Αν κανείς παρατηρήσει τον κόσμο γύρω του θα διαπιστώσει ότι όλοι βιάζονται, δεν έχουν χρόνο και συνήθως δεν χάνουν χρόνο στο να συνδεθούν. Το κοινό ερώτημα όλων είναι γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο τελευταία και γιατί δεν δημιουργούν σχέσεις. Έχει αναφερθεί συχνά το θέμα αυτό μέσα από διαφορετικές οπτικές των άρθρων μου, σήμερα μιλάμε για το κλειδί που είναι η επικοινωνία, όχι αυτή του να χαιρετίσεις ή να προσεγγίσεις κάποιον όσο η βαθιά έννοια.
Της Μίκας Πανάγου *
Να εμπιστευτούμε τον άλλον, να του αφιερώσουμε χρόνο και να λύσουμε τυχόν παρανοήσεις ή προβληματισμούς που μας δημιουργούνται. Η έννοια της εμπιστοσύνης και του σεβασμού είναι απαραίτητα υλικά ώστε να χτίσουμε μια σχέση (όλων των ειδών τις σχέσεις). Πρέπει να νιώσουμε ότι μας ακούει πραγματικά ο άλλος και εμείς εκείνον. Χωρίς παράλληλα να κάνουμε αλλά πράγματα, να νιώσει ότι είμαστε εκεί μαζί του. Το να μοιραστούμε σκέψεις, απόψεις και προβληματισμούς, δεν σημαίνει ότι αναζητάμε την λύση αυτών ή την άσκηση κριτικής από το άτομο που επιλέξαμε να τα μοιραστούμε. Υπάρχει η ανάγκη απλά να μοιραστείς ή να εξομολογηθείς για κάτι δικό σου. Υπάρχει η τάση να θέλουμε να χειραφετήσουμε κάποιον και να του τονίσουμε πόσο λάθος τα κάνει όλα. Ξεχνάμε να ρωτήσουμε πως νιώθει για μια κατάσταση, τι φοβάται, πως συνήθως λειτουργεί υπό άλλες συνθήκες.
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να θυμώνουμε, να ερχόμαστε σε αντιπαράθεση, να χαρακτηρίζουμε αυτόν που έχουμε απέναντι μας ή δίπλα μας, γιατί απλώς δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες μας. Φταίει πάντα ο άλλος. Η ατομική ευθύνη παρατηρείται να απουσιάζει τελευταία από τη ζωή μας, φταίει ο γείτονας, ο εργοδότης μας, τα παιδιά μας, ο σύντροφος μας για όλα όσα συμβαίνουν.
Σε μια σχέση είναι δυο οι συμμετέχοντες και αυτόματα η ευθύνη μοιράζεται στα δυο. Κάποιος ευθύνεται για μια συμπεριφορά και ο δέκτης που την ανέχεται. Κάποιος επιλέγει να μην μιλάει και ο άλλος σιωπάει για εκδίκηση. Το παιδί μας είναι έφηβος και δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τον ίδιο του τον εαυτό αλλά τον μαλώνουμε και του φωνάζουμε γιατί δεν μας ακούει.
Πίσω από κάθε συμπεριφορά και αντίδραση υπάρχει πάντα μια εξήγηση και λύση του προβλήματος. Στην προσωπική μας ζωή οι επιλογές μας δεν είναι τυχαίες και συνήθως κανείς διακρίνει νωρίς σημάδια που κατά βάθος ξέρει ότι δεν του ταιριάζουν ή τον ενοχλούν. Αν δεν το πει, αν δεν οριοθετήσει τον άλλον, αν δεν δείξει ανεκτικότητα, τότε θα μείνει δίπλα του οποίος ενδιαφέρεται αληθινά. Η σχέση συνυπάρχει με το μαζί, δεν είναι μάχη για το ποιος θα νικήσει τελικά. Δεν περιμένουμε μέσα από τον σύντροφο μας να λύσουμε δικά μας θέματα, να εκπληρώσουμε προσδοκίες μας ή με ένα μαγικό ραβδί να αλλάξουμε τον άλλον και να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Η αποδοχή παίζει σημαντικό ρόλο και το να καταλήγουμε να χαρακτηρίζουμε έναν άνθρωπο που κάποτε υπήρξε επιλογή δική μας θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Τα παραπάνω είναι σημαντικά κομμάτια της επικοινωνίας που αναπτύσσουμε με τους γύρω μας. Αν δεν βελτιώσουμε και δεν δουλέψουμε με εμάς τους ίδιους, δεν σταματήσουμε να κρίνουμε και να διορθώνουμε τους άλλους τότε θα συνεχίσουμε να ζοριζόμαστε στο μαζί με άλλους. Θα δώσουμε όσο χώρο και χρόνο επιθυμούμε και θα επενδύσουμε αν είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε και να τολμήσουμε. Η ευθύνη ανήκει σε όλους και για να βρει κανείς αυτό που του ταιριάζει χρειάζεται ψάξιμο, τόλμη και διάθεση.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
