Δεν θέλω να σας κακοκαρδίσω, αλλά η Ποίηση δεν είναι καταφύγιο για πάσα νόσο και πάσα ανοησία. Το ότι ο τέως (πλέον) ηγέτης επιστράτευσε Ρίτσο και Χικμέτ για να αποχαιρετήσει το ποίμνιό του (λατρεμένα μου προβατάκια) δεν σημαίνει πως έπρεπε και καλά να του ανταποδώσετε όσοι τον αγαπήσατε γεμίζοντας το διαδίκτυο με ποίηση. Με μεγάλη ποίηση, όπως αυτή που μας στηρίζει διαχρονικά, σε μια πατρίδα που αγαπά τους ποιητές. Και δεν τους σπαταλά. Η δουλειά μπορούσε να γίνει και με στιχάκια- λαϊκά, προσωπικά, οτιδήποτε τέλος πάντων είναι δυνατόν να αποδώσει μια κάποια λαϊκή θλίψη, όσων, τέλος πάντων την ένιωσαν…
«Ο ποιητής είναι ο απαρηγόρητος παρηγορητής του Κόσμου» έλεγε ο Δάσκαλός μου, ο Γιάννης Ρίτσος. Ετσι λοιπόν, η ποίηση γίνεται ακόμα πιο σημαντική, όπως και ακόμα πιο εύθραυστη. Κάθε φορά που την περιφέρουμε ανά τας ρύμας και τας οδούς κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, κάθε φορά που την μικραίνουμε, την ακρωτηριάζουμε, την χρησιμοποιούμε για κάτι δεύτερου μεγέθους και αξίας, την πληγώνουμε. Την εκτρέπουμε από τον αληθινό της προορισμό και την αλήθεια της ύπαρξής της.
«Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω» γράφει ο μέγας Ελύτης στο «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου». Ούτε μια λέξη περιττή. Ούτε μια λέξη θηρεμένη από πομφόλυγες. Ούτε ένα επίθετο, υπερβολικό ή μη. Πού πάει επομένως ο κάθε Καραμήτρος (του γνωστού ανεκδότου) και κυλάει τους στίχους που είναι παρακάτω στους χωματόδρομους για να μιλήσει για μια αναχώρηση- αποχώρηση;
«Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα
Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα»
τελειώνει η «Πρωτομαγιά», από το «Ημερολόγιο» πάντοτε. Ο στίχος αυτός για τον Αλέξη Τσίπρα; Ε, σταθείτε λίγο καημένοι! Οσο μεγάλη γνώμη και αγάπη και αν έχει κανείς γι’ αυτόν, το να τον ντύσει με έναν τέτοιο στίχο του Ελύτη, όπως ο δεύτερος, είναι άτοπο.
Δεν θα παρατάξω το ότι έξι στους δέκα Ελληνες ήθελαν να φύγει ανάμεσα στις εκλογές- και ίσως τώρα, μετά τη δεύτερη ήττα, και περισσότεροι. Δεν θα πω για τα ποσοστά απίστευτης φθοράς με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε εν τέλει την αλαζονεία του. Θα αντιτάξω, στεντορεία τη φωνή όμως, πως η προσωπολατρία επιχωριάζει στην «αριστερά». Και δεν της ταιριάζει. Θα έπρεπε να την είχε αποβάλει δεκαετίες τώρα. Φοβάμαι ωστόσο πως ούτε αυτό το χούι θα το κόψει ούτε και τη συνήθεια για λυρικές φιοριτούρες με γενναίες δόσεις μελό.
Μια και ο Ελύτης κακόπαθε όλες αυτές τις μέρες από την παραίτηση Τσίπρα και μετά, ας βάλουμε ένα ακόμα απόσπασμα από το «Ημερολόγιο» για να θαυμάσουμε την υπέροχη ψυχή του ποιητή. Και ύστερα ας λησμονήσουμε το αχαρακτήριστο ανακάτεμα ανθρώπων και στίχων:
«Καθαρή διάφανη μέρα. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορ-
φή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμέ-
να, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο.
Σου ‘ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την
ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη
θέση στον τάφο που σου ανήκει.»
Αντε μετά από όλα αυτά να γράψεις για λεκτικά ατοπήματα της εβδομάδας, όταν κανένα δεν είναι μεγαλύτερο του πολιτικού ατοπήματος που μόλις αναλύσαμε.
Τέλος πάντων. «Η αντιμετώπιση της ακρίβειας με ευχολόγια δεν αντιμετωπίζεται» είπε μια πολιτικός σε πάνελ. Η αντιμετώπιση δεν αντιμετωπίζεται είναι ένα πλούσιο λεκτικό σχήμα για όσους δεν το ξέρετε. Ε, τι, μόνο ο (τέως) αρχηγός να κάνει λάθη; Οι διάδοχοι; Οι επίγονοι;
Και τι να πω για το «δικαίωμα που έπρεπε να εξασκήσω»; Το ασκήσω σκέτο δεν της έκανε. Θέλει και την πρόθεση μαζί. Αλλά συγχωρείται, διότι, όπως είπε, όταν είδε το (σύρριζα στην κατρακύλα) αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ «ένιωσε αναστεναγμό» («Αναστενάζω, βγαίνει φωτιάαααα»).
«Να γίνει η ορκωμοσία του ως υπουργός» πετάει ο άλλος. Ως υπουργού, μάνα μου. Αυτή τη γενική, είπαμε, να τη μάθουμε κάποτε. Πες εκεί «να ορκιστεί υπουργός» να τελειώνουμε χωρίς δράματα!
«Οι δράστες είχαν σφάξει το πτώμα» σού λέει ο συνάδελφος με τα μάτια «να» από την τρομάρα. Κακό που πάθαμμε (sic). Τώρα εκτός από τους ζωντανούς σφάζουν και πεθαμένους. Μόνο μη σηκωθεί ο Κωνσταντής από τον τάφο να φέρει την νεκρή Αρετούλα στη μάνα της, κατά την παραλογή «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» γιατί τότε θα τρομάξουμε αληθινά.
«Ασχολούμενος με το μπόντι- μπίλντερ» λέει η κοπελίτσα από πάνελ εκπομπής. Ευτυχώς, τη διόρθωσαν στον αέρα: μπόντι μπίλντινγκ (αυτά τα ξέρετε, και τα διορθώνετε. Αν είναι τίποτα σοβαρό, αγρόν αγοράζετε).
-Ποίημα του Τάσου; Ερωτά η παρουσιάστρια σε παιχνίδι γνώσεων.
-Καββαδία απαντά ο παίκτης.
Νέος ποιητής ενεφανίσθη στην Ελλάδα. Τάσος Καββαδίας. Εκείνο τον Λειβαδίτη, να δείτε πώς τον έλεγαν; Α, ναι, Νίκο! (Τάσος Λειβαδίτης και Νίκος Καββαδίας. Να είμαστε σοβαροί).
«Βασίλισσα της ανακύκλωσης»: Η πριγκίπισσα Άννα με το ίδιο φόρεμα 45 χρόνια μετά. Είναι ανακύκλωση να φοράς τα ίδια ρούχα; Τότε το να ρίχνεις σε ειδικά κουτιά μπουκάλια χαρτιά και τέτοια τι είναι; Να υποθέσω πως ο συντάκτης φορά τα ρούχα του μία σαιζόν κι αυτό με το ζόρι;
Λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας: Ρωτά η παρουσιάστρια, σε ποιο έπος έχουμε την πρώτη ερωτική περιγραφή: στην Ιλιάδα, στη Μαχαμπχαράτα ή στην Αινειάδα; (δεν χαζογελάμε καλή μου με τίτλους αρχαίων κειμένων, άγνοια και αδιαφορία δείχνει αυτό. Η Μαχαμπχαράτα, που ούτε ως τίτλο την ήξερες, είναι από τα σπουδαιότερα έργα. Τες παν). Ο παίκτης απαντά σωστά τη Μαχαμπχαράτα, και αμέσως μετά τα κάνει θάλασσα: «Η Ιλιάδα και η Αινειάδα είναι δύο έπη ομηρικά» παρατηρεί.
Βρε τον άτιμο τον Βιργίλιο, να κλέψει από τον Ομηρο το έπος του και να το μοστράρει σαν δικό του! Θέλετε κι άλλο για να πειστείτε πως όλα οι ποιητές τα τραβάνε;
(Ο τίτλος είναι, βέβαια, από το Αξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη)
