Καθώς απομένουν μόνο λίγες ημέρες για τις ευρωεκλογές, σε όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης, πολιτικοί και κόμματα που οι απόψεις τους συνάδουν με αυτές των περισσότερων, αν όχι της πλειοψηφίας των πολιτών, δαιμονοποιούνται από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, αλλά και παραδοσιακά κόμματα που έχουν απομακρυνθεί από τις ρίζες τους και τις αρχές τους, ως δεξιοί εξτρεμιστές, έρχονται σταδιακά πιο κοντά στην πολιτική εξουσία. Σαν αποτέλεσμα τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται σε πανικό. Εφημερίδες όπως η New York Times, φιλοξενούν άρθρα για το πόσο επικίνδυνη είναι η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, μιλώντας για τα αντιμεταναστευτικά κόμματα με φασιστικές ρίζες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ανικανότητα αντιμετώπισης της πραγματικότητας και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των πολιτών.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Στην Αμερική, είναι κάτι συνηθισμένο, τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης να ισχυρίζονται ότι ορισμένοι πολιτικοί αποτελούν απειλή για τη δημοκρατία. Αυτοί οι πολιτικοί χαρακτηρίζονται πάντα ως λαϊκιστές, μια λέξη τρόμου που σημαίνει απλώς ότι μιλούν για ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Ομοίως, όταν τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, περιγράφουν έναν Ευρωπαίο πολιτικό ως έχοντα μια αβέβαιη δέσμευση στη δημοκρατία, σχεδόν πάντα σημαίνει ότι ο εν λόγω πολιτικός τολμά να εγείρει ζητήματα που έχουν μεγάλη σημασία για το ευρύ κοινό, αλλά που το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο θα προτιμούσε να μην αντιμετωπίσει.
Παράδειγμα ενός τέτοιου, επικίνδυνου ακροδεξιού για τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, είναι ο 28χρονος, Τζόρνταν Μπαρντελά, στη Γαλλία, τον οποίο αποκαλούν, το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Γαλλία. Για να καταδείξουν τον εξτρεμισμό του Μπαρντελά, σχολιάζουν, ότι διανθίζει τις ομιλίες του με αναφορές στον Βίκτωρ Ουγκώ και πιστεύει ότι, καμία χώρα δεν πετυχαίνει νιώθοντας ντροπή τον εαυτό της. Εν ολίγοις, αυτό που λέει ο νεαρός πολιτικός, είναι πρώτα η Γαλλία. Κάτι που για τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί την γαλλική εκδοχή του κινήματος MAGA, του Τραμπ στην Αμερική, άρα δεν είναι τίποτα λιγότερο από φασισμός. Μια απόρριψη της επιθυμίας της πολιτικής ελίτ, να μεταφέρουν οι Ευρωπαίοι την αγάπη τους για τις χώρες τους στις Βρυξέλλες.
Ο δήθεν ακροδεξιός σκοπός, που ενοχλεί περισσότερο την πολιτική ελίτ και τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, έχει να κάνει με τη μετανάστευση. Στην πραγματικότητα, λίγοι Δυτικοευρωπαίοι αντιτίθενται στη μετανάστευση αυτή καθαυτή, όπως συμβαίνει και στην Αμερική. Αυτό στο οποίο αντιτίθενται είναι η μαζική μετανάστευση και ιδιαίτερα η μαζική παράνομη μετανάστευση. Τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης τρομοκρατούν, μιλώντας για τον κίνδυνο, τα αντιμεταναστευτικά κόμματα, να κερδίσουν έως και το ένα τέταρτο των εδρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των 720 εδρών, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σκλήρυνση των κανονισμών μετανάστευσης σε όλη την Ευρώπη. Ένας αυξανόμενος αριθμός Δυτικοευρωπαίων γνωρίζει ότι η μαζική μετανάστευση είναι ένας κύριος λόγος για κοινωνικά προβλήματα που κυμαίνονται από σοβαρές ελλείψεις στέγασης έως αυξανόμενες στατιστικές εγκληματικότητας. Τους τελευταίους μήνες, οι Δυτικοευρωπαίοι, παρατηρώντας τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις υπέρ της Χαμάς στις χώρες τους, αναγνώρισαν ότι αυτό που συνέβη στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου θα μπορούσε να συμβεί και στην Ευρώπη. Έχουν μάθει να το παίρνουν στα σοβαρά, ειδικά, όταν εξέχοντες Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι δηλώνουν, σε αυξανόμενους αριθμούς, ότι το μακροπρόθεσμο σχέδιό τους είναι να καταλάβουν την Ευρώπη.
Πρόσφατα, ένας εξέχων Βρετανός μουσουλμάνος, προέβλεψε με χαρά ότι το Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο και η Γαλλία θα κυβερνηθούν από το νόμο της σαρία μέσα σε δεκαπέντε έως είκοσι χρόνια. σε οποιαδήποτε από τις πρόσφατες διαδηλώσεις υπέρ της Χαμάς στην Ευρώπη, ιδίως στο Αμβούργο, υπήρξαν εκκλήσεις για αντικατάσταση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας από χαλιφάτο της σαρία.
Για την πολιτική ελίτ και τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, ωστόσο, ακόμη και το να μιλούν για τέτοιες τρομερές εξελίξεις, και να αναγνωρίζουν τις ρίζες τους σε σοβαρά λανθασμένες μεταναστευτικές πολιτικές, είναι φλύαρο. Και κάθε προσπάθεια να γίνουν αυστηρότερες αυτές οι πολιτικές, να επιβληθούν υπεύθυνα ο μεταναστευτικοί νόμοι, αποτελεί, εθνικισμό, ξενοφοβία και ισλαμοφοβία.
Για την πολιτική ελίτ και τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, οι όλο και πιο ένθερμοι λάτρεις της σαρία στην Ευρώπη, δεν είναι η πραγματική απειλή για την ευρωπαϊκή δημοκρατία. Η πραγματική απειλή, είναι ο αυξανόμενος αριθμός των Ευρωπαίων που παίρνουν σοβαρά τις απειλές τους. Για αυτούς, το γεγονός, ότι κόμματα όπως ο Εθνικός Συναγερμός, οι Σουηδοί Δημοκράτες, και το Κόμμα της Ελευθερίας του Βίλντερς, στην Ολλανδία, κερδίζουν έναν βαθμό αποδοχής, νομιμότητας και εκλογιμότητας, που θα ήταν αδιανόητος ακόμη και πριν από μια δεκαετία, δεν αντικατοπτρίζει την αυξανόμενη συνειδητοποίηση των πραγματικών απειλών για τις ευρωπαϊκές αξίες, τις παραδόσεις, τα δικαιώματα, τον πολιτισμό, και ναι τη δημοκρατία, αλλά είναι, μάλλον, ένα ανησυχητικό φαινόμενο.
Για την πολιτική ελίτ και τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, τα νεοσύστατα κόμματα που αντιμετωπίζουν τις ευρέως διαδεδομένες ανησυχίες των ψηφοφόρων σχετικά με τις πραγματικές απειλές για τη δημοκρατία είναι από μόνα τους απειλές για τη δημοκρατία, ενώ οι πολιτικές, που τα κόμματα του κατεστημένου, έστησαν γύρω από αυτά τα νεοσύστατα κόμματα για χρόνια, προκειμένου να φιμώσουν τις φωνές τους ήταν φιλοδημοκρατικά. Ομοίως, στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, εκφράζεται ευγνωμοσύνη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή οι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες της, χρησιμεύουν για να διατηρήσουν την εξουσία εκλεγμένων εθνικών ηγετών όπως η Μελόνι και ο Βίλντερς υπό έλεγχο.
Είναι ενδιαφέρον ότι, κάποιοι στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, παραδέχονται, ότι στη Δυτική Ευρώπη, όπως και στην Αμερική, η βασική αντιπαράθεση, επί του παρόντος είναι μεταξύ των ελίτ της παγκοσμιοποίησης και των ξεχασμένων εργαζομένων. Αλλά κατά την άποψή τους, η απογοήτευση, ακόμη και η οργή, των τελευταίων γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους επίδοξους Τραμπ της Ευρώπης. Η λέξη κλειδί εδώ είναι, εκμετάλλευση, επειδή κατά την άποψη αυτή, οι λύσεις που προτείνονται από τους πολιτικούς που αποκαλεί ακροδεξιούς είναι λανθασμένες. Όπως υποστηρίζουν, θέλουν να επιστρέψουν την Ευρώπη στο μισαλλόδοξο, πολεμοχαρές παρελθόν της, ενώ η ΕΕ επιδιώκει να οδηγήσει τη Δυτική Ευρώπη σε ένα ειρηνικό και ευημερούν μέλλον παγκοσμιοποίησης.
Όσον αφορά τη μαζική ισλαμική μετανάστευση, υποστηρίζουν, ότι η εκμετάλλευση των ευρωπαϊκών συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας από αυτούς τους μετανάστες έχει υπερεκτιμηθεί, ενώ η υπόσχεση που αντιπροσωπεύουν για αυξανόμενο εργατικό δυναμικό και φορολογικές βάσεις, έχει αγνοηθεί. Αποσιωπούν βέβαια, το γεγονός, ότι η μία μελέτη μετά την άλλη δείχνει, ότι η μουσουλμανική μετανάστευση στη Δυτική Ευρώπη ήταν ένα καθαρό βάρος, αν όχι ένα αποκαλυπτικό προμήνυμα κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής καταστροφής.
Θέτουν και το ψευδεπίγραφο ερώτημα, εάν αυτά τα «ακροδεξιά» κόμματα, κέρδιζαν την εξουσία, θα την εγκατέλειπαν ποτέ. Είναι το ίδιο ψευδές ερώτημα που τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης θέτουν συνήθως για τον Τραμπ. Αλλά στη Δυτική Ευρώπη, όπως και στην Αμερική, δεν είναι αυτά τα «ακροδεξιά» κόμματα που έχουν επιδείξει ετοιμότητα να κρατηθούν παράνομα στην εξουσία. Είναι τα κόμματα του κατεστημένου που, με τη βοήθεια των παλαιών μέσων ενημέρωσης, έχουν προωθήσει συστηματικά φάρσες, συγκαλύπτουν άβολα γεγονότα, έχουν εμπλακεί σε συκοφαντίες και έχουν κάνει εκλογικά τερτίπια, που έχουν κρατήσει τη δήθεν άκρα δεξιά, από το να πάρει μια δίκαιη ευκαιρία στις έδρες της εξουσίας. Αρέσκονται να τονίζουν, παρεμπιπτόντως, ότι αρκετά από αυτά τα «ακροδεξιά» δυτικοευρωπαϊκά κόμματα έχουν φασιστικές ρίζες. Ναι, και οι Δημοκρατικοί ήταν το κόμμα της δουλείας, και της KKK.
Κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την «ακροδεξιά» της Δυτικής Ευρώπης, λέγοντας ότι, η ΕΕ κινδυνεύει με κατάρρευση, λόγω των «ακροδεξιών» πολιτικών που υποδαυλίζουν κοινωνικές εντάσεις για βραχυπρόθεσμο πολιτικό όφελος. Ναι, είναι πάντα οι λαϊκιστές που έχουν τα ακάθαρτα κίνητρα και που υποδαυλίζουν κοινωνικές εντάσεις, αμφισβητώντας τη συναίνεση της άνετης ελίτ.
Με τον όρο πράγματα που δεν είναι ανεκτά, περιττό να πούμε, εννοούν απόψεις που είναι δημοφιλείς μεταξύ του όχλου, αλλά που κάνουν τους ηγέτες της ΕΕ ανήσυχους. Η έμφαση τους είναι στη μετανάστευση, και στην πολιτική για το κλίμα. Ενοχλούνται από την άρνηση των αγροτών στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία και αλλού να υποχωρήσουν και να αποδεχτούν την εκπληκτική προσπάθεια για μια μαζική αρπαγή της κυβερνητικής εξουσίας, γνωστής ως «Πράσινη Συμφωνία», που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να επιβάλει στην Ευρώπη στο όνομα της δραστικής μείωσης των αερίων του θερμοκηπίου.
Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει προσκληθεί το εκλογικό σώμα να συζητήσει αυτή τη συμφωνία ή να ψηφίσει επ’ αυτής. Δηλώνουν, ότι η αποτυχία της Πράσινης Συμφωνίας δεν θα ήταν μόνο μια αποτυχία για την Ευρώπη, αλλά θα ήταν αποτυχία για τους πολίτες της Ευρώπης και για τις ευκαιρίες τους. Γιατί όμως, να μην αφήσουμε αυτούς τους πολίτες να αποφασίσουν οι ίδιοι για το θέμα. Γελοία ερώτηση. Ο ρόλος των αλαζόνων, μη εκλεγμένων ανδρών και γυναικών που παίρνουν τις αποφάσεις στις Βρυξέλλες δεν είναι να υπηρετούν τους πολίτες της Ευρώπης ή να αυξάνουν τις ευκαιρίες τους. Είναι να συσσωρεύουν όλο και περισσότερη δύναμη για τον εαυτό τους, ενώ επιτρέπουν όλο και λιγότερη ελευθερία στους ανθρώπους πάνω στους οποίους κυβερνούν με όλο και πιο σιδερένιο χέρι.
Ας μην εκπλαγούν λοιπόν, εάν στις 9 Ιουνίου, η δήθεν απειλή για τη δημοκρατία, ψηφιστεί από τους ευρωπαίους πολίτες, για να επέλθει η πραγματική δημοκρατία.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
