Κάποτε στην Αίγυπτο υπήρχε ο Φαραώ, που κυβερνούσε με απόλυτη εξουσία με δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω σε όλους τους άλλους, δεν λογοδοτούσε σε κανέναν και όταν πέθαινε, θάβανε μαζί του στην πυραμίδα καμιά εκατοστή σκλάβους, παλλακίδες, συμβούλους, στρατιώτες και όλοι το θεωρούσαν αυτό φυσιολογικό.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Αλλά δεν τελείωνε η τραγωδία εκεί, διότι ο Φαραώ δεν ήταν πρόσωπο, ήταν ιδιότητα που αμέσως πήγαινε εφόρου ζωής στον επόμενο για να συνεχιστεί ο ίδιος κύκλος απαράλλαχτος…
Το ίδιο βιώνουμε στην Ελλάδα του τελευταίου αιώνα….
Οι 104 νεκροί στο Μάτι ήταν εκείνοι που θάφτηκαν στην Πυραμίδα του Φαραώ, αλλά ο Φαραώ είναι εδώ…
Οι 57 νεκροί της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών θάφτηκαν στην Πυραμίδα του Φαραώ, αλλά ο Φαραώ είναι εδώ.
Παλαιότερα, οι πνιγμένοι της Μάνδρας τα νεκρά παιδιά από τη Φαρκαδόνα και το Μακρυχώρι, οι νεκροί οπαδοί του ΠΑΟΚ στα Τέμπη, και πιο πρόσφατα ο Άλκης Καμπανός, οι νεκροί του Άδενδρου, και πολλοί ακόμα, θάφτηκαν στην ίδια Πυραμίδα, και ο Φαραώ είναι εδώ!
«Που τους θυμήθηκες όλους αυτούς μαζεμένους», μπορεί να αναρωτιέται κάποιος.
«Πως μπορείς να τους ξεχνάς», θα ήταν ή απάντησή μου.
Το πρόβλημα με όλες τις τραγωδίες, τις εθνικές «στραβές», τα θύματα, τα εξωφρενικά σκάνδαλα, είναι πως τα ξεχνάμε μόλις αντικατασταθούν από το επόμενο «ζουμερό» θέμα της επικαιρότητας.
Στον ανύποπτο χρόνο είναι όμως, που θα έπρεπε να τα επαναφέρουμε στην πρώτη γραμμή όλα αυτά τα κακώς κείμενα, επιμένοντας για τη ριζική θεραπευτική αντιμετώπιση της νοσηρής νοοτροπίας που εξασφαλίζει την επανάληψή τους!
Διότι όσο αυτή η θεραπεία μετατίθεται από γενιά σε γενιά, θα συνεχίσει αυτή η Πυραμίδα να καταπίνει ανθρώπινες ζωές άδικα, όσο δεν τολμάει κανείς να δείξει τον Φαραώ που χρειάζεται την πυραμίδα για να συνεχίζει να ορίζει τις ζωές όλων μας!
Ο Φαραώ έχει όνομα και λέγεται… “Συνταγματική Κατοχύρωση της Μονιμότητας στο Δημόσιο»!
Είναι ο Φαραώ από τον οποίο χτίστηκε η Πυραμίδα του πελατειακού συστήματος του ελληνικού κράτους, η οποία με τη σειρά της παράγει όλα τα φαινόμενα της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, των άχρηστων σε θέσεις κλειδιά, των κοπανατζήδων που θέλουν να κάνουν τριήμερο και αφήνουν άχρηστους στη βάρδια τους, των συνδικαλιστάδων που αρνούνται την αξιολόγηση ακόμα και των άχρηστων πολιτικών που βρίσκονται σε διαρκή συναλλαγή -και υπό την ομηρία- των συνδικαλιστάδων τους οποίους προστατεύουν και διαιωνίζουν.
Αλλά και των πολιτικών που βλέπουν τι πρέπει να κάνουν για να είναι η Ελλάδα σε δέκα χρόνια πολύ καλύτερη, αλλά δεν τολμούν…
Για να μην μακρυγορώ περισσότερο, όλη αυτή η πυραμίδα είναι γερά δεμένη με σκυρόδερμα πολιτικό. Ένα πολιτικό σύστημα που γαλουχήθηκε να βλέπει το Δημόσιο ως δεξαμενή ψήφων και διαπραγματευτική περικοκλάδα για περισσότερες ψήφους…
Αλλά έχει πλάτες και στον ιδιωτικό τομέα, που στην Ελλάδα είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτος και συνδαιτημόνας της μονιμότητας που έχει οδηγήσει στο πρόσφατο παρελθόν σε νόμους που επιτρέπουν η διαφθορά να γίνεται πλημμέλημμα. Για να μπορεί ένα μέρος από τον αφρό του ιδιωτικού τομέα να χορεύει ταγκό με τον Δημόσιο…
Στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο, δουλεύει καλά (συνήθως) ότι έχει υποστεί πραγματική ιδιωτικοποίηση.
Τα τελευταία χρόνια, επιχειρείται να μπουν σε μια ρουτίνα αποτελεσματικότητας -κυρίως μέσω του ψηφιακού μετασχηματισμού- και ορισμένοι τομείς του Δημοσίου. Αλλά μπροστά στον όγκο των παθογενειών της Δημόσιας Διοίκησης, αυτές οι προσπάθειες οδηγούν σε εξαιρέσεις.
Αλλού στον κόσμο, δουλεύει καλά και το Δημόσιο. Όπως στο Βέλγιο και σε άλλα κράτη, που μπορεί να περάσανε μεγάλα διαστήματα ακυβερνησίας, αλλά, αν και δεν είχαν κυβέρνηση, είχαν κράτος που δούλευε ρολόι.
Εκεί όμως, δεν υπάρχει Συνταγματική Κατοχύρωση της Μονιμότητας, αλλά Συνταγματική Κατοχύρωση της Εύρυθμης Λειτουργίας του Δημοσίου Τομέα. Με ένα πλέγμα νόμων που υποστηρίζει τη συνταγματική επιταγή, προστατεύοντας μεν τους Δημοσίους Υπαλλήλους από άδικες και πολιτικά υποκινούμενες διώξεις, αλλά προστατεύοντας και το Δημόσιο από κακούς κρατικούς λειτουργούς, που αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους λάθος.
Η τρέχουσα Βουλή, με μια ιδιαίτερα ισχυρή κυβέρνηση, είναι προτείνουσα Βουλή για Συνταγματική Αναθεώρηση.
Θα τολμήσει ο πανίσχυρος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να ανοίξει τη συζήτηση για την αλλαγή της Συνταγματικής Κατοχύρωσης της Μονιμότητας σε Συνταγματική Κατοχύρωση της Εύρυθμης Λειτουργίας του Δημοσίου (μαζί με το άρθρο 16 και τα λοιπά θέματα που χρήζουν αναθεώρησης);
Διότι αν όχι αυτός, εν τω μέσω της μεγάλης ισχύος του, τότε ποιος; Αν όχι τώρα, τότε πότε;
Η συγκυρία επιτρέπει στον ισχυρό πρωθυπουργό, να πάρει στα χέρια του την «καυτή πατάτα» της μονιμότητας.
Και είτε να ανοίξει το δρόμο για μια ιστορική συνεννόηση με το ΠΑΣΟΚ με το οποίο άλλωστε έχει ήδη χτίσει γέφυρες απορροφώντας τμήμα του πολιτικού του προσωπικού, είτε να εκθέσει, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αν επιμείνει στη συνταγματική και ιστορική στασιμότητα υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους.
Είναι ένα ερώτημα, όμως, που για να απαντηθεί πρέπει να τεθεί: Θα τολμήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης να συζητήσει μια τέτοια πρόταση, σηματοδοτώντας την πραγματική μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ σε πολιτικό οργανισμό που μπορεί να αφήσει πίσω του τις νοσηρές πτυχές του παρελθόντος του; Που μπορεί να ξεφύγει από την ομηρία που το παλιό ΠΑΣΟΚ πλέκει γύρω του με δύο σημαντικούς πόλους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη; Θα μπορέσει να δείξει ότι έχει την τόλμη να εξελιχθεί σε πόλο μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης αξιώσεων;
Το θεωρητικό αυτό δίλημμα, μπορεί να το μετατρέψει σε πραγματικό για το ΠΑΣΟΚ- εκ της θέσεώς του- θεσμικά, μόνο ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Για το τι θα τολμήσει η Αριστερά του Κασελάκη δεν ρωτάω. Για χρόνια δεν θα μπορεί να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο, είτε απαλλαχθεί από τον Κασελάκη, είτε τον αποδεχθεί ως ηγέτη, προσωρινό ή μόνιμο. Το γιατί όχι, είναι θέμα επόμενου άρθρου….
Όμως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν την ευκαιρία να κάνουν μια πραγματική τομή, που θα βοηθήσει την Ελλάδα «να γίνει κράτος» όπως το εννοεί ο μέσος πολίτης για την καθημερινότητά του.
Το ερώτημα είναι αν ο Μητσοτάκης θα έχει την τόλμη να την υπογράψει και αν ο Ανδρουλάκης θα έχει το θάρρος να την προσυπογράψει, ή την ατυχία να αποδείξει πως είναι μια από τα ίδια..
