Αύριο Δευτέρα κλείνουν 49 χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας στην πατρίδα μας, μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και για μια ακόμη φορά στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, θα λάβει χώρα η καθιερωμένη δεξίωση με αφορμή της επέτειο, όπου θα παραβρεθεί όλη η πολιτική ηγεσία, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, πολιτικοί, δικαστικοί, διπλωμάτες, και πρόσωπα τα οποία η Προεδρία, κρίνει ότι αξίζει να συμμετέχουν. Όπως έλεγε και ο μεγάλος ηθοποιός, Ντίνος Ηλιόπουλος, στη γνωστή κινηματογραφική ταινία, “δεν ξέρω εάν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.”
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Ειλικρινά, ξεκινώντας από την Προεδρία της Δημοκρατίας, την πολιτική ηγεσία, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, το Δικαστικό Σώμα, τους πολιτικούς, το διπλωματικό σώμα και τις προσωπικότητες, που θα περάσουν το βράδυ ξεκινώντας από τις απαστράπτουσες φωτογραφίες στα σκαλιά του κήπου του Προεδρικού Μεγάρου, τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, και τα σχόλια στον τύπο, αναφορικά με τι φόραγε η τάδε κυρία, εάν χαμογελούσε ο πρωθυπουργός, μιλώντας με κάποιον από τους αρχηγούς των κομμάτων και όλα αυτά τα νόστιμα, είναι εξαιρετικά αμφίβολο, πέρα από τις βαρύγδουπες, στάνταρ πλέον, δηλώσεις περί δημοκρατίας και αγώνων, εάν η πλειοψηφία των συμμετεχόντων, προβληματίζονται, όπως αρμόζει από την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, εσωτερικά και διεθνώς, αναφορικά με τι πραγματικά γιορτάζουμε. Γιατί σηκώνει πραγματικά μεγάλη συζήτηση, το κατά πόσο αυτό που σήμερα γιορτάζουμε, είναι αυτό για το οποίο, βασανίστηκαν σκληρά, εξορίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους, χιλιάδες αγωνιστές, για να μπορούν σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά κάποιοι να φωτογραφίζονται στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου.
Σε κάθε θέμα που αντιμετωπίζει στη διάρκεια της ζωής του ένας άνθρωπος, ως ενεργός πολίτης, σε μια στοιχειωδώς λειτουργική δημοκρατία, για να το αντιμετωπίσει και ειδικά όταν μιλάμε για κρίσιμες περιόδους, θα πρέπει πρώτα από όλα να γνωρίζει την ιστορία, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας του, αλλά κυρίως τους αγώνες και τα κείμενα πάνω στα οποία έχει οικοδομηθεί αυτό που περισπούδαστα σήμερα, αποκαλούμε Ελληνική Δημοκρατία. Και είναι να διερωτάται κανείς. Πόσοι από τους συμμετέχοντες στην αυριανή δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, έχουν ουσιαστική γνώση όλων αυτών.
Καλές οι συνεντεύξεις και οι δηλώσεις, ενόψει της επετείου, και σίγουρα σοβαρά θέματα η κλιματική αλλαγή και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+.
Αύριο όμως, την ώρα που οι συμμετέχοντες στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, θα απολαμβάνουν τα εδέσματα και τα εξαίσια ποτά, μεγάλο μέρος της χώρας έχει γίνει παρανάλωμα του πυρός, η πρωτεύουσα και η γύρω περιοχή, η Αθήνα, τόπος γέννησης της Δημοκρατίας, λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού, έχει πλέον μετατραπεί, το ψελλίζουν πλέον έγκυροι επιστήμονες και μελέτες, ακατάλληλη για υγιείς συνθήκες διαβίωσης, η εγκληματική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, για 49 χρόνια όσα και η αυριανή επέτειος για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, συνεχίζεται, χωρίς κανείς, με εξαίρεση τον αμερικανό γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ και την ομογένεια να λέει κάτι ουσιαστικό, κλείνουν 100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης ( 24.7.1923 – 24.7.2023 ), και είναι αμφίβολο εάν η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων το γνωρίζουν ή έχουν αντιληφθεί την πρόθεση του κ. Ερντογάν να τη διαλύσει, αμφισβητώντας ευθέως την εθνική κυριαρχία της πατρίδας.
Στο τελευταίο άρθρο του στο Bloomberg, ο διακεκριμένος ιστορικός, Νήλ Φέργκιουσον, πραγματεύεται το δίλλημα μεταξύ φιλελεύθερης και μη-φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η διαπίστωσή του, πέρα από το γεγονός ότι επισημαίνει την ύπαρξη μη-φιλελεύθερων “δημοκρατιών”, χρησιμοποιώντας, ποιόν άλλον, την Τουρκία ως παράδειγμα, είναι ότι είναι βιαστικό και ανώριμο να πανηγυρίζει κανείς για την επέλαση της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η σημερινή Ελληνική Δημοκρατία, βρίσκεται στην κορυφή των φιλελεύθερων δημοκρατιών, αλλά όπως προκύπτει και από τα συμπεράσματα του Φέργκιουσον και άλλων έγκυρων αναλυτών, το ερώτημα αναφορικά με το πόσο πρέπει να πανηγυρίζουμε και να γιορτάζουμε για το επίπεδο και την ποιότητα της, σηκώνει μεγάλη συζήτηση και προβληματισμό.
Όταν μια φιλελεύθερη δημοκρατία, βολοδέρνει και έχει απωλέσει την επαφή με τους πυλώνες της που είναι η εθνική συνείδηση, η γνώση της ιστορίας της, η ένδειξη του απαιτούμενου σεβασμού και η αναγνώριση στα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του έθνους, ο πατριωτισμός, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, και δημιουργούνται οι συνθήκες επιβίωσης και ισχυροποίησης μη-φιλελεύθερων “δημοκρατιών”, βλέπε Τουρκία.
Καταλήγοντας, τι πραγματικά θα γιορτάσουν αύριο οι παρευρισκόμενοι στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου; Μήπως αντί για πανηγύρια, φωτογραφίες και βαρύγδουπες δηλώσεις, να καθίσουν να προβληματιστούν, για να μπορέσουν πάλι οι Έλληνες πολίτες και ειδικά οι νέες γενιές, να αποκτήσουν επαφή με την πατρίδα τους, το έθνος τους, την ιστορία τους και τελικά να γίνουν πραγματικά ενεργοί πολίτες μιας πραγματικά φιλελεύθερης – ουσιαστικής δημοκρατίας ή μήπως αυτό δεν βολεύει;
Ας αποφασίσουν να στρωθούν στη δουλειά για να διαμορφώσουν μια πολυεπίπεδη εθνική στρατηγική για την ανάταση της Ελληνικής Δημοκρατίας και ας αφήσουν κατά μέρος τις δεξιώσεις και τα πανηγύρια. Διότι μόνο έτσι θα αποφύγουν αυτά που με περίσσια σπουδή στηλιτεύουν, όπως την είσοδο στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μορφωμάτων όπως το χριστιανόμετρο της Νίκης και οι καπηλευόμενοι τις εθνικές αξίες και παραδόσεις, Σπαρτιάτες.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
