Για πρώτη φορά μετά από μια χιλιετία, η Ευρώπη δεν διαδραματίζει πλέον κρίσιμο ρόλο στην προώθηση του δυτικού πολιτισμού ούτε στην παγκόσμια ιστορία γενικότερα. Λογικά θα έπρεπε. Περίπου 750 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δυστυχώς, είναι πλέον λογικό να ρωτήσει κανείς εάν η Ευρώπη θα μπορέσει ξανά να αποτελέσει την κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Η Ευρώπη εξακολουθεί να παραμένει ο πιο δημοφιλής τουριστικός προορισμός στον πλανήτη. Η ιερή αρχιτεκτονική, η τέχνη, οι υποδομές και η φυσική ομορφιά εξακολουθούν να υπενθυμίζουν σε εκατομμύρια επισκέπτες τον κάποτε πιο δυναμικό και μεγαλοπρεπή πολιτισμό του κόσμου. Ακόμη και τώρα, τα ευρωπαϊκά έθνη, εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξακολουθούν να παράγουν ένα συνδυασμένο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ύψους 24 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, δεύτερο μόνο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Παρόλα αυτά, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη έχει διαδραματίσει έναν ολοένα και πιο μειωμένο ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις, παρά την ένταξή της στη συμμαχία του ΝΑΤΟ και την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς, γιατί πραγματικά η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού και το κέντρο των γεωπολιτικών εξελίξεων για ολόκληρους αιώνες οδηγήθηκε σε τέτοιο μαρασμό.
Τα τραύματα του εικοστού αιώνα του, του Α ́ και Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, στα οποία έχασαν τη ζωή τους, περίπου 70 εκατομμύρια Ευρωπαίοι, οδήγησαν την Ευρώπη να αυτοκτονήσει σχεδόν συλλογικά. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μια σχετικά άοπλη Ευρώπη με μια επιθετική πυρηνική σοβιετική αυτοκρατορία στα σύνορα της, εξαρτιόταν από την προστασία της Αμερικής.
Και όταν τελείωσαν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Ψυχρός Πόλεμος και ξεθώριασαν οι μνήμες τους, η Ευρώπη δεν ανασυντάχθηκε και δεν ανέλαβε τον παραδοσιακό ρόλο της ως παγκόσμιος ηγέτης και φάρος του δυτικού πολιτισμού.
Το αντίθετο. Μια κουρασμένη Ευρώπη ανέθεσε την ασφάλειά της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επαναπροσδιόρισε τον εαυτό της ως ένα μεταμοντέρνο, ειρηνιστικό, σοσιαλιστικό ουτοπικό σχέδιο και πιο πρόσφατα βασίστηκε σε αναδιανεμητικά δικαιώματα, ανοιχτά σύνορα και ριζοσπαστικές πράσινες πολιτικές που αναπόφευκτα εξασφάλισαν την ευρωπαϊκή παρακμή.
Παρά το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει μεγάλες πηγές ανεκμετάλλευτης υδροηλεκτρικής και πυρηνικής ενέργειας , άνθρακα και φυσικού αερίου, η πράσινη παράνοιά της έχει σχεδόν κλείσει τη νέα παραγωγή πυρηνικών και ορυκτών καυσίμων και τα υπάρχοντα εργοστάσια. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κόστος της ευρωπαϊκής ενέργειας είναι απαγορευτικό τόσο για το κοινό όσο και για τη βιομηχανία.
Η πρόσφατη οικονομική ανάπτυξη ήταν ουσιαστικά μηδενική σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό δίχτυ από την κούνια μέχρι το θάνατο, οι υπερκυβερνητικοί κανονισμοί και οι περιορισμοί στην οικονομική δραστηριότητα είναι όλο και περισσότερο μη βιώσιμοι.
Λίγα ευρωπαϊκά έθνη δαπανούν έστω και μόνο το δύο τοις εκατό του ΑΕΠ τους για την άμυνα. Και το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο η Ευρώπη γενικά όσο και τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν μπορούν να υπερασπιστούν την ήπειρό τους χωρίς τη βοήθεια της Αμερικής. Ούτε μπορεί η Ευρώπη να προβάλει ισχύ πέρα από τις ακτές της για να προλάβει επικίνδυνες απειλές στον δικό της ορίζοντα ή στους συμμάχους της.
Η Ευρώπη συρρικνώνεται και γερνάει επίσης. Το συλλογικό ποσοστό γονιμότητας, είναι πολύ χαμηλότερο από το ποσοστό αντικατάστασης. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι στην Ευρώπη, την αρχαία πατρίδα του Χριστιανικού κόσμου, δεν εκφράζουν ούτε πίστη στον Θεό ούτε πίστη σε οργανωμένες θρησκείες.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι μετανάστες που γεννήθηκαν στο εξωτερικό αποτελούν το είκοσι τοις εκατό του πληθυσμού. Οι περισσότεροι από αυτούς έφθασαν φτωχοί, χωρίς εκπαίδευση, μαζικά, παράνομα, με ελάχιστη επιθυμία να ενσωματωθούν πλήρως, από εχθρικές χώρες και έχοντας πολιτικές και θρησκευτικές απόψεις εχθρικές προς την Ευρώπη.
Μπορεί ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος να είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση, αλλά ακόμα και η Αμερική παραπαίει, με 33 τρισεκατομμύρια δολάρια σε εθνικό χρέος. Μετά την υιοθέτηση διαφόρων χρεοκοπημένων ακαδημαϊκών κριτικών νομικών «θεωριών», οι μεγάλες αμερικανικές πόλεις είναι ανασφαλείς, ανθυγιεινές και αντιαισθητικές. Τα νότια σύνορα της Αμερικής είναι ορθάνοιχτα. Οκτώ εκατομμύρια παράνομοι αλλοδαποί έχουν εισρεύσει μόλις από τον Ιανουάριο του 2021, πολλοί από αυτούς εχθρικοί προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Αμερική διαιρείται όλο και περισσότερο πολιτικά, και φυλετικά. Έχει μυστηριωδώς αποφασίσει να μην αξιοποιήσει πλήρως τους τεράστιους φυσικούς πόρους της, ειδικά το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο και τις σπάνιες γαίες.
Σε αυτό το κενό, οι εχθροί της Δύσης βλέπουν μόνο ευκαιρίες.
Η Ρωσία εισέβαλε στην ευρωπαϊκή Ουκρανία. Η συνεχιζόμενη επιθετικότητά της εξακολουθεί να τρομοκρατεί τα έθνη της πρώτης γραμμής του ΝΑΤΟ.
Η Κίνα απειλεί περιοδικά να εισβάλει στην Ταϊβάν, καθώς εκφοβίζει τους γείτονές της, βομβαρδίζει πλοία και αεροπλάνα των ΗΠΑ και χειραγωγεί το νόμισμα, τις αγορές και το εμπόριο.
Το Ιράν έχει εξοπλίσει μέχρι τα δόντια αντιδυτικές τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Χεζμπολάχ και η Χαμάς. Από την Τεχεράνη μέχρι τη Δαμασκό και από τη Βηρυτό μέχρι την Παλαιστίνη απειλεί τόσο τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα όσο και το Ισραήλ. Καυχιέται ότι τα υποκατάστατά του μπορούν να καταστρέψουν το Ισραήλ και σύντομα θα έχει πυρηνικά με παγκόσμια εμβέλεια που θα μπορούν να πλήξουν τόσο την Αμερική όσο και την Ευρώπη.
Η Χαμάς επιτέθηκε στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, προφανώς με την υπόθεση ότι οι σημερινές γενιές Δυτικών στο Ισραήλ, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη δεν θα αντιδρούσαν πολύ έντονα στην προπολιτισμική βαρβαρότητά της, αν συνεπαγόταν έναν επακόλουθο βρώμικο πόλεμο. Και δυστυχώς, αυτό το βλέπουμε έντονα πλέον στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και στις αντιδράσεις των πολιτικών ελίτ.
Συμπερασματικά, ο κόσμος είναι ασφαλής, μόνο όταν μια ισχυρή Αμερική, μαζί με την Ευρώπη ως εταίρο της, ασφαλίσει τα σύνορά τους, προστατεύσει τους θαλάσσιους και εναέριους χώρους του κόσμου, υποστηρίξει συνταγματικά και φιλοδυτικά έθνη και αποτρέψει δολοφόνους τρομοκράτες.
Ίσως, καθώς τα σύννεφα του πολέμου μαζεύονται και οι εχθροί πολλαπλασιάζονται, η Ευρώπη ανακαλύψει εκ νέου την κληρονομιά της και αφυπνιστεί εκ νέου στον ιστορικό της ρόλο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλο και περισσότερο, η μοναχική Αμερική και ο κόσμος γενικότερα, έχουν ανάγκη την επιστροφή μιας λογικής και ισχυρής Ευρώπης, η οποία αφυπνίζεται από τον αυτοπροκαλούμενο λήθαργό της και διαδραματίζει τον παραδοσιακό ρόλο της στη διατήρηση του δυτικού πολιτισμού από τους πολλαπλασιαζόμενους εχθρούς του.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
