, η οποία δυστυχώς οδήγησε στην πρόσφατη, απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Μετά την ολοκλήρωση του Συνεδρίου, αξίζει να εξεταστεί γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ έχει γίνει στόχος αυτής της βιτριολικής εκστρατείας.
Αυτό που λίγοι έχουν κατανοήσει, είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ εκφράζει ένα Κίνημα, το οποίο είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο, αλλά και μεγαλύτερο από αυτό που γνωρίζουμε ως MAGA.
Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει ένα κίνημα, μεγαλύτερο από αυτόν και μεγαλύτερο από το MAGA. Ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος και το κίνημα MAGA, έχουν, πλέον, ομολόγους σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Σε αυτού του είδους τα κινήματα, οι άνθρωποι μοιράζονται τουλάχιστον δύο κοινές ανησυχίες. Δεν θέλουν να καταστραφούν οι εθνικοί πολιτισμοί τους και δεν θέλουν να καταστραφεί το βιοτικό τους επίπεδο. Και σε κάθε χώρα όπου έχουν προκύψει αυτά τα κινήματα, αυτό ακριβώς συμβαίνει, και συμβαίνει γρήγορα.
Σε απάντηση σε αυτές τις εύλογες ανησυχίες, που εκφράζονται από ανθρώπους που δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά, δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν από τη λειτουργία μιας μικρής επιχείρησης και δεν αισθάνονται πλέον ασφαλείς ή ευπρόσδεκτοι στις χώρες τους, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, διεθνώς, αναφέρονται σε αυτούς ως ακροδεξιούς. Αυτό που λένε, στους πολίτες της Αμερικής και της Ευρώπης, είναι ότι είμαστε πολύ λευκοί και οι ωκεανοί πρόκειται να πάρουν φωτιά από την κλιματική αλλαγή. Όσοι διαφωνούν με αυτό, είναι ρατσιστές και αρνητές.
Ένας βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι διότι οι δυτικές χώρες, από το 2000 και μετά, υποδέχτηκαν δεκάδες εκατομμύρια μετανάστες από μερικά από τα πιο απελπισμένα μέρη της γης. Και αυτό δεν συνέβη, για να ανακουφιστούν οι πληθυσμιακές πιέσεις σε αυτές τι χώρες. Το 2000, ο συνολικός πληθυσμός της Αφρικής ήταν 820 εκατομμύρια. Σήμερα, είναι 1,5 δισεκατομμύριο. Μέχρι το 2050, μόλις περισσότερο από δύο δεκαετίες από τώρα, ο πληθυσμός της Αφρικής προβλέπεται να αυξηθεί σε 2,5 δισεκατομμύρια. Τι θα πρέπει να γίνει λοιπόν; Θα πρέπει οι χώρες της Δύσης, να καλέσουν ένα δισεκατομμύριο Αφρικανούς να επανεγκατασταθούν στην Ευρώπη; Ή θα πρέπει να τους υποδεχθεί η Αμερική;
Είναι δελεαστικό να παρασυρθούμε από το αφήγημα των τελευταίων δεκαετιών. Η αμερικανική και ευρωπαϊκή αριστερά και κάποια υποταγμένα στο αφήγημα κόμματα που θέλουν να αποκαλούνται κεντροδεξιά, κάνουν ότι μπορούν για να αποθαρρύνουν την αφομοίωση αυτών των ανθρώπων. Αυτό που λένε και προωθούν, είναι η λογική, φέρτε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα κοινό με τον παλαιό πληθυσμό, στη συνέχεια διδάξτε τους ότι είναι θύματα ρατσισμού, επιτρέποντάς τους να κατακλύσουν τις δημόσιες υπηρεσίες που υποστηρίζονται από τους φορολογούμενους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μεγάλη ένταση.
Είναι σαφές ότι η μαζική μετανάστευση από περιοχές του κόσμου, όπου ο πληθυσμός εκρήγνυται σε ανεπτυγμένα δυτικοποιημένα έθνη δεν θα κάνει τίποτα για να βοηθήσει τα έθνη από όπου προέρχονται αυτοί οι μετανάστες. Επομένως, αυτή η μετανάστευση πρέπει να είναι προς το συμφέρον των ευρωπαϊκών εθνών.
Δεν είναι μόνο η μαζική μετανάστευση που διαταράσσει τα δυτικά έθνη. Είναι επίσης περιβαλλοντική κινδυνολογία, στο όνομα της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής. Αυτοί οι κανονισμοί, που επηρεάζουν τα περισσότερα δυτικά έθνη, είναι μαζί μας εδώ και δεκαετίες. Τα τελευταία χρόνια, με καταλύτη την υποτιθέμενη κλιματική κρίση, έχουν επεκταθεί για να φτάσουν σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Και για άλλη μια φορά, έχουν αρχίσει να προκαλούν αντίσταση, διότι οδηγούν σε ελλείψεις και υψηλές τιμές.
Οι συνέπειες της μαζικής μετανάστευσης και του ακραίου περιβαλλοντισμού, πλήττουν οικονομικά τη μεσαία τάξη των δυτικών εθνών και ταυτόχρονα τα ανερχόμενα στρώματα των κοινωνιών που βλέπουν την ανοδική τους πορεία να απομακρύνεται. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξαρτώνται περισσότερο από την κυβέρνηση και οι πλουσιότεροι άνθρωποι και οι μεγαλύτερες εταιρείες βλέπουν τη δύναμη και τον πλούτο τους να αυξάνονται.
Η αντίσταση σε αυτή την ανοδική/καθοδική μεταφορά πλούτου της μεσαίας τάξης, χαρακτηρίζεται από τις πολιτικές ελίτ και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, ως ρατσιστική και αντι-περιβαλλοντική, και ως εκ τούτου στιγματίστηκε ως εγωιστική και ανήθικη και, φυσικά, ακροδεξιά.
Στο βαθμό που αυτή η αντίσταση έχει αυξηθεί, αποτελεί απειλή για αυτή την ατζέντα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τραμπ, ο Όρμπαν, ο Βίλντερς, η Μελόνι, η Λεπέν και δεκάδες άλλοι αναδυόμενοι ηγέτες είτε στιγματίζονται αδυσώπητα, είτε υποβάλλονται σε νομικές διώξεις, είτε χειραγωγούνται πολιτικά, είτε γίνονται στόχος δολοφονίας, όπως έγινε με τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο.
Το οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν τώρα όλοι στη Δύση έχει πουληθεί στην αριστερά ως η τελευταία ανάσα μιας ρατσιστικής και προνομιούχας λευκής μεσαίας τάξης που ρουφάει τη ζωή από έναν εξαντλημένο πλανήτη. Η λύση τους; Ανακατανομή.
Πολλοί αριστεροί ακτιβιστές είναι αρκετά αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι η μαρξιστική αναδιανομή είναι η λύση, αλλά αυτό δεν είναι κάτι εφικτό. Ταυτόχρονα, η λύση του νεοφιλελεύθερου ελεύθερου εμπορίου, εκφράζει την οικονομική κοσμοθεωρία της ομάδας του “Ποτέ Τράμπ”. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι δύο ιδεολογικοί πόλοι, στην πράξη, είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και οι δύο διευκολύνουν τη συγκέντρωση της εξουσίας και της ιδιοκτησίας.
Όπως το θέτει ο νυν Αμερικανός πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν και το σημερινό Δημοκρατικό Κόμμα, ο Ντόναλντ Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι MAGA αποτελούν απειλή για την ίδια την ψυχή της Αμερικής και τη δημοκρατία. Και από άκρη σε άκρη του δυτικού κόσμου, οι εκπρόσωποι αυτής της ατζέντας, χρησιμοποιούν το ίδιο εγχειρίδιο.
Αν λοιπόν, αυτό που αποκαλούν ακροδεξιό λαϊκισμό, πρόκειται να έχει οποιαδήποτε πιθανότητα να σταματήσει αυτές τις πολιτικές και την ακραία έκφρασή τους, και να πετύχει τη νίκη και την επιστροφή στην κοινή λογική, θα πρέπει να γίνουν κάποια συγκεκριμένα βήματα. Πρέπει να ανατραπεί ο καπιταλισμός της παγκοσμιοποίησης, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, χωρίς όμως να χαθεί, η προσήλωση στον ανταγωνιστικό, αποκεντρωμένο καπιταλισμό, ως τον μόνο τρόπο για την προστασία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, της ανοδικής κινητικότητας και της οικονομικής ελευθερίας.
Πρέπει να αναγνωριστεί η σοβαρή αντιμετώπιση, όσο αφορά την προστασία του περιβάλλοντος, με ταυτόχρονη απόρριψη των διεφθαρμένων επιλογών που προωθούνται από το λόμπι της κλιματικής αλλαγής, και τα ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που προσπαθούν να τις επιβάλουν.
Πρόκειται για μια δύσκολη, σε όλα τα επίπεδα εξίσωση, που για να επιλυθεί πρέπει να διαμορφωθεί ένας κοινός στόχος, από όλες τις δυνάμεις που πρεσβεύουν αυτή τη λογική. Δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στα αναπτυσσόμενα έθνη που δεν βοηθούνται από τη μετανάστευση και, αν μη τι άλλο, θυματοποιούνται ακόμη περισσότερο από ακραίους περιβαλλοντικούς περιορισμούς. Και να μην ξεχνάμε τη δημογραφική κατάρρευση. Στις ανεπτυγμένες χώρες δεν γεννιούνται παιδιά σε ποσοστά αναπλήρωσης. Αλλά σίγουρα, δεν αποτελεί λύση να πλημμυρίζουν οι πόλεις του δυτικού κόσμου, με μετανάστες.
Λύσεις υπάρχουν. Διατήρηση της παραγωγικότητας σε γηράσκουσες κοινωνίες, αυτοματοποιώντας τη βιομηχανία. Έτσι και αλλιώς, αυτό πρόκειται να συμβεί, και σε ορισμένα ασιατικά έθνη, είναι ήδη η de facto στρατηγική. Ανάσχεση, του περιβαλλοντολογικού εξτρεμισμού, που έχει κάνει τα πάντα σπάνια και ακριβά. Μείωση της υπερβολικής ζήτησης σταματώντας τη μαζική μετανάστευση και, στη συνέχεια, αύξηση της προσφοράς, επιτρέποντας στους κατασκευαστές σπιτιών, τους ανθρακωρύχους, τους υλοτόμους, τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και τους κατασκευαστές, να εργαστούν ξανά χωρίς να παραλύουν από ακραίους περιορισμούς στις προσπάθειές τους. Μείωση του κόστους ζωής, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να αντέξουν οικονομικά να αγοράσουν σπίτια και να ξεκινήσουν οικογένειες.
Όταν ο Τραμπ λέει, “δεν έρχονται για μένα, έρχονται για σένα, και εγώ είμαι εμπόδιο”, σε αυτό ακριβώς αναφέρεται. Είτε κάποιος αγαπάει τον Τραμπ είτε τον μισεί, το διακύβευμα των προεδρικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου, είναι η αξιολόγηση, του ποιες είναι οι δυνάμεις δρουν στην Αμερική και τη Δύση σήμερα.
Ο νέος, ενωτικός και πιο ώριμος, Ντόναλντ Τραμπ, μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, ένα από τα πλέον επιτυχημένα Συνέδρια στην πολιτική ιστορία της Αμερικής, και μια πραγματικά επιτυχημένη ομιλία, έχει την ευκαιρία να πετύχει αυτό που μέχρι πριν λίγα εικοσιτετράωρα, θεωρούνταν αδύνατο. Να ενώσει την Αμερική, και να οδηγήσει σε ηρεμία ένα πλανήτη που βρίσκεται σε γενική αναταραχή και στα πρόθυρα έκρηξης. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά, όπως όλα δείχνουν, είναι αυτός που πρέπει να το κάνει.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
