Τα γεγονότα που έχουν λάβει χώρα ξεκινώντας από τα αποτελέσματα των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συνεχίστηκαν με την καταστροφική τηλεοπτική μονομαχία του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν, και θα συνεχιστούν με την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση των εκλογών για τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση σήμερα, δείχνουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι ο δυτικός κόσμος βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, και δυστυχώς, τα πολιτικά συστήματα και τα παραδοσιακά κόμματα, όχι μόνο δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά με τη συμπεριφορά τους, οδηγούν σε μια περαιτέρω διεύρυνση της κρίσης.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Βλέποντας κανείς τις αποφάσεις που ελήφθησαν για τις κορυφαίες θέσεις στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιλαμβάνεται, ότι όχι μόνο δεν έγινε αντιληπτό το μήνυμα που έστειλαν στις κάλπες οι Ευρωπαίοι πολίτες, αλλά το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα κινείται σε μια κατεύθυνση που τους προκαλεί, λέγοντας τους κατάμουτρα, ότι εμείς κόντρα στις επιθυμίες και τις προτιμήσεις σας, συνεχίζουμε αμετανόητα στην πορεία που εσείς απορρίπτεται.
Την ίδια στιγμή στην Αμερική, που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, είναι η χώρα που δίνει το ρυθμό των εξελίξεων στη Δύση, αλλά κρατάει υπό τη σκέπη της και τη σταθερότητα του διεθνούς συστήματος, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη, όπως έδειξε η τραγική εμφάνιση του Αμερικανού προέδρου, Τζο Μπάιντεν, στην τηλεοπτική μονομαχία, με τον προκάτοχό του και αντίπαλό του στις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου, Ντόναλντ Τραμπ.
Το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στην Αμερική, μετά την τηλεοπτική μονομαχία, αξίζει ευρύτερης ανάλυσης, διότι πολύ απλά το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος και το σύστημα που αυτή τη στιγμή, κυβερνά την υπερδύναμη, κάνει τεράστια ζημία και δημιουργεί μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση, όχι μόνο στην Αμερική, αλλά στο δυτικό κόσμο ευρύτερα.
Ο κ. Μπάιντεν, διαφημίζεται από τους υποστηρικτές του ως κύριος των λεπτομερειών της πολιτικής, αλλά στην τηλεοπτική μονομαχία με τον κ. Τραμπ, προκάλεσε σημαντική ζημιά όχι μόνο στην υποψηφιότητα του για επανεκλογή, όχι μόνοι στην προεδρία του, αλλά ευρύτερα στο μέλλον και τη σταθερότητα του δυτικού κόσμου.
Οι Δημοκρατικοί επιμένουν με αυξανόμενη απελπισία, τις τελευταίες εβδομάδες, ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος, εξακολουθεί πραγματικά να είναι διανοητικά ικανός, επικαλούμενοι και δηλώσεις ηγετικών στελεχών των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο, όπως ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Κέβιν Μακάρθι, σύμφωνα με τον οποίο, ότι ο κ. Μπάιντεν ήταν διαυγής σε όλες τις πολιτικές συζητήσεις τους.
Το επιχείρημα αυτό, δυστυχώς, το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα γεγονότα και όποια αποδοχή να είχε, εξαφανίστηκε με το παραπάνω από την τραγική του εμφάνιση σε όλη της διάρκεια της τηλεοπτικής μονομαχίας με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Μέχρι το βράδυ της τηλεοπτικής μονομαχίας, πολλοί φιλόδοξοι Δημοκρατικοί μπορεί να ήταν ικανοποιημένοι, βλέποντας το ψηφοδέλτιο Μπάιντεν – Χάρις να χάνει, ανοίγοντας το δρόμο για το κόμμα να σημειώσει μεγάλα κέρδη στις ενδιάμεσες εκλογές του 2026, με τον Τραμπ αντί του Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο, αφήνοντας το πεδίο για το χρίσμα του 2028 ορθάνοιχτο, χωρίς το βάρος μιας καταστροφικής δεύτερης θητείας, στους ώμους του υποψηφίου του κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 2028.
Το πρόβλημα είναι, ότι ο κ. Μπάιντεν, φαίνεται τώρα τόσο αδύναμος που υπάρχει τρομερός κίνδυνος να αρχίσει να σέρνει το κόμμα του και τις ΗΠΑ στα τάρταρα, για πάρα πολλά χρόνια. Μια ήττα για τους Δημοκρατικούς στη Βουλή και τη Γερουσία και μια κακή απόδοση στις πολιτειακές εκλογές, θα έκανε το 2024 τόσο ζημιογόνο, που μια προβλέψιμη μετατόπιση του εκκρεμούς, το 2026 μακριά από τον Τραμπ, και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, μπορεί να μην είναι αρκετή για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία των Δημοκρατικών.
Οι επίδοξοι μελλοντικοί υποψήφιοι των Δημοκρατικών, όπως ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, Γκάβιν Νιούσομ και η κυβερνήτης του Μίσιγκαν, Γκρέτσεν Γουίτμερ, πρέπει τώρα να φοβούνται ότι ο Μπάιντεν θα αφήσει το κόμμα τόσο διαλυμένο που οι δικές τους φιλοδοξίες θα μπορούσαν να τεθούν σε κίνδυνο. Βεβαίως, μέχρι τώρα οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι για τη Γερουσία των ΗΠΑ φέτος, ξεπερνούν τα ποσοστά του κ. Μπάιντεν στις δημοσκοπήσεις των πολιτειών. Αλλά αν ο κ. Μπάιντεν παραμείνει τόσο τραγικός, όσο ήταν το βράδυ της τηλεοπτικής μονομαχίας, το κόμμα στο σύνολό του κινδυνεύει.
Ένα βασικό ερώτημα που κυριαρχεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα, είναι εάν υπάρχει χρόνος για τον κ. Μπάιντεν να παραιτηθεί από το αξίωμα ή να αρνηθεί το χρίσμα του κόμματος τον Αύγουστο; Θα μπορούσε να αφήσει την Κάμαλα Χάρις να ανέβει στην κορυφή του ψηφοδελτίου. Θα μπορούσε ακόμη και μια λευκή γυναίκα όπως η κ. Γουίτμερ, για να μην μιλήσουμε για έναν λευκό άνδρα όπως ο κ. Νιούσομ, να παραμερίσει την Αντιπρόεδρο Χάρις, και να αρνηθούν την υποψηφιότητα, στη μαύρη γυναίκα που είναι η επόμενη στη σειρά;
Η απάντηση σε όλες αυτές τις ερωτήσεις εξακολουθεί να είναι, πιθανότατα, όχι. Η απομάκρυνση του κ. Μπάιντεν αυτή τη στιγμή, θα έκανε το κόμμα να φαίνεται ακόμη πιο διαλυμένο. Η Αντιπρόεδρος Χάρις, δεν θα κάνει στην άκρη ήσυχα και κανένας πολιτικός όπως η κ. Γουίτμερ ή ο κ. Νιούσομ, δεν θα ευνοούσε τις πιθανότητες νίκης τον Νοέμβριο μετά την αγωνία της καθαίρεσης του κ. Μπάιντεν και της παράκαμψης της κ. Χάρις. Πρόκειται, για μια αποστολή αυτοκτονίας.
Οι Δημοκρατικοί, πιθανότατα, έχουν κολλήσει με τον κ. Μπάιντεν και αν φύγει, η κ. Χάρις θα πάρει τη θέση του. Πριν από τέσσερα χρόνια, το κόμμα έβαλε το στοίχημα ότι ο κ. Μπάιντεν, μια αθυρόστομη φιγούρα της οποίας η παρακμή καλύφθηκε από τους περιορισμούς που επέβαλε ο COVID στην προεκλογική εκστρατεία, θα μπορούσε να νικήσει τον Τραμπ ως φιγούρα σταθερότητας και νοσταλγίας. Ο κ. Μπάιντεν θα θύμιζε στους ψηφοφόρους όχι μόνο την ήρεμη εποχή Ομπάμα-Μπάιντεν, αλλά και το παρελθόν των Ιρλανδών Δημοκρατικών όπως ο Μπιλ Κλίντον και ο Τζον Φ. Κένεντι.
Οι λευκοί ψηφοφόροι της εργατικής τάξης, που έκαναν τον Τραμπ πρόεδρο το 2016, θα αυτομολούσαν στον Μπάιντεν σε αριθμούς αρκετά σημαντικούς ώστε να κοστίσουν στον Τραμπ, την προεδρία. Το σχέδιο λειτούργησε, μόνο που από εκείνη τη στιγμή και μετά, οι Δημοκρατικοί είχαν κολλήσει με έναν άνθρωπο που προκάλεσε τις σωστές αναμνήσεις, αλλά του οποίου η μνήμη χειροτέρευε μέρα με τη μέρα.
Το τίμημα της νίκης το 2020 θα ήταν η ήττα το 2024, εκτός αν οι Δημοκρατικοί μπορούσαν να πείσουν ένα δειλό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να επιβάλει έναν άλλο Μιτ Ρόμνεϊ στον εαυτό του ή, ελλείψει αυτού, έναν τολμηρό αλλά μη δημοφιλή ορθόδοξο συντηρητικό.
Η ελίτ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος προσπάθησε να συνεργαστεί με τους Δημοκρατικούς σε αυτό. Αλλά οι ψηφοφόροι παρέμειναν πιστοί στον Τραμπ και τώρα φαίνεται να είναι σε καλό δρόμο για να κερδίσει περισσότερες πολιτείες από ότι κέρδισε το 2016.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή ο κ. Μπάιντεν είναι ηλικιωμένος. Είναι επίσης επειδή το ιστορικό του Αμερικανού προέδρου, είναι οδυνηρό και ταπεινωτικό για τους περισσότερους Αμερικανούς: Ο πληθωρισμός είναι οδυνηρός, η πρόχειρη απόσυρση από το Αφγανιστάν και η παραπέουσα απάντηση του κ. Μπάιντεν στις συγκρούσεις στην Ουκρανία και τη Γάζα ήταν ταπεινωτική, όπως και η αδυναμία της κυβέρνησής του να θέσει τα σύνορα υπό έλεγχο ακόμη και για χάρη της νίκης στις εκλογές.
Οι ψηφοφόροι που υποστήριξαν τον Τραμπ στις φετινές προκριματικές εκλογές και οι οποίοι έμειναν πιστοί σε αυτόν από το 2020, ανταμείφθηκαν το βράδυ της τηλεοπτικής μονομαχίας. Ήταν σε εξαιρετική φόρμα, δίνοντας έμφαση σε δύο από τα τρία θέματα που τον οδήγησαν στο Λευκό Οίκο το 2016. Έκανε τον περιορισμό της μετανάστευσης κύριο θέμα της τηλεοπτικής μονομαχίας, και απέρριψε την παρεμβατική, διεθνιστική συναίνεση στην εξωτερική πολιτική.
Δεν ήταν σε καμία περίπτωση μαλακός με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ωστόσο επέμεινε ότι το ΝΑΤΟ παρουσιάζει δυσανάλογη συμφωνία για την Αμερική και ότι η Ευρώπη είναι ικανή να πληρώσει για την άμυνά της.
Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος, υπενθύμισε στον ευρύ συνασπισμό που τον έχει υποστηρίξει στο παρελθόν, γιατί ήταν η επιλογή τους και επέβαλε μια αντίθεση μεταξύ του ιστορικού του στην προεδρία και αυτού του Τζο Μπάιντεν, που οι ψηφοφόροι που θέλουν απλώς να επιστρέψουν στον τρόπο που ήταν τα πράγματα πριν από τον COVID έχουν κάθε λόγο να τον ψηφίσουν αυτή τη φορά.
Ο Τράμπ, δεν χρειάστηκε να κάνει ζήτημα την ηλικία του Μπάιντεν. Ο Τζο Μπάιντεν το έκανε μόνος του. Αυτό που έκανε ο Τραμπ ήταν να παρουσιάσει, την ασχήμια της εποχής Μπάιντεν με τις πιο σκληρές αποχρώσεις. Ο Μπάιντεν, οι Δημοκρατικοί και τα μέσα ενημέρωσης, αποκαλούν τον Τραμπ ψεύτη, αλλά οι Αμερικανοί αισθάνθηκαν, καθώς και είδαν, την αλήθεια στις τηλεοπτικές οθόνες. Και η θλιβερή αλήθεια για το ιστορικό του Μπάιντεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο και η μειωμένη ικανότητα του ίδιου του προέδρου.
Αυτό που συμβαίνει στην Αμερική, συμβαίνει, πολιτικά, στη Γαλλία με το Μακρόν, στις Βρυξέλλες, όπως όλα δείχνουν με το Κόμμα Μεταρρύθμισης του Νάιτζελ Φαράζ, στη Μεγάλη Βρετανία και γενικά στις περισσότερες δυτικές χώρες. Μια όχι μόνο άρνηση της πραγματικότητας, αλλά μια προκλητική αγνόησή της βούλησης των πολιτών, που εάν δεν αλλάξει οδηγεί το δυτικό κόσμο στην έκρηξη και την καταστροφή.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
