Τις πρώτες ώρες της μοναδικής σωστής επέμβασης των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ, όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε εισβάλει στο Κουβέιτ, ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος, Τζορτζ Χέρμπερτ Γουόκερ Μπους, αποβιβαζόμενος στον κήπο του Λευκού Οίκου, από το προεδρικό ελικόπτερο, Marine One, δέχθηκε καταιγισμό ερωτήσεων από τους δημοσιογράφους για την επιχείρηση, και χωρίς να σταματήσει γύρισε και τους είπε, “watch and learn” (κοιτάξτε να μαθαίνετε). Το ίδιο θα μπορούσε να πει τα τελευταία εικοσιτετράωρα και μεγάλος νικητής των προεδρικών εκλογών στην Τουρκία, Ταγίπ Ερντογάν, απευθυνόμενος στην ασθμαίνουσα να διαβάσει τις προθέσεις του και τις επόμενες κινήσεις του, λαβωμένη και χαμένη στην ασάφεια Δύση.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Από εκεί που το σύνολο των ελίτ και των πολιτικών ηγεσιών του δυτικού κόσμου, συνοδευόμενο, από τα παπαγαλάκια του στα απαξιωμένα και στερούμενα, πλέον, κάθε αξιοπιστίας, συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, είχε προσέλθει και είχε καταθέσει στεφάνια στην κηδεία του Ερντογάν, όχι μόνο προσπαθεί να διαβάσει τις επόμενες κινήσεις του, αλλά συνεχίζει τη βλακώδη και επικίνδυνη στρατηγική προσπάθειας να τον στριμώξει, προβλέποντας καταστροφές, λιμούς και καταποντισμούς, κυρίως λόγω των οικονομικών προβλημάτων της Τουρκίας, που είναι γεγονός, ότι αποτελούν κατά ένα μεγάλο πρόβλημα δημιούργημα του Ερντογάν. Βλέπουν, αλλά δεν μαθαίνουν.
Εάν έχει αποδείξει κάτι στα πάνω από είκοσι χρόνια που κυβερνά την Τουρκία, ο δαιμόνιος Ερντογάν, είναι ότι ξέρει ποια είναι η κατάλληλη στιγμή, να κάνει τη μεγάλη στροφή, έχοντας βέβαια αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη.
Εκείνο που πραγματικά είναι άξιο απορίας, αλλά δυστυχώς επιβεβαιώνει το πόσο μεγάλη είναι η άγνοια ιστορικής γνώσης και εμπειρίας, στο πολιτικό προσωπικό του δυτικού κόσμου, είναι το γεγονός ότι πριν τις εκλογές, αλλά και μετά τη εντυπωσιακή επανεκλογή του, όλοι αυτοί που προέβλεπαν και επιθυμούσαν τον πολιτικό ενταφιασμό του, με την τακτική που ακολούθησαν και ακολουθούν, τον έχουν αναγάγει ως έναν από τους καθοριστικούς για τις εξελίξεις στο διεθνές σύστημα ηγέτη.
Πριν τις εκλογές, το μότο ήταν τελείωσε ο Ερντογάν – η Τουρκία στη μετά Ερντογάν εποχή. Μετά τη σφαλιάρα που έφαγαν, το μότο είναι τι θα κάνει ο Ερντογάν με αρκετή δόση κακεντρέχειας και κρυφή ελπίδα ότι θα αποτύχει. Συμπέρασμα: Ερντογάν παντού, την ώρα που στην Αμερική, ένας πρόεδρος σε παραζάλη και ένα πολιτικό σύστημα σε βαθιά κρίση, τρέχουν στο παρά πέντε να προλάβουν καταστροφική στάση πληρωμών και στην υπό στρατηγική ανυπαρξία Ευρώπη, η οικονομική ατμομηχανή, βλέπε Γερμανία, βρίσκεται ουσιαστικά σε ύφεση με σοβαρά πλέον συστημικά προβλήματα, στη Γαλλία, ένας αποδυναμωμένος πρόεδρος, κάνει tweet, τα οποία οι ανά την υφήλιο νοσταλγοί του νέου Ομπάμα, προσπαθούν διυλίζοντας τον κώνωπα να αποκρυπτογραφήσουν, στην Ισπανία ένας βαλλόμενος πρωθυπουργός ανακοινώνει πρόωρες εκλογές, και στις Βρυξέλλες να το πω επιεικώς, παίζουν μπιρίμπα, αποτυγχάνοντας γιατί ακόμη και αυτό θέλει λίγο μυαλό και ικανότητα, τα οποία απουσιάζουν παντελώς από τη μητρόπολη των ανίκανων χρυσοκάνθαρων. Όσο για τη Μεγάλη Βρετανία, το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό των ολίγων, πλέον, σκεπτόμενων ανθρώπων στο δυτικό κόσμο, πως δεν έχει ακόμη βγει από τον τάφο ο Τσώρτσιλ, να αρχίσει να σπάει κεφάλια. Ο εξευτελισμός του πολιτικού συστήματος και οι καρικατούρες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης προκαλούν όχι απλά λύπη αλλά σπαραγμό.
Και όλοι αυτοί, έχουν το θράσος να ασκούν κριτική και να προσπαθούν να νουθετήσουν, τον απολυταρχικό ηγέτη και πειρατή του διεθνούς δικαίου, Ερντογάν, που αποτελεί δημιούργημα της δικής τους καταστροφικής αποτυχίας. Αυτοί που έχουν οδηγήσει τη Δύση στα τάρταρα, έχοντας απαξιώσει τις ιδέες, τις αξίες, τις παραδόσεις της, ευθύνονται που ηγέτες σαν τον Ερντογάν και τον Πούτιν, βρίσκουν χώρο να δρουν και πετυχαίνουν.
Όχι μόνο του έδωσαν χώρο να ανδρωθεί, να δράσει και να πετύχει, αλλά ήδη ψάχνουν να βρουν τρόπους για να τον διευκολύνουν, μέσα στην οικτρή πλάνη τους ότι θα τον κρατήσουν στη Δύση, ενώ ήδη έχει μετακομίσει στην Ευρασία, κατακτώντας το ρόλο του ρυθμιστή, ευρισκόμενος μέσα στο σπίτι άμυνας και ασφάλειας του δυτικού κόσμου, το ΝΑΤΟ. Θα τον χειροκροτήσουν, εκτός απρόοπτου, όταν στα παρά πέντε της επερχόμενης, Συνόδου Κορυφής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, θα δώσει έγκριση ως the Godfather (Νονός), για την είσοδο της Σουηδίας, αφού βέβαια έχει απορροφήσει το λίπος που αυτός θα κρίνει ότι είναι ικανοποιητικό από Αμερική και Ευρώπη.
Για πόσο ακόμη θα συνεχίσουν την επικίνδυνη ασχετοσύνη τους, αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι ο Ερντογάν, δεν πρόκειται να αλλάξει δραστικά την εξωτερική του πολιτική, επειδή η Τουρκία εξαρτάται οικονομικά από τη Ρωσία και τα κράτη του Κόλπου. Η διασφάλιση ότι η υποστήριξη από αυτές τις χώρες θα παραμείνει αποτελεί προτεραιότητα που δεν αλλάζει για τον Ερντογάν.
Η νέα θητεία του Ερντογάν θα σηματοδοτήσει, επίσης, μια διπλωματική απόψυξη, καθώς κινείται για την αποκατάσταση των τεταμένων σχέσεων με τον αραβικό κόσμο από τη Συρία έως την Αίγυπτο, ακόμη και με το Ισραήλ. Τη στιγμή μάλιστα που οι σχέσεις της Ουάσιγκτον σε αυτή την περιοχή βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά. Ενώ την ίδια στιγμή Κίνα και Ρωσία, έχουν διεισδύσει στην περιοχή.
Για μια ακόμη φορά ο δαιμόνιος Ταγίπ, θα παίξει το ρόλο του χρήσιμου ενδιάμεσου, με τη Δύση να τον ευγνωμονεί και να τον χειροκροτεί.
Και όλη αυτή η τραγωδία με αποκλειστική ευθύνη των τραγικών και επικίνδυνων για το μέλλον του δυτικού κόσμου, ηγεσιών των τελευταίων χρόνων. Ηγεσίες οι οποίες οσονούπω, θα ζητήσουν από την Ελλάδα να τους διευκολύνει στην καταστροφική για τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας μας και της Δύσης ευρύτερα, σε μια πολιτική κατευνασμού η οποία θα οδηγήσει σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Με τον πειρατή δεν κάνεις διάλογο και δεν τον διευκολύνεις. Στον πειρατή δείχνεις ότι έχεις ραχοκοκαλιά και τον κρατάς σε πίεση.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
