Στο τέλος της Συνταγματικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς οι αντιπρόσωποι έβγαιναν από τις μυστικές συζητήσεις τους, μια γυναίκα από τη Φιλαδέλφεια, ρώτησε τον εκπρόσωπο της Πενσυλβάνια, Μπέντζαμιν Φράνκλιν, τι είδους κυβέρνηση τους είχε δώσει η συνέλευση. Η απάντηση που πήρε ήταν, “Μια δημοκρατία… αν μπορείς να την κρατήσεις”. Σήμερα στο δυτικό κόσμο η πρόκληση του Φράνκλιν, είναι πολύ πιο επίκαιρη από τότε. Στην πλειοψηφία τους, στις ημέρες μας, οι δυτικές χώρες κακοκυβερνούνται, οι πολίτες παραπλανούνται, και οι αρχές – αξίες του δυτικού πολιτισμού, δέχονται μια απροκάλυπτη επίθεση από μια ελίτ που στην ουσία δεν θέλει τη διατήρηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και δυστυχώς, η απειλή αυτή δεν άφησε αλώβητη και την πατρίδα μας.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Το βαθύ νόημα της απάντησης του Φράνκλιν, στο ερώτημα της γυναίκας από τη Φιλαδέλφεια, κουμπώνει απόλυτα με τη σημασία της δήλωσης του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, την Παρασκευή, με αφορμή τις εξελίξεις γύρω από το επερχόμενο νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
“Εγώ ξέρω ότι επί χρόνια όλοι οι πολιτικοί λέμε στον ελληνικό λαό ότι πρέπει να μην απέχει από τις εκλογές και να ψηφίζει για το καλό της Δημοκρατίας. Θα λέμε, λοιπόν, στον ελληνικό λαό να ψηφίζει και να μην απέχει και λέμε ταυτόχρονα στους βουλευτές και τους υπουργούς να απέχουν;”
Αυτό που πολύ απλά μας λέει ο πρώην πρωθυπουργός είναι εάν ως Έλληνες και ως πολίτες μιας δημοκρατίας, έχουμε τη διάθεση, αλλά πάνω από όλα το σθένος, να κρατήσουμε αυτή τη δημοκρατία, πρέπει να αγωνιστούμε για αυτό και να το απαιτήσουμε.
Αυτό το σύστημα που δρομολογεί την καταστροφή της δημοκρατίας και κάθε έννοιας έθνους και πατρίδας, έχει διαφορετικά ονόματα. Λίγο πολύ τα έχουμε ακούσει όλοι. Παγκοσμιοποιητές, κατεστημένο, πολιτική τάξη, στην Αμερική το αποκαλούν βάλτο. Μιλάμε για το woke και τους αποκαλούμενους progressives.
Ελέγχει διαφορετικές βιομηχανίες και ιδρύματα, από τα μέσα ενημέρωσης έως την κυβέρνηση και τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις αίθουσες συνεδριάσεων των εταιρειών.
Σήμερα, στο όνομα της παγκόσμιας τάξης θέλουν να μας πάρουν το αναφαίρετο δικαίωμά της ελεύθερης βούλησης. Λένε ότι θέλουν να γίνουμε, “πολίτες του κόσμου.” Αλλά στην πραγματικότητα, θέλουν να είμαστε υπήκοοί τους.
Σήμερα, μετά τη χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους progressives και αυτό που το συγκεκριμένο σύστημα αρέσκεται να αποκαλεί κέντρο. Στον αγώνα που έχει ξεκινήσει για τη διάσωση του δυτικού πολιτισμού και της δημοκρατίας, ο κλήρος πέφτει στις σοβαρές συντηρητικές φιλελεύθερες δυνάμεις των κοινωνιών να κρατήσουν ψηλά τη σημαία και να αποτρέψουν την επερχόμενη καταστροφή.
Δυστυχώς σήμερα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Δύσης, στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας, οι δυνάμεις αυτές δεν εκπροσωπούνται και δεν έχουν στέγη μέσω της οποίας θα εκφραστούν οι πολίτες.
Υπάρχουν τέσσερις μεγάλες παραδόσεις, που οδήγησαν στη δημιουργία της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Τις κληρονομήσαμε, από τις τέσσερις μεγάλες πόλεις ελευθερίας της Δύσης που ήρθαν πριν από εμάς, την Ιερουσαλήμ, την Αθήνα, τη Ρώμη και το Λονδίνο.
Η πρώτη είναι προφανής. Όλες οι ηθικές αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκε η φιλελεύθερη δημοκρατία και πάνω στις οποίες άνθισαν οι κοινωνίες της Δύσης, χρονολογούνται από την Παλαιά Διαθήκη και το αρχαίο Βασίλειο του Ισραήλ. Από τον εβραϊκό λαό, η Δύση κληρονόμησε το μεγαλύτερο δώρο, αυτό στο οποίο στηρίζονται όλα τα άλλα. Τη γνώση του καλού και στοργικού Θεού μας. “Όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι”, δεν ήταν μια φιλοσοφική θεωρία που πηγάζει από τον Διαφωτισμό, αλλά μια αποκεκαλυμμένη ηθική αλήθεια.
Η δεύτερη, η Δημοκρατία, προέρχεται από την Αρχαία Αθήνα. Με τα λόγια του Αβραάμ Λίνκολν: “Κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό”.
Στην Αρχαία Αθήνα, κάθε πολίτης είχε φωνή. Οι ηγέτες επιλέγονταν και τους ανατίθεντο η εξουσία, χωρίς να γεννιούνται ή να τη δικαιούνται. Υπηρέτησαν προσωρινά και υποταγμένοι στη βούληση του λαού. Ο λαός αποφάσιζε πότε θα πάει στον πόλεμο, αν θα επιβάλει φόρους και ποια δημόσια έργα θα χτίσει.
Και από αυτή την ελευθερία, οι Έλληνες άνθισαν. Η κλασική Αθήνα είναι τόσο διάσημη σήμερα για τους ευφυείς φιλοσόφους, μαθηματικούς, την επιστήμη, την ποίηση, την αρχιτεκτονική και την τέχνη όσο και για τις πολιτικές καινοτομίες της.
Πρακτικά το μόνο πρόβλημα που οι ελληνικές πόλεις-κράτη δεν μπορούσαν να λύσουν ήταν, πώς να ζήσουν μεταξύ τους με ειρήνη και δικαιοσύνη. Αμφισβήτησαν. Πολέμησαν. Μάτωσαν σε δαπανηρές συγκρούσεις, επειδή τα ψυχραιμότερα κεφάλια δεν μπορούσαν να ακουστούν πάνω από το θόρυβο του πλήθους. Τελικά, το τραγικό μάθημα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν ότι χωρίς τάξη, η ελευθερία είναι καταδικασμένη.
Αποδυναμωμένη από τον πόλεμο, η Ελλάδα, κάποτε το άνθος του πολιτισμού, σύντομα έπεσε στον τρίτο μεγάλο πολιτιστικό πρόγονο της δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού, τη Ρώμη.
Αυτό που τροφοδότησε την άνοδο της Ρώμης από ένα μικρό εμπορικό χωριό, σε μια αυτοκρατορία που εκτείνονταν σε τρεις ηπείρους, ήταν αυτά που έμαθε από τους Έλληνες. Βασίστηκε σε αθηναϊκές καινοτομίες στην επιστήμη, τη μηχανική, τη στρατιωτική στρατηγική, αλλά και την πολιτική.
Οι Ρωμαίοι στόχευσαν να μην επαναλάβουν τα λάθη της Αθήνας. Αντί για μια καθαρή δημοκρατία, εγκαθίδρυσαν μια δημοκρατία. Μοίραζαν την εξουσία μεταξύ των προξένων, των εκπροσώπων της κοινότητας και της Γερουσίας. Ο καθένας έλεγχε τη δύναμη των άλλων δύο, αξιοποιώντας τα ταλέντα των φιλόδοξων Ρωμαίων για το καλό του συνόλου.
Με τον καιρό, αυτό το σύστημα ήταν τόσο επιτυχημένο και παρήγαγε τόσο πολύ πλούτο και δύναμη που ο ρωμαϊκός πολιτισμός έγινε παρακμιακός και η κυβέρνηση αδιάφορη στους ανθρώπους. Η Σύγκλητος έδωσε τη θέση της στον Καίσαρα και η δημοκρατία έδωσε τη θέση της στην αυτοκρατορία.
Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει. Και οι ηγέτες, ιδιαίτερα οι ισχυροί ηγέτες, τείνουν να επιδιώκουν το δικό τους συμφέρον πρώτα και κύρια. Αυτό μας οδηγεί στην τέταρτη πόλη, το Λονδίνο.
Όλοι έχουν ακούσει για τη Magna Carta. Αλλά τα σχολεία σήμερα δεν επικεντρώνονται σε μεγάλες στιγμές της ιστορίας. Χρειάζεται πάρα πολύς χρόνος μακριά από το γονέας 1 και γονέας 2 και την κριτική θεωρία φυλής.
Το έτος 1215, η Αγγλία κυβερνήθηκε από έναν αντιπαθητικό κακοποιό. Αν θέλετε ποτέ να μάθετε πόσο κακός ήταν ο βασιλιάς Ιωάννης, καταλάβετε ότι δεν είναι ο βασιλιάς Ιωάννης Α ́ επειδή δεν υπήρξε ποτέ δεύτερος. Ο Ιωάννης ήταν τόσο κακός που οι Άγγλοι βασιλιάδες σταμάτησαν να δίνουν στους γιους τους αυτό το όνομα.
Οι Άγγλοι ευγενείς ήξεραν πόσο καταστροφικοί θα μπορούσαν να είναι οι εμφύλιοι πόλεμοι. Έτσι, πήραν μια διαφορετική τακτική. Αντί να αντικαταστήσουν τον μονάρχη τους, επαναπροσδιόρισαν τη μοναρχία τους.
Μέσω της Magna Cartaa, ανάγκασαν τον βασιλιά να θέσει όρια στη δύναμη του στέμματος, καθιέρωσαν τα δικαιώματα των Άγγλων από εκείνη τη στιγμή και μετά, και έθεσαν τον ίδιο τον νόμο ως την πραγματική νομική αρχή στην Αγγλία. Δεν ήθελαν να επαναστατήσουν, ήθελαν απλώς τα δικαιώματα που τους οφείλονταν ως Άγγλοι πολίτες. Επρόκειτο για μια συντηρητική επανάσταση.
Αυτή είναι η κληρονομιά για την οποία, οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι δημοκράτες, πρέπει σήμερα να αγωνιστούν για να διατηρήσουν.
Το σύστημα του woke σήμερα, αυτή την κληρονομιά τρέμει. Δεν θέλουν τα παιδιά μας να κληρονομήσουν την ελευθερία και την αλήθεια, γιατί τότε δεν θα μπορούν να κυβερνηθούν. Δεν θα μπορούν να εκφοβιστούν. Δεν θα μπορούν να καταπιεστούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο μεγάλο μέρος της επίθεσής τους στοχεύει στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η παράδοση, οι αρχές και οι αξίες που προέρχονται από την Ιερουσαλήμ, την Αθήνα, τη Ρώμη, και το Λονδίνο, είναι οι πραγματικοί στόχοι της εκστρατείας μισαλλοδοξίας και ψεμάτων του woke και των progressives. Το σύστημα αυτό γνωρίζει καλά, ότι η πίστη, η ισότητα, η τάξη και το κράτος δικαίου είναι απαραίτητα για να ζήσουμε ελεύθερα. Και δεν θέλει να ζούμε ελεύθεροι.
Ο λόγος που πολεμούν τόσο λυσσαλέα τώρα είναι γιατί τα τελευταία χρόνια βλέπουν ότι η αφύπνιση έχει αρχίσει και το κύμα φουντώνει.
Σήμερα ξεκινάει ένας αγώνας, για ένα μέλλον μικρότερης κυβέρνησης και μεγαλύτερων πολιτών. Από περισσότερους γάμους και παιδιά, πιο ευτυχισμένες οικογένειες και ισχυρότερες κοινότητες. Για ένα μέρος όπου μιλάμε περισσότερο και τουιτάρουμε λιγότερο. Όπου τα σχολεία διδάσκουν και δεν κατηχούν. Όπου περνάμε περισσότερο χρόνο μεταξύ μας και λιγότερο στις οθόνες μας.
Αυτό το μέλλον που οραματιζόμαστε δεν είναι όνειρο. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Η υλοποίηση αυτού του ονείρου έγκειται στο να αφιερωθούμε εκ νέου στις καλύτερες αρετές αυτών των τεσσάρων πόλεων.
Αν αφοσιωθούμε στην πίστη μας, στην αξιοπρέπειά μας, στην αλήθεια, στην ατομική ελευθερία, στη συνταγματική μας δημοκρατία και στο κράτος δικαίου, η woke και οι progressives, δεν μπορούν να μας σταματήσουν. Τα μέσα ενημέρωσης και οι άρχουσες ελίτ δεν μπορούν να μας σταματήσουν. Η ιστορία καθιστά πολύ σαφές ότι όταν άνθρωποι με πίστη και θάρρος αφιερώνονται στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη και δεσμεύουν τη ζωή τους, την περιουσία τους και την ιερή τιμή τους σε αυτόν τον σκοπό, τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Αυτή ήταν η ουσία και το μήνυμα της απάντησης του Φράνκλιν στη γυναίκα και η ουσία και το μήνυμα του Αντώνη Σαμαρά, σε εμάς τους Έλληνες, εάν πραγματικά θέλουμε να είμαστε ενεργοί πολίτες που δίνουμε μάχη για την αξιοπρέπειά μας και την ύπαρξης μας ως έθνος.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των, πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
