Ήταν γνωστό, ότι το 2024 θα ήταν μια κρίσιμη χρονιά εκλογικών αναμετρήσεων τόσο στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική με τις προεδρικές εκλογές Νοεμβρίου. Αυτό έχει προκαλέσει μια έντονη και πολλές φορές διχαστική συζήτηση σε πολιτικό επίπεδο, η οποία ενισχύεται από την κάλυψη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και η οποία, δυστυχώς, οδηγεί στην απουσία απάντησης στο κρίσιμο ερώτημα της εποχής μας, το οποίο θα κρίνει και το μέλλον του δυτικού φιλελεύθερου κόσμου. Τελικά, τι πραγματικά θέλουν οι πολίτες σε Ευρώπη και Αμερική;
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Αυτή η ακραία πλέον αντιπαράθεση, έχει απομονώσει τα στην ουσία αυτονόητα και κοινής λογικής αιτήματα των πολιτών και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, και κανένα από αυτά τα αιτήματα δεν είναι ακροδεξιό ή παράλογο. Αυτό που είναι συγκλονιστικό είναι ότι οι απλοί άνθρωποι πρέπει να δώσουν μάχη με τις κυβερνήσεις τους για να αποκαταστήσουν τα δικαιώματα τους και το βιοτικό τους επίπεδο.
Μια καθαρή εικόνα αυτής της ακραίας αντιπαράθεσης, δόθηκε μέσα από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, όπου οι πολίτες απέρριψαν τις αριστερές πολιτικές, στη μια χώρα μετά την άλλη, πυροδοτώντας άμεσα αναθεματισμούς στα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης διεθνώς, τα οποία επέκριναν αυτά τα αποτελέσματα, παρουσιάζοντας μια Ευρώπη που παραπαίει προς την άκρα δεξιά.
Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει άφθονος αυταρχισμός και μη δημοκρατική δραστηριότητα, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Αλλά δεν προέρχεται από την πολιτική δεξιά.
Και εδώ είναι που μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα. Τι σημαίνουν λοιπόν αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα; Τι θέλουν πραγματικά οι Ευρωπαίοι;
Θέλουν αυτοδιάθεση και ανταπόκριση από τους εκλεγμένους αξιωματούχους. Οι Βρετανοί ψηφοφόροι ψήφισαν υπέρ του Brexit το 2016, όχι επειδή δεν θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος της Ευρώπης, αλλά επειδή είχαν κουραστεί από πολιτικές που τους επιβάλλονταν με το ζόρι, από μη εκλεγμένους ευρωγραφειοκράτες. Σήμερα το Κόμμα της Μεταρρύθμισης του Νάϊτζελ Φάραζ (πρωτεργάτη του Brexit), καλπάζει στις δημοσκοπήσεις ενόψει των επερχόμενων εκλογών στη Μεγάλη Βρετανία, ξεπερνώντας τους Συντηρητικούς και απειλώντας τους Εργατικούς. Η υπόλοιπη Ευρώπη στέλνει τώρα ένα παρόμοιο μήνυμα: κάντε ότι θέλουν οι ευρωπαίοι πολίτες ή ηττηθείτε.
Τα αιτήματα τους συνάδουν πλήρως με την κοινή λογική. Τέλος στην αχαλίνωτη μετανάστευση ανθρώπων από μη ευρωπαϊκά έθνη. Πολύ περισσότερο από την Αμερική, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν ξεχωριστούς πολιτισμούς που συνδέονται με την εθνικότητα και την ιστορία. Η εισροή εκατομμυρίων ανθρώπων από χώρες με πολύ διαφορετικούς πολιτισμούς, πολλοί από τους οποίους δεν συνάδουν με τις δυτικοευρωπαϊκές αξίες, έχει επηρεάσει την πολιτιστική τους ταυτότητα, έθεσε σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών τους, δημιούργησε απαγορευμένες ζώνες εγκληματικότητας και βίας και τέντωσε τους προϋπολογισμούς των ευρωπαϊκών χωρών, σε οριακό σημείο.
Οι Ευρωπαίοι έχουν κουραστεί να τους λένε ότι οι άνθρωποι από άλλες περιοχές δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για τους πολιτισμούς τους, αλλά το να θέλουν να διατηρήσουν τον δικό τους πολιτισμό είναι ρατσιστικό.
Ένα τέλος στις ψευδείς πολιτικές κλιματικής αλλαγής που είναι ελάχιστα συγκαλυμμένες δικαιολογίες για την επιστροφή της Ευρώπης στη φεουδαρχία. Οι περιβαλλοντικοί κανονισμοί στραγγαλίζουν τη γεωργία και οι διαμαρτυρίες των αγροτών στην Ιρλανδία, τις Κάτω Χώρες, τη Γαλλία, το Βέλγιο και τη Γερμανία κατέστησαν σαφείς τις απόψεις των πολιτών. Ο καθαρός αέρας και το νερό είναι μια χαρά. Οι φιλοδοξίες για ουδέτερο ισοζύγιο άνθρακα θα ωθήσουν την ήπειρο σε λιμό, ενώ εκείνοι που εκτοξεύουν αυτές τις ανοησίες σε συνέδρια, συνεχίζουν να απολαμβάνουν το πανάκριβα φιλέτα, τα ιδιωτικά τζετ, και τα γιοτ.
Τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία, φλερτάρουν με έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο που θα σκοτώσει δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους, ενώ θα πλουτίσει τους διεθνείς χρηματοδότες και τους πολυεθνικές αμυντικές βιομηχανίες. Οι Ευρωπαίοι πολίτες, δεν θέλουν πόλεμο με τη Ρωσία και είναι σχεδόν βέβαιο, ότι η Ρωσία δεν θέλει πόλεμο με την Ευρώπη.
Ακριβώς όπως το Brexit ήταν μια προεπισκόπηση των προεδρικών εκλογών του 2016 στην Αμερική, οι εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2024 φαίνεται να αποτελούν προάγγελο των πολιτικών διαθέσεων στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, αλλά και στις εκλογές για το Κογκρέσο, το Νοέμβριο στην Αμερική.
Ας δούμε λοιπόν το θέλουν οι Αμερικανοί πολίτες.
Οι Αμερικανοί θέλουν μια επιστροφή στη συνταγματική διακυβέρνηση, πολιτικές επιβολής του νόμου που αντικατοπτρίζουν νόμιμο σεβασμό για το κράτος δικαίου και όρια στην ομοσπονδιακή εξουσία, ιδιαίτερα των μη εκλεγμένων γραφειοκρατών στην Ουάσιγκτον. Επιθυμούν, εθνική κυριαρχία σε εσωτερικά θέματα, συμπεριλαμβανομένης της δημόσιας υγείας, και την εξάλειψη κάθε ελέγχου που επιδιώκουν να επιβάλουν Διεθνείς Οργανισμοί, όπως τα Ηνωμένα Έθνη ή το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παράλογες συνθήκες που να παραχωρούν τον έλεγχο στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για την επόμενη πανδημία που μαγειρεύεται στην Κίνα, την Ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού.
Επιθυμούν τον άμεσο τερματισμό της παράνομης μετανάστευσης. Η φλυαρία για τη μετανάστευση που προκαλείται, δήθεν, από την κλιματική αλλαγή είναι για αυτούς συσκότιση. Πλέον για τους απλούς Αμερικανούς πολίτες, τα ανοιχτά σύνορα, είναι μια θεμελιωδώς μαρξιστική πολιτική που καθοδηγείται από μια βαθιά δυσαρέσκεια για το τι έχουν δημιουργήσει με επιτυχία οι Αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων Αμερικανών των οποίων οι οικογένειες έφτασαν εδώ από κάπου αλλού.
Οι Αμερικανοί πολίτες το βλέπουν αυτό και έχουν βαρεθεί. Οι βετεράνοι της Αμερικής, οι ηλικιωμένοι, οι άστεγοί, οι φτωχοί και όσοι υποφέρουν από εθισμό και ψυχικές ασθένειες στερούνται, ενώ η κυβέρνηση δίνει δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων σε ξένους που ξεχύνονται από τα ανοικτά σύνορα.
Πόσο έντονες είναι οι απόψεις των Αμερικανών πολιτών σε αυτό το θέμα; Η μία δημοσκόπηση μετά την άλλη δείχνουν, ότι η μετανάστευση, όχι οι αμβλώσεις ή η κλιματική αλλαγή, είναι το Νο 1 ζήτημα για τους Αμερικανούς, στις εκλογές του 2024. Και μια πρόσφατη δημοσκόπηση του CBS έδειξε ότι το 62% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων υποστηρίζει την απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών.
Οι Αμερικανοί πολίτες, θέλουν πολιτικές που τιμωρούν τους εγκληματίες και προστατεύουν τους αθώους. Ενώ το Υπουργείο Δικαιοσύνης ερευνά τους καθολικούς που παρακολουθούν τη λατινική λειτουργία, φυλακίζοντας διαδηλωτές χωρίς τη δέουσα διαδικασία και στέλνοντας 75χρονες γιαγιάδες που προσεύχονται έξω από κλινικές αμβλώσεων στη φυλακή, βίαιοι εγκληματίες, που πολλοί από αυτούς εισέρχονται από τα ανοικτά σύνορα, επιτρέπεται να επιστρέψουν στους δρόμους, συχνά χωρίς εγγύηση.
Οι Αμερικανοί θέλουν επίσης, να τερματιστεί η αρπαγή ενέργειας από την κλιματική αλλαγή, συμπεριλαμβανομένης της εξάλειψης των ομοσπονδιακών και πολιτειακών κανονισμών που επιβάλλουν ηλεκτρικά οχήματα και της απαγόρευσης των συσκευών που κινούνται με φυσικό αέριο. Θέλουν, αποφυγή των αποτυχημένων γεωργικών πολιτικών που επιβλήθηκαν στην Ευρώπη, και τον έλεγχο της παραγωγής και κατανάλωσης ενέργειας.
Όπως οι Ευρωπαίοι, έτσι και οι Αμερικανοί, θέλουν ένα καθαρό περιβάλλον, αλλά αρνούνται να πιστέψουν ότι πρέπει να καταστρέψουμε την οικονομία μας, να πεθάνουμε από την πείνα ή να παραδώσουμε τον έλεγχο κάθε πτυχής της ζωής μας σε ένα μάτσο επίδοξους δικτάτορες για να τον αποκτήσουν.
Τελικά, είναι κανένα από αυτά τα αιτήματα ακροδεξιό ή παράλογο; Αυτό που είναι συγκλονιστικό, όπως ήδη είπαμε, είναι ότι οι απλοί άνθρωποι πρέπει να δώσουν μάχη με τις κυβερνήσεις τους για να αποκαταστήσουν τα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο που κάποτε θεωρούνταν ακρογωνιαίοι λίθοι του δυτικού πολιτισμού.
Οι εκλογές του 2024 είναι μόνο η αρχή. Οι αυταρχικοί που έχουν καταφέρει να εδραιώσουν τον έλεγχό τους στην Αμερική και στις χώρες της Ευρώπης πρέπει να ηττηθούν μια για πάντα, και οι ιδεολογίες που τους υποκινούν πρέπει να εξαφανιστούν από την πολιτική μας και τα εκπαιδευτικά μας συστήματα. Και αυτό δεν είναι κάτι παράλογο ή μη δημοκρατικό. Σίγουρα δεν είναι ακροδεξιό. Και σίγουρα είναι δημοκρατικό και φιλελεύθερο.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
