Να ‘ταν η ζήλεια ψώρα, θα γέμιζε όλη η χώρα. Κλασική η αντίδραση κάποιων όταν έχεις μια επιτυχία. Αν δεν τη μειώσουν, θα σκάσουν. Εάν τους το επιτρέψεις (δεν πρέπει) θα σε σκάσουν. Σε κάθε περίπτωση, κάθε σινάφι έχει τα δικά του κουσούρια. Και το δικό μου.
Εδώ και πολλά χρόνια, οι μεγάλοι έφυγαν ένας – ένας και μάς άφησαν με τους μικρομεσαίους. Κάθε τόσο, κάποιος από μέσο ενημέρωσης τριτο-τέταρτης κατηγορίας, θα μας ενημερώσει πως πήγε και συνάντησε τον «τάδε». Σχεδόν παντελώς άγνωστος τώρα ο «τάδε» καθότι και διότι δεν ήταν, εκτός εξαιρέσεων, και κανένας αστέρας. Δεν είναι κακό, βεβαίως, να θυμάσαι παλιές δόξες (με ή χωρίς εισαγωγικά). Κάποιοι λέμε «αμάν τώρα, που τον/την θυμήθηκε;» και άλλοι κάνουν κ(λ)όπι πέιστ στα όσα ο «τάδε» είπε. Ευχαριστημένοι όλοι.
Ναι, αλλά αν τύχει και κάνεις αληθινή επιτυχία, συναντώντας κάποιο πρόσωπο που δεν έχει «φύγει» από την κοινή μνήμη, την πάτησες. Τι, όχι; ας δούμε λοιπόν όσα έγιναν με τη συνάντηση που είχε συνάδελφος με τον Γιώργο Μαρίνο.
Η συνάντηση έγινε στο ίδρυμα ανάπαυσης όπου ο σπουδαίος καλλιτέχνης διαμένει. Συζήτησαν οι δυο τους, και- προς τιμήν του- ο συνάδελφος (Πάνος Κατσαρίδης, χρόνια στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ κατά το παρελθόν) δεν έβαλε ούτε μια λέξη. Εστω, περιγραφικά, χωρίς τη φωνή του Γιώργου Μαρίνου. Να πει, βρε παιδί μου, μιλήσαμε για αυτό ή για εκείνο. Ή μου είπε ότι… Τίποτα.
Κι όμως του την «έπεσαν» οι φαρμακόγλωσσες επειδή, λέει, ο Μαρίνος στην κατάστασή του δεν έπρεπε να βγει στον φακό. Εν πρώτοις, την κατάστασή του την ξέρουν όσοι τον φροντίζουν, πιθανώς και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, και ο συνάδελφος πήγε με άδεια για τη συνάντηση. Εν δεύτεροις, αυτό μπορώ να το πω, ο ίδιος ο Μαρίνος διάλεξε τη φωτογραφία που θα δινόταν στη δημοσιότητα μέσω εκπομπής. Κατά τρίτον, και το απόσπασμα από το βίντεο που δείχνει τον καλλιτέχνη να χορεύει τις Απόκριες, με άδεια προβλήθηκε. Δεν ήταν πειρατικό.
Αλλά, οι φωνασκίες, φωνασκίες. Θα σας πει αμέσως ο παλιός (η υποφαινομένη) που είναι αλλιώς. Μετράμε 46 χρόνια στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και μια πείρα τη διαθέτουμε.
Ο Μαρίνος ήταν καλλιτέχνης πρώτης κλάσης. Επομένως, το να τον συναντήσει κάποιος, είναι γεγονός. Και γιατί είναι; Επειδή εδώ και χρόνια όλοι αναρωτιούνται πού είναι, με ποιους είναι, ποιος τον συντρέχει. Βγαίνει η εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα» και λέει: παιδιά, εκεί είναι και είναι καλά. Οσο καλά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος στην ηλικία του και με την υγεία του. Να και μια φωτογραφία από τη συνάντηση.
Φτάσαμε στο πρόβλημα. Δεν υπάρχει τίποτα να ζηλέψει ή να φοβηθεί κανείς (ξέρω τι λέω) από διάφορους ανθρώπους οι οποίοι έχουν πλέον ξεχαστεί. Από τον Γιώργο Μαρίνο, υπάρχει. Πώς το αντιμετωπίζουν διάφοροι καλοθελητές; Με ορυμαγδό.
Ε, όχι! Τούτο μόνο σάς λέγω. Το ήθος, η σοβαρότητα και η διαδρομή του νεαρού συναδέλφου, δεν θα επέτρεπαν παρά να κάνει αυτά που έκανε. Να σοβαρευτούμε λίγο.
Να σοβαρευτούν και όσοι έψεξαν τη Νίκη Λυμπεράκη για τη… συμπεριφορά της, λέει, στη συνέντευξη με τον Νίκο Καρβέλα. Μία πανελίστρια, μάλιστα (ω, λάθος, παρουσιάστρια εκπομπής) μας είπε:
«Δεν χρειάζεται αντοχή για να κάνεις κουβέντα με τον Καρβέλα. Χρειάζεται μία ειλικρίνεια. Να τον κοιτάζεις στα μάτια και να ακούς τι σου λέει». Για φαντάσου!
Θα φανταστώ, φυσικά, ότι ο εν λόγω έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια επειδή βγάζει βιβλίο και ότι σύντομα θα εμφανιστεί και στη δική της εκπομπή. Οπου θα της φερθεί με το «σεις» και με το «σας», επειδή, μανούλα μου, ταιριάζουν. Θα δείξει…
Όμως, θα πω ότι η συνάδελφος συμπεριφέρθηκε υποδειγματικά όσες φορές ο συνεντευξιαζόμενος ξέφυγε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Την επιλογή της να δεχτεί να συζητήσει μαζί του, τη συζητάμε. Από εκεί και πέρα, όλα σωστά τα έκανε. Τέρας ψυχραιμίας και αξιοπρέπειας. Υπόδειγμα τολμώ να πω. (Και δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε χειραψία, για να εξηγούμε τα αυτονόητα, ότι δεν γίνεται λόγω φιλίας). Δεν έφταιγεν η ίδια και πρέπει να της δώσουμε τα εύσημα.
Δεν έφταιγεν (και) ο ίδιος. Τόσος ήτανε, που θα έλεγε και ο συνάδελφός του εν λογοτεχνία Μανόλης Αναγνωστάκης. (Λείπεις, ποιητή, λείπεις. Όπως έλεγες, περιγράφοντας το σήμερα τόσες δεκαετίες πριν, «η ζημιά ήτανε στο ζύγι/
πάντα φταίει κάποιος άλλος»).
Εχω ακούσει κι αν έχω ακούσει, αλλά το «θα παιανίσουν στρατιωτικά παραγγέλματα προς τη σημαία» δεν είχε χαϊδέψει ξανά τα αυτιά μου. Ευτυχώς, μόνο δυο φορές τον χρόνο έχουμε εθνικές εορτές. Τώρα θα μου πείτε, διασκεδάζουμε. Σωστό κι αυτό.
«Οι ξενοδόχοι του Νότου, στην Κρήτη και τη Ρόδο, κλέβουν στην κυριολεξία υπαλλήλους από τα ξενοδοχεία της Χαλκιδικής με δέλεαρ υψηλότερο μισθό κατά 200-300 ευρώ». Πόσες φορές να το πούμε πως το «στην κυριολεξία» καλύτερα να το καταπίνουμε; Όταν θέλεις να το χρησιμοποιήσεις, κάνε το εικόνα. Χτενίζεται στην κυριολεξία η γη; Κρέμεσαι στην κυριολεξία από τα χείλη κάποιου; Κλέβεις στην κυριολεξία υπάλληλο; Σκέφτεσαι στην κυριολεξία ότι κάνεις βλακείες;
«Ο Σωκράτης ήπιε το εικόνιο» είπε στη φίλη μου Σοφία μαθητής της. «Θέλω να βγω σύνταξη» φωνάζει η καημένη και ουδείς της δίνει σημασία.
«Πρέπει να καταπολεμιστεί» σου λέει ο άλλος. Ο οποίος πρέπει να… γραμματιστεί ταχύτατα.
«Η τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας επανεφευρίσκει την εικόνα της χάρη στα σοσιαλμιντιακά ανδραγαθήματα των επιγόνων του Κωνσταντίνου Β’, αλλά και μέσα από το καινούριο της -υπό ανέγερση ακόμα- βασιλικό site», Αφήνω τα «ανδραγαθήματα» και πάω στο «υπό ανέγερση» site. Αδριάντες είναι οι ιστοσελίδες; Μήπως;
«Των παιδιών που ενεπλάκησαν μεταξύ τους». Ενεπλάκησαν σε καυγά; Συνεπλάκησαν μεταξύ τους; (και σκέτο συνεπλάκησαν, εφόσον υπάρχει το «συν»). Δύο σε ένα
Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας: «Τα προστήματα». Όπως λέμε «τα ενσήματα του ΙΚΑτος». Δεν το είπε μία, δεν το είπε δύο, τρεις το είπε. Το τρις εξαμαρτείν, δείχνει τον δρόμο για την ανάγνωση βιβλίων. Επειγόντως.
