Θέλει το κράτος να οικοδομήσει Μουσείο Ακρόπολης; Και τον κυρ Μήτσο από την Κάτω Τραχανοπλαγιά ή τον Θανασάρα τον συνδικαλιστή από τον Σύλλογο συλλεκτών σαρανταποδαρούσας, τον ρώτησε; Δεν τον ρώτησε! Πάρε κράτος 108 δικαστικές προσφυγές για να στρώσεις και να μάθεις να ρωτάς. Πώς; Δεν είναι αυτό που περιγράφουμε ευνομούμενο κράτος; Αμ, έλα που κάποιος νομίζει ότι είναι! Και που κάθε πικραμένος πιστεύει πως όχι απλώς δικαιούται να γνωρίζει όποιο έργο γίνεται, αλλά και πως η κάθε κυβέρνηση έχει υποχρέωση να ασπάζεται την προσωπική του γνώμη υποχρεωτικά;
Οι εκατόν οκτώ προσφυγές στα διοικητικά δικαστήρια και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, δεν είναι φανταστικός αριθμός, είναι πραγματικός. Το Μουσείο Ακρόπολης, εναντίον του οποίου είχαν κατατεθεί έχασε μόνο μία, και αυτή για ασφαλιστικά μέτρα. Το ΣτΕ είχε ορίσει πως έπρεπε να σταματήσουν οι οικοδομικές εργασίες, μέχρι να γίνει η δίκη. Την οποία κέρδισε και η ανέγερση συνεχίστηκε. Και επιτέλους, τελείωσε. Και τώρα, θριαμβεύει.
Δεν με πιστεύετε; Σας έχω νέα τεκμήρια. Τα πιο πολλά που «άκουσε» η Λίνα Μενδώνη κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την πράξη δωρεάς των Σπύρου και Ντόροθι Λάτση ώστε να εγκριθεί η χορηγία 40 εκατομμυρίων για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ήταν για προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Εν τέλει, όπως η ίδια η υπουργός Πολιτισμού τόνισε, είναι μία προσφυγή, όχι πολλές όπως ισχυρίζονταν κάποιοι για δημιουργία εντυπώσεων, η οποία θα συζητηθεί τον ερχόμενο Ιούνιο. Να, όμως, που η αντιπολίτευση έχει κρεμάσει τις ελπίδες της σε αυτή την προσφυγή, ώστε αν δεν ακυρωθεί η επιλογή του αρχιτεκτονικού γραφείου που επελέγη, τουλάχιστον να καθυστερήσει το έργο. (Σχετίζεται με την σύνθεση της επιτροπής επιλογής). Η καθυστέρηση μπορεί να φτάσει μέχρι τη ματαίωση της επέκτασης και αναβάθμισης του μουσείου; Αχ πόσο θα το ήθελαν!
«Σήμερα αυτή η συγκεντρωτική διαδικασία βρίσκεται λοιπόν αντιμέτωπη με την κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας» είπε βουλευτής κατά τη συζήτηση για την κύρωση της δωρεάς «και ρωτάμε: Τι θα γίνει εάν κριθούν αντισυνταγματικές οι υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες φτάσαμε στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και στη συνέχεια στη δωρεά; Προφανώς θα τιναχθεί στον αέρα. Υπάρχει σχετική ρήτρα μάλιστα μέσα που δίνει τη δυνατότητα μονομερούς αποχώρησης σε μία τέτοια απρόβλεπτη περίπτωση. Γιατί λοιπόν δεν επιλέχθηκε ένας ανοιχτός αρχιτεκτονικός διαγωνισμός, όπως είχε γίνει και στην περίπτωση του Μουσείου της Ακρόπολης;»
Πρώτον διότι έχουν αλλάξει τα πράγματα ύστερα από τόσες δεκαετίες και δεύτερον επειδή, στον τρίτο διαγωνισμό για το Μουσείο Ακρόπολης είχε προτιμηθεί η διαδικασία εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Πολύ κοντινή σε αυτήν με την οποία επελέγη ο Ντέιβιντ Τσίπερφιλντ και ο Ελληνας Αλέξανδρος Ν. Τομπάζης (η συμμετοχή ελληνικού αρχιτεκτονικού γραφείου στο σχήμα, ήταν υποχρεωτική). Τρίτον, διότι είδαμε τι έγινε για το Μουσείο Ακρόπολης. Εκατόν οκτώ προσφυγές, που στοίχισαν σε Χρόνο και Χρήμα. Κι όμως, κάποιοι επιχαίρουν σήμερα με πάσα ελαφρότητα (αυτή την αβάσταχτη για την οποία μιλούσε ο Μίλαν Κούντερα: «Τι μας έχει διδάξει η ιστορία του Μουσείου της Ακρόπολης, αλλά και συνολικά η διαχείριση των δημοσίων έργων; Ότι χωρίς κοινωνική συμμετοχή, με απόφαση που δεν εμπλέκουν το σύνολο των φορέων, ο δρόμος των προσφυγών προμηνύεται μακρύς και σε πολλές περιπτώσεις κυριολεκτικά καταστροφικός.»
Τι λέτε παιδιά, εεε, συγγνώμη, κύριοι βουλευτές, θα μας τρελάνετε όλους; Επειδή έγιναν 108 προσφυγές (και χάθηκαν όλες για τους προσφεύγοντες) κάτι δεν έκανε σωστά το κράτος ή οι φορείς; Και κουνάνε το δάχτυλο στην υπουργό Πολιτισμού με αυτή την τραγική περίπτωση, για την οποία ευθύνεται και η αντιπολίτευση, όπως και κάτι εξωκοινοβουλευτικά παρακλάδια της -ας πούμε- αριστεράς; Και έλεγε να περιμένει κάτι ανάλογο με τη ΜΙΑ προσφυγή στο ΣτΕ; Κάποιος στερείται λογικής; Η συλλήβδην η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση γίνεται παίζοντας… καθυστέρηση;
Εκτός από τη woke culture πρέπει απαραιτήτως να ακυρωθεί και η κουλτούρα των προσφυγών για πήδημα ψύλλου. Όμως χτίζει καριέρες… Χαίρονται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά που υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσει η επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου; Ετσι δεν σας φαίνεται, ή μόνο προσωπικά το εκλαμβάνω έτσι; Σαράντα εκατομμύρια ευρώ να πάνε στον βρόντο από ένα καπρίτσιο; Ε, πολύ δεν πάει;
Κοντινό με την αντιπολίτευση και το πρώτο σημερινό μη γλωσσικό σχόλιο: Ο Στέφανος Κασσελάκης πήρε τον σύζυγό του και πήγαν να διασκεδάσουν στην πρεμιέρα λαϊκού (λαϊκότατου) αοιδού. «Σαμπάνια, χαβιάρι και Βελουχιώτη Άρη» σχολίασε κάποιος σε δημοσίευμα. Δυστυχώς, αυτό… Πόσο λείπουν ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Γρηγόρης Φαράκος… Πόσο!
Δεύτερο μη γλωσσικό σχόλιο. Η Μαρίνα μάς πήγε τάπα, σου λέει η νεαρά ετών 38 με τις φουφούλες. Τάπα από την 11η θέση; Μπουχαχαχαχαχα.
Και φτάσαμε στα μαργαριτάρια: «λόγω αποστολής στο εξωτερικό μεγάλων ποσών των υπαρχόντων αποθεμάτων τροφίμων και διάφορων εμπορευμάτων». Ποσών ή ποσοτήτων αγάπη μου; Ασε πια αυτές τις γενικές στη σειρά. Είπαμε: ο Μποστ ήταν ένας και μοναδικός. Και παραμένει. Όταν μεταφράζετε, διότι πασιφανώς περί αυτού πρόκειται στην περίπτωσή μας, μη βάζετε την αυτόματη μετάφραση, κάντε και καμιά δουλειά στο κείμενο.
Καπάκι, άλλη μεταφραστική αστοχία, σε υπότιτλο ταινίας: «Το “Έχει μεγάλη μυωπία” το έκανε ο μεταφραστής “Είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη”» λένε στη σελίδα του Facebook «Μεταφραστές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Ποιος αρμόδιος θα βάλει γυαλιά σε μερικούς;
Τρίτο και φαρμακερό: «Δυστυχώς το πρόβλημα της δυσκολίας στην επικοινωνία όσων είναι μέσα με όσους είναι έξω από τις φυλακές έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, όταν οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών κατάφεραν να εξασφαλίσουν αποκλειστικότητα στο σέρβις ανά φυλακή, με τις τιμές να αυξάνονται συνέχεια». Οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών εξασφάλισαν αποκλειστικότητα στις τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες και όχι στο σέρβις. Ούτε τένις παίζουμε, ούτε παραγγέλλουμε με room service.
Και τέταρτο: «Η Πρώτη Κυρία της Γαλλίας ήταν, όπως πάντα, κομψή, αποπνέοντας γαλλική φινέτσα, με μια γαλάζια, μακριά τουαλέτα με λεπτομέρειες από ζώνη». Τι είναι αυτές οι λεπτομέρειες από ζώνη; Καίγομαι να μάθω!
«Εχουν αφήσει κατά μέρους την ουσία». Και θα αρχίσω τις επί μέρους σφαλιάρες…
«Οσα ειπώνονται» λέει η άλλη που θέλει να το παίξει καθαρευουσιάνα; Δημοτικίστρια; Θα σας γελάσω. «Οσα λέγονται» δεν της κάνει. Τρε μπανάλ παιδί μου…
«Το μεγαλύτερο χειροκρότημα το εξέλαβαν»… Τρεις τελείες, τουτέστιν αποσιωπητικά. Δεν θα λάβω άλλο χάπι, δεν θα λάβω άλλο χάπι, δεν θα λάβω άλλο χάπι.
«Θα δώσουμε τα δυνατά μας» λέει. Αδυναμία μου τέτοιες εκφράσεις τόσο ζουμερές, τόσο μεστές, τόσο βουτηγμένες στο «δήθεν».
Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας: «Δωρεάν δώρο». Για φαντάσου!
