Θα παρατηρήσει κανείς την τάση που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στην κοινωνία να επικρίνει ο καθένας τους γύρω του και να θέλει να τους αναλάβει, να τους κάνει καλά. Όταν πέσει στην αντίληψη κάποιου ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη κατάσταση που αφορά τον γείτονα, τον φίλο του, τον/ την σύντροφό του, το παιδί του, τον συγγενή του, ακόμα και κάποιον διάσημο που δεν τον γνωρίζει προσωπικά, ανασηκώνει μανίκια, αναλαμβάνει ρόλο δικαστή, ψυχολόγου, γιατρού και ξεκινάει την «εκδίκαση» της υπόθεσης.
Της Μίκας Πανάγου *
Ποτέ δεν κατανοεί γιατί δεν χωρίζει ο άλλος, γιατί ανέχεται το αφεντικό του, γιατί δεν βάζει στη θέση της την πεθερά της, γιατί δεν αναπνέει από το στόμα και όχι από την μύτη. Ακόμη και το ενδιαφέρων μας για κάποιον προϋποθέτει υγιή όρια και ειδικότερα συναισθηματικά όρια. Όταν κάποιος μας μιλάει για ένα θέμα του, πολλές φορές ταυτιζόμαστε και θέλουμε να του πούμε όσα δεν τολμάμε να πούμε σε εμάς. Θυμώνουμε που δεν μπορεί να συντονιστεί και να πράξει για το συμφέρον του, τον κρίνουμε γιατί ανέχεται συμπεριφορές. Ας σκεφτούμε πόσες φορές απλά ακούσαμε κάποιον χωρίς να μιλήσουμε πίσω. Πόσες φορές ρωτήσαμε και δείξαμε εμπιστοσύνη στο να πάρει αποφάσεις που τον αφορούν.
Σε επόμενη φάση αναλογιστείτε πόσες φορές το έκαναν σε εσάς γονείς, δάσκαλοι, φίλοι και πόσο θυμώνετε που δεν είχατε χώρο και λόγο στη δίκη σας ζωή. Μηχανικά όμως το εφαρμόζουμε αντίστοιχα κι εμείς χωρίς να μας ζητηθεί. Πόσοι μονόλογοι φίλων μας για λάθη μας αφορούσαν εκείνους, τους ίδιους και απλά γινόμασταν καθρέφτες τους;
Αυτό που λείπει στον κόσμο σήμερα είναι το μοίρασμα, η ενσυναίσθηση και κάποιος να είναι εκεί να τους ακούσει ποιοτικά. Αυτό που λείπει από πολλούς είναι το νοιάξιμο του εαυτού τους, θάβουν δικά τους τραύματα, δικές τους δυσκολίες ώστε να τακτοποιήσουν την μαμά τους, την αδερφή τους, την φίλη τους. Πάντα έχουν οι άλλοι προτεραιότητα, δεν χρειάζονται οι ίδιοι χρόνο γιατί τον θυσιάζουν αλλού. Δεν κάνουν δώρα στον εαυτό τους γιατί η ανατροφή τους έμαθε ότι είναι απαγορευτικό και η θυσία είναι σημάδι φροντίδας. Νιώθουν τύψεις να μην σηκώσουν το τηλέφωνο, να μην πάνε να βοηθήσουν κάποιον, γιατί απλά εκείνοι έχουν περισσότερο ανάγκη την ξεκούραση. Η διαθεσιμότητα τους υπάρχει ολόκληρο το 24ωρο, είναι εγωιστικό να κάνω πράγματα για μένα.
Το σώμα μας όμως και η ψυχή μας έχουν αντίθετη γνώμη. Ζορίζονται, στριμώχνονται, πονάνε, διψάνε και δεν είναι κανείς εκεί να τους αναλάβει. Έτσι ξυπνάνε μια μέρα και εγκαταλείπουν το ένα, το άλλο. Παραδίνονται στην νόσο του σώματος και στη θλίψη της ψυχής. Τελικά μας δίνει ή μας παίρνει ζωή να βοηθάμε τους άλλους;
Συνήθισες να σε παραμελείς και να τακτοποιείς αντί εσένα άλλους. Όταν θα γίνει η έκρηξη μην εκπλαγείς που θα είσαι μόνη γιατί αυτή είναι η μαγεία και η δύναμη της ψυχής μας, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε μόνοι ή μαζί με άλλους.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
