Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρων να μελετήσει κανείς την δυσκολία που αντιμετωπίζει ο κόσμος στο να αντισταθεί ή να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για εκείνον. Όταν λέμε την λέξη επανάσταση δεν χρειάζεται να την συνδέουμε μόνο με εξεγέρσεις και την πολιτική. Θεωρείται κακό συχνά κάποιος να αντιστέκεται και μαζί με αλλά άτομα που επιθυμούν κοινά πράγματα να διαπραγματεύονται. Από μικρή ηλικία βέβαια μας καλλιεργούν ότι τα κακά παιδιά δεν τα θέλουμε και δεν γίνονται ευπρόσδεκτα στο κοινωνικό σύνολο.
Της Μίκας Πανάγου *
Είναι σημαντικό να μπορούμε να διαχωρίσουμε ότι είναι άλλο να σέβομαι τα όρια και άλλο να υπερασπίζομαι το δίκαιο μου. Αυτό αφορά ακόμα και παραβιαστηκές συμπεριφορές προς τα εμάς, να επιτρέπουμε να μας εκμεταλλεύεται π.χ. ένας συνάδελφος, να νιώθουμε αδικημένοι σε μια παρέα.Το να λέμε «ναι» πάντα εξυπηρετεί τους άλλους και αναπτύσσεται η χειριστικότητα. Θα πρέπει να καλλιεργείται από μικρή ηλικία το δικαίωμα να εκφέρει κανείς άποψη. Το να μην συμφωνεί πάντα με όλα, να μπορεί μαζί με ομάδες να θέτουν κοινούς στόχους και να παλεύουν σαν μια γροθιά. Η ομάδα έχει διαφορετική δύναμη από την μονάδα. Θέλουμε να μεγαλώνουμε αυτόνομους και με αντίληψη ανθρώπους. Αλλά αν προάγουμε την βόλεψη και το «κοιτά μόνο τον εαυτό σου» θα οδηγηθεί στην μονάδα αυτόματα.
Η ενσυναίσθηση για τους γύρω μας προϋποθέτει διάθεση για δράση στην ουσία, το πρόβλημα του γείτονα μας αύριο μπορεί να γίνει δικό μας. Το να κρίνουμε μόνο χωρίς να ψάχνουμε λύσεις απλά συντηρούμε προβλήματα και καταστάσεις. Θεωρούμε ακραίο να αγωνιστούμε πλέον στις μέρες και ανούσιο αφού το προδικάζουμε από πριν το αποτέλεσμα με το γνωστό «εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο;» Και όμως ο κόσμος αλλάζει μέσα από εμένα, εσένα και όλους. Οι συνθήκες της εργασίας μας, των σχέσεων μας, όσο τις ανεχόμαστε θα παραμένουν ίδιες, αν μετακινηθούμε θα βελτιωθούν. Και να μην βελτιωθούν όμως θα έχεις προσπαθήσει. Είναι σαν να ξέχασαν οι άνθρωποι να προσπαθούν, σαν να βολεύτηκαν στον καναπέ τους και αν δεν πέσει βόμβα δίπλα τους δεν συγκινούνται. Κρατάει κάτι μέρες ο θυμός και μετά ξεχνάνε. Κοιτάμε πάντα την μάζα και όχι την μειονότητα. Δεν αρέσει το διαφορετικό γιατί θα ξεχωρίζουμε και αυτό δεν είναι καλό. Άπραγος ο διπλανός μου άπραγη κι εγώ.
Η καλή ζωή δεν αξιολογείται μόνο από τα υλικά αγαθά που μπορώ να αγοράσω, η ποιότητα ζωής μου εξαρτάται από τι προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο. Προσπαθώ τόσο όσο αντέχω κυρίως για ένα δικό μου καλύτερο αύριο, με πρόληψη και συνείδηση. Όταν φτάσει ένα πρόβλημα στην πόρτα μας ενεργοποιούμαστε και τότε θυμόμαστε να φωνάξουμε και να επιρρίψουμε ευθύνες.
Η δράση είναι κομμάτι της ανθρωπότητας, ας αναρωτηθούμε γιατί απλά γινόμαστε παθητικοί δέκτες του κακού γάμου μας, της κακής εργασίας μας, του αγενή υπαλλήλου, του προβληματικού συστήματος. Την αναπηρία μπορείς δουλεύοντας να την βελτιώσεις, αν όμως απλά την αποδεχτείς και δέσεις τα χέρια σου, θα χειροτερεύει .
Τι κρύβει όλη αυτή η αδράνεια στη ζωή μας; Εγκατάλειψη ή βόλεμα; Αν ψάξουμε τι μας μπλοκάρει θα έχει γίνει η αρχή να ξετυλίξουμε το κουβάρι.
«Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία» – Από το τραγούδι των Social Waste του Χρόνη.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
