Οι αλλαγές που μπορεί κάποιος να παρατηρήσει γύρω του αμέτρητες και γρήγορες. Διανύουμε την εποχή των πολλών επιλογών και του μετρημένου χρόνου να τις απολαύσουμε. Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο θες μέσα σε μισή ώρα να πας ταξίδι, να αγοράσεις ρούχα, να δοκιμάσεις μια νέα κρέμα, να αλλάξεις τα μαλλιά σου, να γίνεις πετυχημένος σαν αυτή που βλέπεις σε αναρτήσεις, να φτιάξεις το σώμα της διάσημης που το ανέβασε, να, να, να αλλά συνειδητοποιείς ότι ίσως δεν θα προλάβεις.
Της Μίκας Πανάγου *
Αυτόματα σου δημιουργείται άγχος και απογοήτευση. Γιατί ο τάδε είναι τόσο ευτυχισμένος και εγώ όχι; Συγκρίνεσαι και τρέχεις να προλάβεις και δεν απολαμβάνεις. Πόσο μάλλον όλο αυτό να το ζει ένα παιδί ή ένας έφηβος. Να μαθαίνει ότι ευτυχία είναι να έχεις όσα περισσότερα μπορείς, επιτυχία είναι να έχεις πολλά λεφτά, πρόκληση να αποκτήσεις πολλές εμπειρίες με συντρόφους. Να τρέχεις όλη μέρα και να μην θυμάσαι ποτέ ήταν η τελευταία φορά που χάρηκες με κάτι ή που γέλασες με την ψυχή σου. Να τα μοιράζεσαι όλα με άτομα που δεν ξέρεις και να μετράς απλά το πόσοι σε είδαν. Και τελικά ενηλικιώνεσαι και δεν σου αρκεί τίποτα, θες να ζήσεις πιο επικίνδυνα και έχεις ήδη χορτάσει με πολλά γιατί το μέτρο σε δυσκολεύει και πλέον νιώθεις κενός.
Αναζητάς κάτι πιο δυνατό που θα σου προσφέρει ικανοποίηση και απόλαυση, όμως καταλήγεις συνήθως σε επιλογές καταστροφικές, όπως με ανθρώπους που θα σε πληγώσουν ή θα εξαφανιστούν γιατί και αυτοί βαρέθηκαν και θέλουν άλλο “παιχνίδι”. Εσύ μετά όμως φοβάσαι να επενδύσεις ξανά, επιλέγεις να γίνει ίδιος τους ή απλά συνεχίζεις να επιτρέπεις να σε ρουφάει το σύστημα χωρίς στο τέλος να αντιδράς. Έχεις εξοικειωθεί τόσο με την κλειδαρότρυπα του διπλανού που περιμένεις το τυράκι ώστε να πέσεις πάνω και να δώσεις όλη σου την ενέργεια στο να του ασκήσεις κριτική και να βγάλεις όλο το θυμό που κουβαλάς. Τον θυμό, που δεν πήρες όση φροντίδα ήθελες, που δεν σε δίδαξαν να νιώθεις και να έχεις περηφάνια για τα συναισθήματα σου. Να μην αγαπάς αυτό που είσαι γιατί δεν έμαθες πόσο σημαντικό και απαραίτητο εφόδιο θα είναι στη ζωή σου.
Δεν κατάλαβες τελικά αν είναι καλό να είσαι διαφορετικός γιατί σου μοιάζουν οι περισσότεροι ίδιοι μεταξύ τους. Όλοι τρέχουν συνέχεια, θέλουν να προλάβουν και αν τους ρωτήσεις ξέρουν τι θέλουν να προλάβουν άραγε; Νέκρωσε το μέσα μας τελικά ή απλώς χάσαμε το μέτρο και συνεχώς θέλουμε να τα κάνουμε όλα χωρίς όμως να ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Η παραπάνω περιγραφή αφορά τον τρόπο που ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα. Τον τρόπο που συμφέρει να σκέφτεται η κοινωνία, ο αποπροσανατολισμός από την μονάδα κακή μετάβαση στην ομάδα.
Κλειδώθηκε το μέσα μας και μόνο καταπίνουμε συναισθήματα, προβλήματα, φαγητό, αλκοόλ, ουσίες. Το μοίρασμα είναι τόσο εύκολο μπροστά σε μια κάμερα και τόσο δύσκολο σε έναν συνάνθρωπο ή σε έναν σύντροφο ή σε έναν ειδικό. Η αποτυχία με την επιτυχία μπερδεμένες έννοιες. Έστω και ένα μικρό βήμα την φορά είναι μια επιτυχία, δεν είναι όλα για όλους. Όλοι όμως έχουν δικαίωμα να ζουν, να απολαμβάνουν και να αποτελούν οντότητες. Όλοι γνωρίζουμε το πόσο ανθυγιεινό είναι το γρήγορο και έτοιμο φαγητό, λίγοι όμως του αντιστέκονται και ακόμα πιο λίγοι το απορρίπτουν για κάτι πιο υγιεινό.
Ας αναλογιστεί ο καθένας τι αξίζει και τι έχει περισσότερο ανάγκη. Αυτή η μάνα που κάθε μέρα βγάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερη δύναμη και ψυχή, έχει γίνει η φωνή όλων μας, ας είναι η αρχή της μετακίνησης μας και της διεκδίκησης μας. Πηγή έμπνευσης μου έγινες Μαρία Καρυστιανού.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
