Μια συντηρητική επανάσταση, με αιχμή του δόρατος την κοινή λογική, σάρωσε την Ευρώπη και την Ελλάδα και το ζητούμενο είναι εάν το μήνυμα ελήφθη. Μετά από χρόνια, και ειδικά τους τελευταίους μήνες, ταραχών που αγγίζουν τα όρια του φασισμού, για δήθεν οικολογικές ανησυχίες, για την έντονα αμφισβητούμενη πράσινη μετάβαση, για την επιβολή ενός άκρατου δικαιωματισμού στην καθημερινότητα της πλειοψηφίας, για την εξασφάλιση μιας κάλπικης ησυχίας με τίμημα το εθνικό συμφέρον και την εθνική κυριαρχία, για την επίδειξη δήθεν ανθρωπισμού και προσέλκυσης φθηνών εργατικών χεριών με τίμημα τα ανοικτά σύνορα και τη διάβρωση του εθνικού ιστού, και την προσπάθεια της πολιτικής ελίτ να καλύψει την αποτυχία της, με το να εμπλέξει την Ευρώπη σε πολεμική σύγκρουση με τη Ρωσία, οι ευρωπαίοι πολίτες, είπαν ως εδώ, και το μήνυμά τους ήταν εκκωφαντικό.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακά σε όλη την Ευρώπη και η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Σε Γαλλία και Γερμανία, έχουν προκαλέσει πολιτικό σεισμό, με τον απαξιωμένο πολιτικά και ιδεολογικά, Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, να προκηρύσσει βουλευτικές εκλογές, που εκτός απρόοπτου θα φέρουν στην εξουσία την θριαμβεύτρια των ευρωεκλογών, Μαρίν Λεπέν. Στη Γερμανία, έχουν οδηγήσει στην απαξίωση, μια ήδη παραπαίουσα κυβέρνηση, με τους σοσιαλδημοκράτες του Καγκελάριου Όλαφ Σoλτς, να υφίστανται μια απαξιωτική εκλογική συντριβή και το AFD, να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση. Ιταλία, Αυστρία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, στο ίδιο μονοπάτι της κοινής λογικής, απέναντι στην αυταρχικότητα των μη εκλεγμένων γραφειοκρατιών και του δήθεν προοδευτισμού.
Στην Ελλάδα, η οποία ανέκαθεν λειτουργεί, πολιτικά, με μια χρονοκαθυστέρηση, αυτή τη φορά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ήταν εξίσου εκκωφαντικό. Και στη χώρα μας, το μήνυμα των πολιτών στην Ευρωκάλπη, ήταν αποδοκιμασία όλων αυτών που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ήταν αποδοκιμασία μιας σειράς πολιτικών επιλογών, σε κρίσιμα κοινωνικά και εθνικά θέματα, και ας κάνουν κάποιοι ότι δεν καταλαβαίνουν, προσπαθώντας μάλιστα να αποδώσουν την ευθύνη σε πολιτικές προσωπικότητες, που εγκαίρως προειδοποιούσαν και εξέφραζαν ανησυχία για τη διολίσθηση στον κατήφορο του δικαιωματισμού και της εθνικής απαξίωσης, στο όνομα ενός ανύπαρκτου πολιτικού κέντρου και μιας πολιτικής θεώρησης, που καταρρέει συλλήβδην, από άκρη σε άκρη του δυτικού κόσμου.
Ακούστηκε το επιχείρημα για πύρρειο νίκη της κυβέρνησης, στις ευρωεκλογές. Σωστό το επιχείρημα, αλλά ακόμα και αυτή η νίκη είναι μια βαριά ήττα. Δεν έχει κανείς παρά να δει ανάμεσα στα πρόσωπα που εκλέχτηκαν από το κυβερνητικό ευρωψηφοδέλτιο, για να επιβεβαιώσει το γεγονός, ότι ακόμη και αυτό το 28,3 % που έλαβε η κυβέρνηση στις ευρωεκλογές είναι καθαρά οπαδικό και απέχει κατά πολύ, από το να εκφράζει σοβαρούς συντηρητικούς ψηφοφόρους, που αναμφίβολα αποτελούν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος στην Ελλάδα.
Υπάρχει ξεκάθαρα πλέον ένα κενό εκπροσώπησης της μεγάλης μάζας των σοβαρών συντηρητικών αλλά και πατριωτών ψηφοφόρων, στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, το οποίο εάν δεν καλυφθεί σύντομα, ο κατήφορος της απαξίωσης θα συνεχιστεί.
Αλλά εκεί που πραγματικά τα πράγματα είναι τραγικά, είναι σε επίπεδο δημοσκόπων και της πλειοψηφίας των αναλυτών, οι οποίοι ακόμα και μετά το τεράστιο στραπάτσο, που υπέστησαν την Κυριακή το βράδυ, συνεχίζουν τον καβγά πάνω στα συντρίμμια.
Ενώ η συντηρητική επανάσταση είναι ξεκάθαρη, συνεχίζουν μια κουβέντα με έμφαση στα αποκαΐδια της κεντροαριστεράς, ενώ η ουσιαστική συζήτηση και ανάλυση πρέπει να γίνεται γύρω από το τι μέλλει γενέσθαι, στη συντηρητική παράταξη, η οποία στη χώρα μας, διολισθαίνει επικίνδυνα σε ένα μονοπάτι ιδεολογικής αποσύνθεσης, τη στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη, στη Δύση ευρύτερα, βιώνει μια αναγέννηση.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη. Όταν οι πολίτες υποφέρουν από οικονομική δυσπραγία, από αύξηση εγκληματικότητας, από εισβολή παράνομων μεταναστών, και κυβερνητικές υπερβολές, που ουδεμία σχέση έχουν με την κοινή λογική και την καθημερινότητα, θα αναζητήσουν απαντήσεις και θα απορρίψουν συντριπτικά, το ευρωκρατικό κατεστημένο, που έχει ως ευαγγέλιο το δικαιωματισμό, τα ανοικτά σύνορα και την περιβαλλοντική λιτότητα.
Οι κραυγές και το ανάθεμα εναντίον της δήθεν ακροδεξιάς και των κομμάτων στα δεξιά του ανύπαρκτου και πολιτικά αυταρχικού κέντρου, δεν αποτελούν λύση.
Οι σεισμικές δονήσεις, δυστυχώς, για τους δήθεν προοδευτικούς, δεν έχουν τελειώσει, μόλις αρχίζουν. Οι Τόρις, του Ρίσι Σούνακ, στη Μεγάλη Βρετανία, οδεύουν προς την απόλυτη καταστροφή και ο Νάιτζελ Φάρατζ του Κόμματος της Μεταρρύθμισης και του Brexit, προελαύνει. Ο Ντόναλντ Τραμπ και το κίνημα «Make America Great Again», παρά τον αδυσώπητο και βρώμικο πόλεμο του συστήματος, επίσης προελαύνει.
Όσο περισσότερο το κατεστημένο φωνάζει για το ποιον δεν πρέπει οι πολίτες να ψηφίσουν, θα τον ψηφίσουν. Αυτό συνέβη στην Ευρώπη και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι συμβαίνει και στην Αμερική.
Στην Ευρώπη, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι πολιτικές ελίτ, θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να εμποδίσουν τη βούληση των πολιτών. Το ίδιο θα κάνουν οι ομόλογοί της στην Αμερική.
Η συντηρητική επανάσταση στην Ευρώπη, πρέπει να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση. Δυστυχώς, φαίνεται το μήνυμα να μην έχει ληφθεί και το κατεστημένο θα γίνει ακόμα πιο ανυπόφορο και καταχρηστικό.
Στη χώρα μας, κάποιοι παραμένουν στις δεκαετίες του 1980 και 1990, καβγαδίζοντας για τα συντρίμμια της κεντροαριστεράς, και κάποιοι επιμένουν να αλλοιώνουν τη συντηρητική παράταξη, στο όνομα ενός ανύπαρκτου κέντρου, που ξεκάθαρα αποτελεί την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία.
Υπάρχει ξεκάθαρα σοβαρό κενό πολιτικής εκπροσώπησης της συντηρητικής πλειοψηφίας το οποίο, για το καλό της πατρίδας και του έθνους, πρέπει άμεσα να καλυφθεί.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
