Αν πάρουμε ένα χαρτί κι ένα μολύβι και ζωγραφίσουμε έναν κύκλο, θα έχουμε ένα ολοκληρωμένο σχήμα, με αρχή μέση και τέλος. Αν δοκιμάσουμε να τον αφήσουμε ανοιχτό θα το πει κάποιος μισοφέγγαρο ή ότι μπορεί στο άνοιγμα να εισχωρήσει άλλο σχέδιο και έτσι να μην έχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε από την αρχή. Η αναφορά στο παραπάνω παράδειγμα είναι για να κατανοήσουμε πόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι στη ζωή μας να κάνουμε κύκλους.
Της Μίκας Πανάγου *
Μια συχνή φράση είναι «αυτή η σχέση έκανε τον κύκλο της» ή «νιώθω στη δουλειά που είμαι να έχω κάνει τον κύκλο μου». Κάποιοι άνθρωποι είναι αρκετά συμβιβασμένοι και δουλεμένοι με το να έχουν μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος σε καταστάσεις που βιώνουν. Θεωρούν εμπειρία να μεγαλώνουν και να έχουν στο ενεργητικό τους διάφορους κύκλους. Δείχνει μια ισορροπία και σεβασμό στα όρια τους. Αναγνωρίζουν την ψυχική και σωματική τους κούραση.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ατόμων που έχουν μια δυσκολία να τραβήξουν την γραμμή και να χωρίσουν από μια σχέση ή ένα νεκρό γάμο ή μια δουλειά στην οποία δεν έχουν πλέον κάτι άλλο να δώσουν. Έρχονται αντιμέτωποι με την ρουτίνα, την ανασφάλεια τους, την αυτοπεποίθηση τους, τα όνειρα τους, τον φόβο του να ρισκάρουν. Κρατάνε το «μολύβι» και απλά περνάνε ξανά και ξανά πάνω από τον κύκλο, με αποτέλεσμα συχνά να καταλήγει το πρωτότυπο και καθαρό σχήμα σε μια “μουτζούρα”.
Γεννιόμαστε γεμάτοι φιλοδοξίες άλλων και στο ταξίδι της ζωής καλούμαστε να ξεκαθαρίσουμε τι είναι δικό μας και τι των άλλων, να αναγνωρίσουμε τι αγαπάμε και τι όχι, τι ικανότητες και τι δυσκολίες έχουμε.
Συμμετέχουμε σε κύκλους από πολύ μικροί. Ο πρώτος είναι αυτός του συναισθηματικού και σωματικού δεσμού με το φροντιστή μας, έπειτα σε αυτό του σχολικού πλαισίου αλλάζοντας βαθμίδες εκπαίδευσης και παράλληλα συμμετέχοντας σε παρέες που έρχονται και φεύγουν μέλη. Στην εφηβεία αποχαιρετάμε το παιδικό μας σώμα και καλωσορίζουμε το εφηβικό και μετέπειτα το ενήλικο. Καλωσορίζουμε και αποχαιρετάμε δασκάλους, καθηγητές, φλερτ, φίλους. Ξαφνικά πρέπει να συμφιλιωθούμε και με την απώλεια που πάει αγκαζέ με το κλείσιμο του κύκλου.
Άλλοι καλύτερα εκπαιδευμένοι και βοηθούμενοι από την προσωπικότητα τους και άλλοι ζορισμένοι, συχνά αρνούμενοι να μεταβούν στον επόμενο κύκλο. Δεν ξέρω αν μπορώ! τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω;! Μα εγώ ήθελα να είμαι μαζί του για πάντα! Δεν μπορώ να με φανταστώ σε άλλη δουλειά! Ξέρει κανείς όταν ξεκινάει ένα ταξίδι αν θα έχει καθυστέρηση; αν θα έχει καλό καιρό; αν θα περάσει ωραία; Η ολοκλήρωσή μας έχει χαρές, λύπες, δυσκολίες, εμπειρίες, απώλειες, αποτυχίες, επιτυχίες, κυρίως όμως έχει ζωή με μικρούς και μεγάλους κύκλους. Όταν κάτι μας φταίει, μας στεναχωρεί, μας αγχώνει, μπορούμε να το αποχαιρετήσουμε κρατώντας μέσα μας όσα κερδίσαμε και χάσαμε και να πάμε παρακάτω σε αλλά νέα και ωραία.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία
