Θυμόμαστε όλοι τον απαράμιλλο Γκας Πορτοκάλος, τον πατέρα της Νία Βαρντάλος που εύρισκε ελληνική προέλευση σε κάθε λέξη. Κιμονό; Από τον χειμώνα. Και άλλα τέτοια διασκεδαστικά. Τον είχα ικανό να βρει ελληνική ρίζα και στο κοκορέτσι, καίτοι σύμφωνα με τον Έλληνα γλωσσολόγο φιλόλογο και σεβαστότατο δάσκαλο Γεώργιο Μπαμπινιώτη, η ελληνική λέξη κοκορέτσι προέρχεται από την αλβανική kukurec. Υπάρχει και στα τουρκικά ως kokoreç και επιβεβαιώθηκε για πρώτη φορά το 1920 στο διήγημα Lokanta Esrarı από τον Τούρκο συγγραφέα Ομέρ Σεϊφετίν. Ο συγκεκριμένος συγγραφέας έγραψε ότι η πρώτη φορά που άκουσε για το kokoreç ήταν όταν του παρουσιάστηκε ως σπεσιαλιτέ ενός Αθηναίου που εργαζόταν σε εστιατόριο της Κωνσταντινούπολης. Το εστιατόριο ήταν μάλλον ελληνικό/
Με την ετυμολογία δεν θα βγάλουμε άκρη, και κινδυνεύουμε να δικαιώσουμε τους Τούρκους που φωνάζουν πως το κοκορέτσι είναι τουρκικό. Αλλά δεν είναι. Όχι διότι ζηλώσαμε τη δόξα του Γκας Πορτοκάλος. Επειδή εμείς είχαμε κοκορέτσι και στην αρχαία Ελλάδα.
Στοπ εδώ, προς ενημέρωσιν: Ο Atlas κατέταξε δημοφιλή φαγητά από όλο τον κόσμο σε 100 θέσεις, ανάμεσά τους και το ελληνικό κοκορέτσι. Και οι γείτονες διαμαρτύρονται, γιατί, λένε, δεν είναι ελληνικό. Κι όμως, είναι.
Το σούβλισμα των κρεάτων ήταν συνήθεια σε εορτές στην Αρχαία Ελλάδα. Η λέξη “οβελίας” που χρησιμοποιούμε για να αναφερθούμε στο σουβλιστό αρνί, προέρχεται από την αρχαία λέξη “οβελός” η οποία σημαίνει σούβλα, από την οποία προέρχονται και οι λέξεις “οβελίσκος” και “οβελιστήριο”. Πάνω σε οβελούς λοιπόν, συνήθιζαν να ψήνουν οι αρχαίοι Έλληνες ολόκληρα αρνιά και κατσίκια αλλά και μεμονωμένα κομμάτια κρέατος. Οι οβελοί ήταν είτε από ξύλο είτε μεταλλικοί.
Εκτός όμως από το σουβλιστό αρνί, σούβλιζαν και κοκορέτσι το οποίο ονομαζόταν “Μίμαρκυς” και “Πλεκτή”. Για την παρασκευή του μαρινάριζαν τα έντερα με ξύδι, μέλι και νερό. Το ξύδι είχε αντισηπτικό ρόλο ενώ αφυδάτωνε και το έντερο από τα πολλά λίπη. Το μέλι δημιουργούσε μια καραμελωμένη κρούστα. Μάλιστα η διαδικασία παρασκευής για το κοκορέτσι καταγράφεται στην Ιλιάδα του Ομήρου.
Όταν δε, έψηναν στη σούβλα αρνί ή κατσίκι και καθώς δεν υπήρχαν τότε πινέλα αλλά ούτε και λαδολέμονο, βουτούσαν ένα κλαδί από πεύκο σε χυμούς από άγουρο σταφύλι και άγουρο δαμάσκηνο και άλειφαν το κρέας προσδίδοντάς του μια ιδιαίτερη γεύση από φρούτα και ρετσίνι.
Τέλος, εκτός από το κοκορέτσι, έφτιαχναν και άλλες νοστιμιές οι οποίες περιείχαν άντερα και παραλλαγές τους φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Έφτιαχναν λοιπόν το “γαρδούμιο” τη σημερινή γαρδούμπα και το “ήνυστρον” τον σημερινό πατσά.
Το κοκορέτσι είναι ψητό φαγητό από εντόσθια ζώων που συναντάται στις κουζίνες της Ελλάδας, των Βαλκανίων, της Τουρκίας και του Αζερμπαϊτζάν. Συνήθως σερβίρεται ως ορεκτικό κομμένο σε φέτες. Το τουρκικό κοκορέτσι περιέχει μόνο έντερα. Κατά τα λοιπά, ως προς την προέλευση, ναι, το κοκορέτσι είναι ελληνικό. Και το ελληνικό κοκορέτσι είναι πιο νόστιμο από το τουρκικό (χωρίς να παραγνωρίζω τα επιτεύγματα της τουρκικής κουζίνας, που είναι πολλά και θαυμαστά. Βάλτε και την πολίτικη και τη σμυρναίικη κουζίνα,ψπου «ζυμώθηκαν» δίπλα – δίπλα.
Afiyet olsun που λένε στην Τουρκία για την όρεξη αλλά και για τη χώνεψη. Πάμε παρακάτω.
«Ενα μαύρο τζιπ πυροβόλησε 3 άτομα στο Γκάζι» λέει η ανταποκρίτρια του ΣΚΑΙ .
το τζιπ… Ασχολίαστο.
«Ωραίο αγόρι,κουκλάκι ζωγραφιστό αλλά μου είπε ότι έχει τεντονίτιδα.
Όταν τον ρώτησα αν έβαλε τέντες μου είπε όχι,μένω ισόγειο.
Καμία επικοινωνία». Τι να πω κι εγώ, Σοφία μου;
Σε εκπομπή τέχνης στην TV ,νεαρά κριτικός (θεάτρου παρακαλώ .. ή μήπως ήταν μόνο.. κρητικιά;) να αναφέρεται σε σύγχρονους της ηθοποιούς αποκαλώντας τους “.Φασούλη”( sic)και “Κατάλοιπο.”!(sic). Φασούλι το φασούλι γεμίζουμε κατάλοιπα ημιμαθών. Και πώς να ξεφύγεις;
«Εσκασε τώρα» είναι η νέα μόδα στα ΜΜΕ. Κάτι σαν το breaking news. Διότι, που να σκάσουνε, το «έκτακτο» δεν τους κάνει.
«Σε μια από τις τελευταίες της απομιμήσεις μιμήθηκε τον σύντροφό της». Ή κάνεις μιμήσεις ή είσαι απομίμηση. Υψηλό γλωσσικό αίσθημα τι να λέμε;
«Σε δεύτερο κτηριακό κτήριο». Ο ορισμός της ταυτοσημίας και της κοινοτοπίας ταυτοχρόνως.
«Ισχυρός σεισμός στο κράτος των Φιλιππινών» πετάει ο ρεπόρτερ. Και στην ομάδα «Μεταφραστές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, σχολιάζουν»:
«Δεν έχει να κάνει με το αν είναι παροξύτονο ή προπαροξύτονο. Στη γενική πληθυντικού των θηλυκών τονίζουμε στη λήγουσα αν η λέξη προέρχεται από την πρώτη κλίση της αρχαίας ελληνικής π.χ. θάλασσα θαλασσών, μάχη μαχών και στην παραλήγουσα αν προέρχεται από την τρίτη κλίση π.χ. πατρίδα πατρίς πατρίδων, ελπίδα ελπίς ελπίδων. Όσο για το Φιλιππίνες είναι μια λέξη που προέκυψε από το όνομα που έδωσαν οι Πορτογάλοι σε αυτή τη χώρα και δεν υπάγεται στα παραπάνω.»
(Να το μάθετε απέξω!)
«Εφεραν με ασφάλεια στον κόσμο τα δύο νεογνά, άρρεν, βάρους περίπου 1300 γραμμαρίων (έκαστο), πραγματοποιώντας καισαρική τομή.» Το άρρεν του άρρενος τα άρρενα. Λέμε τώρα. Πραγματοποιώντας καισαρική τομή είναι άστα να πάνε, αλλά τι να πω που άλλος λέει «πραγματοποίησε καταγγελία»; Νομίζετε πως έτσι εμπλουτίζεται ο λόγος; Με άκαμπτα ρήματα;
«Η μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε» δεν βγάζει νόημα. Φυσικά, διότι είναι η μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα ΟΠΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε. Τα έχουμε ξεχάσει όμως τα τοπικά επιρρήματα.
«Έθεσε ένα σεντόνι στην κεντρική πλατεία» το επόμενο καθαρευουσιάνικο.
«Να απομπλακούν από όλο αυτό» είπε το φυντάνι. Ναι πουλάκι μου, «εμπλέκονται» γλυκά όλοι οι αμόρφωτοι…
«Ό,τι έμαθα δεν ειπώνεται έτσι». Προφανώς δεν ειπώνεται, αφού λέγεται…
-Και τώρα θα σε πάω στον Κωσταντίνο Καβάφη, λέει η Ζέτα στον παίχτη. Τραγουδιστής; λέει αυτός; Ναι σαν τον Αργυρό απαντά η Ζέτα , τραγουδάνε μαζί. Δεν συλλαμβάνει την ειρωνεία της παρουσιάστριας. Αποκλείεται λέει ο παίχτης έχω πάει Αργυρό δεν υπήρχε τραγουδιστής Καβάφης, εκτός αν είναι κανένα δεύτερο όνομα ,η έλειπε εκείνο το βράδυ…..
Την καλημέρα μου και τη καληνύχτα μου μαζί…
‘Η υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα είναι ζήτημα που υπερβαίνει το πρόσωπο του εκάστοτε Έλληνα Πρωθυπουργού και τις κομματικές αντιπαραθέσεις. Είναι υπόθεση που αφορά την Ιστορία ενός εθνικού λαού. Και ηθικό ζήτημα που αφορά την ξεδιάντροπη κλοπή πολιτισμικού πλούτου από το φυσικό του χώρο. Απαιτούμε, λοιπόν, σεβασμό από όλους στους θεσμούς και στα δίκαιά μας» Αυτό το παιδί που το λένε Στέφανο και έκανε τη δήλωση, μπορεί να μας πει τι είναι ένας εθνικός λαός; Υπάρχουν και διεθνείς; Και πολυεθνείς; Πείτε μουουουου..
Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας: Το χάλκινο άγαλμα του Ηνιόχου που εκτίθεται στο Μαντείο των Δελφών. Ώστε λειτουργεί το μαντείο των Δελφών και δεν το ξέραμε; Τι μας κρύβουν;
