«You are the one, my number one» έλεγε η Ελενα Παπαρίζου στο γνωστό τραγούδι με το οποίο πήραμε την πρωτιά στη Eurovision. Ελληνικοί δεν ήταν οι στίχοι, τους είχε γράψει όμως Ελληνίδα, όπως Ελληνας είχε γράψει και τη μουσική. Κατά το νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού, το τραγούδι αυτό δεν θα συγκαταλεγόταν με τίποτα στα ελληνικά, διότι έχει αγγλικό στίχο. Δεν έχω τις γνώσεις για να διαφωνήσω ή να συμφωνήσω, παρότι αν το εξετάσουμε από την πλευρά της Γλωσσολογίας, την οποία διδαχθήκαμε στο Πανεπιστήμιο, όντως ελληνικό δεν μπορείς να το πεις. Και όντως, δεν είναι. ‘Η μήπως είναι; Μα τι αχταρμάς;
Ελληνικό τραγούδι, κατά το νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού, είναι φερ’ ειπείν, το φετινό με το οποίο πάει η Μαρίνα Σάττι στην Eurovision. Ναι, αυτό το «πα- πα- πα». Να θυμηθώ, επίσης, πως παλιότερα είχαμε ακούσει το «α πα πα πα πα πα πα πα/ εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα», το «Σε, σε σε» και το «Τι τι τι». Σε άπταιστα ελληνικά. Μούρλια!
Ένα ελληνικό τραγούδι, λοιπόν, θα μας εκπροσωπήσει στο γνωστό μουσικό πανηγυράκι της Ευρώπης. Μουσική; Κάτι ανάμεσα σε λαγγεμένη Ανατολή και Μπόλιγουντ. Εμένα δεν μου άρεσε. Αν όμως άρεσε στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, πάω πάσο. Και προφανώς ισχύει, διότι, αλλιώς, πώς δόθηκε άδεια να γίνουν γυρίσματα στην ανατολική πλευρά του Παρθενώνα (έξω ακριβώς όμως!) και στα Προπύλαια; Πώς δόθηκε άδεια για μια ανέμπνευστη χορογραφία μέσα στο Ηρώδειο; Το συζήτησε έστω το θέμα, ή όχι- εφόσον η Ακρόπολη ανήκει στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς; Τέτοιο κιτς με πίτα, γύρο, τζατζίκι και άλλα τύπου κουλέρ λοκάλ πώς το δέχτηκε το αυστηρότατο ΚΑΣ;
Θα πείτε τώρα ότι έτσι είναι η Eurovision, κάτι ποπάκια και δευτεράκια (εκ του δεύτερου) τραγούδια παρουσιάζονται εκεί, και κανένα σχεδόν δεν μένει στο αυτί του θεατή δεύτερη βδομάδα, και όλοι μένουν ευχαριστημένοι, και να μην είμαστε τόσο αρνητικοί. Μάλιστα. Εν τέλει, πάντως, αυτό το πανηγυράκι είναι ενδεικτικό του τι μουσική ακούει η Ευρώπη. Δεύτερη. Μην πω και τρίτη. Φυσικά και υπάρχουν σπουδαίοι σύγχρονοι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες. Και Αμερικάνοι. Και Ελληνες, εννοείται. Ποιος τους ακούει; Δεν ξέρω. Ελπίζω πολλοί. Αλλά φοβάμαι πως αυτό δεν ισχύει.
Τούτου δοθέντος, θα έλεγα πως δεν θα έπρεπε να περιμένουμε πολλά από τη νέα ρύθμιση του υπουργείου Πολιτισμού να παίζονται ελληνικά τραγούδια κατά 40% σε χώρους υποδοχής και ασανσέρ ξενοδοχείων όπως και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με το χάλι που έχει αυτή τη στιγμή το ελληνικό τραγούδι, μόνο για ποσόστωση δεν προσφέρεται. Δεδομένου ότι υπάρχουν και πολλά, παλιά και νέα, ξένα τραγούδια, που μάλιστα οι τουρίστες (βλ. ξενοδοχεία) γνωρίζουν.
Ναι, υπάρχουν, όπως υπάρχουν και πολλά παλιά ελληνικά που είναι από καλά μέχρι αριστουργήματα. Και εδώ έρχομαι να συμφωνήσω με το σκεπτικό της Λίνας Μενδώνη. Όταν η χώρα μας διαθέτει τόσο απέραντο, ανεξάντλητο και απαράμιλλο μουσικό πλούτο, (μέχρι στα Οσκαρ έχει φτάσει, δις, η χάρη μας) πώς να μην ονειρευτείς ότι θα ακούγεται, έστω, από τα ελληνικά ραδιόφωνα;
«Έχουμε εξαιρετικούς δημιουργούς διαχρονικά, έχουμε ελληνόφωνο τραγούδι, το οποίο αυτή τη στιγμή, εξαιτίας της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, έχει περάσει σε απολύτως δεύτερη μοίρα, σε σχέση με τα ακούσματα» είπε η κα Μενδώνη στη Ναταλία Γερμανού. «Περίπου το 70% των ακουσμάτων μας είναι ξένη, είναι αγγλόφωνη, κυρίως μουσική, ένα 30% είναι το ελληνόφωνο, το ελληνικό τραγούδι. Αυτό, λοιπόν, το οποίο εμείς λέμε είναι ότι δίνουμε κίνητρα. Δεν είναι τίποτα υποχρεωτικό. Δίνουμε κίνητρα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς εάν θέλουν να παίζουν ένα ποσοστό ελληνόφωνου τραγουδιού.»
Παρότι έχω έναν φόβο αν γίνεται κατανοητό από την πλειονότητα του κοινού ότι ακούγονται πολλά καψουροτράγουδα, θα συμφωνήσω πως αυτό «αυτομάτως υποτιμά τη μουσική μας δημιουργία και τον μουσικό μας πολιτισμό. Και ξέρετε; Αυτό το πράγμα δεν συμβαίνει σε άλλους λαούς, οι οποίοι είναι περήφανοι για τη δημιουργία και τα ακούσματά τους.»
Οντως. Καλή η αρχή. Να δούμε και τη συνέχεια. Επειδή ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη, ας πάρει σειρά και το υπουργείο Παιδείας, όπως και η ΕΡΤ. Υποτίθεται πως διαπαιδαγωγούν το μελλοντικό κοινό και ψυχαγωγούν το υπάρχον. Δεν είναι εύκολο, αλλιώς, να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Καμιά προσπάθεια, όμως, δεν πάει χαμένη.
Μια και ο λόγος για ΕΡΤ, να το πρώτο μαργαριτάρι: «Τα τραγούδια όπως είπε και ο Γιώργος Νταλάρας την Κυριακή στο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ και στο αφιέρωμα στον μεγάλο Λευτέρη Παπαδόπουλο είναι πολλή σοβαρή υπόθεση και έχουν λειτουργίες πέραν της ψυχαγωγικής» εγράφη. Σοβαρή είναι, αλλά πολύ. Ποσοτικόν επίρρημα. Το οποίο, όπως όλα τα επιρρήματα, συνήθως υποφέρει.
Του λόγου το αληθές: «Είναι η δεύτερη φορά που ειπώνεται ούτως ή αλλιώς» λέει η ωραία ηθοποιός. Δύο σε ένα. Ως προς τα επιρρήματα: Ούτως ή άλλως / έτσι κι αλλιώς. Διαλέγετε και παίρνετε καλή μου. Ως προς το ειπώνεται, τι να είπω; Μένω ενεή.
«Κι εγώ Φρύνης στο Παγκράτι» που απαντούσε ο αείμνηστος και με απίστευτο χιούμορ φίλος μου Ιωάννης Τουράτσογλου.
«Θα συναντηθούμε στον σταθμό Μετρό. Θα κατέβω στην Δουκίσση». Στη Δουκίσση, μάλιστα. Δούκισσα της Πλακεντίας; Της Δουκίσσης την Δούκισσα; Α πα πα. Καθαρεύουσα. Δουκίσση. «Σε σε σε σε σε».
«Θα είχαν επενέβη». Να επέμβω τώρα;
Στρατεύεται ο Στέφανος Κασσελάκης, και γράφτηκε γι’ αυτό: «μπαίνει φαντάρος για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία». Εμπαινε Στέφανε! Πάει φαντάρος, πάει στον στρατό, κάτι με πάει τες παν. Μη σας μπαίνουν ιδέες.
«Είναι σε διαρκή ψάξιμο» ο ένας. «Της διαρκής ιεράς συνόδου ο άλλος», κρόσσια τα νεύρα μας. Λάθος και το επίρρημα, λάθος και το επίθετο, όλα χάλια.
«Γνωστό το beef που είχε με την Αθηνά και γι’ αυτό και τη μεταμόρφωσε σε Αράχνη» λέει chaser από τηλεπαιχνίδι. Αν δεν βάλεις μια αγγλική μπούρδα στον αρχαίο μύθο, τι πνεύμα να πουλήσεις; Διαμάχη; Α πα πα πα/ εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα.
«Να ευχαριστήσουμε τους κρεοπωλεις της βαρβακείου που υποστηρίζουν αυτό το χάπενινγκ». Ούτε κρεοπώλεις είναι το σωστό, ούτε και να λέμε χάπενινγκ το έθιμο της Τσικνοπέμπτης. Παιδιά, δεν κάνετε επιθεώρηση, τηλεόραση κάνετε. Τώρα θα μου πεις…
«Λοιπόν αυτά τα ζητήματα πρέπει να αποφανθούν» είπε η βουλευτής και κέρδισε το λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας. Αμα τρέχεις με τα Λουμπουτέν στους αγρούς, τα ξεχνάς όλα.
Καλή θητεία κυρ Στέφανε. Να το κάψεις!
