Πονάει η ψυχή σου, δακρύζουν τα μάτια σου, αν έχεις και ένα κατοικίδιο ή είχες κάποτε στη ζωή σου, ακούς ακόμα και το κλάμα και τα ουρλιαχτά του σκύλου να αντηχούν μέσα στα αυτιά σου, σχεδόν να σε κουφαίνουν. Ασυναίσθητα γυρνάω στον σκύλο μου και τον τραβάω στην αγκαλιά μου και αρχίζω να τον χαϊδολογάω. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα είχε πάθει αν δεν την είχαμε μαζέψει από το δρόμο. Που θα είχε καταλήξει και αν θα ζούσε ακόμα. Τώρα πια κάθεται και τρώει από τα χέρια του μωρού και του φέρνει την μπάλα της για να παίξουν.
Της Αλίκης Τσίκα
Ναι αυτά τα ζωντανά, αυτά που έχεις στην αγκαλιά σου, αυτά που παίζουν με τα παιδιά σου, αυτά που σε κοιτάζουν μέσα στα μάτια και ζητιανεύουν την τελευταία μπουκιά, που πολλές φορές κοιμούνται στο κρεβάτι σου, αυτά κάποιοι επιλέγουν να τα κακοποιήσουν και να τα σκοτώσουν με τον τρόπο που έγινε στην Αράχωβα.
Δεν με νοιαζει και ούτε θα κάτσω να μπω στον κόπο να σκεφτώ και να καταλάβω την ψυχολογία ή τις σκέψεις κάποιου που βασανίζει ένα ζώο κατά τέτοιο τρόπο. Κατά οποιονδήποτε τρόπο. Δεν τον συμπονώ και ούτε με ενδιαφέρει να τον δικαιολογήσω. Το μόνο που θέλω είναι να τιμωρηθεί. Να τιμωρηθεί παραδειγματικά και ηχηρά για να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά στο μέλλον τέτοια περιστατικά.
Γιατί δεν είναι μόνο αυτό το γεγονός στην Αράχωβα. Είναι και πολλά ακόμα που δεν μάθαμε και δε θα μάθουμε ποτέ. Είναι αυτά που κρύβονται μέσα στα αρρωστημένα μυαλά και δεν έχουν έρθει ακόμα στην επιφάνεια. Είναι αυτά που κάποιοι ονομάζουν «ξέσπασα τα νεύρα μου».
Οι μέρες και οι εποχές που ζούμε είναι σκληρές και σκληραίνουν περισσότερο μέρα με τη μέρα. Η λέξη κακοποίηση πλέον ακούγεται ολοένα και περισσότερο. Στην ουσία της πλέον ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Κακοποίηση παιδιών, γυναικών, ζώων. Κακοποίηση ψυχών. Κάθε μέρα και ένα νέο περιστατικό. Δεν ξέρω αν φταίει η κοινωνία ή τα πρότυπα ή το ότι δεν ξέρουμε που πάνε τα τέσσερα και που να ξεσπάσουμε πια την κενότητα που περιβάλλει τις ψυχές και τις ζωές πολλών, όμως αυτό που ξέρω είναι ότι η κακοποίηση έχει χτυπήσει κόκκινο.
Αντίστοιχα λοιπόν πρέπει να εξελιχθεί και η τιμωρία της. Κάθε μορφή βίας, όποιον και αν έχει παραλήπτη ήρθε η ώρα πλέον να τιμωρείται βαριά. Όσο βαριά πληγώνονται οι ψυχές και τα σώματα αυτών που κακοποιούνται. Δεν υπάρχει δικαιολογία, ούτε και ελαφρυντικά. Όσο προχωράμε θα φτάνουμε στο σημείο που θα φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο με τα παιδιά μας ή με τα σκυλιά μας. Δεν ξέρουμε που να κοιτάξουμε και από που θα μας έρθει.
Και ναι φταίνε όλοι. Όλοι όσοι ξέρουν και δεν μιλούν, όλοι όσοι ακούν και δεν αντιδρούν, όλοι όσοι γνωρίζουν και δεν παραδέχονται.
