Την ώρα που στη χώρα μας, απουσιάζει οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση, στην Ευρώπη, αλλά και ευρύτερα στο δυτικό κόσμο, συντελούνται πραγματικά μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Είναι λίγοι εκείνοι, που έχουν αντιληφθεί και έχουν αξιολογήσει σοβαρά, αυτό που συνέβη πριν λίγους μήνες, αλλά και πριν λίγα εικοσιτετράωρα, σε μια χώρα κλειδί για το μέλλον της Ευρώπης, την Ολλανδία.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Τον περασμένο Νοέμβριο, οι Ολλανδοί ψηφοφόροι συσπειρώθηκαν στο πρόσωπο, του Γκερτ Βίλντερς, ενός πολιτικού που εδώ και πάρα πολλά χρόνια αποτελεί ένα εκ των βασικότερων στόχων του αποκαλούμενου προοδευτικού και όχι μόνο συστήματος, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των μέσων μαζικής ενημέρωση, κάνοντας το κόμμα του, PVV, το μεγαλύτερο κόμμα στο ολλανδικό κοινοβούλιο. Ξαφνικά, προς μεγάλη έκπληξη του ευρωπαϊκού συστήματος που κινεί τα νήματα τις τελευταίες δεκαετίες, ένα πρόσωπο το οποίο έχει συγκεντρώσει ανελέητα πυρά, με χαρακτηρισμούς ακροδεξιάς, ρατσισμού, και λαϊκισμού, έγινε η ισχυρότερη πολιτική προσωπικότητα, σε μια εκ των πυλώνων της Ευρώπης χώρα.
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να σημαίνει ότι ο Βίλντερς, ο οποίος έχει δώσει σκληρή μάχη, εναντίον του εξισλαμισμού, του αντισημιτισμού και της χωρίς σχέδιο παγκοσμιοποίησης, θα έπρεπε να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ολλανδίας. Παρόλα αυτά, όπως έχει συμβεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης, λόγω έξυπνα στημένων εκλογικών νόμων, αυτό δεν κατέστη δυνατό και μετά από αρκετούς μήνες διαπραγματεύσεων, ο ίδιος έκανε στην άκρη και θα υπάρξει μια κυβέρνηση συνασπισμού, την οποία θα στηρίξει. Στην ουσία έκανε στην άκρη, με τίμημα την υλοποίηση της ατζέντας και του προγράμματος που στήριξαν οι Ολλανδοί ψηφοφόροι, δίνοντας του την πρωτιά στις εκλογές.
Ο Βίλντερς μπορεί να μην έγινε πρωθυπουργός, αλλά επέβαλλε στην κυβέρνηση συνασπισμού την υλοποίηση μιας σκληρής πολιτικής ασύλου, ένα τέλος στον πράσινο πόλεμο της Ε.Ε. εναντίον των αγροτών, την πρόθεση της κυβέρνησης να μεταφέρει την πρεσβεία της Ολλανδίας στο Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, και μια σειρά άλλων πολιτικών που βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με το χρεοκοπημένο σύστημα που κυβερνά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, κόντρα στις επιθυμίες της πλειοψηφίας των πολιτών, αλλά κυρίως με το απαξιωμένο και αποτυχημένο σύστημα των Βρυξελλών.
Εξαιρετικά σημαντικό, το γεγονός ότι με την παρουσία του Βίλντερς ως κύριου μοχλού στη νέα κυβέρνηση συνασπισμού στην Ολλανδία, ο πειρατής του διεθνούς δικαίου και υποστηρικτής της τρομοκρατίας, Ερντογάν, αποκτά ένα αδυσώπητο εχθρό, μέσα στην Ε.Ε.. Μακάρι, το παράδειγμα του Βίλντερς, στο πως πολεμά και μιλάει έναντι της Τουρκίας του Ερντογάν, να ακολουθήσουν και άλλοι στην Ευρώπη, αλλά κυρίως η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης και αυτό το σύστημα, θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να σταματήσουν την υλοποίηση αυτής της ατζέντας.
Μόνο που αυτοί τη φορά επικρατεί μια νέα, σκληρή, για αυτό το σύστημα και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης που το στηρίζουν. Οι Ολλανδοί ψηφοφόροι, βρίσκονται, στην πλειοψηφία τους, απέναντί τους, και αυτό επεκτείνεται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των exit poll του Νοεμβρίου, άνδρες και γυναίκες, αστοί και αγρότες, ηλικιωμένοι και νέοι στήριξαν το κόμμα του Βίλντερς.
Σε μέρη της Ολλανδίας, όπως στα βορειοανατολικά, οι προηγούμενες εκλογές, λόγω των προφυλάξεων για την πανδημία, αποκάλυψαν ένα χάσμα γενεών μεταξύ των ηλικιωμένων ψηφοφόρων, οι οποίοι εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν παραδοσιακά κόμματα, και των νεότερων ψηφοφόρων, οι οποίοι υποστήριζαν τον Βίλντερς. Τα παιδιά των ψηφοφόρων του Εργατικού Κόμματος, έχουν μεταφερθεί και στηρίζουν το κόμμα του Βίλντερς.
Εκτός από το να προσελκύσει ψηφοφόρους από άλλα κόμματα, ο Βίλντερς και το Κόμμα του, αξιοποίησαν μια νέα σημαντική πηγή ψηφοφόρων. Η ανάλυση των Ολλανδών ψηφοφόρων, έδειξε ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή νέων ψήφων του Βίλντερς, περίπου το 11%, προήλθε από ψηφοφόρους που απείχαν στις εκλογές, του 2021. Κατάφερε να αφυπνίσει και να κατεβάσεις στις κάλπες τη σιωπηρή πλειοψηφία.
Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που σε μια κομβική χώρα της Ευρώπης, υπάρχει μια κυβέρνηση που μπορεί πραγματικά να δράσει με βάση τις επιθυμίες των πολιτών.
Ήδη, η Ολλανδία δήλωσε, ότι θα εξαιρεθεί από τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα εφαρμόσει αυστηρότερη πολιτική ασύλου. Τα Κόμματα του συνασπισμού, δήλωσαν, ότι θα υποβάλουν αίτημα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για εξαίρεση από την ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου, το συντομότερο δυνατό. Οι άνθρωποι χωρίς έγκυρη άδεια παραμονής θα απελαύνονται, με τη βία εάν είναι απαραίτητο.
Επίσης, η υπεράκτια παραγωγή φυσικού αερίου στη Βόρεια Θάλασσα θα αυξηθεί, ενώ η κυβέρνηση θα συνεχίσει με σχέδια για την κατασκευή τεσσάρων πυρηνικών αντιδραστήρων την επόμενη δεκαετία.
Η ατζέντα που έχει συμφωνηθεί και ανακοινώθηκε από τον κυβερνητικό συνασπισμό, θα χρηματοδοτηθεί, με περικοπές δαπανών ύψους 14 δισεκατομμυρίων ευρώ έως το 2028, συμπεριλαμβανομένων περικοπών 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για αναπτυξιακή βοήθεια, ενός δισεκατομμυρίου ευρώ για κυβερνητικούς μισθούς και 100 εκατομμυρίων ευρώ για τον προϋπολογισμό του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.
Η Ολλανδία, με κύριο μοχλό το Βίλντερς και το Κόμμα του, δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα, στον πόλεμο εναντίον ενός συστήματος, το οποίο έχει οδηγήσει την Ευρώπη, στη χειρότερη κατάσταση πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, που έχει βρεθεί μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τώρα, ο πόλεμος αρχίζει πραγματικά και είναι βέβαιο, ότι στο στρατόπεδο του Βίλντερς θα προσχωρήσουν ακόμη πολλοί.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
