Ενώ έχουν πλέον περάσει αρκετές ημέρες από την διεξαγωγή των εκλογών στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, αφήνοντας στην άκρη τους πανηγυρισμούς των κατά παραγγελία αναλυτών και των συστημικών χειροκροτητών, που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την παλιά σοφή ρήση, «ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά», στην αντίπερα όχθη η πραγματικότητα διαψεύδει μια επίσης παλιά ρήση, αυτή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Όχι μόνο δεν τα αγιάζει, αλλά αποδεικνύει ότι ζούμε σε μια εποχή που η προσπάθεια νόθευσης της λαϊκής βούλησης, χρησιμοποιώντας εκλογικά συστήματα σχεδιασμένα για άλλες εποχές και συνθήκες, τείνουν αντί να επιφέρουν λύση να οδηγήσουν σε χάος και πιθανή έκρηξη.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Με μια μεσσιανικού χαρακτήρα επιστολή του προς τους Γάλλους πολίτες, ο πρόεδρος της χώρας, Εμμανουέλ Μακρόν, προσπάθησε να τους καθησυχάσει για την αποτυχία των πρόωρων εκλογών που ο ίδιος αποφάσισε, να παράγουν κυβέρνηση, αποφεύγοντας επιμελώς, να σχολιάσει το δικό του ρόλο στο χάος που έχει προκύψει.
Πέρα από τα αμετροεπή, όμορφα, λόγια του κ. Μακρόν, έρευνα που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη στη Γαλλία, δείχνει ότι ο ίδιος ο γαλλικός λαός δεν καταπίνει τους ισχυρισμούς του, και δεν είναι ικανοποιημένος με την κατάσταση των πραγμάτων. Το γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο BFMTV αναφερόμενο στη νέα δημοσκόπηση, σημειώνει ότι η σαφής πλειοψηφία των Γάλλων το 65%, πιστεύει ότι η προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον Μακρόν ήταν κακή ιδέα και ακόμη περισσότεροι, περίπου το 70%, λένε ότι δεν είναι ευχαριστημένοι με τα χαοτικά αποτελέσματα των εκλογών.
Όσο για τις πολιτικές συρραφές που έγιναν στον δεύτερο γύρο των εκλογών για να κρατήσουν τον Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν, εκτός κυβέρνησης με κάθε κόστος, οδηγώντας σε μια κατάσταση, όπου το κόμμα της έχει τις περισσότερες ψήφους αλλά λιγότερες έδρες από τους αντιπάλους της, πάνω από τους μισούς Γάλλους αποκαλούν αυτή την κατάσταση ως δολοπλοκία και αφύσικη.
Στην άλλη πλευρά της Μάγχης, οι Βρετανοί ψηφοφόροι έδωσαν στους Εργατικούς μια τεράστια νίκη επί των σε κατάρρευση Συντηρητικών και του νεοσύστατου κόμματος της Μεταρρύθμισης του Νάιτζελ Φάραζ. Δεκατέσσερα χρόνια διακυβέρνησης των Τόρις δεν αφιερώθηκαν στο να κάνουν το Brexit μια ηχηρή επιτυχία ή στον έλεγχο της μετανάστευσης. Αντίθετα, οι διάφοροι ηγέτες των Τόρις που ήρθαν και έφυγαν επικεντρώθηκαν στην κλιματική αλλαγή, στην αύξηση της παράνομης μετανάστευσης, καθώς και στη μείωση των ενόπλων δυνάμεων.
Η κατάρρευση των Συντηρητικών είναι καθαρά δικό τους έργο. Τους δόθηκαν χρόνια για να θεσπίσουν μια ατζέντα υπέρ της Μεγάλης Βρετανίας, υπέρ των επιχειρήσεων και αντ ‘αυτού παρακολούθησαν τις αναρτήσεις στο Facebook για αντι-τρανς περιεχόμενο και ανάγκασαν τους ανθρώπους να αγοράσουν ακριβές και αναποτελεσματικές αντλίες θερμότητας.
Τι συνέβη όμως στη Γαλλία; Ο Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν, είπε ξεκάθαρα ότι ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος στη Γαλλία, αλλά ότι αυτός ή αυτή θα έπρεπε να αποδεχθεί τον γαλλικό τρόπο ζωής και να γίνει μέρος της τοπικής κουλτούρας. Δήλωσε ότι θα απαγορεύσει τον σαλαφισμό και τους ιμάμηδες που κήρυτταν το μίσος. Αυτό δεν ακούγεται σαν κάποιο είδος ακραίου, χιτλερικού προγράμματος. Οι Γάλλοι ήταν πάντα πολιτιστικά υπερήφανοι και σνομπ του πολιτισμού. Θα μπορούσε κανείς να πάει στο Παρίσι και να μην βρει κανέναν που να μιλάει αγγλικά, επειδή τα γαλλικά ήταν η γλώσσα και δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Οι Γάλλοι ήταν συγκλονισμένοι από τις αγγλικές λέξεις που έμπαιναν στο λεξιλόγιό τους και ήταν περήφανοι για την ιστορία τους, το φαγητό τους και τον τρόπο ζωής τους. Πόσες χιλιάδες αγωνιστές της Αντίστασης έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να απαλλάξουν τη χώρα από τη ναζιστική μάστιγα; 50.000 Γάλλοι σκοτώθηκαν από συμμαχικούς βομβαρδισμούς που κατευθύνονταν προς τον ίδιο στόχο. Ήταν οι άνδρες του Ντε Γκωλ που τοποθετήθηκαν στην πρώτη γραμμή για να μπουν πρώτοι στο Παρίσι. Η γαλλική υπερηφάνεια έγινε εύκολα γαλλικός σοβινισμός, αλλά όλα έδειχναν μια απίστευτη αγάπη του γαλλικού λαού για τη χώρα, τον πολιτισμό και την ιστορία του. Παρόλα αυτά, κατά την τελευταία δεκαετία η Michelin ταξίδεψε εκτός Γαλλίας για να αναζητήσει ανώτερες επιλογές για φαγητό.
Η άνοδος της αριστεράς σημαίνει περισσότερη ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Σημαίνει ακόμη λιγότερη προσπάθεια ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων στον ιστό της γαλλικής κοινωνίας. Και αυτό είναι ένα σημείο που πρέπει να τονιστεί. Ένας συντηρητικός δεν θα μπορούσε να νοιάζεται λιγότερο για το πώς μοιάζει ένας Γάλλος: μαύρος ή λευκός κ.λπ. Αλλά αυτό το άτομο θα πρέπει να έχει πίστη στη Γαλλία ως χώρα του και σεβασμό για τον τοπικό πολιτισμό και τους τρόπους.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν ένα μεγάλο ποσοστό μεταναστών απλώς φέρνουν μαζί τους το Ισλαμαμπάντ ή την Καμπούλ και όχι μόνο αρνούνται να γίνουν μέρος του τοπικού ιστού, αλλά περιφρονούν ενεργά τους οικοδεσπότες τους και απειλούν να καταλάβουν τις νέες χώρες τους μέσω του νόμου της Σαρία.
Ενώ η Ολλανδία, η Πολωνία και η Ουγγαρία ψήφισαν ηγέτες που τονίζουν τη σημασία της τοπικής κουλτούρας και παράδοσης, και παράλληλα, τον έλεγχο της μετανάστευσης, η Αγγλία, η Γαλλία και άλλα κράτη της ΕΕ είναι περισσότερο από ευτυχείς να διαπράξουν πολιτιστική αυτοκτονία στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης ή των αποζημιώσεων ή οποιουδήποτε λόγου προβάλλεται για να επιτραπεί η ανεξέλεγκτη και ασύδοτη μετανάστευση.
Και να μην παραβλέπουμε ότι στην Αμερική, υποστηρικτές της Χαμάς έκαψαν αμερικανικές σημαίες σε διάφορες πόλεις στις 4 Ιουλίου, επέτειο της Ανεξαρτησίας. Ας μην απορούν λοιπόν κάποιο που η δημοτικότητα του Ντόναλντ Τραμπ είναι υψηλότερη από ποτέ.
Οι πολιτικοί που επιθυμούν να βάλουν ένα φρένο στην παράνομη και ασύδοτη μετανάστευση και να εργαστούν για την προώθηση της τοπικής κουλτούρας είτε συνεχίζουν να χάνουν τις εκλογές είτε αλλοιώνουν τις θέσεις τους όταν βρίσκονται στην εξουσία.
Οι δημοκρατίες σπάνια ηττώνται στη μάχη· Συνήθως καταστρέφουν τον εαυτό τους από μέσα ξεχνώντας τι τις έκανε επιτυχημένες, συνεκτικές και δυνατές εξαρχής. Οι Γάλλοι θέλουν περισσότερους μετανάστες που τους μισούν, ακριβώς όπως ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν θέλει ενεργά περισσότερους μετανάστες που καταστρέφουν τις κοινότητες της Αμερικής, προκαλώντας, αυξημένη εγκληματικότητα και υψηλότερα ενοίκια.
Σαφώς, οι υποστηρικτές της αριστεράς ή του δημοφιλούς τα τελευταία χρόνια φρούτου της κεντροαριστεράς, πιστεύουν, ότι δεν αξίζει να διατηρηθεί, ο δυτικός πολιτισμός και η φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία, και προσπαθούν με όλα τα μέσα, να κάνουν θεμελιώδεις μετασχηματισμούς σε αυτό που ήταν μια καταπληκτική επιτυχία και οδήγησε στην ήττα τους Ναζί και τη Σοβιετική Ένωση.
Τελικά, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και εάν αυτό δεν γίνει σύντομα κατανοητό, θα επιβεβαιωθεί πανηγυρικά και με αιματηρό τρόπο, μια άλλη σοφή παλιά ρήση, «στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα».
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
