Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που η ΕΕ και οι αρμόδιοι Επίτροποί της – ου μην αλλά και μέρος των κυβερνήσεών των χωρών-μελών της και τμήμα του Τύπου της – ελάμβαναν ως δεδομένες τις καταγγελίες των διαφόρων ΜΚΟ εναντίον της Ελλάδας.
Της Σοφίας Βούλτεψη *
Η Ελλάδα βρισκόταν καθημερινά στο στόχαστρο όλων των πλευρών. Εκεί που μας κατηγορούσαν ότι δεν φυλάμε αρκετά τα σύνορά μας, άρχισαν να μας καταγγέλλουν πως… τα προστατεύουμε υπερβολικά, σε βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επιστολές σε αυστηρό ύφος πήγαιναν κι’ έρχονταν. Δημοσιεύματα αναφέρονταν σε ανύπαρκτα περιστατικά όπως αυτό της «Μικρής Μαρίας» που τάχα πέθανε από δάγκωμα σκορπιού σε νησίδα του Έβρου – αλλά μετά ανακάλυπταν πως εκεί δεν υπήρχαν δηλητηριώδεις σκορπιοί – και όπως αυτά του πνιγμού ανθρώπων σε ένα ποτάμι που εκείνη την περίοδο δεν είχε καν νερό! Και τελικά, αφού στην ουσία μας ζητούσαν να μετατρέψουμε τη χώρα μας σε ξέφραγο αμπέλι, μετά διαμαρτύρονταν για τις δευτερογενείς ροές που έφθαναν ως τις χώρες τους μέσω της Ελλάδας.
Τα θέματα της εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας, τα θέματα προστασίας των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, οι πιθανοί κίνδυνοι τρομοκρατικών χτυπημάτων μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, η ύποπτη δράση κάποιων ΜΚΟ, όλα είχαν υποχωρήσει μπροστά σε μια υπερπροβολή και ουσιαστικά κατάχρηση μιας δήθεν υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσω της υιοθέτησης όλων των fake news.
Φυσικά, η υποκρισία περίσσευε. Την ώρα που η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη παρέμενε όνειρο άπιαστο, την ώρα που ΜΚΟ από χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης συνέχιζαν να μεταφέρουν στις χώρες του νότου μετανάστες με πλοία που έφεραν τις δικές τους σημαίες, οι «καταγγέλλοντες» άρχισαν να κλείνουν τα δικά τους σύνορα, παρατείνοντας τους εσωτερικούς ελέγχους και καταργώντας τη Σένγκεν.
Πρακτικά, με την στάση τους, υποστήριζαν πως οι χώρες του νότου έπρεπε να κρατούν ανοιχτά τα σύνορά τους σε όποιον ήθελε να εισέλθει για να ζητήσει άσυλο – ακόμη και σε αυτούς που δεν το δικαιούνται, καθώς η κάθε αίτηση πρέπει να εξετάζεται εξατομικευμένα, γεγονός που προκαλεί τεράστιο διοικητικό βάρος σ’ αυτές τις χώρες – ενώ οι ίδιοι είχαν κάθε δικαίωμα να κρατούν κλειστά τα δικά τους σύνορα.
Είναι γνωστή η πρόσφατη διένεξη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, με την πρώτη να αποφασίζει να παρέχει οικονομική βοήθεια απευθείας στις ΜΚΟ που επιχειρούν στην Μεσόγειο και μεταφέρουν κόσμο στην Ιταλία.
Και αποτελεί αυτό την απόδειξη ότι είχε απόλυτα επικρατήσει η κυριαρχία των ΜΚΟ επί των κρατών, αλλά και απόδειξη της αδυναμίας αντίληψης των υπαρκτών κινδύνων.
Είναι πραγματικά λυπηρό που για να αφυπνιστεί η ΕΕ και πολλά κράτη-μέλη της, χρειάστηκε να ξεσπάσει ένας ακόμη πόλεμος, ίσως ο πιο άγριος, στη Μέση Ανατολή.
Αν και γνώριζαν και την κατάσταση στη Συρία, όπου ο πόλεμος μαίνεται από το 2011 και την εκ μέρους της Τουρκίας μεταφορά προσφύγων στη Βόρεια Συρία – με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να ανησυχούν και να αναζητούν τρόπους να περάσουν στην Ευρώπη – και η τρομοκρατική δράση της Χαμάς και άλλων τζιχαντιστικών οργανώσεων που έχουν επικρατήσει στην Αφρική και η ύπαρξη 110 εκ. εκτοπισμένων που επιχειρούν να εισέλθουν στη γηραιά ήπειρο.
Παρ’ όλα αυτά, παρά τους ορατούς δια γυμνού οφθαλμού κινδύνους, συνέχιζαν να εθελοτυφλούν πηγαίνοντας από σύνοδο σε σύνοδο και από συνεδρίαση σε συνεδρίαση χωρίς να συμφωνούν ούτε επί κοινού συστήματος ασύλου, ούτε επί κοινού συστήματος απελάσεων και επιστροφών.
Περιορίζονταν σε διακηρύξεις περί ανάγκης καταπολέμησης των εγκληματικών δικτύων των διακινητών – χωρίς ωστόσο ποτέ να λένε πώς ακριβώς θα συμβεί αυτό, αν και γνώριζαν πως αυτά από πολύ καιρό ανθούσαν στα τουρκικά παράλια.
Η Ευρώπη έχει εξελιχτεί στο βασίλειο του άχρονου χρόνου!
Το ξυπνητήρι χτύπησε μόνο όταν η Χαμάς διέπραξε τις γνωστές θηριωδίες στο Ισραήλ και ο πόλεμος μεταφέρθηκε με άλλα μέσα, τα τρομοκρατικά χτυπήματα, στην καρδιά της Ευρώπης.
Τότε και μόνο τότε η ΕΕ ενεργοποίησε τον μηχανισμό για την πολιτική αντιμετώπιση κρίσεων. Τότε και μόνο τότε από το έρκος των οδόντων τους η ανάγκη για ταχύτερη επιστροφή των μεταναστών και πως οι κανόνες για τις επιστροφές είναι πεπαλαιωμένοι και πως πρέπει όσοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για την ασφάλεια θα πρέπει «να επαναπροωθούνται δια της βίας».
Συγγνώμη, αλλά ποιοι «θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή» ώστε να επιτρέπεται η δια της βίας επαναπροώθησή τους;
Όταν μια βάρκα μπαίνει στα χωρικά ύδατα μιας χώρας πώς μπορεί το λιμενικό να γνωρίζει ότι κάποιοι από τους επιβαίνοντες «θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή»;
Όταν μας κατηγορούσαν για επαναπροωθήσεις (pushbacks) πώς γνώριζαν αν κάποιοι από τους επιβαίνοντες δεν συνιστούσαν απειλή;
Και γενικά, όταν κάποιοι έχουν αδιακρίτως μπει σε μια χώρα, πώς θα ξεχωριστούν αυτοί που «θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή»;
Δυστυχώς αυτό το μαθαίνουμε συνήθως μετά από κάθε αποτρόπαιη τρομοκρατική ενέργεια.
Με λίγα λόγια, ακόμη και τώρα η χωρίς λύσεις ασάφεια συνεχίζεται.
Και όσο η Ευρώπη δεν δίνει λύσεις αλλά συνεχίζει αυτοαναιρούμενη, η κουλτούρα διακίνησης θα εμπεδώνεται…
* Η Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
