Δεν το είχαμε ακόμα εδώ στο Ελλάντα το φαινόμενο να «ακυρώνονται» βιβλία, συγγραφείς και ήρωες επειδή δεν χωράνε στην woke culture. Οπως δεν ζούμε έξω από τον κόσμο, εμφανίστηκε. Και, παρότι δεν συνέβη κάτι το σπουδαίο, όσο να ‘ναι, υπήρξαν αντιδράσεις. Σωστά, διότι μέχρι στιγμής το διαμέτρημα της πρόκλησης είναι αμελητέο. Όμως, θα έχει και συνέχεια. Πού θα φτάσει; Θα το δούμε. Στο Αμέρικα, πάντως, έφτασε μέχρι την έξωση της «Οδύσσειας» από κάποιες βιβλιοθήκες και σχολεία.
Μάλιστα, κύριε, η ομηρική Οδύσσεια δεν πέρασε τις συμπληγάδες της political correct κρίσης και έπιψε λογοκρισία. Διότι, κατά πρώτον, θεώρησαν (οι αγράμματοι) πως έχει βία. Δεύτερον, εμπεριέχει σεξισμό. Τι σεξισμό; Ετοιμαστείτε να πέσετε ανάσκελα. Η Πηνελόπη, που είκοσι χρόνια υφαίνει καθημερινά το γνωστό υφαντό το οποίο ξηλώνει το βράδυ, τι πρότυπο γυναίκας είναι; Πόσο υποτακτική στην πατριαρχία;
Μένω ενεή. Και συνεχίζω τη σκέψη: γιατί άφησαν έξω την «Ιλιάδα» οι φωστήρες; Μήπως κι εκείνη δεν περιέχει βία; Και μάλιστα πολεμική; Μήπως ο Αγαμέμνων και ο Αχιλλέας που τσακώνονται για δύο υποδουλωμένες γυναίκες δεν επιδεικνύουν σεξιστική συμπεριφορά;
Η σωστή απάντηση είναι πήγαινε μέχρι τη γωνία να δεις αν έρχομαι. Και δεν θα έρχομαι. Με ποια λογική βγάζεις το υποδεκάμετρο της ασέβειας και της άγνοιάς σου και μετράς με αυτό τεράστια ονόματα της λογοτεχνίας του Κόσμου; Ποιητές και συγγραφείς που έγραψαν σε άλλους αιώνες, επομένως έζησαν σε άλλες κοινωνίες, με άλλους «νόμους» ηθικούς και πολιτειακούς; Ανθρώπους που μάς περιέγραψαν- και ευτυχώς- αυτές τις εποχές; Χωρίς να γνωρίζουμε το παρελθόν και μέσα από τη λογοτεχνία, μπορούμε να πάμε μπροστά;
Δεν μπορούμε.
Στην προκρούστεια κλίνη μπήκε στη μικρή μας πόλη η «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση. Η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει το πρόσωπο που υπογράφει το κείμενο, είναι μια σεξιστική παραφωνία, κατασκευασμένη από τσιτάτα μίσους και χριστιανική τιμωρία, δοσμένα στον υπερθετικό βαθμό…
Ματάκια μου…
Θα παραθέσω ένα σχόλιο στο Facebook της φίλης και συναδέλφου Πέπης Ραγκούση, με το οποίο τα είπε όλα: «Όταν ένα μυθιστόρημα προκαλεί δημόσια συζήτηση 88χρόνια από τότε που γράφτηκε, κάτι πολύ καλό έχει κάνει ο συγγραφέας.
Αναρωτιέμαι πόσα από τα μυθιστορήματα που γράφονται σήμερα από κάποιες κυρίες και κυρίους θα συζητιούνται το 2112.»
Εχει μεγάλο βάθος και νόημα το σχόλιο της και το κρατώ.
Όπως κρατώ και το σχόλιο του επίσης φίλου, συγγραφέα και συναδέλφου Ξενοφώντα Μπρουντζάκη, στο Facebook πάντοτε. Εγραψε ανάμεσα σε άλλα:
«Επειδή παρενέβησαν οι ειδικές δυνάμεις να υπερασπιστούν την νεότητα και το δικαίωμά της στην άγνοια να μιλά για θέματα που δεν κατέχει διευκρινίζουμε ότι ο καθείς μπορεί να ασκήσει κριτική στον Καραγάτση και στην Βίβλο όχι ως δικαίωμα στη άποψη αλλά ως υποχρέωση να γνωρίζεις επαρκώς το αντικείμενό σου.
Έχουμε να κάνουμε με καραμπινάτη περίπτωση της της Πολιτικής Ορθότητας και της Woke Culture
Είναι προφανές ότι έχει ξεκινήσει μια νέα σκοταδιστική περίοδος του προοδευτικού ολοκληρωτισμού. Το σκεπτικό προκαλεί τρόμο καθώς δεν πρόκειται για μια παραδοξότητα ενός εναλλακτικού πανεπιστήμιου, ούτε μια από τις συνήθεις μπουρδολογίες που δοκιμάζουν στην αγορά ιδεών διάφοροι πανεπιστημιακοί. Η λογική της απόφασης είναι σαφής όσο και τρομαχτική: επειδή ο πολιτισμός είναι …ρατσιστικός, θα καταργήσουμε τον πολιτισμό. Οι ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητας, αυτής της νέας εκδοχής του φασισμού, προτείνουν απλά να καταργηθεί το παρελθόν, να σβήσουν οι πολιτισμικές μνήμες, να σφραγιστούν οι κλασικές βιβλιοθήκες με τα μιαρά αναγνώσματα που προωθούν το δομικό ρατσισμού.
Οι ευλαβείς κομισάριοι της πολιτικής ορθότητας ανακαλύπτουν πίσω από κάθε διαφορά και μιαν ανισότητα – και η πολιτική ορθότητα δεν ανέχεται καμιάν ανισότητα στον θαυμαστό ιδεατό της κόσμο. Εκεί που δεν θα υπάρχουν αρσενικό και θηλυκό, άσπρο και μαύρο, ωραίο και άσχημο. Όλα θα είναι πανομοιότυπα για να μην διαταραχθεί ο μηχανιστικός ψυχισμός του τέρατος που ονειρεύεται η πολιτική ορθότητα.»
Και μη χειρότερα. Ο δυτικός πολιτισμός να ταλανίζεται από ιδέες που μόνο δυτικής προέλευσης δεν είναι.
Πάμε τώρα στα μαργαριτάρια: «Φοβάμαι πολύ μήπως ξυπνήσω μία μέρα και δεν είμαι στην κορυφή» εδήλωσεν αοιδός (μάλλον αοιδός θα ήτο, διότι αναγραφόταν μόνο το μικρό της όνομα σαν να επρόκειτο για φίρμα. Και μπορεί να είναι, για τους θαυμαστές της. Αυτό είναι το χειρότερο). Φοβάται πολύ μήπως ξυπνήσει ένα πρωί και δεν είναι σε ποια κορυφή;
Μα δεν υπάρχει αυτογνωσία;
Καλά, γνώση, κρίση και λογική δεν υπάρχουν. Δάκρυα επί δακρύων διότι ηθοποιός δεν δέχτηκε να κάνει εκπομπή infotainment και δεν πήρε καμία εκπομπή. Πολύ καλά έκανε και δεν δέχτηκε, διότι, τουλάχιστον, είχε γνώθι σ’ αυτόν. Μη τα μπλέκουμε όλα αδέρφια, δεν γίνεται όλοι να τα κάνουν όλα. Μην υπερτιμάτε τηλεπερσόνες μόνο και μόνο επειδή μένουν χωρίς δουλειά. Με το που ακούγεται ότι κάποιος αναλαμβάνει κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα, ακούγονται και τα καμπανάκια πως θα έχει πολικά νούμερα στις θεαματικότητες. Οι υπεύθυνοι δηλαδή δεν το ξέρουν; Αστειότητες!
«Η κόλαση του Δάντε» δεν υπάρχει. Ή Η κόλαση του Δάντη ή Η κόλαση του Ντάντε. Και έτσι και γιουβέτσι δεν πάει.
«Τα χαμόγελα κόπασαν και ξεκίνησε η συνεδρίαση». Ανεμος ήταν τα χαμόγελα ή κύμα; Mon Dieu…
«Θα δω τον Οιδίπους επί Κορυδαλλώ» έλεγε παίκτρια σε παιχνίδι μόδας. Κοριτσάκια μου, είχατε δεν είχατε ως θέμα Επίδαυρο, να μην κάνετε πλάκα με πράγματα που δεν γνωρίζετε. Δεν βγάζετε γέλιο. Ούτε η άλλη έβγαλε που δήλωνε ότι θα δει στην Επίδαυρο την Οδύσσεια. Οδύσσεια της λογικής…
«Για να πούμε καθ’ ολοκληρίαν την εικόνα» τι σχήμα είναι πάλι; Ολόκληρη η εικόνα δεν σας κάνει;
«Δηλαδή αν μιλήσουν για “τον καλύτερο παίκτη” θεωρούν πως θα κατηγορηθούν για λεξιπενία και λένε διαρκώς για “τον επιδραστικό παίκτη”;» ρωτάει φίλος. Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο.
«Οι νέες θέσεις, οι συζητήσεις και τα χαμογελαστά πηγαδάκια». Διότι υπάρχουν και πηγαδάκια που κλαίνε, όλοι το γνωρίζουν.
Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας: «Γέννησε ένα πάρα πολύ υγιέστατο παιδάκι». Γερό να είναι και να το καμαρώνουν οι γονείς, αλλά τι θέλει το πάρα πολύ στο υγιέστατο;
Δεν θα κλείσουμε την εβδομάδα χωρίς τη μεγάλη κουβέντα που είπε ο Κώστας Κόκλας: «δηλαδή έτσι θέλουμε τις μητέρες των παιδιών μας;
Κακοποιημένες και φοβισμένες; Έτσι θέλουμε τις κόρες μας; Τις αδερφές μας;»
Υποκλίνομαι κύριε Κόκλα μου και ας μη γνωριζόμαστε. Ετσι είστε οι άνδρες που αγαπάμε.
Αγγελική Κώττη
