Την ώρα που το διεθνές κατεστημένο προωθεί ένα αμφισβητούμενο από μια ρεαλιστική επιστημονική ανάλυση παροξυσμό, όσο αφορά την κλιματική αλλαγή, ένα άλλο είδος κλιματικής αλλαγής, πολύ πιο επικίνδυνης από την πολυδιαφημιζόμενη, βρίσκεται σε εξέλιξη. Το παγκόσμιο πολιτικό κλίμα θερμαίνεται και η αυξανόμενη γεωπολιτική θερμοκρασία είναι πιθανό να χτυπήσει “κόκκινο” πολύ πιο σύντομα από την άλλη, προκαλώντας περισσότερο όλεθρο από οτιδήποτε ανησυχεί τους θιασώτες της πράσινης τρέλας. Η άρνηση της υπερθέρμανσης του γεωπολιτικού κλίματος είναι ένας πολύ πιο άμεσος κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια και την παγκόσμια ειρήνη, από το λιώσιμο των πάγων στη Γροιλανδία.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Το πρόβλημα ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα στην Αμερική, με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο, να είναι ο μεγάλος αρνητής της γεωπολιτικής. Αρνούμενος να δει με ρεαλισμό τις εξελίξεις, προχωρούσε σε κινήσεις κατευνασμού, και ζητούσε συγγνώμη, την ώρα που ένας άξονας αντιαμερικανικών – αντιδυτικών, ρεβιζιονιστικών δυνάμεων αποτελούμενος από την Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν και τους δορυφόρους τους, ενέτειναν την αντίστασή τους και άρχισαν να συντονίζουν τις πολιτικές τους.
Η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και επανήλθε στη Μέση Ανατολή, η Κίνα ξεκίνησε τη μεγαλύτερη στρατιωτική αναβάθμιση στην ιστορία του κόσμου και το Ιράν δημιούργησε μια περιφερειακή αυτοκρατορία, ενώ η Ουάσιγκτον απλά ονειρευόταν.
Η κυβέρνηση Μπαίντεν, ανέλαβε καθήκοντα γνωρίζοντας ότι το γεωπολιτικό σκηνικό γινόταν όλο και πιο καυτό, αλλά το απέδιδε σε λάθος της προεδρίας Τραμπ και στην προσέγγιση, America First, στην εξωτερική πολιτική.
Η ελιτίστικη λογική της ομάδας Μπάιντεν, ήταν τοποθετήστε τους έξυπνους ανθρώπους πίσω στην εξουσία, αποκαταστήστε κάποια απόχρωση και διπλωματική φινέτσα στο σύστημα, αποκαταστήστε τη διατλαντική σχέση και όλα θα πάνε καλά.
Το δόγμα της σαλονάτης ομάδας εξωτερικής πολιτικής του Μπάιντεν, ήταν απλό. Ησυχάζουμε τη Ρωσία, επιτυγχάνοντας συνεννόηση με τον Πούτιν, αντιμετωπίζουμε την απειλή του Ιράν, επαναφέροντας την Τεχεράνη στην πυρηνική συμφωνία και, στη συνέχεια, σταθερά αλλά προσεκτικά ψαλιδίζουμε τα φτερά της Κίνας, καλώντας παράλληλα το Πεκίνο να συνεργαστεί σε καυτά, κατά εμάς, ζητήματα, όπως η παγκόσμια διακυβέρνηση και η κλιματική αλλαγή. Τρείς λαλούν και δυο χορεύουν.
Μια κομψή, με άρωμα Ομπάμα στρατηγική, γεμάτη λεπτότητα και φινέτσα. Είχε, ωστόσο, ένα τεράστιο ελάττωμα. Για να λειτουργήσει, έπρεπε οι αντίπαλοι της Αμερικής να συνεργαστούν.
Έλα όμως που δεν συνεργάστηκαν. Ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία και διπλασίασε τις προσπάθειές της Μόσχας, να οικοδομήσει μια σφαίρα επιρροής στην Αφρική. Το Ιράν έφτυσε την προσφορά της Ουάσιγκτον, για επανεκκίνηση της πυρηνικής συμφωνίας και ενέτεινε την προσπάθειά του προς την περιφερειακή ηγεμονία και τα πυρηνικά όπλα. Η Κίνα απάντησε στην αμερικανική πίεση εμβαθύνοντας τους δεσμούς της με τη Ρωσία και το Ιράν, ενώ ενέτεινε την πίεση στην Ταϊβάν.
Και φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2023, να επικρατεί το γεωπολιτικό ισοδύναμο ενός καύσωνα ρεκόρ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία κλιμακώθηκε καθώς η Ρωσία ενέτεινε τις πυραυλικές επιθέσεις της και αποσύρθηκε από τη συμφωνία μεταφοράς σιτηρών που περιόρισε το κόστος του πολέμου στις φτωχές χώρες της Μέσης Ανατολής και πέραν αυτής. Οι απειλές του Ιράν για τη ναυτιλία πετρελαίου του Κόλπου είναι τόσο σοβαρές που η Ουάσιγκτον, αναγκάστηκε να εκπονήσει σχέδιο ανάπτυξης Πεζοναυτών, για την προστασία των πετρελαιοφόρων. Η Ρωσία εμβαθύνει τους οικονομικούς δεσμούς της με τη Βόρεια Κορέα και συμμετέχει σε κοινές με την Κίνα στρατιωτικές ασκήσεις, γύρω από την Ιαπωνία και την Αλάσκα. Και στο Σαχέλ, η ανατροπή του φιλοδυτικού προέδρου του Νίγηρα από μια προφανώς φιλορωσική χούντα, οδήγησε την κυβέρνηση Μπάιντεν να υποχωρήσει σε στρατιωτικές κινήσεις από γειτονικά έθνη, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένοπλη σύγκρουση, θέτοντας αμερικανικά στρατεύματα σε κίνδυνο.
Το τεράστιο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η σαλονάτη ομάδα εξωτερικής πολιτικής του κ. Μπάιντεν, είναι ότι οι αντίπαλοί της Δύσης, πιστεύουν ότι η στρατηγική τους να ανεβάσουν τη θερμοκρασία λειτουργεί. Με τις εκλογές του 2024 να πλησιάζουν και τον απομονωτισμό να αυξάνεται και στα δύο πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αντίπαλοι της Δύσης, σε όλο τον κόσμο ελπίζουν ότι η δέσμευση της Αμερικής στην τρέχουσα παγκόσμια τάξη θα καταρρεύσει, καθώς βρίσκεται υπό αυξανόμενη πίεση.
Αν και κάπως αργά, οι φωστήρες του Μπάιντεν στην Ουάσιγκτον, έχουν αρχίσει να παίρνουν κάποια έξυπνα μέτρα, καθώς σταδιακά αντιλήφθηκαν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τρέχουν να πάρουν πίσω, την ανόητη πολιτική της αποξένωσης από τη Σαουδική Αραβία και αρχίζουν να επανεξετάζουν τη στάση της Αμερικής, στη Μέση Ανατολή. Αγκαλιάζουν τον Ινδό πρωθυπουργό, Μόντι, και εμπλέκονται στο Σαχέλ.
Παρόλα αυτά συνεχίζουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά και να τροφοδοτούν, την χωρίς λογική σύγκρουση της Ουκρανίας. Και δυστυχώς, φαίνεται να έχουν ξεκινήσει μια πορεία κατευνασμού της Τουρκίας του Ερντογάν, πιέζοντας την Ελλάδα και την Κύπρο, να αποτελέσουν την Ιφιγένεια σε αυτό τον ανόητο και εγκληματικό συμβιβασμό.
Επίσης, συνεχίζει να υφίσταται, ένα ζωτικό πρόβλημα. Ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν, έστω και κάπως αργά αρχίζει να ξυπνά από το λήθαργο και να απομακρύνεται από τον κόσμο επιστημονικής φαντασίας στον οποίο ζούσε, οι κοινωνίες στην Αμερική και στο σύνολο του δυτικού κόσμου, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ζούμε στον κόσμο της Μπάρμπι και όχι του Οπενχάϊμερ.
Είναι καιρός συνολικά οι πολιτικές ηγεσίες, αρχής γενομένης από την Ουάσιγκτον, αλλά συνολικά στη Δύσης, να αρχίσουν να προειδοποιούν τις κοινωνίες και τους πολίτες, για τους πολύ πραγματικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουμε σε όλο τον κόσμο.
Μια ενωμένη και άγρυπνη Δύση υπό την ηγεσία μιας Αμερικής που θα έχει επανακάμψει στο ρεαλισμό, μπορεί ακόμα να αποτρέψει τον εξαιρετικά επικίνδυνο αντίπαλο άξονα, από το να εξελίξουν την πρόκλησή τους σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Νέοι πόλεμοι που θα επισκίαζαν τη σύγκρουση στην Ουκρανία, με άμεση εμπλοκή της Αμερικής, ενέχουν το σοβαρό κίνδυνο, να βυθίσουν ολόκληρο τον πλανήτη στην πιο καταστροφική σύγκρουση που διεξήχθη ποτέ. Και δεν αποτελούν απλά ένα σενάριο, αλλά ένα ενδεχόμενο που δεν είναι διόλου αναπόφευκτο.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για την Αμερική και τη Δύση είναι γεωπολιτική, όχι μετεωρολογική. Η πιο σημαντική δουλειά του Αμερικανού Προέδρου, είναι να προετοιμάσει τον αμερικανικό λαό και κατ΄επέκταση τους λαούς του δυτικού κόσμου, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν την ταχέως εντεινόμενη παγκόσμια κρίση.
Βέβαια αυτό απαιτεί έναν χαρισματικό και πάνω από όλα δυναμικό και ψυχρά ρεαλιστή Αμερικανό πρόεδρο, που πρέπει να κινηθεί γρήγορα.
Η παγκόσμια θερμοκρασία συνεχίζει να αυξάνεται. Και δυστυχώς η Αμερική βρίσκεται στα χέρια ενός εικονικού προέδρου και με ένα πολιτικό σύστημα που διέρχεται βαθιά κρίση.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
