Συνεχώς ακούς την προτροπή του να παλεύεις να είσαι καλά και ότι αν δεν κάνεις τίποτα είναι μη επιτρεπτό για την ζωή σου. Δυο φράσεις πολύ συχνές για την συνταγή της ζωής. Οι απαιτήσεις υψηλές, το πρότυπο συγκεκριμένο, να ξεπερνάς όλα τα όρια σου, να τρέχεις ασταμάτητα, να έχεις γεμάτο πρόγραμμα, να μην αφήνεις κενό για να νιώθεις αρεστός και παραγωγικός. Σε όλη αυτή την βιασύνη θα συναντήσεις κάποιον γνωστό που θα ρωτήσει «τι κάνεις; Κι εσύ θα πεις όλα καλά, εσύ; Κι εγώ!».
Της Μίκας Πανάγου *
Μηχανικά πολλές φορές απαντάμε πριν καν μας ρωτήσει κάποιος. Τι θα γινόταν αν λέγαμε δεν είμαι καλά αυτό το διάστημα, ζορίζομαι με κάποια θέματα. Θα έδινε χρόνο στην πραγματικότητα ο συνομιλητής να μας ακούσει; Μια τόσο απλή ερώτηση, καθημερινή που όμως έχει βαθιά έννοια στη ζωή μας. Φαντάζει απαγορευτικό να μην είσαι καλά, πόσο μάλλον να το μοιραστείς με κάποιον. Έχεις αποτύχει αν δεν τα έχεις καταφέρει όλα, φταις αν ζορίζεσαι οικονομικά ή ψυχολογικά αυτό το διάστημα. Χαλάς το στερεοτυπικό χαιρετισμό των ανθρώπων που ο χρόνος που διαθέτουν είναι τόσο όσο.
Φυσικά δεν μπορούμε σε όσους συναντάμε να ανοιγόμαστε όμως μπορούμε να έχουμε ειλικρίνεια. Είναι ανακουφιστικό να αποδέχεσαι την συναισθηματική και ψυχολογική σου κατάσταση. Δεν είναι ντροπή να μην τα καταφέρνεις, δεν είναι και το τέλος όμως.
Η ζωή μας κατά βάση αποτελείται από μικρές και μεγάλες μάχες που δίνουμε. Η αποτυχία μας στα μάτια κάποιου είναι επιτυχία για τα δικά μας δεδομένα. Ξεχάσαμε να μοιραζόμαστε ένα συναίσθημα, μια σκέψη μας, ένα φόβο μας. Κλειστήκαμε σε μια γυάλα ασφαλούς ζώνης και μπερδεύουμε την αλήθεια με το ψέμα. Η ανάσα σου κόβεται και ψάχνεις οξυγόνο, χρόνο και χώρο. Ονειρεύεσαι το τίποτα. Με δυσκολία θα παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι θες να ξεκουραστείς. Δεν θες συνέχεια να σκέφτεσαι, να αποφασίζεις, να παράγεις έργο. Αναζητάς το κενό, την αδράνεια. Έννοιες που υπάρχουν μέσα στη ζωή μας και δεν έχουν πάντα αρνητική σημασία. Για όλα σημασία έχει το μέτρο και το να ακούς τις ανάγκες σου. Το σώμα σου και η ψυχή σου χρειάζονται απενεργοποίηση και επανεκκίνηση. Θες να αποσυνδεθείς από τους γύρω σου, από τις δυσκολίες σου. Να κοιτάς απλά το ταβάνι, να συγκεντρωθείς στην αναπνοή σου ή σε μια εικόνα και να χαθείς.
Πόσο συχνά χαλαρώνεις τελικά; Πόσο απολαμβάνεις όσα κάνεις; Είναι σημαντικό να έχουμε το δικό μας προσωπικό ρολόι μέσα μας, που θα μας δίνει έναν ρυθμό και θα μετράει στιγμές, δουλειά, διάλειμμα. Να μας κρατάει το μέτρο που μας ταιριάζει στη ζωή μας, γιατί μετά το τίποτα μπορεί να έρθουν πολλά. Μετά το δεν είμαι καλά μπορεί να έρθει η ανακούφιση. Είναι σημαντικό να συγχρονιζόμαστε με το μέσα μας και όχι με αυτό που μας προβάλλουν τα πρότυπα της εποχής. Ο καθένας μας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να γίνει ίδιος με τον διπλανό του.
Ξεχάσαμε να ζούμε και να αναπνέουμε σωστά. Η ζωή και η αναπνοή είναι το «οξυγόνο» μας και το έχουμε χάσει τελευταία. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να μην είναι καλά και να μην κάνει τίποτα κάποιες φορές.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
